Τι είναι αυτό που θα σταματήσει την διάλυση του δημόσιου χώρου (της πολιτικής) και θα επιτρέψει στους πολίτες να δείξουν επαγρύπνηση, θάρρος, αιδώ κι αισχύνη, δηλαδή να είναι υπεύθυνοι;
Η απάντηση είναι προφανώς η παιδεία, όχι απλώς αυτή που δίνουν οι γονείς και το σχολείο, αλλά κυρίως αυτή που επιτρέπουν οι ίδιοι οι πολιτικοί θεσμοί.
Όταν οι πολίτες συζητούν για τα κοινά, όταν συμμετέχουν πράγματι στη λήψη των αποφάσεων, δεν κινούνται στο επίπεδο του κουτσομπολιού ή της αερολογίας, αλλά μπαίνουν στη διαδικασία της πολιτικής διαμόρφωσης.
Με άλλα λόγια, η διαρκής ακριβώς πρακτική λειτουργία της πόλεως ως κοινής για όλους υπόθεσης έχει ως αποτέλεσμα η πόλις να είναι για όλους κοινή υπόθεση. Κι επίσης, αντίστροφα, η διαρκής πρακτική λειτουργία της πόλεως ως υπόθεσης ορισμένων έχει ως αποτέλεσμα η πόλις να γίνεται πράγματι υπόθεση ορισμένων.
Κορνήλιος Καστοριάδης
"Ελληνική Ιδιαιτερότητα, Πόλις και Νόμοι" 1983-84
