Η 28η Οκτωβρίου θέλει γιορτές κι όχι παρελάσεις!

Ωραία, ως αργία, η 28η Οκτωβρίου, ωραίο και το (εκάστοτε) μήνυμά της. Είπαμε όχι στους Ιταλούς, μετά είπαμε όχι και στους Γερμανούς και μετά κάναμε την εθνική αντίσταση. Το τέλος του πολέμου μας βρήκε μεταξύ των νικητών αλλά μόνο "κέρδος" εδαφικό ήταν τα Δωδεκάνησα. Θα μπορούσε εύκολα κι η Κύπρος αλλά εμείς είχαμε τα "δικά" μας να τακτοποιήσουμε, να ξεμπλέξουμε τους λογαριασμούς μας. Και σε ένα διεθνές περιβάλλον έναρξης ψυχρού πολέμου, νέας μοιρασιάς του κόσμου, με Εγγλέζους να φθεύγουν, Αμερικάνους να έρχονται και Σοβιετικούς να σφυρίζουν αδιάφορα, χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα.

Ποιος να το πει πως το άνθος της νέας γενιάς κι ό,τι καλύτερο είχε η προηγούμενη, χάθηκαν σε έναν εμφύλιο πόλεμο; Ποιος να το πει πως βρίσκονται οι μισοί κάτω από το χώμα, κι οι άλλοι μισοί στα σίδερα; Ποιος να μιλήσει για τις ανείπωτες τραγωδίες;

Το χειρότερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, οι δωσίλογοι, οι προδότες, οι δειλοί, οι γλείφτες, οι λωποδύτες .,.. όλο το κακό συναπάντημα, πήγε και κρύφτηκε πίσω από έναν κρατικό μηχανισμό που είχε ανάγκη από ανθρώπους. Και όλοι αυτοί (μαζί με άλλους βέβαια που δεν είχαν καμιά σχέση με την λάσπη) βρέθηκαν στις παρυφές της εξουσίας. Συγκρότησαν το παρακράτος, έφτιαξαν περιουσίες, έκαναν και την "επανάστασιν" όταν η εξουσία τους απειλήθηκε.

Η μεταπολίτευση λένε πως έφερε τη δημοκρατία. Καμιά δημοκρατία δεν έφερε. Διόρθωσε βέβαια τον λειψό κοινοβουλευτισμό της προδικτατορικής περιόδου αλλά δημοκρατία δεν είδαμε ... κι ούτε προβλέπεται να δούμε στο προσεχές μέλλον. Η μεταπολίτευση, όμως, ξεκαθάρισε μεγάλο μέρος από την κόπρο του Αυγεία. Κι ας έφτιαξε και τα δικά της λύματα κι αυτή. Η μεταπολίτευση, όμως, ξεκαθάρισε μεγάλο μέρος από την κόπρο του Αυγεία. Κι ας έφτιαξε και τα δικά της λύματα κι αυτή.

Ας επανέλθουμε στην 28η. Μια μεγάλη μέρα για ένα έθνος παραζαλισμένο από τις σφαλιάρες μετά το '22. Μια στιγμή τρέλας όπου οι φαντάροι πήγαιναν με σφιγμένη καρδιά αλλά και με απόφαση για να πολεμήσουν. Μια νίκη που δεν την φανταζόταν και δεν την περίμενε κανείς. Ας σταματήσουν οι παρελάσεις κι ας γίνουν γιορτές. Χωρίς εμβατήρια αλλά με τραγούδια. Χωρίς παρελάσεις αλλά με τον κόσμο στους δρόμους. Γιορτές θέλουμε. Για να θυμόμαστε και να εμπνεόμαστε, όχι να τραβιόμαστε σε εθνικιστικές και κιτς καταστάσεις. Δίκιο έχουν στο τέλος-τέλος όσοι φωνάζουν για ελληνικές σημαίες που μαγαρίζονται. Αυτού του τύπου οι γιορτές είναι δικές τους γιορτές. Δεν εκδημοκρατίζονται. Καταργούνται. Και στη θέση τους μπαίνουν γιορτές! 
    

Επάνοδος στην κανονικότητα

Ήμουν είκοσι μέρες χωρίς ίντερνετ. Εξορία!

Ο κόσμος είναι στη θέση του. Δυστυχώς, δεν άλλαξε!

Θα γίνουν, λέει, παρελάσεις. Ακόμα κρατά γερά αυτή η κολόνια.

Θα νυχτώνει νωρίτερα. Ο πιο σοβαρός λόγος για λίγη θλίψη. 

 https://www.youtube.com/watch?v=I6TAuSsxTHg

Τι κόσμος!

Ρώτησε ένας δημοσιογράφος στο ΣΚΑΪ έναν πολιτικό προσκείμενο στην κυβέρνηση: "Αν το δεκαπεντάχρονο παιδί σας, σας έλεγε δεν είμαι Γιάννης και θέλω να με λέτε Γιαννούλα, τι θα κάνατε;". Ο πολιτικός κάτι βρήκε να απαντήσει. Όμως έπρεπε να ρωτήσει: "Αν ο δικός σας δεκαπεντάχρονος γιος ήταν ένας Γιάννης που όμως ένιωθε Γιαννούλα κι ήθελε να τον λέτε έτσι, εσείς τι θα κάνατε;". Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν φύλο. Εκεί τελειώνει το θέμα. Αφού το θέλουν πρέπει και να το μπορούν.

Το παράδοξο στην Ελλάδα συνεχίζεται. Αυτοί που πραγματοποίησαν το έγκλημα να την ρίξουν οικονομικά στα βράχια προτείνουν λύσεις. Ακόμα κι αν έχουν δίκιο, και πάλι είναι αδιανόητο να τις εφαρμόσουν αυτοί που έκαναν το πρόβλημα. Αυτοί έπρεπε να δικαστούν και να καταδικαστούν.ή να καθίσουν με τη θέλησή τους στο περιθώριο. Ας πούμε προς στιγμήν ότι ο Βενιζέλος ξέρει καλύτερα από όλους μας το σωστό. 'Εστω ότι ήταν αδήριτη ανάγκη να ξεσκιστούν τα ταμεία και να επιβληθεί το αγγλικό δίκαιο. Ας πούμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει δίκιο που χρέωσε τη χώρα σε κράτη προκειμένου να ξοφλήσει γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Έστω πως τα μεγάλα πλεονάσματα του προϋπολογισμού και τα μηδενικά ελλείμματα των ταμείων που δέχτηκε ο Σαμαράς ήταν αναγκαία και αναπότρεπτα. Έστω ... 

Δεδομένου ότι ο Βενιζέλος (λιγότερο) ο Σαμαράς (κι αυτός λιγότερο) ο Παπανδρέου (περισσότερο) και οι Καραμανλής, Σημίτης, Παπαντωνίου, Αλογοσκούφης κτλ. (πολύ περισσότερο) είναι αυτοί που χρέωσαν την χώρα, πως γίνεται να μας λύσουν αυτοί το πρόβλημα; Εντάξει ... ας μην μπουν φυλακή, δεν καταλαβαίνουν, όμως, ότι πρέπει να κάτσουν στην άκρη; Ότι ακόμα και σωστές να είναι οι λύσεις που προτείνουν τις καίνε μόνο και μόνο γιατί τις υιοθετούν αυτοί; δεν θυμούνται το δημοψήφισμα; τι κι αν είχαν δίκιο να λένε ναι, ο κόσμος ψήφιζε το αντίθετο. Από ένστικτο!

Το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο είναι στα χέρια του Τραμπ. Αντίπαλός του με πυρηνικά στα χέρια ο Κιμ Γιουνγκ. Τρέχα γύρευε!

Για 15-20 μέρες δεν θα έχω ίντερνετ. Ελπίζω όταν επανέλθω ο κόσμος να είναι ακόμα στη θέση του.

ΠΛΟΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Στο χτεσινό TVXS είχε ένα άρθρο για το πως σχεδιάζονται να είναι τα πλοία του μέλλοντος. [Μπορείτε να το βρείτε εδώ: ΑΡΘΡΟ]

Θα παραθέσω τμήματα του άρθρου (προέρχεται από το BBC) μαζί με κάποια σχόλια.

Τον περασμένο μήνα, στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, ένας μηχανικός κάθισε στον υπολογιστή του και με ένα joystick (όχι, δεν έπαιζε video game) έγινε ο καπετάνιος ενός τεράστιου φορτηγού το οποίο έπλεε χιλιάδες μίλια μακριά, στις ακτές της Σκωτίας. Όπως γράφει το BBC, το χειριστήριο του ήταν συνδεδεμένο με το πλοίο μέσω δορυφόρου, δίνοντας του τη δυνατότητα να ελέγχει εξ ολοκλήρου και με απόλυτη ακρίβεια τις κινήσεις του σκάφους. Εν τω μεταξύ, πάνω στο πλοίο, μέλη του πληρώματος παρακολουθούσαν τη δοκιμή επιβλέποντας τα όργανα και νιώθοντας το πλοίο να κινείται κανονικά κάτω από τα πόδια τους. Πρόκειται για μια φιλόδοξη ιδέα και την ίδια στιγμή μια μεγάλη πρόκληση για τον 21ο αιώνα, καθώς το παγκόσμιο εμπόριο και η κλιματική αλλαγή είναι πλέον άρρηκτα συνδεδεμένα, από τη στιγμή που τα καιρικά φαινόμενα και η άνοδος της θάλασσας επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις μεταφορές φορτίων. Τα πλοία θα μπορούν να λειτουργούν χωρίς καπετάνιο και μία μέρα, όχι τόσο μακρινή, να ελέγχονται από απόσταση χιλιάδων μιλίων, όχι από ανθρώπους, αλλά από υπολογιστές. Ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο κυβερνήτης των πλοίων του μέλλοντος -άνθρωπος, ή μήπως ρομπότ- ο σχεδιασμός εμπορικών πλοίων θα αλλάξει. Για παράδειγμα, τα πλοία στο μέλλον θα είναι κατασκευασμένα από σύνθετα υλικά, για παράδειγμα ίνες γυαλιού και πλαστικό. Το κέρδος θα είναι πολλαπλό: Σημαντική μείωση του βάρους των σκαφών, άρα μικρότερη κατανάλωση καυσίμων και ταυτόχρονα, αύξηση της χωρητικότητας για το φορτίο. Ο άνεμος και η ηλιακή ενέργεια μπορούν να χρησιμοποιηθούν επιπρόσθετα για τη μείωση της κατανάλωσης καυσίμων. Από την ανανεώσιμη ενέργεια, περίπου το 80% θα προέλθει από τον άνεμο και ένα επιπλέον 20% από ηλιακά πάνελ. Τα πλοία του μέλλοντος, τα τέρατα σκάφη που θα καθοδηγούνται από την άλλη άκρη του κόσμου, σαν να είναι παιχνίδια, θα είναι κατασκευασμένα από φουτουριστικά υλικά τα οποία θα μειώνουν τις εκπομπές αερίων και επιπλέον, θα τροφοδοτούνται από τον ήλιο. Και μπορούν να αλλάξουν τους ωκεανούς για πάντα.

Το παραπάνω απόσπασμα ήταν συρραφή από κομμάτια του όλου ρεπορτάζ.

Είναι μια ματιά στον κόσμο του αύριο. Όπως φτιάχτηκαν τα drones, τα αεροπλάνα που κινούνται χωρίς πιλότο, έτσι θα φτιαχτούν και τα πλοία χωρίς καπετάνιο και τα αυτοκίνητα χωρίς οδηγούς. Σκεφτείτε πόσο άχρηστος είναι ένας οδηγός σε ένα ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη όπου πατάει απλά το γκάζι (αν δεν έχει βάλει πλοηγό) και κρατά το τιμόνι σταθερό σε σχέση με τον δρόμο. Γιατί να μην διευθύνονται όλα τα αυτοκίνητα στις εθνικές οδούς από αυτόματους μηχανισμούς κυκλοφορίας; Το μόνο που μας καθυστερεί είναι η καθιέρωση των σχετικών κανονισμών, δηλαδή της νομικής κάλυψης της νέας πραγματικότητας.

Μια και δεν θα ζήσουμε πολλοί από εμάς στον μελλοντικό αυτό κόσμο (αν προλάβει να γίνει ...) ας τον φανταστούμε. Πλοία, αυτοκίνητα, αεροπλάνα χωρίς οδηγό άνθρωπο αλλά ένα μηχάνημα (ρομπότ) από απόσταση.  Ποιος το προτιμά;