ΑΝΟΙΞΗ: Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει

Ο Απρίλης έρχεται. Την Τετάρτη είναι Πρωταπριλιά..
Συνηθίζουν να λένε ψέμματα. Εγώ λέω να πούμε αλήθειες.
Αλήθειες μέσα από ποιήματα.

Ξεκινάω με (ποιον άλλον;) τον Τ.Σ.Έλιοτ
Έρημη Χώρα, κεφάλαιο Α' στίχοι 1 έως 18 (έτσι ξεκινάει το ποίημα)

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός,     γεννώντας
Μες απ' την πεθαμένη γη τις πασχαλιές,σμίγοντας
Θύμηση κι επιθυμία,                               ταράζοντας
Με τη βροχή της άνοιξης ρίζες οκνές.

Ο χειμώνας μας ζέσταινε,            σκεπάζοντας
Τη γη με το χιόνι της λησμονιάς,  θρέφοντας
Λίγη ζωή μ' απόξερους βολβούς.

Το καλοκαίρι μας ξάφνιασε καθώς ήρθε πάνω από τον Σταρνμπέργκερζε
Με μια μπόρα             Σταματήσαμε στις κολώνες
και προχωρήσαμε στη λιακάδα, ως το Χοφγκάρτεν,
Κι ήπιαμε καφέ, και κουβεντιάσαμε καμιάν ώρα.
"Δεν είμαι διόλου Ρωσίδα, κατάγομαι από τη Λιθουανία, βέρα Γερμανίδα" 

Και ήμασταν παιδιά, μέναμε στου αρχιδούκα,
Του ξαδέλφου μου, με πήρε με το έλκηθρο,
Και τρόμαξα. Και έλεγε, Μαρία,
Μαρία, κρατήσου δυνατά. και πήραμε την κατηφόρα.
Εκεί νιώθεις ελευθερία, στα βουνά.
Διαβάζω σχεδόν όλη νύχτα, και πηγαίνω το χειμώνα στο νότο.

[ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:Το Σταρνμπέργκερζε είναι λίμνη κοντά στο Μόναχο. Το Χοφγκάρτεν κήπος στο Μόναχο με εξοχικά κέντρα. Ο στίχος 12 με τα πλάγια, στο πρωτότυπο είναι στα Γερμανικά]

Συνεχίζω με Γ.Σεφέρη που μιλά στο ποίημα "ΆΝΟΙΞΗ Μ.Χ." για μια πανώρια κοπελιά που βγήκε την άνοιξη και "φόρεσε χρώματα ανοιχτά" (στίχος 2) και περπάτησε με "στήθος γυμνό ως τις φλέβες" (στίχος 8). Και συνεχίζει ο ποιητής πιο κάτω με τους στίχους 29-36 έτσι:

Και φύγαν σαν αγάλματα
κι αφήσαν πίσω τους σιγή
που δεν την έκοψε σπαθί
που δεν την πήρε καλπασμός
μήτε η φωνή των άγουρων.
Κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά
κι ήρθε η μεγάλη στέρηση
μαζί μ' αυτή την άνοιξη

Όμως του φεύγει η οπτασία, του χαμογελά και χάνεται. Κι αυτός που όπως λέει στους στίχους 50-55

Κι είδα το στήθος της γυμνό
τη μέση και το γόνατο
πως βγαίνει απ' την παιδωμή
να πάει στα επουράνια
ο μάρτυρας ανέγγιχτος
ανέγγιχτος και καθαρός.

μας βγάζει όλο το ανοιξιάτικο παράπονό του στο τέλος (στίχοι 63-65)

Έγινε λίμνη η μοναξιά
έγινε λίμνη η στέρηση
ανέγγιχτη κι αχάραχτη.

Τον Οδυσσέα Ελύτη δεν τον ξέρω παρά ελάχιστα, τον έχω διαβάσει αλλά δεν τον έχω ποτέ μελετήσει, δεν με υποχρέωσε ποτέ να τον ακολουθήσω. Ο Ελύτης για την άνοιξη έχει γράψει άπειρα (φυσικά) και δεν κάθομαι να τα παραθέσω όλα. Μόνο από ένα ποίημα του, την Ελεγεία του Γκρόνικεν (για τη Ρηνανία μιλάει), είναι ένα κομμάτι του που μου αρέσει και περιέχει μέσα και την άνοιξη (ως έαρ)
Το παραθέτω:

Αλλ' εκείνος που σαν γλύπτης ήχων μουσική από μακρινούς           
                                                                αστερισμούς συνθέτει
Νύχτα μέρα αργάζεται. και τι ντο φαιά, τι σολ ιώδη ανεβαίνουν
Στον αέρα. Που κι οι βράχοι πιο ιερείς τέτοιο κλάμα το
                                                                         ευλαβούνται
Και τα δέντρα πιο πουλιά συλλαβές ομορφιάς ανερμήνευτης
Ομολογούνε ότι ο έρωτας δεν είναι αυτό που ξέρουμε μήτε αυτό 
                                                             που οι μάγοι διατείνονται
Αλλά ζωή δεύτερη ανερμάτιστη στον αιώνα

Έαρ έλα. Συνένοχος αφού είσαι. Κοίτα:
Τι βαθύ πράσινο τώρα τους ώμους της καλύπτει
και πως εκείνος την κοιτάζει! Πως ύστερα που επάλεψε να βγει
Μεσ' από τους ανθώνες ένας θάμνος μωβ τους αναρπάζει 
                                              λίγο ψηλότερα από το έδαφος
Καταμεσής Μαΐου αυτά θελήσαν οι θεοί

Το πιο γνωστό βέβαια ποίημα για την άνοιξη είναι το ομώνυμο του Διονύσιου Σολωμού. Θυμίζω ότι ο Σολωμός ήταν Ιταλός ποιητής (Πιέτρο Μεταστάτζιο έμαθα ότι λεγόταν, δεν το ήξερα) μέχρι που αποφάσισε να γίνει ο Δάντης της Ελλάδας. Μια Ελλάδα που είχε σοβαρό γλωσσικό πρόβλημα καθώς ο λαός μιλούσε τη δημοτική σε πολλές ανεπεξέργαστες διαλέκτους (φτωχές όλες σε λέξεις, δομές, διατυπώσεις κλπ.) και οι διανοούμενοι μάθαιναν την αρχαία αττική. Ο Κοραής προσπαθούσε να φτιάξει την καθαρεύουσα αλλά κι αυτή ήταν τεχνητή. Χρειαζόταν κάποιος να υψώσει την δημοτική γλώσσα σε ύψος αντάξιο των τεχνικών γλωσσών, να την κάνει εργαλείο έκφρασης και αυτός βρέθηκε γύρω στο 1821-22 μαζί με την επανάσταση. Ήταν ο μεγάλος Διονύσιος Σολωμός. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Σπυρίδων Τρικούπης τον παρότρυνε να γίνει ο "Δάντης της Ελλάδας" αυτός του είπε "μα ... δεν ξέρω ελληνικά" εννοώντας ότι δεν ήξερε Αρχαία Ελληνικά, τη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν όλοι οι εγγράμματοι για να γράφουν. Ο Τρικούπης του είπε το αμίμητο: "Ξέρεις, ελληνικά είναι η γλώσσα που σου έμαθε η μάνα σου όταν σε βύζαινε". Βεβαίως ο άνθρωπος ήτανε και μεγάλο ταλέντο με αποτέλεσμα να φτιάξει αξεπέραστες δημιουργίες και να θεμελιώσει πραγματικά το δικαίωμα της δημοτικής να αποτελέσει την ζωντανή γλώσσα του ελληνικού λαού έστω και με καθυστέρηση εκατόν πενήντα χρόνων. 
Πολλά είπα, ας αφήσουμε τον Διονύσιο Σολωμό να μιλήσει. Δεν θα παραθέσω το ποίημα με τον τίτλο "Ανοιξη" αλλά ένα κομμάτι από τους "Ελεύθερους Πολιορκημένους" όπου μιλάει για την άνοιξη. Αν είναι δύσκολο οι πολιορκημένοι στο Μεσολόγγι να δεχτούν τον θάνατο αυτό γίνεται ακόμα δυσκολότερο όταν γύρω έχει έρθει η άνοιξη. Μόνον έξι στίχους δίνω. Για Σολωμό, αρκετοί είναι.


Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν καί γελούνε,
κι όσ’ άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ’ άρματα σε κλειούνε.
......................

Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη·
η μαύρη πέτρα ολόχρυση καί το ξερό χορτάρι.

Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:
«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει»



Βεβαίως ποιήματα για την άνοιξη έχουν γράψει ο Καρυωτάκης, η Πολυδούρη και άλλοι. Εγώ όμως δεν θα παραθέσω όλα αυτά. Σταματάω εδώ. Δεν θέλω να φτιάξω ανθολόγιο "Άνοιξη και Ποιητές".

Αύριο, 25η Μαρτίου, εθνική γιορτή

Την 25η Μαρτίου εορτάζεται η γενέθλια ημέρα του Νεοελληνικού Κράτους. Ασχέτως της ιστορικής αλήθειας περί του πότε ξέσπασε πραγματικά η επανάσταση (στις 20 Μαρτίου ή στις 21 Φεβρουαρίου;) η 25η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική εορτή επί Όθωνος και έκτοτε είναι η βασική μας εθνική επέτειος.

Λόγους θα έχετε ακούσει πολλούς. Από μικρά παιδιά μας βασανίζουν με αυτούς, έχω κι εγώ βασανίσει αρκετούς ως τώρα. Δεν θα επαναλάβω ένα ακόμη τέτοιο εθνεγερτήριο κατεβατό. Θα επιχειρήσω όμως να μας δω με το βλέμμα ενός τρίτου. Αρχικά σκέφτηκα τον Μαρκ Μαζάουερ. Σύγχρονος, διεισδυτικός, έξυπνος ιστορικός, βλέπει πράγματα που άλλοι αγνοούν συστηματικά. Θα τον αφήσω όμως για κάποια άλλη περίσταση, πιο κοντινή στις μέρες μας. Πήγε ο νους μου στον Ρηντ, ξέρετε εκείνον τον Τζον Ρηντ που έγραψε για τις δέκα μέρες (της Οκτωβριανής επανάστασης) που συγκλόνισαν τον κόσμο. Είχε και για τους Έλληνες άποψη, καθόλου καλή μάλιστα. Αλλά μου φάνηκε ρηχός και περισσότερο συναισθηματικός από όσο θα άντεχα. Καταλήγω στον Άρνολντ Τόινμπι.

Είναι ένας Βρετανός που έχει χαρακτηριστεί, όχι άδικα, σαν ένας από τους πιο μεγάλους ιστορικούς παγκοσμίως, ένας σύγχρονος “Θουκυδίδης”. Και πραγματικά, έχει αναλύσει 26 πολιτισμούς και έχει εξετάσει την ιστορία υπό ένα αιρετικό πρίσμα που τον οδήγησε σε εκτυφλωτικά φωτεινά συμπεράσματα. Το 1915 ήρθε ως κατάσκοπος των Άγγλων στα Βαλκάνια, έζησε από κοντά τα γεγονότα του 1920-22, συμμετείχε στις διεθνείς διασκέψεις, παρακολούθησε από κοντά τον ελληνικό εμφύλιο και ήταν ελληνολάτρης όπως δείχνουν και τα έργα του. Πίστευε πως τρεις λαοί έχουν τις πιο μακροχρόνιες μνήμες, οι Έλληνες, οι Εβραίοι και οι Κινέζοι και ανέλυσε θαυμάσια τον νεοελληνικό χαρακτήρα ιδιαίτερα στο έργο του “Οι Έλληνες και οι κληρονομιές τους”. Πέθανε το 1975.

Καταχωρώ εδώ δυο παραγράφους από τις χιλιάδες των σελίδων που ο συγγραφέας έχει γράψει για τον ελληνισμό, αρχαίο, μεσαιωνικό και νεώτερο. Γράφει ο Τόινμπι για τη ν επανάσταση του '21:

Ο Άρνολντ Τόινμπι

“Το 1821 οι Έλληνες -και μαζί με αυτούς οι Αλβανοί και οι Βλάχοι ομόθρησκοί τους- εξεγέρθηκαν σχεδόν σε όλα εκείνα τα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα οποία ήσαν την εποχή εκείνοι πλειοψηφία: δηλαδή, στις ευρωπαϊκές κτήσεις της αυτοκρατορίας, στα βορειοανατολικά μέχρι τη χερσόνησο της Χαλκιδικής, και στα περισσότερα από τα νησιά του Αιγαίου. Εξαίρεση αποτέλεσε η Ήπειρος, όπου οι Έλληνες και οι ορθόδοξοι Αλβανοί, αν και ήσαν η πλειοψηφία, δεν κατόρθωσαν να εξεγερθούν, επειδή ένας πανίσχυρος οθωμανικός στρατός ήταν ήδη συγκεντρωμένος εκεί για να πολεμήσει τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Στα 1821-22 οι Οσμανλήδες πέτυχαν να ξαναϋποτάξουν τους Έλληνες επαναστάτες σε όλες τις ευρωπαϊκές οθωμανικές επικράτειες μέχρι τα βόρεια της Πελοποννήσου, με εξαίρεση το Τρίκερι και το Μεσολόγγι. Το Τρίκερι έπεσε το 1823 και το Μεσολόγγι το 1826, αλλά το 1822 οι Οσμανλήδες απέτυχαν να ανακαταλάβουν την Πελοπόννησο. Η αιτία αυτής της αποτυχίας ήταν η υπεροχή των Ελλήνων στη θάλασσα απέναντι στο οθωμανικό ναυτικό. Αυτό ανάγκασε τους Οσμανλήδες να περιορίσουν την επίθεσή τους κατά της Πελοποννήσου σε μια δια ξηράς εκστρατεία από τον βορρά. Η βάση των επιχειρήσεων των Οσμανλήδων για την επανυποδούλωση της περιοχής ήταν πολύ απομακρυσμένη, πράγμα που δεν επέτρεψε την καθυπόταξη ολόκληρης της Πελοποννήσου στη διάρκεια μιας μόνο εκστρατευτικής περιόδου.

Η στρατιωτική αποτυχία των Οσμανλήδων το 1822 ήταν πολιτικά σημαντική. Είχε αποτέλεσμα τη διατήρηση της de facto ανεξαρτησίας που είχε κερδηθεί από τους Οθωμανούς Έλληνες μέσα στα όρια της Πελοποννήσου και των Κυκλάδων, και αυτή η στρατιωτική επιτυχία των Ελλήνων επαναστατών εξασφάλισε τη ριζική μεταβολή στη δυτική στάση έναντι των Νεοελλήνων. Οι δυτικοί θιασώτες ενός εξιδανικευμένου αρχαιοελληνικού παρελθόντος, που μέχρι τότε είχε προκαλέσει τον οίκτο, την περιφρόνηση και την συγκατάβαση για τους Έλληνες ως εκφυλισμένους απογόνους ενδόξων προγόνων, τώρα είδαν στην επανάσταση μια ηρωική πράξη που αποδείκνυε ότι οι Νεοέλληνες ήσαν άξιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων προγόνων τους. Οι φιλελεύθεροι δυτικοί είδαν επίσης την επανάσταση ως ένα πολιτικό γεγονός οικουμενικής σημασίας. Γι αυτούς η επανάσταση ήταν η πρώτη εξέγερση κατά της μεταναπολεόντειας παλινόρθωσης του “παλαιού καθεστώτος”. Αλλά και οι εκφραστές αυτής της παλινόρθωσης συμμερίζονταν τις γνώμες των φιλελευθέρων. Ο φιλελληνισμός των δυτικών φιλελευθέρων και τα φιλικά αισθήματα των δυτικών κυβερνήσεων υπέρ του Οθωμανού Πατισάχ, μολονότι αντιθετικές ήσαν συμπληρωματικές απόψεις της δυτικής αντίδρασης, και το υπέρ των Ελλήνων αίσθημα, που τώρα είχε φουντώσει στον δυτικό κόσμο και στη Ρωσία, ήταν αρκετά ισχυρό για να κινήσει τις χριστιανικές δυνάμεις, παρ' όλο το ενδιαφέρον των κυβερνήσεών τους για την αρχή της “νομιμότητας”, να σώσουν από τον αφανισμό την επισφαλή ντε φάκτο ανεξαρτησία των Ελλήνων.”

........................

(παραλείπω αρκετές παραγράφους και συνεχίζω)

.........................

“Είναι φανερό ότι για τον Κοραή ο “σύγχρονος δυτικός Διαφωτισμός” και ο “κλασικός Ελληνισμός” ήταν όροι εναλλάξιμοι. Με τον όρο “επανελληνικοποίηση” εννοούσε “εκδυτικοποίηση”. Ο “διαφωτισμός” της Ευρώπης ήταν θαυμαστός στα μάτια του, επειδή τον θεωρούσε ως παράγωγο φως, που εκπορεύεται από μιαν αρχική αρχαιοελληνική πηγή. Ο Κοραής δεν έλαβε υπ' όψη του τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ούτε την Ανατολικορθόδοξη Εκκλησία ή τους Φαναριώτες, και το δικό του σχέδιο, όχι του Ρήγα, για την δομή του μεταοθωμανικού χριστιανικού κράτους αποδείχθηκε πως ήταν “το κύμα του μέλλοντος”. Ωστόσο το σχέδιο του Ρήγα ανεφάρμοστο καθώς ήταν στη σύγχρονη εποχή, είχε κάποια ομοιότητα με την ιστορική δομή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπως ήταν αυτή στη διάρκεια του αιώνα που τελείωσε το 1180, ενώ το πρόγραμμα του Κοραή, που εν τέλει πραγματώθηκε σε ένα τετελεσμένο γεγονός, δεν είχε κανένα προηγούμενο ούτε στη βυζαντινή ούτε στην αρχαιοελληνική ιστορία.

Ο αρχαιοελληνικός κόσμος υπήρξε, στο πολιτικό επίπεδο, ένας γαλαξίας κυριάρχων ανεξαρτήτων πόλεων-κρατών. Τα κράτη αυτά ποτέ δεν έτυχαν να συνενωθούν εκούσια σε ένα και μοναδικό ελληνικό κράτος. Η πλειοψηφία τους συνενώθηκε τελικά με τη βία από μια μη ελληνική δύναμη, τη Ρώμη. ...............

..........................

Έτσι το ενιαίο ομοιογενές εθνικό κράτος που συγκροτήθηκε από το 1831 ως το 1945 δεν είχε αληθινά προηγούμενα στα προηγούμενα στάδια της ελληνικής ιστορίας. Ούτε είχε καθόλου ρίζες στη νεοελληνική ζωή. Οι γηγενείς θεσμοί του νεοελληνικού λαού ήσαν η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, η κοινότητα του χωριού και η οικογένεια. Κανένας από αυτούς τους θεσμούς δεν μπορούσε να αποτελέσει την υποδομή για ένα κράτος δυτικού τύπου, σε οποιαδήποτε από τις παραλλαγές αυτού του υποδείγματος τον 19ο αιώνα, στις οποίες ο Κοραής είχε δώσει την ευλογία του.

..............................

Ο Τόινμπι το 1925

[Ο Τόινμπι στη συνέχεια εξετάζει αναλυτικά τη συμβατότητα των τριών αυτών γηγενών θεσμών με το νέο εθνικό δυτικού τύπου κράτος. Θα αναφέρω εδώ μόνο δυο τρεις προτάσεις αντί των αρκετών παραγράφων τις οποίες αφιερώνει ο Τόινμπι στα ζητήματα αυτά.

...............................

Μια από τις πρώτες πράξεις του νέου ελληνικού εθνικού κράτους ήταν να επιβεβαιώσει την ανεξαρτησία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα στα όριά του κλπ .................

Ο δεύτερος ιθαγενής νεοελληνικός θεσμός τον οποίο καταπολέμησε το εθνικό κράτος είναι η τοπική αυτονομία και, το συνακόλουθό της, η τοπική ολιγαρχία κλπ. ...............

...................................

Και συνεχίζει με μια παράγραφο που θέλω να παραθέσω:]

"Συνεπώς η εθνική ανεξαρτησία δυτικού τύπου δεν έδωσε στους Έλληνες μια κυβέρνηση από, με και για το λαό. Οι Έλληνες εξακολουθούν να βλέπουν την κυβέρνηση της χώρας τους, όχι ως όργανο για την εκτέλεση της συλλογικής εθνικής τους θέλησης, αλλά ως επιβεβλημένη από τα πάνω εξουσία: το κράτος (=η εξουσία, η επιβολή με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης). Αυτή η σχέση μεταξύ λαού και κυβέρνησης δεν είναι τίποτα το νέο για τους Έλληνες: ένιωθαν αποξενωμένοι από την κυβέρνησή τους ήδη από το τέλος του 3ου και τις αρχές του 4ου αιώνα, όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία μετατράπηκε σε ένα γραφειοκρατικά διοικούμενο συγκεντρωτικό κράτος. Αλλά αυτή η μακρόχρονη εξοικείωση έχει διαπαιδαγωγήσει τους Έλληνες στην τέχνη της αντίστασης. Οι προσπάθειες της ελληνικής κεντρικής κυβέρνησης να επιβάλλει την εξουσία της προσκρούουν στην αλληλεγγύη της ελληνικής οικογένειας. Γιατί η οικογένεια δεν είναι απλώς η βασική ελληνική κοινωνική μονάδα, είναι, επίσης, η βασική μονάδα της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας, και αυτό όχι μόνο στη γεωργία και στην οικιακή οικονομία, αλλά και στο εμπόριο και στη βιομηχανία. Επιπλέον, αυτές οι οικογενειακές μονάδες συνδέονται με ένα δίκτυο ατομικών σχέσεων μεταξύ πατρώνων και των πελατών τους."

Παρέθεσα τα παραπάνω αποσπάσματα επ' ευκαιρία της επετείου για να δείξω πως βλέπουν οι ξένοι, οι δυτικοί, την εθνική μας απελευθέρωση και αυτά που κληρονομήσαμε και κουβαλάμε σαν έθνος από εκείνα τα χρόνια. Υπάρχουν πολύ διεισδυτικές αναλύσεις όχι μόνο ξένων αλλά και Ελλήνων. Το βιβλίο |Τα καπάκια" του Κωστή Παπαγιώργη με είχε εντυπωσιάσει, ο Βασίλης Ραφαηλίδης ήταν πάντα εύστοχος και αναλυτικός εκτός από διασκεδαστικός, ο Λιαντίνης όποτε αναφέρθηκε σε αυτό το θέμα ήταν καταλυτικός. 

Δυστυχώς, ακόμη δεν γνωρίζουμε καλά τον εαυτό μας και ίσως γι αυτό δυσκολευόμαστε να τον αλλάξουμε. Αν δεν τον αποδεχτούμε δεν θα προχωρήσουμε ούτε βήμα  μπροστά. Όσο νομίζουμε ότι έχουμε Δημοκρατία, τόσο θα βουλιάζουμε στην Ολιγαρχία, όσο νομίζουμε ότι είμαστε Δίκαιοι, τόσο θα σκορπάμε δίπλα μας και θα ανεχόμαστε την Αδικία ... και οι Στέλιοι Ράμφοι θα μπορούν να παίζουν το ρόλο του Σοφού, λέγοντας κοινοτυπίες και μπερδεμένα λόγια. 
Μια ευχή λοιπόν με την ευκαιρία της επετείου: Αυτογνωσία!

Αλέξης-Μέρκελ, μια μεγάλη στιγμή για τον Έλληνα Πρωθυπουργό

Να σημειώσουμε τρία πράγματα από όσα έθεσε ο Τσίπρας στη Μέρκελ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ.

α) Το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις

β) Το θέμα της Ζήμενς

γ) Το γεγονός ότι το σαξες στόρυ Μέρκελ-Σαμαρά ήταν μια μεγάλη αποτυχία

Είπε πολλά, αλλά τα τρία παραπάνω ήταν εξαιρετικά σημαντικά γιατί ήθελαν τσαμπουκά και μαγκιά συνοδευμένη με ευγένεια και διπλωματία.

Μπράβο του! 

Γύρισα στο Σκαί και είδα το ύφος του Γεωργιάδη. Τα έλεγε όλα!

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Από το διαδίκτυο ανέσυρα αυτή την ανάρτηση του Θωμά Σίδερη.

Με τις εκδόσεις Μπατσιούλα συνεργάζομαι. Μεταφέρω την πρόσκληση.

Οι εκδόσεις Μπατσιούλας σας προσκαλούν στην

παρουσίαση του βιβλίου του

Τόνι Breidel – Χατζηδημητρίου

Πόλεμος και Διπλωματία στη Μέση Ανατολή

Η δράση του Λώρενς της Αραβίας

που θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα τελετών του

Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός,

Πλατεία Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8

την Τετάρτη 1 Απριλίου και ώρα 18:45

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδας

Το βιβλίο παρουσιάζουν οι:

Δρ. Κωνσταντίνα Παλαμιώτου-Θωμαϊδου, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών, Καθηγήτρια Φιλολογίας

Δημήτριος Μπατσιούλας, Αρχιπλοίαρχος Π.Ν. ε.α., συγγραφέας

Ελένη Κοτίνη-Παναγοπούλου, Καθηγήτρια Φιλολογίας, Δοκιμιογράφος-Κριτικός

Δρ. Στέφανος Β. Roy, Διδάκτωρ Συγκριτικής Εθνολογίας Πανεπιστημίου Γλασκώβης

Συντονίζει ο δημοσιογράφος-συγγραφέας

Θωμάς Σίδερης

Είσοδος ελεύθερη

Ο Σόιμπλε στην πάντα ... προς το παρόν ... και θα τα ξαναπούμε τον Μάιο!

Μια πρώτη (ίσως και τελευταία) ανάγνωση του αποτελέσματος των χτεσινών διαπραγματεύσεων:

Μέτρον πρώτον: Τρόικα Τέλος!

Από σήμερα το πρωί Τρόικα τέλος και με την επίσημη βούλα των ηγετών. Το γιουρογουόρκινγκ γκρουπ, οι τρεις βαλτοί των Σόιμπλε-Ντάισελμπλουμ που είχαν έρθει εδώ για να μας "ξετινάξουν" πάνε στον αγύριστο. Στην Ελλάδα οι απεσταλμένοι μόνο στοιχεία θα μπορούν να ζητούν και δεν δικαιούνται να κάνουν υποδείξεις σε κανέναν. Το "τρόκια τέλος" βεβαίως είχε ήδη αποφασιστεί με την απόφαση της 20ης Φεβρουαρίου, αλλά την αμφισβήτησε πολύ έντονα και με μεγάλη κακία ο Βόλφγκανγκ και τον σιγοντάρισε με τέτοια συνέπεια ο Γιερούντ. Αυτή η συμφωνία και μάλιστα με την ερμηνεία που της είχε δώσει τότε ο Βαρουφάκης (ίσως εξαλείφοντας κάπως την "δημιουργική ασάφεια" εκείνης της βραδιάς)  πιστοποιήθηκε χτες βράδυ μεγαλοπρεπώς.

Μέτρον δεύτερον: Μνημόνιο Τέλος!

Μνημόνιο της ΝΔ και e-mail Χαρδούβελη τέλος. Κι αυτό είχε ήδη συμφωνηθεί την 20η Φεβρουαρίου αλλά το αμφισβήτησε ανοιχτά ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών (και το ολλανδικό εξαπτέρυγό του στο Ευρωγκρούπ). Και τώρα ήρθε η ταφόπλακα των αμφισβητιών. Οι μεταρρυθμίσεις είναι υπόθεση της Ελλάδας. Αρκεί να γίνουν ... και η ελληνική κυβέρνηση λέει πως θέλει να γίνουν και μάλιστα πως είναι η μόνη ικανή να τις κάνει. Γιατί η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν θα λέει μεταρρυθμίσεις τις απολύσεις και τις περικοπές και τις νέες φορολογήσεις αλλά τις πραγματικές αλλαγές που έχει ανάγκη η χώρα και η οικονομία για να γίνει πραγματικά ευρωπαϊκή και ανταγωνιστική.

Μέρος τρίτον: Βαρουφάκης τέλος!

Ο Βαρουφάκης που πέτυχε την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου (δηλαδή: μνημόνιο τέλος / τρόικα τέλος / νέα συμφωνία με ελληνικής έμπνευσης μεταρρυθμίσεις / αξιολόγηση τέλος / γέφυρα ανάσα μέχρι τέλος Μαίου κλπ.) μπήκε τόσο πολύ στο μάτι του Σόιμπλε που έγινε η Ιφιγένεια της επικύρωσής της. Τόσο μεγάλη ήττα όση το χαστούκι εκείνης της βραδιάς δεν πρέπει να έχει ξαναφάει ο Γερμανός και γι αυτό τόση μεγάλη κακία δεν πρέπει να έχει ξαναβγάλει. Θα βλέπουμε όλο και λιγότερο Βαρουφάκη αλλά αυτό λίγη σημασία έχει αφού τον ρόλο του τον έπαιξε επιτυχώς και κέρδισε ό,τι ήταν δυνατόν να κερδηθεί σε αυτή τη φάση. Θα τον χρειαστούμε τον Μάιο και ελπίζω ότι τότε θα τον έχουμε ακόμη. Ας κάτσει μέχρι τότε στην άκρη, μικρό το κακό. Ίσως να βλέπουμε και όλο και λιγότερο Σόιμπλε αν και ο τύπος αυτός είναι πολύ ... Γερμανός για να κάτσει στα αυγά του. Κάπου θα την ξαναχωθεί για να τιμωρήσει την Ελλάδα και τους αριστερούς που -με τις μαγκιές τους- μεταφέρανε το "Σύνταγμα" στη "Φρανκφούρτη". Θα είδατε, φαντάζομαι, τι έγινε χτες στο άντρο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Μέρος τέταρτον: Φως στο τούνελ!

Αποδείχτηκε ότι το ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ χαρτί της Ελλάδας (ανεξέλεγκτη εκτός ευρώ) είναι ισχυρότερο του οικονομικού (αλυσιδωτές συνέπειες του Γκρέξιτ). και το χαρτί αυτό που θα παιζόταν κανονικά τον Μάιο, παρουσιάστηκε χτες βράδυ και έδωσε τις συνέπειές του σήμερα το πρωί. Οι "κακοί" Ευρωπαίοι έκαναν ένα βήμα πίσω και οι "καλοί" συμφώνησαν να ηρεμήσουν την Ελλάδα που τα είχε πάρει κανονικά με τον Σόιμπλε, τον Ντάισελμπλουμ και κάτι άλλους της ίδιας νοοτροπίας. Αν το χαρτί αυτό δεν καεί, θα είναι και ο οδηγός για μια νέα συμφωνία τον Μάιο.

Υπάρχουν πολλά που έγιναν και δεν τα ξέρουμε. Θα μάθουμε μερικά προσεχώς και θα καταλάβουμε περισσότερα. Η πρώτη αποτίμηση όμως είναι θετική, κυρίως γιατί επιβεβαίωσε και επικαιροποίησε την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου κι έκοψε τα πόδια των αναθεωρητών (Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ). Μαζί τους στέρησε και από πολλούς εγχώριους παρατηρητές την χαρά να βλέπουν τους Γερμανούς να μας σαρώνουν. Παράπλευρες απώλειες!
Ας μην ξεχνάμε ότι τα πάντα θα παιχτούν τον Μάιο. Μέχρι τότε πήραμε παράταση παίζοντας όλα μας τα χαρτιά. Έπαιξαν όμως κι αυτοί όλα τα δικά τους, κυρίως εξ αιτίας της βιασύνης και του άγχους του Σόιμπλε να ξεμπλέξει γρήγορα μαζί μας. Τώρα όλα είναι πιο καθαρά και φαίνονται καλύτερα πάνω στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.

Η κρίσιμη ώρα μάλλον έφτασε. Σε μια εβδομάδα ενδέχεται να έχουν κριθεί όλα!

Εκτός από τον Βαρουφάκη, μήπως θα έπρεπε να πάρει ο Τσίπρας μαζί του και τον Λαπαβίτσα όταν θα συναντήσει τη Μέρκελ και τους "Πέντε Μεγάλους";

------------------------------

Στη συνάντηση που θα γίνει με τους πέντε και στη συνάντηση με την Μέρκελ, θα οριστικοποιηθεί η θέση μας στην Ευρώπη. Όπως φαίνεται, λοιπόν, δεν θα κρατήσει τελικά ως τον Μάϊο αυτό το μπρα ντε φερ.

Ο Σόιμπλε πιέζει αφόρητα. Βάζει τον Ντάισελμπλουμ να απειλεί ευθέως την Ελλάδα με τραπεζική ασφυξία και -υπό ομαλές συνθήκες- να προτρέπει σε φυγή κεφαλαίων. Βάζει το Γιούρο-Γουόρκινγ Γκρουπ να ζητά τα δεδομένα Χαρδούβελη και Σαμαρά σαν να μην έχει υπάρξει η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου που πρόβλεπε ευελιξία και νέο κατάλογο μεταρρυθμίσεων, βάζει την “Ομάδα των Βρυξελλών” να διαφωνεί με κάθε ελληνική πρόταση. Ετοιμάζει ένα σκηνικό άμεσης ρήξης.

Οι Αμερικάνοι πιέζουν κι αυτοί όσο μπορούν. Έβαλαν τον Πολωνό πρόεδρο της ΕΕ (ο οποίος θα πρέπει να τα έχει παίξει έτσι που τα δυο αφεντικά του, Γερμανοί και Αμερικανοί, του δίνουν συνεχώς αντιφατικές οδηγίες) να λέει ότι η Ελλάδα δεν φεύγει με τίποτα από την Ευρωζώνη και τα ίδια λέει ο υπουργός των οικονομικών των ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος της ΕΕ Γιούνκερ λέει ότι η Ελλάδα θα μείνει στο ευρώ οπωσδήποτε (άρα θα της δοθεί περιθώριο ανάσας) και ο Αντιπρόεδρος της ΕΕ λέει ότι ήρθε ο καιρός για την έξοδό της. Καθείς δηλαδή και his master's voice στην ανεξάρτητη Ευρώπη της λογικής και της δημοκρατίας!!!

Απ' ό,τι φαίνεται πιέζονται πολύ και δεν θα αφήσουν να κυλήσει ο χρόνος ούτε μέχρι τον Μάιο. Ο Σόιμπλε βλέπει ότι το παιχνίδι κινδυνεύει να χαθεί, προφανώς αυτή η καθαρή άρια φάτσα δεν εκτιμά καθόλου τους Αμερικανούς (που έχουν και μαύρο !!! πρόεδρο) και σπρώχνει τα πράγματα γρήγορα στα άκρα.

Στο παλάτι της Μέρκελ και στα ανάκτορα των Βρυξελλών (με τους πέντε) ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει με τον Βαρουφάκη δίπλα του να τους θυμίσει ότι τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με αρκετή λογική και λίγη καλή θέληση, αρκεί αυτή να υπάρχει. Η λογική θα είναι η δική μας συνεισφορά, δεν αρκεί όμως, θέλει και να το θέλουν, πράγμα αμφίβολο γιατί η τρομερή πίεση που μας ασκούν δείχνει ότι δεν επιθυμούν συνέχιση της συνεργασίας μας. Εκεί λοιπόν θα πρέπει να έχει μαζί του και τον Λαπαβίτσα να προτείνει συναινετικό διαζύγιο. Όχι πως θα το δεχτούν, αλλά ας το προτείνουμε μήπως και αποφύγουμε τα χειρότερα. Γιατί δεν μας βλέπω καλά στην Ευρώπη.

Ετοιμάζονται να διώξουν μια χώρα που αυτοί κατέστρεψαν (αφού πρώτα την ξεγέλασαν και την αφόπλισαν) με τη βοήθεια βέβαια των εδώ παραρτημάτων τους. Και θα αφήσουν εντός ΕΕ και εντός ΝΑΤΟ μια χώρα που θα ψάχνει για δανεικά από τους αντιπάλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, από την Ρωσία και την Κίνα και τους BRICS. Δεν μου φαίνεται και πολύ σοφή τακτική. Βέβαια έχουν στα χέρια τους την παράδοση της χώρας στα χέρια τους το 2011-12 όταν η τότε προδοτική κυβέρνηση ενέταξε όλα τα χρέη στο αγγλικό δίκαιο και δικαιολόγησε προκαταβολικά ακόμα και ενδεχόμενη στρατιωτική τους επέμβαση! Θα φτάσουν όμως ως εκεί; Ο Σόιμπλε ναι, θα έφτανε μετά χαράς και αγαλλίασης. Οι άλλοι όμως;

Στην ουσία αυτό θα εξετάσουν οι πέντε με τον Τσίπρα και η Μέρκελ με τον Τσίπρα, αν θα είμαστε εμείς και αυτοί διατεθειμένοι να φτάσουμε ακόμα και σε πόλεμο. Και ο Λαπαβίτσας, μάλλον θα είναι εντελώς άχρηστος, ως μια ακόμη φωνή λογικής την οποία κανείς δεν φαίνεται να θέλει να ακούσει σήμερα στο τρελοκομείο που λέγεται νεοφιλελεύθερη Ευρώπη.

Μια παρατήρηση για το τέλος:

Αν τα πράγματα σφίξουν πολύ, και αναγκαστεί ο Τσίπρας να πει “το τρίτο μέγα όχι” (κατά το στρατιωτικό άσμα των παιδικών μας χρόνων) θα ήθελα να δω τι θα κάνει το ΚΚΕ ..., όπως και όλοι όσοι γκρινιάζουν σήμερα, ακόμη εν μέσω σκληρής διαπραγμάτευσης, ότι η κυβέρνηση μας πούλησε, ότι ο Τσίπρας έκανε ή ετοιμάζει κωλοτούμπα κλπ..

Ποια ακριβώς πολιτική επικροτούν οι πολίτες;

Δεν ξέρω από που προκύπτουν τα ψηλά ποσοστά αποδοχής της κυβερνητικής πολιτικής στα γκάλοπ που δημοσιεύονται, αλλά δεν τα βρίσκω να αντιστοιχούν με το πραγματικό κλίμα που υπάρχει στην κοινωνία.

Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό όλων από την αγέρωχη και επιτέλους αξιοπρεπή στάση της κυβέρνησης απέναντι στους Ευρωπαίους (καλύτερα να λέμε απέναντι στους Γερμανούς νεοφιλιλελεύθερους), άρχισε να επικρατεί ένας σκεπτικισμός. Αν δεν μπορεί μια κυβέρνηση με τόσο καθαρή στάση αντίστασης και χωρίς εξαρτήσεις από κανένα φαύλο και βαρύ παρελθόν να κάνει κάτι, τότε είμαστε πραγματικά χαμένοι. Αυτός είναι ο φόβος που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια όλων, αριστερών και δεξιών, εκείνων που τα έλεγαν και εκείνων που δεν τα έλεγαν. Γιατί σημασία δεν έχει ποιος θα δικαιωθεί στα λόγια αλλά τι πραγματικά μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα.

Εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια είναι φανερό ότι με το ευρώ βουλιάζουμε και θα συνεχίσουμε την καταβύθιση μέχρις εσχάτων. Δεν είμαστε ούτε Πορτογαλία ούτε Ιρλανδία ώστε να έχουμε μια διατηρήσιμη εικονική ανάκαμψη. Ας δούμε γιατί:

Η Πορτογαλία έχει χαμηλότερους μισθούς ακόμα και από εμάς (διαχρονικά συμβαίνει αυτό, από τη δεκαετία του '60 βρίσκεται πίσω από την Ελλάδα σε ΑΕΠ κατά κεφαλή). Η έκθεσή της στις αγορές γίνεται προστατευμένα και απλά λύνει το πρόβλημα του εξωτερικού δανεισμού σφίγγοντας ακόμα περισσότερο τη μέγκενη της λιτότητας και της υπανάπτυξης. Το ΔΝΤ φεύγει με αντάλλαγμα την ες αεί παραμονή των πολιτικών του ΔΝΤ στη χώρα.

Η Ιρλανδία έχει διαφορετική δομή οικονομίας από εμάς, αγγλοσαξωνικού τύπου, κάτι σαν τις ΗΠΑ και την Βρετανία, και η έκθεσή της ήταν τραπεζικού και μόνον τύπου. Έχει εργατικό δυναμικό αγγλόφωνο με δεσμούς με τις ΗΠΑ που εξασφαλίζουν μετανάστευση και επενδύσεις. Τα δυο αυτά πλεονεκτήματά της είναι αρκετά για να κρύψουν το πρόβλημά της κάτω από το χαλί και να μπορεί να δανείζεται χαμηλότοκα. Το ΔΝΤ φεύγει αλλά οι πολιτικές του πλέον είναι σύμφυτες με την οικονομία της Ιρλανδίας.

Η Ελλάδα, με το τεράστιο χρέος που της φόρτωσαν (180%) δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ να βγει αυτόνομα στις αγορές για χαμηλότοκο δανεισμό αν δεν αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημά της. Χωρίς κούρεμα ή αναδιάρθρωση όλες οι πολιτικές που ακολουθούμε είναι προκαταρκτικές, είναι το χαλί που στρώνουμε για την τελική αναμέτρηση με το χρέος. Ο ευρωπαϊκός δρόμος αποδεικνύεται άγονος. Ο Σύριζα έθεσε πρώτα το πρόβλημα (του κουρέματος) που δεν έβαζε η ΝΔ και η απάντηση που πήρε είναι "όχι". Έθεσε εναλλακτικά το πρόβλημα της αποφυγής του πυρήνα των πολιτικών του ΔΝΤ (που επίσης δεν έβαζε η ΝΔ) και εισπράττει ένα δεύτερο ηχηρό "όχι". Αναγκαστικά η τρίτη προσπάθεια θα γίνει με το δίλημμα ευρώ ή εθνικό νόμισμα, κάτι που ήδη ακούγεται από παντού.

Η Κομισιόν, ο Βαρουφάκης, οι διεθνείς αναλυτές, θα προσπαθήσουν να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ με μια πολιτική που θα αναστέλλει τα αιτήματα για κούρεμα και σταμάτημα της λιτότητας με αντάλλαγμα μέτρα για την ανάπτυξη. Ο Σόιμπλε και το Ευρωγκρούπ θα προσπαθήσουν να πατήσουν την Ελλάδα αρνούμενοι το παραμικρό "δώρο". Τον Μάιο θα ξέρουμε ποιος τα κατάφερε.

Ένα βαρύ σύννεφο πλανιέται πάνω από την Ελλάδα.

Η προσπάθεια της ΝΔ (και του ΠαΣοΚ) να μείνουμε στο ευρώ με υποταγή απέτυχε οικτρά. Δεν βύθισε απλά τη χώρα στην υπανάπτυξη, την ύφεση και τη λιτότητα, τον στασιμοπληθωρισμό μόνο, αλλά υπονόμευσε κάθε μας ελπίδα για το μέλλον.

Το ιστορικό λάθος του ελληνικού λαού έγινε το 2012, τότε που επιτράπηκε στην ΝΔ να επικυρώσει τα πεπραγμένα της διετίας 2010-12 και να τα συνεχίσει ως και το 2014. Η Ελλάδα συνέχισε να είναι διεφθαρμένο κράτος διοικούμενο από διεφθαρμένους πολιτικούς που κύρια πολιτική τους ήταν το ψέμα και ο αυταρχισμός προκειμένου να περνούν ξένες πολιτικές εξασφαλίζοντας την δική τους προσωπική επιβίωση.

Η προσπάθεια του Σύριζα να μείνουμε στο ευρώ δείχνει τα στενά όρια και περιθώρια που έχει μια ανεξάρτητη πολιτική εντός ευρωζώνης. Δυστυχώς απέχουμε πολύ από τον κόσμο στον οποίο εμείς, η μεταπολεμική γενιά, νομίζαμε πως ζούσαμε. Ο ψυχρός πόλεμος έκρυβε την αντιδημοκρατικότητα των δυτικών ελίτ και η αποικιοκρατία έκρυβε την ανισομέρεια στην κατανομή του πλούτου στον πλανήτη. Τώρα προσγειωνόμαστε απότομα. Η παγκόσμια κρίση του 2008 σήμανε το τέλος της δυτικής φούσκας των χρηματοπιστωτικών προϊόντων που επέτρεπαν την αέναη "ανάπτυξη" με βάση το χρέος.Παράλληλα οι ελίτ έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο. Τα πάντα για τις τράπεζες, τα πάντα για την τάξη των ολιγαρχών, δυτικών και ανατολικών αυτού του πλανήτη.

Το δίλημμα που τίθεται μπροστά μας φαίνεται να είναι:

Με το ευρώ και μόνιμη λιτότητα αλλά διαχειρίσιμη στα πλαίσια της Ευρώπης και των θεσμών της; ... ή 

Με εθνικό νόμισμα (αρχικά διπλό και κατόπιν ... απλά δικό μας) στα πλαίσια ενός παγκόσμιου ανταγωνισμού στον οποίο οι συσχετισμοί αλλάζουν;

Δεν είναι απλό το θέμα. Έχει να κάνει με την Ελλάδα του μέλλοντος. και, δυστυχώς για μας, πρέπει να αποφασίσουμε με το βλέμμα από την μια στο μίζερο σήμερα και από την άλλη στο άγνωστο και πολύ πιο ενδιαφέρον αύριο. Ένα δίλημμα το οποίο η γενιά αυτή δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει.

Ίσως η βαρύτητα των διλημμάτων που τίθενται μπροστά μας να είναι πολύ σημαντική για να μπορούν να μετριούνται με δημοσκοπήσεις και έρευνες της κοινής γνώμης. Γι αυτό και δεν μπορώ να εμπιστευτώ τα ευρήματά τους. 

Η δική μας "παράγκα"

Όταν Σόιμπλε συμπεριφέρεται ανάγωγα και μετά απολογείται ότι έφταιγε η μετάφραση, κάτι δεν πάει καλά.

Όταν ο Ντάισελμπλουμ -με βάση τις διαρροές που επιτρέπει ο ίδιος- λέει στον Βαρουφάκη ότι αν θέλουμε να φύγουμε από το Ευρώ οι πόρτες είναι ανοιχτές, κάτι έχει αλλάξει.

Όταν όλα τα συστημικά ευρωπαϊκά μέσα μετρούν το GREXIT και το βρίσκουν διαχειρίσιμο, κάποιοι βλέπουν τα πράγματα αλλιώς.

Όταν ο Σύριζα επιμένει πως θα εφαρμόσει το πρόγραμμα όπως εγκρίθηκε από την λαϊκή εντολή, τότε η ρήξη είναι προ των πυλών.

Καταλαβαίνει κανείς πολύ εύκολα από όλα αυτά τα τελευταία σημάδια ότι τα περιθώρια παραμονής μας στο ευρώ -με τον τρόπο που σήμερα υπάρχουμε σε αυτό- είναι από ελάχιστα έως και μηδαμινά.

Ποιοι έχουν μείνει να το παλεύουν;

Δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας. Όλοι ξέρουμε πια ποιο παιχνίδι παίζεται, ποιος είναι με ποιον και που οδηγείται αυτή η μάχη (ή ο πόλεμος αν θέλετε)

Το διακύβευμα είναι: 

Θα μας δώσουν ρευστότητα και ρύθμιση των δανείων (αναδιάρθρωση ή κούρεμα) ορίζοντας από ευρωπαϊκής πλευράς τις αποπληρωμές με ρήτρα ανάπτυξης [όπως επιζητεί ο Τσίπρας]; 

ή

Θα μας κόψουν τη ρευστότητα και θα μας αναγκάσουν να πάμε σε ένα παράλληλο εσωτερικό νόμισμα για ένα απροσδιόριστο ακόμη χρονικό διάστημα σπρώχνοντάς μας σε ένα GREXIT [όπως επιζητεί ο Σόιμπλε];

Οι αντίπαλοι έχουν παραταχθεί:

Στην μία πλευρά ηγείται ο Σόιμπλε με υπαρχηγό τον Ντάϊσελμπλουμ. Συμπαρίστανται και βάζουν το λιθαράκι τους στη μεν Ευρώπη τα εξαπτέρυγα της Γερμανίας στο Ευρωγκρούπ, στην δε Ελλάδα η γερμανόφιλη παράταξη της ΝΔ του ΠΑΣΟΚ με ολίγη από Στ. Θεοδωράκη.

Στην άλλη πλευρά τη μάχη δίνουν από ελληνικής πλευράς ο Βαρουφάκης, ο Τσίπρας και ολίγοι ακόμη κοντινοί τους και από ευρωπαϊκής πλευράς ο Γιούνκερ, ο Μοσκοβισί (ίσως) και κάποιοι αρθρογράφοι και οικονομολόγοι.

Το μπρα ντε φερ των δυνάμεων έχει διαμορφωθεί εδώ και καιρό:

Γερμανία και Ευρωγκρούπ από τη μια, Κομισιόν και Ελλάδα από την άλλη.

Διακύβευμα η λογική στήριξη της Ελλάδας και του Ευρώ από τη μια και η παράλογη εκδίκηση με την έκθεση της Ευρώπης σε κίνδυνο από την άλλη.

Ποιος θα νικήσει; Ας κάνουμε προβλέψεις.

Αν αφεθούν τα πράγματα να κυλήσουν ως έχουν σήμερα νικητές θα βγουν οι Γερμανοί και το Ευρωγκρούπ με σοβαρούς κινδύνους από την νίκη τους αυτή για την Ελλάδα και την Ευρώπη σαν σύνολο. Μάλιστα οι απώλειες της Ελλάδας βραχυπρόθεσμα θα είναι μεγαλύτερες ενώ μακροχρόνια θα μετατραπούν σε πλεονέκτημά της ενώ για την Ευρώπη η ζημιά θα είναι ίσως μικρή στην αρχή αλλά σε βάθος χρόνου θα παραμονεύει η διάλυση

Αυτή η "σίγουρη" νίκη όμως απειλείται από τρεις παράγοντες που είναι μπροστά μας και μπορούν να αλλάξουν τους συσχετισμούς:

Πρώτον: Η έκβαση θα είναι διαφορετική αν η ομάδα που έχει την δύναμη, αποχωρήσει από το παιχνίδι. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνο η Μέρκελ.

Δεύτερον: Αν ο διαιτητής βοηθήσει τους αδύναμους και τους χαρίσει έστω το Χ. Αυτό είναι υπόθεση Ντράγκι.

Τρίτον: Αν η ομοσπονδία ακυρώσει τον αγώνα και επιβάλει ένας είδος ελληνικής νίκης. Εδώ παίζουν μπάλα οι ΗΠΑ και ο Ομπάμα..

Μέχρι στιγμής μιλούν και συγκρούονται Βαρουφάκης και Σόιμπλε, Τσίπρας και Ντάισεμπλουμ. Οι σημαντικοί παίκτες όμως Μέρκελ, Ντράγκι και Ομπάμα δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Για να δούμε τι μπορούν να κάνουν:

Ενδέχεται να μην πουν τίποτε ως το τέλος και να αφήσουν το παιχνίδι να ολοκληρωθεί με τα σημερινά δεδομένα. Ενδέχεται ... αλλά δεν είναι και το πιο πιθανό.

Ενδέχεται όμως να κάνουν κάτι από τα παρακάτω:

Η Μέρκελ μέχρι στιγμής είναι η Σφίγγα που χαμογελά ανιγματικά. Είναι πιθανό να στηρίξει μέχρι το τέ.λος την τακτική του Σόιμπλε ίσως όμως και να τον αδειάσει. Δεν θα είναι η πρώτη φορά. Και αυτή τη φορά έχει πολλούς λόγους για να το κάνει. Μπορεί να θελήσει με τον τρόπο αυτό να συγκρατήσει την ευρωπαϊκή πολιτική αλλαγή που έρχεται σαν τρένο (Ποντέμος, Σιν Φέϊν, Λεπέν, Φάρατζ κλπ.) σε πλαίσια λογικών αλλαγών της οικονομίας και να στρέψει την ΕΕ προς την ομοσπονδοποίηση. Με φυγή δηλαδή προς τα εμπρός.

Ο Ντράγκι μέχρι στιγμής είναι ο κακός. Αυτός μας σφίγγει τη θηλιά στον λαιμό, αυτός θέτει ασφυκτικές προθεσμίες, αυτός μας απειλεί. Είναι λοιπόν αρκετά κακός ώστε να μας σώσει. Έχει αρκετή ανεξαρτησία και αξιοπιστία έναντι του Σόιμπλε (του οποίου τις υποδείξεις ακολουθεί ως τώρα) ώστε να γίνει ξαφνικά ο καλός και να σώσει την παρτίδα. Έτσι κι αλλιώς μας χρησιμοποίησε (προεκλογικά) για να πετύχει την "χαλάρωση". Γιατί να μην μας ξαναχρησιμοποιήσει για την τραπεζική ολοκλήρωση;

Ο Ομπάμα έχει πολλά στο νου του για να ασχοληθεί με την Ελλάδα, έλα όμως που η Ελλάδα μπλέκει στα πόδια όλων των ενδιαφερόντων του. Το μέτωπο που άνοιξε με τη Ρωσία σημαίνει ότι γεωπολιτικά του είμαστε υπερ-χρήσιμοι και κυρίως θα γίνουμε αγκάθι αν ανεξαρτητοποιηθούμε. Ακόμα και στο μέτωπο με τους BRICS (που φτιάχνουν νέα τράπεζα), δεν θα ήθελε να στείλει εκεί σαν πρώτο πελάτη την χώρα "όπου η δύση απέτυχε". Ούτε θα ήθελε την πόρτα της Ευρώπης ανοιχτή διάπλατα για τους Κινέζους που δεν έχουν τι να κάνουν τα χρηματικά τους αποθεματικά. Αν, λοιπόν, αποφασίσει να επιβάλει στους Γερμανούς (και το μπορεί με μεγάλη άνεση) την παραμονή της Ελλάδας σε Ευρώ και ΕΕ, τότε θα το κάνει με όρους που ταιριάζουν πολύ στις δικές μας Βαρουφάκιες προτάσεις.  

Το παιχνίδι είναι λοιπόν ανοιχτό και θα κριθεί τον Μάιο.

Εμείς έχουμε πιο αδύνατη ομάδα αλλά ελπίζουμε στους παράγοντες (Μέρκελ), στους διαιτητές (Ντράγκι) και στην Ομοσπονδία (Ομπάμα). Στην παράγκα δηλαδή που δίνει τα πρωταθλήματα.  

Ένα άρθρο για έξυπνους Γερμανούς πολιτικούς ... αλήθεια ... υπάρχουν τέτοιοι;

Μια άποψη που προέρχεται από τη Γερμανία και ξαφνιάζει ευχάριστα έχει σήμερα το TVXS από το οποίο την συνέλεξα. Πρόκειται για άρθρο στους Φαϊνανσιαλ Τάϊμς που το παραθέτω μεταφρασμένο.Μια άποψη που προέρχεται από τη Γερμανία και ξαφνιάζει ευχάριστα έχει σήμερα το TVXS από το οποίο την συνέλεξα. Πρόκειται για άρθρο στους Φαϊνανσιαλ Τάϊμς που το παραθέτω μεταφρασμένο.

τίτλος: 

ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Συμφέρον της Ευρώπης και της Γερμανίας είναι να αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να βγει νικητής στην διαπραγμάτευση για το χρέος, διαμηνύει ο Marcel Fratzscher, επικεφαλής ενός από τα μεγαλύτερα γερμανικά think tanks, του DiW.

Με άρθρο του στους Financial Times , o Marcel Fratzscher καλεί το Βερολίνο να στηρίξει τον Αλέξη Τσίπρα και τονίζει η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες να πετύχει πραγματικές μεταρρυθμίσεις απ’ ότι η παλαιά πολιτική ελίτ της χώρας.

Ολόκληρο το άρθρο του είναι το εξής:

Οι Ευρωπαίοι αντέδρασαν με ανακούφιση σ’ αυτό που ευρέως θεωρήθηκε ως παράδοση της ελληνικής κυβέρνησης, με την συμφωνία για την παράταση του προγράμματος διάσωσης. Η επιστροφή της κρίσης της ευρωζώνης φαίνεται πως αποφεύχθηκε ή τουλάχιστον, μετατέθηκε. Όμως η Ευρώπη θα επαναλάβει ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που έκανε την τελευταία πενταετία εάν πιέσει την Ελλάδα να δηλώσει συνθηκολόγηση στις διαπραγματεύσεις.

Τα πρώτα δύο προγράμματα διάσωσης της Ελλάδας απέτυχαν επειδή η πατρότητα των μεταρρυθμίσεων δεν ανήκε στις προηγούμενες κυβερνήσεις της Αθήνας ή στον ελληνικό λαό. Ως εκ τούτου οι κυβερνήσεις έκαναν απλώς το ελάχιστο αναγκαίο για να διασφαλίζουν την επόμενη δόση χρηματοδότησης.

Την ίδια στιγμή εκμεταλλεύονταν κάθε ευκαιρία για να επιτεθούν στην επιβλέπουσα «τρόικα» - την Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ – και να κατηγορήσουν την Ευρώπη και το ευρώ για το δικό τους χάλι.

Η μόνη ελπίδα που έχει η Ελλάδα για να βγει από την κρίση είναι να αναλάβει η ίδια την ευθύνη για τις μεταρρυθμίσεις της. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνον εάν η κυβέρνηση είναι ισχυρή στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο. Οι διαπραγματεύσεις μπορούν να είναι επιτυχείς μόνον εάν και οι δύο πλευρές έχουν τη νομιμοποίηση να δηλώσουν νικήτριες. Η Γερμανία τα γνωρίζει όλα αυτά καλά.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρωτοφανή λαϊκή στήριξη. Η ευρωζώνη πρέπει να αδράξει την ευκαιρία και να βοηθήσει την κυβέρνηση να μετατρέψει τη δημοφιλία της σε ένα δημιουργικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, γεγονός που προϋποθέτει ότι θα δοθεί στους Έλληνες η δυνατότητα να υλοποιήσουν τουλάχιστον κάποιες από τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις.

Η Ευρώπη πρέπει να διδαχθεί από τα λάθη της σ’ αυτές τις νέες διαπραγματεύσεις. Αυτές οι διαπραγματεύσεις πρέπει να εστιάσουν όχι στο ποιες μεταρρυθμίσεις είναι οι καλύτερες αλλά στο ποιες μπορούν ρεαλιστικά να εφαρμοστούν.

Οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να οδηγήσουν σε ένα τρίτο πρόγραμμα που θα αντιμετωπίζει τρεις προκλήσεις. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι έχει ένα αποτυχημένο κράτος. Τα δύο πρώτα προγράμματα απέτυχαν να βελτιώσουν τις δομές και τους θεσμούς. Η κυβέρνηση έχει τώρα να φέρει εις πέρας την πιο δύσκολη μεταρρύθμιση:  Να ανασχέσει τις παρεμβάσεις κατεστημένων συμφερόντων που δεν επιτρέπουν στις αγορές και τους θεσμούς να λειτουργήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως νέο πολιτικό σχήμα, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να πετύχει σε σχέση με τις παλαιές πολιτικές ελίτ.

Η ΕΕ θα πρέπει να τους πιέσει περισσότερο, για παράδειγμα, να χτυπήσουν επιτέλους τη φοροδιαφυγή των πλουσίων και να σπάσουν τα μονοπώλια.
Η δεύτερη πρόκληση είναι να κλείσει το χρηματοδοτικό κενό της κυβέρνησης. Το κενό αυτό αυξάνεται όσο συρρικνώνονται η οικονομική ανάπτυξη και τα φορολογικά έσοδα – και θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο εάν ενισχυθούν οι δαπάνες για την αντιμετώπιση της κοινωνικής κρίσης. Η Ελλάδα θα χρειαστεί επιπλέον 30 με 40 δις ευρώ μέσα στα επόμενα τρία χρόνια και άσχετα με τη μείωση των δαπανών, η Αθήνα θα χρειαστεί επιπλέον χρήματα από τους ευρωπαίους εταίρους της.

Η Τρίτη πρόκληση είναι  να γίνει το υπέρμετρα υψηλό χρέος βιώσιμο. Η καλύτερη εναλλακτική είναι όχι ένα άμεσο κούρεμα του χρέους αλλά η σύνδεση της αποπληρωμής των τόκων με την ανάπτυξη. Εάν η ανάπτυξη είναι χαμηλή, η κυβέρνηση θα πληρώνει χαμηλότερους φόρους. Εάν ενισχύεται , θα πληρώνει περισσότερα. Αυτό δεν θα βελτιώσει μόνον τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, αλλά και τις πιθανότητες που έχουν οι πιστωτές να πάρουν πίσω τα χρήματά τους.

Η θέση ορισμένων Γερμανών πολιτικών και οικονομολόγων υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ δεν έχει λογική. Αυτή θα ήταν η χειρότερη εκδοχή για όλες τις πλευρές. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι ότι τα προϊόντα της είναι πολύ ακριβά στις παγκόσμιες αγορές – είναι ότι έχει έλλειμμα αποτελεσματικών δομών και παγκόσμια ανταγωνιστικών προϊόντων.
Το «grexit» δεν θα διόρθωνε αυτά τα προβλήματα. Αντιθέτως, θα προκαλούσε βαθιά ύφεση, καθιστώντας την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων ακόμη πιο δύσκολη. Και η Ελλάδα θα αναγκαζόταν να διαγράψει μεγάλο μέρος των οικονομικών οφειλών της.

Ως εκ τούτων, ας επιχειρήσουμε μια νέα αρχή για την Ελλάδα κι ας δώσουμε στην κυβέρνησή της μια πραγματική ευκαιρία να πετύχει. Η χώρα μπορεί να βγει από την κρίση μόνον εάν αναλάβει η ίδια την ευθύνη των μεταρρυθμίσεών της κι εάν η κυβέρνηση κερδίσει κάτι για τις προσπάθειές της και εφαρμόσει κάποιες από τις προεκλογικές της υποσχέσεις.

                                   ************************

Για να γίνουν αυτά που λέει ο αρθρογράφος, που είναι απολύτως λογικά, θα έπρεπε οι Γερμανοί να φέρονται με βάση την λογική και να είναι έξυπνοι. Ισχύει μόνο το ένα από τα δυο. 

Σκέφτονται μεν με βάση τη λογική οι Γερμανοί, όμως δεν είναι καθόλου ταχείς, είναι χαρακτηριστικά αργόστροφοι. Εξ αυτού μαθαίνουν πάντα από τα λάθη τους, δηλαδή πάντοτε αργά.

(ρατσιστική και politicaly uncorrect δήλωση αλλά μ' αρέσει)

Γι αυτό, λοιπόν, δεν πρέπει να ελπίζουμε ότι αυτές οι ΕΞΥΠΝΕΣ και ΣΩΣΤΕΣ απόψεις θα υιοθετηθούν από την γερμανική κυβέρνηση. Δυστυχώς πάμε για μια σύγκρουση με δυσάρεστο για όλους τέλος. Για μας θα είναι χειρότερο στην αρχή και ανακουφιστικό και απελευθερωτικό στο τέλος ενώ γι αυτούς θα είναι λιγότερο κακό στην αρχή αλλά μακροπρόθεσμα καθαρά αρνητικό. 
Τον Μάϊο θα τα πούμε στα γουναράδικα!

Έγκλημα η αποχώρηση από το ευρώ μας λέει ο κ. Κοφινάκος

Φίλος (Χ.Κ.) μου έστειλε ένα κείμενο που περιγράφει τι θα συμβεί αν φύγουμε από το ευρώ και βρεθούμε με τη δραχμή.

Παραθέτω αμέσως το κείμενο και τον συγγραφέα.

Γράφει ο Γιώργος Κοφινάκος

(Εκπρόσωπος της StormHarbour Αγγλίας και Διευθύνων Σύμβουλος Enolia Premium Λουξεμβούργου)

  

Η έξοδος από το Ευρώ οδηγεί σε άμεση χρεοκοπία και σε στάση πληρωμών στο εσωτερικό και το εξωτερικό.

Αυτό σημαίνει ότι δεν θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις στο δημόσιο τομέα -και μερικώς στον ιδιωτικό τομέα-, δεν θα λειτουργούν ή θα υπολειτουργούν οι δημόσιες υπηρεσίες (όπως Υγεία, Παιδεία) ενώ η ανεργία θα εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη (άνω του 45%).

 Αρχικά, θα ανακοινωθεί η ισοτιμία του Ευρώ/Δραχμής ως 1 προς 1, αλλά μέσα στις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες θα εκτοξευθεί στο 1 προς 1000 και δεν αποκλείεται πολύ σύντομα και στο 1 προς 1500.http://epitheorisi2014gt.blogspot.gr/2015/03/blog-post_9.html

Αυτό απλά σημαίνει ότι για οποιαδήποτε αγορά προϊόντων και ειδικότερα εισαγόμενων θα πρέπει να πληρώνουμε 3 έως 5 φορές περισσότερες Δραχμές από ό,τι αντιστοιχεί σήμερα.

 Ο πληθωρισμός θα εκτοξευθεί σε επίπεδα διψήφια και τριψήφια. Ό,τι αγοράζουμε τη μια μέρα, την επόμενη θα χρειαζόμαστε διπλάσιες δραχμές για να το αποκτήσουμε.

 Στη συνέχεια οι Τράπεζες θα καταρρεύσουν, τα επιτόκια θα εκτοξευθούν σε τριψήφια νούμερα και όλες οι καταθέσεις θα μετατραπούν σε δραχμές με ισοτιμία 1 προς 1.

Άρα, ενώ τα έξοδά μας θα είναι υπερπολλαπλάσια, τα εισοδήματά μας θα είναι υποπολλαπλάσια.

 Τι πραγματικά σημαίνει λοιπόν η επιστροφή στη Δραχμή;

Μια επιστροφή στη Δραχμή θα επηρεάσει αρνητικά κατά βάση, όλο το φάσμα του Ελληνικού πληθυσμού, με εξαίρεση:

 • τους πλούσιους με χρήματα στο εξωτερικό, που θα έχουν αυξημένη αγοραστική αξία στην ελληνική αγορά, πληρώνοντας για να αγοράσουν ό,τι θέλουν στην Ελλάδα στο ένα τρίτο ή ακόμα και στο ένα πέμπτο σε σχέση με σήμερα

 • τους εξαγωγείς προϊόντων, που θα αποκτήσουν ανταγωνιστικότητα - αλλά, δυστυχώς, η χώρα μας είναι κατεξοχήν εισαγωγική

• τις ελληνικές ναυτιλιακές εταιρίες που παράγουν συνάλλαγμα μέσα από τις υπηρεσίες τους και θα έχουν συναλλαγματικά οφέλη.

 Η μέση αστική τάξη θα εξαφανιστεί και θα δημιουργηθεί ένα νέο κύμα νεόπτωχων.

Οι δε ήδη φτωχοί, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι, θα βρεθούν σε ακόμα πιο δεινή θέση, μια και το κράτος θα κηρύξει στάση πληρωμών και δεν θα μπορούν να εισπράξουν τίποτα από τον δημόσιο τομέα, ενώ, επειδή όλες οι τιμές των προϊόντων θα εκτοξευθούν, τα προϊόντα θα είναι απλησίαστα.

 Επειδή το κράτος δεν θα μπορεί να πληρώσει για εισαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου, η παροχή τους καθώς και το ρεύμα, θα περικόπτονται για μεγάλες περιόδους από την αγορά.

Οι μόνες συναλλαγές που θα είναι δυνατές, θα είναι όσες γίνονται με ανταλλαγή προϊόντων.

 Η χώρα θα είναι ακυβέρνητη για μεγάλα διαστήματα, μια και οι κυβερνήσεις θα αλλάζουν με μεγάλη συχνότητα λόγω των πιέσεων και των αναταραχών από τις διαμαρτυρίες του πληθυσμού.

Γεωπολιτικά η χώρα θα βρεθεί σε δυσχερή θέση έναντι κάποιων γειτόνων της, και μπορεί να οδηγηθεί σε επώδυνους συμβιβασμούς.

 Αν κάποιοι, λοιπόν, νομίζουν ότι σήμερα έχουν φτάσει στο χαμηλότερο επίπεδο και δε διακινδυνεύουν να χάσουν τίποτα, κάνουν τραγικό λάθος, γιατί ένα κυριολεκτικά πτωχευμένο κράτος με ένα νόμισμα που δεν το αναγνωρίζει κανένας παγκοσμίως, χάνει οποιαδήποτε υποστήριξη και το πρόβλημα αφορά πια το σύνολο τού πληθυσμού.

 Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να κρατήσουν από 3 έως 5 χρόνια, πριν αρχίσει δειλά ξανά η οικονομία να βγαίνει από την ύφεση και πάντα υπό την προϋπόθεση ότι θα έχει αρχίσει να υπάρχει ένα σταθερό πολιτικό περιβάλλον και μια ευρεία κοινωνική συναίνεση για την κατεύθυνση της χώρας.

 Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα αυτή την περίοδο διανύει μια ύφεση που η ένταση της και η διάρκεια της μόνο με αυτήν της Μεγάλης Παγκόσμιας Ύφεσης του 1929 μπορεί να συγκριθεί.

Παρ' ολ' αυτά, αν προσθέσουμε και την περίπτωση της εξόδου μας από το ευρώ και τη βέβαιη χρεοκοπία που θα ακολουθήσει, θα περάσουν τουλάχιστον 3-5 χρόνια βαθύτερης ύφεσης από τη τωρινή στη χώρα, για να καταφέρει μόνο να επανέλθει στα επίπεδα του 2012!

 Μέσα από όλη αυτή την διαδικασία θα βρεθούμε να έχουμε μια εκτιμώμενη πτώση του ΑΕΠ στο 50%, ανεργία άνω του 40% - ενώ στους νέους θα φτάσει σε πολύ υψηλότερα επίπεδα-, το βιοτικό επίπεδο θα κατακρημνιστεί και πάνω από 50% με 60% του πληθυσμού, θα καταρρεύσει κάτω από τα επίπεδα φτώχιας.

 Πρέπει να είναι ολοφάνερο ότι μια ενδεχόμενη χρεοκοπία δεν χτυπάει τόσο τους δανειστές μας, όσο όλον τον ελληνικό πληθυσμό και ιδιαίτερα τους πιο φτωχούς και ευάλωτους.

Απλά οι δανειστές μας θα το σκεφτούν πολύ καλά για να μας δανείσουν στο μέλλον και βέβαια με απαγορευτικούς-τοκογλυφικούς όρους.

 Δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε επίσης, ότι κατά τη διάρκεια τέτοιων χρεοκοπιών, αυτό που επίσης δοκιμάζεται είναι η Δημοκρατία και η λειτουργία των θεσμών.

Αξίζει ο λαός μας να περάσει μέσα από μια τέτοια εγκληματική διαδικασία, που η διάρκειά της, αλλά ακόμα και το ακριβές καταστροφικό αποτέλεσμά της, είναι τελείως ακαθόριστα;

Όπως είναι φυσικό, ο φίλος που μου έστειλε το κείμενο φοβάται ότι όλα αυτά θα συμβούν και έτσι είναι με το ευρώ και δεν επικροτεί το "πείραμα" που απερίσκεπτα αποφάσισε ο ελληνικός λαός (κι εγώ μαζί του) εκλέγοντας τον Σύριζα. 

Περιττεύει να πω ότι δεν συμμερίζομαι όλα αυτά τα τρομολαγνικά και ότι βρίσκω σε αυτά αντιφάσεις και υπερβολές. Δεν θα τις αναφέρω μια και δεν γίνεται έτσι διάλογος, να παίρνω ένα κείμενο και να του αλλάζω μονομερώς τα φώτα. Παραθέτω το κείμενο-άποψη του κ. Κοφινάκου για να γνωρίζουμε πως βλέπει το θέμα "εθνκό νόμισμα" και η πλευρά εκείνη που το ξορκίζει.  

.