Κριτική ενός δόκτωρα που θεωρεί πως κάποια μυαλά -έτσι που ψηφίζουν- είναι ανεξιχνίαστα και χαλάνε τις σούπες!

Ένας ΔΟΚΤΩΡ επιτιμά τους Έλληνες ψηφοφόρους!

Τον κύριο Σωτήρη Μητραλέξη δεν τον γνωρίζω, ούτε προσωπικά, ούτε από άλλα γραπτά του. Σύμφωνα με όσα ο ίδιος βάζει σαν υπότιτλους στο όνομά του είναι δόκτωρ φιλοσοφίας στο Freie Universität Berlin και είναι συνεργαζόμενος ερευνητής στο ΙΝΣΠΟΛ (τι σημαίνει δεν ξέρω, πιθανά Ινστιτούτο Πολιτικής). Ο κύριος αυτός εκτίθεται γράφων δημοσίως και επομένως μου δίνει το δικαίωμα να τον κρίνω κι εγώ ως αναγνώστης από τα γραπτά του.

Θαυμάστε τον λοιπόν μαζί μου!

Αφού κρίνει τον Τσίπρα το ΚΚΕ, την ΛΑΕ κλπ. φτάνει στον Καμένο και τους ΑΝΕΛ. Δεν έχει και την καλύτερη γνώμη. Τίποτε το περίεργο, πολλοί έχουν κακή γνώμη για τον Καμένο και τους ΑΝΕΛ. Ο κύριος Σωτήρης όμως προχωρά παραπέρα. Λέει και τη γνώμη του για τους ψηφοφόρους που ψήφισαν τους ΑΝΕΛ. 

Διαβάζουμε:

“Ο απόλυτος σουρεαλισμός των εκλογών ήταν η επιβίωση των ΑΝΕΛ. ... Το κόμμα αυτό ... ξαναμπήκε στη Βουλή για πραγματικά ανεξιχνίαστους λόγους, από πολίτες που δεν γνωρίζω τί ακριβώς είχαν στο μυαλό τους, με συνέπεια να γίνουν σύσσωμα τα αποτελέσματα της κάλπης μια απαράδεκτη σούπα."

Η κάλπη λοιπόν έβγαλε μια ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΣΟΥΠΑ για ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ κάποιοι πολίτες που ο κύριος Μητραλέξης δεν γνωρίζει τι ακριβώς είχαν στο μυαλό τους (θα το μάθουμε όμως ... που θα πάει) ψήφισαν ΑΝΕΛ. Ενώ δεν έπρεπε να το κάνουν όπως μας εξηγεί στα σημεία που στο παραπάνω κείμενο έχω βάλει τελίτσες.

Ωραίος ο δόκτωρ! Με τα μυαλά που κουβαλάνε αυτοί που ψήφισαν τον Καμένο -ενώ δεν έπρεπε!- από την κάλπη βγήκε μια απαράδεκτη κι όχι μια παραδεκτή σούπα. Αν, ας πούμε, έμεναν έξω -όπως ήταν το σωστό- οι ΑΝΕΛ τώρα ο Τσίπρας θα υποχρεωνόταν σε συνεργασία με το ΠαΣοΚ και το Ποτάμι κι η σούπα θα ήταν παραδεκτή!!! Ωραίο Πανεπιστήμιο αυτό το “ελεύθερο πανεπιστήμιο του Βερολίνου”, ... άραγε να είναι και ιδιωτικό; ... δεν ξέρω. Ίσως γι αυτό ο δόκτωρ είναι στο ΙΝΣΠΟΛ, ίσως εκεί εξερευνούν τι κρύβουν τα ανεξιχνίαστα μυαλά που ψηφίζουν τα μη πρέποντα κόμματα.

Να σημειώσω πως στο άρθρο του αυτό στην HuffPost που μπορείτε να το βρείτε ΕΔΩ ο κύριος Σωτήρης λέει και άλλα με τα περισσότερα των οποίων συμφωνώ. Το βασικό του μοτίβο ότι η χώρα τα προσεχή χρόνια θα κυβερνηθεί από την ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) και έναν υψηλόβαθμο γραφειοκράτη των Βρυξελλών, με βρίσκει σύμφωνο. Δεν του χαρίζομαι όμως στην εκδήλωση μιας νοοτροπίας που την έχουν κατά κόρον κάποιοι ελιτίστικοι κύκλοι στον δημόσιο βίο μας. Κυκλοφορούν όλοι αυτοί γύρω από το Ποτάμι και το ΠαΣοΚ-Δημαρ και φτύνουν πολύ εύκολα όλες τις επιλογές του λαού που δεν τους βολεύουν. Έτσι κάνει και ο δόκτωρ Σωτήρης στο καθώς πρέπει άρθρο του, όπου βέβαια δεν χάνει την ευκαιρία να βρίσει κι άλλους που δεν τον εμπνέουν.

Το δικό μου ανεξιχνίαστο μυαλό χάρηκε πολύ με την είσοδο των ΑΝΕΛ στη Βουλή. Θα ήθελα μάλιστα να πάρουν κι άλλους ψήφους! Τι έχω; Να έρθω στο ΙΝΣΠΟΛ να με ψάξετε, μήπως και βρεθεί η χαλασμένη μου βίδα; Γνωρίζω κι έναν που ψηφίζει ΑΝΕΛ -ναι, τι φοβερό!- τι λέτε, κύριε Σωτήρη, να τον φέρω κι αυτόν μαζί μου;

Η κρυφή γοητεία της αλαζονείας

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν γεμάτο πολιτικά γεγονότα. 
Ολοκληρώθηκε μέσα στον Ιούνιο μια διαπραγμάτευση με στάση πληρωμών προς τους δανειστές, ακολούθησε ένα δημοψήφισμα με ελέγχους συναλλάγματος και απειλή χροκοπίας επί θύραις, ήρθε ένα εκπληκτικό ΟΧΙ που αντιμετωπίστηκε σαν μια σύγχρονη έξοδος του Μεσολογγίου, και ολοκληρώθηε η φάση αυτή με μια διαπραγμάτευση για όρους ανακωχής που κατέληξε στη συμφωνία θρίλερ της 13ης Ιουλίου και την εν συνεχεία διαδικασία ψήφισης των προαπαιτούμενων στη Βουλή με τις διαρροές του Σύριζα. Και κατόπιν είχαμε την εξαγγελία των εκλογών και το 7,5% της διαφοράς του Σύριζα όταν οι δημοσκοπήσεις έλεγαν ότι όλα θα κριθούν με λίγες ψήφους. 

Αν σε όλα αυτά προστεθούν και μια-δυο περίοδοι διακοπών για την κάθε οικογένεια και τα συνήθη 20-25 μπάνια του λαού, αν συνυπολογιστεί και η επίμονη καλοκαιρία των 36 βαθμών Κελσίου με τον καταγάλανο ουρανό, τότε δικαιολογημένα θα λέγαμε ότι το μενού αυτού του καλοκαιριού παραβάρυνε.

Τα μπουρίνα και οι περαστικές πλην καταιγιστικές κακοκαιρίες των τελευταίων ημέρων ήρθαν αμέσως μετά τις εκλογές, λες και αποφάσισαν οι θεοί να ξεπλύνουν όλο αυτό το βάρος με μιας και να ελαφρύνουν τους ώμους μας!

 

ΟΛΥΜΠΟΣ, ο τόπος από όπου ο νεφεληγερέτης Δίας μας στέλνει τα νέφη του για να ξεπλύνουν το φετινό καλοκαίρι με το OVERDOSE της πολιτικής που λίγο έλειψε να κάψει τα μυαλά πολλών φίλων και συνανθρώπων μας. (φωτο από το Travel Book)

Παρ' όλα αυτά κάποιοι επιμένουν.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές το ράδιο μεταδίδει την είδηση ότι στη Βουλή η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει συγκαλέσει την επιτροπή αλήθειας για το χρέος και συνεδριάζει μαζί της κεκλεισμένων των θυρών. Ελπίζω να γίνεται αντιληπτό όλο το σημαίνον και το σημαινόμενο του πράγματος. Η Ζωή εξακολουθεί να είναι Π.τ.Β. (έτσι λέει το Σύνταγμα) παρά τις εκλογές που έγιναν. Θέλει να ολοκληρώσει μια διαδικασία που ξεκίνησε με την κάλυψη του Σύριζα και του Αλέξη Τσίπρα έστω κι αν οι δρόμοι τους έχουν πλέον χωρίσει. 

Άραγε έχει κατανοήσει τίποτε; 

Έχει αντιληφθεί ότι η δύναμή της να είναι "ο 3ος πολιτειακός παράγοντας της χώρας", όπως επαιρόταν να λέει, στηριζόταν στην αποδοχή της από τον "ψεύτη" πρωθυπουργό που την διόρισε στη θέση της και στην ψήφο των "συμβιβασμένων" και "εθελόδουλων" ψηφοφόρων που δεν την ακολούθησαν στην ασυμβίβαστη πολιτική της και οι οποίοι έδιναν τη δύναμη στον πρωθυπουργό για να την βάζει στην θέση που την έβαλε; Πίστευε πως η δύναμη ήταν δική της; Οποία αλαζονεία!

Η Αριστερή Πλατφόρμα υπέκυψε από αλαζονεία. Δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα ότι μέσα από τον ενιαίο Σύριζα ήταν ένας κεντρικός παίκτης στην πολιτική ζωή του τόπου και ότι μπορούσε να παλεύει για καθολική επικράτηση των απόψεών της. Δεν πίστεψε ότι αντλούσε δύναμη μόνο μέσα από το ενωμένο κόμμα του οποίου ήταν σημαντικός παράγοντας. Πίστεψε ότι το "δίκιο" και η "συνέπεια" θα επικρατήσουν της δύναμης και του ρεαλισμού. Αν ήταν έτσι η Ελλάδα δεν θα περίμενε 400 χρόνια για να ελευθερωθεί, ούτε θα χάναμε τη μάχη με τον Σόιμπλε, ενώ οι Μαοϊκοί θα είχαν από χρόνια τώρα την θέση του ΚΚΕ κι όχι μονάχα 0,2%.

Η Λαϊκή Ενότητα θα ακολουθήσει τώρα τον δύσκολο δρόμο της για τέσσερα χρόνια χωρίς πόρους, χωρίς προβολή από τα μέσα, χωρίς τον κεντρικό ρόλο που της έδινε το γεγονός ότι είχε τραφεί ΕΝΤΟΣ του Σύριζα και εξ αυτού αντλούσε τη δύναμή της.

Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει, έχει πάντως στελέχη αξιόλογα, με πρώτον τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, που έχουν περάσει πολύ δυσκολότερα στη ζωή τους και άντεξαν.

Να θυμίσω με την ευκαιρία και μιαν αναλογία της σημερινής εποχής με μιαν άλλη, πριν 22 ολόκληρα χρόνια. 
Τότε, οι εκλογές του 1993 είχαν γίνει και πάλι αιφνιδιαστικά τον Σεπτέμβρη γιατί η τότε κυβέρνηση είχε χάσει την δεδηλωμένη. Ο τότε Συνασπισμός, προερχόμενος από μια διάσπαση (του ΚΚΕ) κατέβηκε στις εκλογές με την Μαρία Δαμανάκη επικεφαλής και παίρνοντας 2,9% έμεινε εκτός Βουλής. 
Μοιάζει με την σημερινή ΛΑΕ που, προερχόμενη κι αυτή από μια διάσπαση, κατέβηκε στις εκλογές που έγιναν αιφνιδιαστικά Σεπτέμβρη επειδή η κυβέρνηση έχασε την δεδηλωμένη, με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη επικεφαλής και πήρε πάλι 2,9% μένοντας εκτός Βουλής. Και τότε και τώρα το όριο εισόδου ήταν και είναι 3%. Το 1993 ήταν η πρώτη φορά που τέθηκε αυτό το όριο για να αποκλείσει αμιγώς μουσουλμανικούς ή σλαβομακεδονικούς συνδυασμούς να κατεβούν με εθνικό μειονοτικό χαρακτήρα και να μπουν στη Βουλή. Και στις δυο περιπτώσεις η ανανεωτική πλευρά έμεινε με 2,9% έξω. Τότε η Δαμανάκη παραιτήθηκε και στη θέση της μπήκε ο Κωνσταντόπουλος. Λέτε τώρα να πάρει τη θέση του Λαφαζάνη η κόρη του; Θα είναι μια κωμωδία από αυτές στις οποίες έχει αδυναμία η ιστορία και ο θεός Διόνυσος, λάτρης κάθε φάρσας!

ALL STAR TSIPRAS 2012-2019 και βλέπουμε!

Μια μάχη ακόμη δόθηκε και μια μάχη ακόμα κερδήθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα και τον Σύριζά του.

ALL STAR TSIPRAS 2012-2019 και βλέπουμε!

Το πιο βαρύ πυροβολικό από στελέχη και απόψεις (ΛΑΕ, Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης) αποχώρησαν αλλά το ποσοστό του Σύριζα ελάχιστα πειράχτηκε και η διαφορά με τη ΝΔ επίσης. 

Η συνεπής άποψη, ο "βαθειά ψυχή" λόγος του Σύριζα του 2012-2014 δεν περνά ούτε το όριο του 3% αποδεικνύοντας ότι δεν ήταν αυτός ο λόγος που ο Σύριζα από το '12 και μετά προσελκύει τα μεγάλα ποσοστά, όπως από λάθος εκτίμηση πίστεψαν πολλοί μέχρι τώρα.

Ο ρόλος του Σύριζα ως το αντιδεξιό μέτωπο αναδείχτηκε στις εκλογές αυτές. Η συνήθης "κατηγορία" που του απέδιδαν οι της "αριστερής" πλευράς του, ότι δηλαδή είχε πάρει τη θέση του ΠαΣοΚ, επαληθεύτηκε με τραγικό γι αυτούς τρόπο. Γιατί χωρίς να γίνει ΠαΣοΚ πήρε τη κεντρική θέση στην πολιτική σκηνή που το ΠαΣοΚ δεν μπόρεσε να υπηρετήσει διαβρωμένο από τα σκάνδαλα και τη διαφθορά που εξέθρεψε και το σάπισαν. 

Είναι λάθος όλες οι αναλύσεις που δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τους την ανάγκη του λαού να έχει ένα "λαϊκό" κόμμα, της αριστεράς ή του κέντρου, στο οποίο να μπορεί να ακουμπήσει για να διώξει την σκληρή δεξιά. 

Ο λαός αυτός διάλεξε τον Σύριζα όταν το ΠαΣοΚ υποτάχτηκε στη δεξιά (χάνοντας τον κύριο αν όχι και μοναδικό του ρόλο καθ' όλη την μεταπολίτευση) και, παρά την κρίση εμπιστοσύνης μετά τα γεγονότα του Ιουλίου, προτίμησε να κρατήσει αυτό το όπλο σαν μια ασπίδα προστασίας για τα προσεχή χρόνια που προβλέπονται να είναι δύσκολα.

Η αντιμνημονιακή ρητορική αποδείχτηκε πολύ λίγη μπροστά στην αντιδεξιά. και είναι απολύτως φυσιολογικό, δεδομένου ότι αντιμνημονιακά κόμματα ήταν και το ΚΚΕ και ο Σύριζα αλλά και οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή. Ο διαχωρισμός μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν θα κρατούσε για πάντα ενώ ο διαχωρισμός δεξιά-δημοκρατική παράταξη έχει παρελθόν άνω των εκατό χρόνων και μέλλον ευοίωνο.

Και μια παρατήρηση υφολογικού περιεχομένου: Να ήταν μόνο τα λόγια και οι κινήσεις του Αλέξη που θυμίζουν τον Αντρέα, θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για συνειδητή μίμηση. Μοιάζει όμως τόσο πολύ και η χροιά της φωνής του που λες πως εδώ παίζει μια σύμπτωση στα όρια του εξωλογικού.

Το φάντασμα της επανόδου της δεξιάς είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Σύριζα!

Πολλοί φίλοι μου που ψήφισαν Σύριζα τον Ιανουάριο και στήριξαν με ενθουσιασμό το ΟΧΙ τον Ιούλιο, είναι εδώ και δυο μήνες (από τις 12 Ιουλίου) σε κατάσταση μελαγχολίας. Είδαν το όνειρό τους να διαψεύδεται και δεν έχουν χωνέψει ακόμα ότι ο αρχηγός προτίμησε να παραδώσει το Κούγκι αντί να το τινάξει στον αέρα.

Οι περισσότεροι θα ψηφίσουν ξανά Σύριζα για να μην έρθει η δεξιά και για να μην ανακοπεί μια ελπιδοφόρα πορεία που καλά καλά δεν πρόλαβε να ξεκινήσει. Αυτοί νιώθουν σχετικά καλά καθώς ξεπερνούν το σοκ αποδεχόμενοι το γεγονός ότι βρισκόμαστε πια σε νέες συνθήκες όπου επιλέγουμε μεταξύ αριστεράς και δεξιάς για την διαχείριση των οικονομικών υποχρεώσεων και για την εφαρμογή μιας νεοφιλελεύθερης ή μιας δημοκρατικής πολιτικής στα κοινωνικά ζητήματα του τόπου.

Μερικοί θα ψηφίσουν ΛΑΕ επιμένοντας πως δεν χάσαμε τον αγώνα αλλά απλά δεν το παλέψαμε μέχρι τέλους. Αυτοί θα ζήσουν την απελπισία της επανεκκίνησης μιας αριστεράς από τα ιστορικώς παραδεκτά χαμηλά ποσοστά της με προβολή ενός οράματος που ξεθώριασε. Γιατί κι αυτή η νέα αριστερά του Λαφαζάνη, αν μεγαλώσει με την αποδοχή των λαϊκών μαζών πάλι στα ίδια θα καταλήξει κι αυτή, τον συμβιβασμό και την διάσπαση. Θα πρέπει να ψάξει ουσιαστικά για έναν νέο λαό, πράγμα γενικώς δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο.

Κάποιοι παραμένουν διστακτικοί. Ξέρουν ότι χάσαμε το παιχνίδι αλλά δεν θέλουν ακόμη να το παραδεχτούν. Προβλέπω πως οι ολίγιστοι εξ αυτών θα μείνουν σπίτι τους μη πηγαίνοντας στην κάλπη και οι περισσότεροι θα αποφασίσουν μέσα στο παραβάν να ψηφίσουν Σύριζα δαγκωτό, με την έννοια όχι του φανατικού υποστηρικτή αλλά του εκνευρισμένου που νιώθει εκβιαζόμενος.

Ο κυριότερος υποστηρικτής του Σύριζα, που δεν έχει ακόμα συνέλθει από το χαστούκι που δέχτηκε στις Βρυξέλλες, είναι ο Μεϊμαράκης. Το φάντασμα της επανόδου της δεξιάς είναι εκείνο που μπορεί να επιστρατεύσει δυνάμεις που θα μείνουν μέχρι και την είσοδο ακόμη στο εκλογικό κέντρο αναποφάσιστες. Δεν είναι πολλοί, είναι όμως η κρίσιμη μάζα που είναι απαραίτητη για να μην ζήσουμε την απογοήτευση της επιβεβαίωσης της αριστερής παρένθεσης. Η απροκάλυπτη επίθεση του παλαιοκομματισμού προκειμένου να συγκαλυφθούν υποθέσεις και να διασωθεί το σύστημα της διαφθοράς, είναι η ελπίδα του Σύριζα πως ο κόσμος που κλείστηκε στην μελαγχολία του θα απαντήσει έστω και την τελευταία στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο.

Μαρία Καλογεροπούλου

16 Σεπτεμβρίου 1977 πεθαίνει η Μαρία Κάλας. 

Είχε γεννηθεί το 1923, ήταν 54 ετών.

Εδώ ακούτε την Κάστα Ντίβα, ίσως στην κορυφαία της στιγμή!

(από το Youtube)

Ένας Πειραιώτης φίλος μου που την Κυριακή θα ψηφίσει Σύριζα ήταν χτες ψιλο-αγριεμένος!

“Ακόμα κι αν δεν ήμουνα Σύριζα, απλά και μόνο σαν Πειραιώτης κάτοικος μιας από τις “δυτικές” συνοικίες του Πειραιά, θα ψήφιζα τον Τσίπρα την Κυριακή” μου είπε ο φίλος μου που τον συνάντησα στη χτεσινή συγκέντρωση του Σύριζα στο Κερατσίνι.

“Ακόμα κι αν δεν άκουγες την σαφή αναφορά του Τσίπρα στην “τροπολογία Λαφαζάνη” για την περιοχή της Ανάπλασης;” τον ρώτησα

“Αν δεν έκανε καμιά αναφορά, θα ήταν σκάνδαλο μεγάλο! Ο τρόπος που μίλησε γι αυτήν την τροπολογία, όμως, με έπεισε ότι θα το κάνει. Εξ άλλου η τροπολογία έχει κατατεθεί από καιρό στη Βουλή και αν δεν είχε μεσολαβήσει η πτώση της κυβέρνησης θα ήταν ήδη νόμος του κράτους. Την ετοίμασε ο Λαφαζάνης ως υπουργός ΥΠΑΠΕΝ, την υιοθέτησε ο Σκουρλέτης ως διάδοχός του και θα γίνει νόμος αμέσως μετά την εκλογή του Τσίπρα”, μου είπε

Αν και εγώ έχω κι άλλους λόγους για να ψηφίσω τον Σύριζα την Κυριακή, με κυριότερο ότι δεν θέλω να μου κατσικωθεί πάνω από το κεφάλι μου όλο το παλιό διεφθαρμένο και μιζαδόρικο σύστημα με τον Μεϊμαράκη επικεφαλής για μια τετραετία, ωστόσο δεν διαφωνώ με τον συλλογισμό του φίλου μου. Πραγματικά, για έναν Πειραιώτη, κι ακόμη περισσότερο για έναν κάτοικο της Β' Πειραιά, αρκεί και μόνον αυτή η τροπολογία για να καταψηφίσει το “σύστημα Σαμαρά” και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτό.

Για όποιον δεν ξέρει την υπόθεση, να πω απλά ότι το καλοκαίρι του 2014, η κυβέρνηση Σαμαρά της ΝΔ και ο υπουργός ΥΠΕΚΑ Μανιάτης του ΠαΣοΚ πέρασαν καλοκαιριάτικα στα μουγκά μια τροπολογία με την οποία ΑΝΕΤΡΕΠΑΝ κεκτημένα μιας ολόκληρης τριακοντααετίας!!! Κεκτημένα από αγώνες και κινητοποιήσεις των δημοτών και των δημοτικών αρχών. Από το 1984 η περιοχή είχε κηρυχτεί κορεσμένη από βιομηχανικές μονάδες, από το 1997 είχε χαρακτηριστεί ζώνη ανάπλασης με Συντελεστή δόμησης 0.4 και χρήσεις πολεοδομικού κέντρου (χωρίς βιομηχανία και βιοτεχνία) και από το 2003 που είχε γκρεμιστεί το εργοστάσιο Λιπασμάτων είχε στην πράξη ξεκινήσει το σχέδιο της ανάπλασης. Οι προβλέψεις ήταν για εκτεταμένο πράσινο (περίπου 400 στρεμμάτων), για χρήσεις πολιτισμού και αναψυχής και για δράσεις που θα έδιναν ανάπτυξη και απασχόληση στην πολύπαθη περιοχή της Β' Πειραιά. Η ανάκτηση των ακτών από τους κατοίκους, οι ελεύθεροι χώροι και η αναβάθμιση της περιοχής ήταν το προδιαγεγραμμένο μέλλον της. Μέχρι που φάνηκε στον ορίζοντα η κυβέρνηση Σαμαρά.

Λαμβάνοντας αφορμή από το μνημόνιο που, εκτός όλων των άλλων, το χρησιμοποιούσαν για να περνάνε τις δικές τους εσωτερικές πολιτικές, ο Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία (με την ευγενική αρωγή του ΠαΣοΚ) νομοθέτησαν μιαν ολοκληρωτική αλλαγή αυτής της πορείας για να εξυπηρετήσουν φίλους του κυρίου Σαμαρά και πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα.

Ο συντελεστής δόμησης έγινε 0.6 και (το πιο σημαντικό) επιτράπηκαν χρήσεις βιομηχανικές με αποτέλεσμα να λειτουργούν σήμερα εταιρείες λιπαντικών και διύλισης πετρελαιοειδών αποβλήτων των πλοίων και να ετοιμάζεται η λειτουργία σκυροδέματος από την τσιμεντοβιομηχανία. Μια περιοχή ανάπλασης, ο μοναδικός πνεύμονας του Πειραιά και η μοναδική διέξοδος προς την θάλασσα χαρίστηκαν σε συμφέροντα που επόμενο στόχο τους θα είχαν και το οικόπεδο της Εθνικής Τράπεζας (τα πρώην Λιπάσματα) θάβοντας έτσι κάθε ελπίδα περιβαλλοντικής αναβάθμισης και ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής των 250.000 κατοίκων. Το όραμα της ανάπλασης επ' ωφελεία των κατοίκων, της ανάκτησης του θαλασσίου μετώπου και της ανάπτυξης δραστηριοτήτων με πράσινο και θέσεις εργασίας πήγε περίπατο. 
Άρχισαν οι προσφυγές στο Σ.τ.Ε.. Μία προσφυγή έκανε ο Δήμος και άλλες δυο κατατέθηκαν από διαφορετικές ομάδες πολιτών. Ωστόσο μόνη πραγματική και άμεση λύση ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά. Η ανατροπή έγινε τον Ιανουάριο του 2015 και η τροπολογία που κατατέθηκε από το ΥΠΕΚΑ που είχε γίνει ΥΠΑΠΕΝ έδινε την λύση. Όχι μόνο ανέτρεπε τις απαράδεκτες ανατροπές του 2014 αλλά έδινε και την πρωτοβουλία ανάπλασης στον Δήμο.

Ωστόσο η κυβέρνηση ανατράπηκε. Όχι για την τροπολογία, βέβαια, αλλά βρέθηκε κι αυτή θύμα της ανατροπής. Αν βγει ο Μεϊμαράκης, η τροπολογία πάει περίπατο. Αν βγει ο Τσίπρας, η τροπολογία θα γίνει νόμος του κράτους.

“Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί θα ψήφιζα Σύριζα και Τσίπρα ακόμη κι αν δεν τους θεωρούσα σαν την καλύτερη λύση; Γιατί όντας Πειραιώτης, η ζωή μου και το μέλλον μου εξαρτιέται από την απόφαση που θα πάρει η νέα κυβέρνηση πάνω στο θέμα αυτό. Και οι θέσεις είναι σαφείς, διαμορφωμένες εδώ και καιρό. Η Νέα Δημοκρατία ψήφισε την δική της τροπολογία το 2014 καταστρέφοντας τις προοπτικές της πόλης μου και ο Σύριζα κατέθεσε την δική του τροπολογία ξαναδίνοντας πίσω τη ζωή μου. Θέλει και ρώτημα λοιπόν τι ψηφίζει ένας Πειραιώτης; Εκτός αν με περνάς για ηλίθιο ...” έκανε ο φίλος μου ψιλοαγριεμένος.

Τι να του έλεγα, ότι υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να ψηφίσει κανείς Σύριζα σε αυτές τις εκλογές; Εδώ παιζόταν το μέλλον το δικό του, των παιδιών του, της πόλης του. Οι άλλοι λόγοι, υπαρκτοί και σεβαστοί αλλά ... του ήταν περιττοί! Γιατί ήταν Πειραιώτης και δεν ήθελε να περνιέται για ηλίθιος, έτσι μου είπε μέσα στην υπερβολή του, και δεν του απάντησα.

Η πολύ βαθιά η διαπλοκή της Ορθοδοξίας με το Κράτος είναι η πιο ισχυρή ένδειξη της αδυναμίας μας να εκσυγχρονιστούμε

Στο βαρετό χτεσινό Ντιμπέϊτ, ο Πάνος Καμένος (ο πιο κερδισμένος χτες με χειρότερο τον νυσταγμένο Μεϊμαράκη), βρήκε μιαν ακόμη ευκαιρία να πει πόσο πιστό στον χριστιανισμό είναι το κόμμα του μαζί με όλα τα σχετικά περί σύνδεσης ελληνισμού-ορθοδοξίας κλπ. Κανείς βέβαια δεν τον επιτίμησε αλλά ήταν και ο χρόνος περιορισμένος και το θέμα έμοιαζε δευτερεύον. Φυσικά, έκανε και ΤΖΙΖ καθώς την ορθοδοξία πολλοί μπορεί να περιφρόνησαν την ψήφο των ορθοδόξων όμως ουδείς αγνόησε ποτέ. 

Επί του θέματος διάβασα μια πρόταση που απέστειλε -χτες νομίζω- η ΕΝΩΣΗ ΑΘΕΩΝ (αθεόφοβων) στα κόμματα. Προτείνονται τροποποιήσεις στο Σύνταγμα για να γίνει πράξη ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους. Ισχυρίζονται οι αθεόφοβοι ότι το 74,5% του ελληνικού λαού τάσσεται στις δημοσκοπήσεις υπέρ αυτού του διαχωρισμού. Δεν ξέρω ποιος έκανε τη δημοσκόπηση (άραγε το ΜΕΓΚΑ;) όμως γνωρίζω ότι πολλοί το λένε χωρίς να το εννοούν και ότι την κρίσιμη στιγμή αν ήταν να ψηφίσουν σε δημοψήφισμα άλλα αποτελέσματα θα έβγαιναν. Ασχέτως όμως αυτού, έριξα μια ματιά στα προαπαιτούμενα προκειμένου να γίνει αυτός ο διαχωρισμός και τρόμαξα! 

Υπάρχει μια απίστευτη πληθώρα προτάσεων, εκφράσεων, λέξεων, επιθέτων και άλλων γραπτών σημείων μέσα στο ελληνικό σύνταγμα που ΔΙΑΠΛΕΚΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΑ το κράτος με την εκκλησία. Μόνο η αναφορά τους γεμίζει σελίδες. Μπορείτε να δείτε την πρόταση αυτή πατώντας ΕΔΩ (στο σημερινό ρεπορτάζ του TVXS). Όλο αυτό το πλέγμα των αναφορών κάνει το ελληνικό κράτος, στο θέμα της θρησκείας, να μην είναι απότοκο της γαλλικής επανάστασης αλλά του οθωμανικού δοβλέτ.

Το θέμα είναι απλό: 

Μπορεί ένα κράτος που συγκροτήθηκε δυο φορές ως έθνος, μια το 1821-29 και μια το 1919-24 στη βάση του διαχωρισμού "πας χριστιανός ορθόδοξος Έλλην - πας μουσουλμάνος Τούρκος" να πάψει να είναι χριστιανό-ορθόδοξο και να γίνει ανεξίθρησκο κράτος ισοπολιτείας;

Για μένα η απάντηση είναι ΟΧΙ ακόμα.

Είμαστε πολύ πίσω σαν χώρα, σαν πολίτες, σαν άνθρωποι από τον πολιτικό πολιτισμό που θα μας επιτρέψει να παραδεχτούμε το τι είμαστε και να συμφωνήσουμε στο τι θέλουμε να γίνουμε. Είμαστε μακριά από την ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ και την ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ με τον εαυτό μας που θα μας επέτρεπαν να ξεφύγουμε από τα σημερινά ιδεολογικά μας δεσμά.

Το 1821 (πριν διακόσια χρόνια) ο Κολοκοτρώνης ήθελε το νέο κράτος που θα γεννηθεί από την επανάσταση να είναι ΔΙΓΛΩΣΣΟ (ελληνικά-αλβανικά οι κύριες γλώσσες αλλά και βλάχικα) και ΔΙΘΡΗΣΚΟ (χριστιανοί-μουσουλμάνοι οι κύριες θρησκείες αλλά και κάθε άλλη θρησκεία ελεύθερη). Οι απόψεις του κατίσχυσαν στην έκρηξη της επανάστασης (στην πρώτη εθνοσυνέλευση συμμετείχαν βουλευτές μουσουλμάνοι και Αλβανοί) αλλά περιθωριοποιήθηκαν στη συνέχεια όταν επικράτησαν οι Φαναριώτες. Ο Κολοκοτρώνης και όλοι οι οπλαρχηγοί -αλλά και ουτοπικός Ρήγας ακόμη- έβλεπαν την επανάσταση σαν κοινωνική εξέγερση χριστιανών και μουσουλμάνων κατά του τυράννου Σουλτάνου και σαν εθνογέννεση μιας φυλής που αποτελείτο εξ ίσου από Ρωμιούς και Αρβανίτες και Βλάχους είτε χριστιανούς είτε μουσουλμάνους.

Βεβαίως η τροπή που πήρε το ζήτημα ευνόησε την κατοπινή επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων που δεν θα βοηθούσαν ποτέ έναν εξεγερμένο λαό αλλά μπορούσαν να στηρίξουν ένα ομόδοξο χριστιανικό κράτος με το συναισθηματικά φορτισμένο όνομα των Ελλήνων για προμετωπίδα.

Κι αργότερα το 1922 (πριν εκατό χρόνια), ο ελληνοτουρκικός πόλεμος και η ανταλλαγή πληθυσμών έγιναν στη βάση "χριστιανός ίσον Έλληνας, μουσουλμάνος ίσον Τούρκος". Εκατοντάδες χιλιάδες μικρασιάτες Καππαδόκες, Βιθυνοί, Λαζοί κλπ  που είχαν κρατήσει την χριστιανική θρησκεία των Ρωμαίων βαφτίστηκαν "Έλληνες" και εκδιώχθηκαν από τις πατρίδες τους ενώ λιγότεροι αλλά και πάλι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μουσουλμάνοι της Κρήτης, της Ηπείρου, Θεσσαλίας, Πελοποννήσου, Ρούμελης, Μακεδονίας κλπ. ονομάστηκαν "Τούρκοι" και εκδιώχθηκαν.

Να γιατί θεωρώ ότι είναι πολύ νωρίς ακόμη για να μπορέσει αυτό το μπάσταρδο νεοελληνικό κράτος να αποσείσει από πάνω του το ορθοδοξιλίκι και να κάνει τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του. Να γιατί οι αθεόφοβοι θα μείνουν για μια ακόμη φορά με το 75% του δημοψηφίσματος στο χέρι και γιατί ο μεν Τσίπρας (που έχει δηλώσει τουλάχιστον αθεόφοβος κι αυτός) θα κάνει επισκέψεις στους διάφορους αρχιεπισκόπους ο δε Μεϊμαράκης (ο κολοσσός της ορθοδοξίας) θα σκύβει και θα φιλάει τα χέρια του κάθε παπά που θα συναντά.

Συνομιλία με έναν φίλο μου που, τελικά, ψηφίζει Σύριζα

Μιλώντας χτες με ένα Κερκυραίο φίλο μου, που δεν ήξερα αν θα ήταν με τον Σύριζα, αν θα ψήφιζε τώρα ΛΑΕ ή ΚΚΕ ή αν θα έφευγε προς το λευκό, τον άκουσα να μου λέει:

“Ψήφισα τον Σύριζα για να δώσει την μάχη που οι άλλοι δεν έδωσαν ποτέ. Ο Σύριζα, με όλες του τις δυνάμεις, με Τσίπρα-Βαρουφάκη και όλους τους άλλους μαζί, έδωσε αυτή τη μάχη. Την είδα να εξελίσσεται μέρα με την ημέρα μπρος στα μάτια μου. Χάσαμε γιατί οι άλλοι ήταν πιο δυνατοί από εμάς.

Το να αποδεχτείς την ήττα και να κοιτάξεις την επόμενη μέρα, είναι η πρώτη νίκη που οφείλει στον εαυτό του ο νικημένος. Συνεχίζω λοιπόν να ψηφίζω τον Σύριζα γιατί οι καθημερινές μάχες που πρέπει να δοθούν είναι χιλιάδες. Γιατί αν τιμωρήσω τον Σύριζα για την ήττα του αυτή, θα είναι σαν να τιμωρώ τον εαυτό μου. Θα φέρω πίσω εκείνους που ευθύνονται για την κατάστασή μας. Θα φέρω πίσω το καθεστώς της ρεμούλας, των συμφερόντων, της μίζας και του τσαμπουκά. Θα εχω βγάλει μόνος μου τα μάτια μου.

Ακόμη και στην εφαρμογή του μνημονίου προτιμώ τον Τσίπρα παρά τους Μητσοτάκηδες και Σαμαράδες που με αφορμή το μνημόνιο ξεκίνησαν πογκρόμ απολύσεων και παρέδωσαν τον δημόσιο χώρο στους ιδιώτες. Είναι και τα θέματα Υγείας, παιδείας, το Μεταναστευτικό, ο εκσυγχρονισμός του κράτους, τα ζητήματα της καθημερινότητας. Δεν θα φορτωθώ τον Μεϊμαράκη με τον Άδωνη, τον Βορίδη και τα άλλα τα παιδιά να εφαρμόζουν τις δικές τους νεοφιλελεύθερες θεωρίες στην πλάτη μου.

Ο Σόιμπλε επιχείρησε να με σκοτώσει, κι εγώ ξέρω πως ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό. Γι αυτό δεν θα αφήσω την δεξιά να εφορμήσει στο κράτος και να το καταλάβει παίζοντας για τέσσερα ακόμη χρόνια τα παιχνίδια της στην πλάτη μου. Γι αυτό θα ψηφίσω τον Σύριζα, για να έρθει πρώτο κόμμα και να φτιάξει εκείνος μια συμμαχία δυνάμεων που θα σταματήσουν τον κατήφορο της χώρας.”

Ο φίλος είπε περισσότερα, αυτά ήταν μια περίληψη.

Άκουσα κι άλλους. Κυρίως άκουσα να μπαίνει και να ξαναμπαίνει ένα “ηθικό ζήτημα” που προκύπτει από την απογοήτευση της ήττας και την μη παραδοχή της. Παροτρύνσεις για ... αντίσταση αορίστως και γενικώς! Σε τι να αντισταθείς πλέον; Έχεις αποκαΐδια να μαζέψεις, δεν υπάρχει εχθρός για να πολεμήσεις. Ο εχθρός έδειξε τα δόντια του. Μπορούσε να μας ισοπεδώσει αν δεν σηκώναμε λευκή σημαία. Και την ύστατη στιγμή διαπραγματευτήκαμε την παράδοση με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Μένει να ξαναφτιάξουμε την χώρα. Και το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Εκείνος που την άφησε απροστάτευτη και ξεθεμελίωσε κάθε πιθανότητα αντίστασης όταν είχε το κουμάντο, ή εκείνος που στάθηκε όρθιος στη δύσκολη στιγμή; Και ποιο ηθικό δίλημμα μπορεί να θεωρηθεί πιο σημαντικό από το πραγματικό διακύβευμα της στιγμής;

Ο πόλεμος έγινε και χάθηκε και τώρα θα πορευτούμε με το νέο μνημόνιο. Δεν έχει απώλειες σαν κι εκείνες τις αεροπλανικές των προηγουμένων. Θυμίζω την άγρια φορολόγηση μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων, την άνοδο του ΦΠΑ από το 11% προς το 19%, 21% και 23%, τις απώλειες 13ου μισθού, των επιδομάτων άδειας και Πάσχα, την απώλεια όλων των άλλων επιδομάτων, τις π' ευθείας και τις έμμεσες (με το ενιαίο μισθολόγιο) μισθολογικές περικοπές κατά 30% , τις μειώσεις ως και 40% στις συντάξεις, την υποχρέωση για μείωση 140.000 θέσεων στο δημόσιο, τις άμεσες απολύσεις 14.000 υπαλλήλων, την κατάργηση κάθε εργασιακής προστασίας, την κατάργηση του κατώτατου μισθού, την ευχέρεια των απολύσεων χωρίς περιορισμούς και γενικά την μετατροπή της κοινωνίας σε εργασιακή ζούγκλα με μισθούς εξευτελιστικούς και ανεργία στο άπειρο. Μπροστά σε όλα αυτά, το νέο 3ο μνημόνιο μοιάζει με αγγελούδι. Ελάχιστες μειώσεις συντάξεων, άνοδος του ΦΠΑ σε πολλά προϊόντα, κάποιες φορολογικές επιβαρύνσεις, αύξηση ορίων ηλικίας για σύνταξη (το πιο βαρύ από όλα κι ας μην φαίνεται) κλπ. Όχι πως δεν είναι δυσάρεστα μέτρα όλα αυτά, τη στιγμή μάλιστα που έρχονται να ΠΡΟΣΤΕΘΟΥΝ στα προηγούμενα αντί να τα αναιρέσουν. Γι αυτό εξ άλλου μιλάμε για ήττα. Όμως το να κλαίμε πάνω στα αποκαΐδια και να ονειρευόμαστε την ανασυγκρότηση του στρατού για να πάρουμε τη ρεβάνς ισοδυναμεί με αυτοκτονία.

Ο Κερκυραίος φίλος μου συνόψισε τα συμπεράσματά του και τη γνώμη του για εκείνους που προτιμούν να μείνουν σταθεροί στα οράματά τους ακόμα κι όταν η πραγματικότηντα έχει αλλάξει και μου είπε:

"Σέβομαι τους φίλους που βάζουν το δίλημμα της Αντιγόνης μπροστά από την ανάγκη του Κρέοντα για τάξη και ασφάλεια στη Θήβα. Σέβομαι κι εκείνους που ζητούν την δια τυφλώσεως λύτρωση του Οιδίποδα από το δράμα του. Σέβομαι επίσης κι όσους έλκονται από την τιμωρία του Προμηθέα πάνω στον Καύκασο. Προτιμώ όμως έναν άλλον Κρέοντα που θα προστατέψει την τάξη αφήνοντας τον νεκρό να θαφτεί, έναν Οιδίποδα που θα καταραστεί τους θεούς χωρίς να τυφλωθεί, έναν Προμηθέα που θα τα βάλει με τον Δία και θα συμβιβαστεί μαζί του όπως στο τρίτο μέρος της τριλογίας που δεν διασώθηκε. 

Σέβομαι την αγανάκτηση όσων ένιωσαν ότι “προδόθηκαν” και την επιμονή όσων πιστεύουν ότι μπορούν στις νέες συνθήκες να συνεχίσουν να λένε τα ίδια. Τα σέβομαι αλλά δεν τα συμμερίζομαι. Γιατί η χώρα θα συνεχίσει να υπάρχει και το δίλημμα είναι μπροστά μας:

Θα κυβερνάει την Ελλάδα τα επόμενα τέσσερα χρόνια η Δεξιά του Μεϊμαράκη με τον Σαμαρά, τον Μητσοτάκη, τον Άδωνη, την Βούλτεψη και όλα τα άλλα παιδιά, ή ο Σύριζα με τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό;"

Σε αυτό το δίλημμα, το ΜΟΝΟ ΥΠΑΡΚΤΟ και ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ δίλημμα των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη, ο φίλος μου που σας έλεγα στην αρχή απάντησε ΣΥΡΙΖΑ κι εγώ συμφώνησα μαζί του.

Εγώ ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ, εσείς;

Εδώ και πολύ καιρό διάλεξα να μην γράφω (επομένως να μην λέω) πολλά, για την ακρίβεια ... τίποτε! Απ' ό,τι παρατήρησα γύρω μου, την στάση αυτή διάλεξαν πολλοί, πάρα πολλοί. Όσοι μιλούσαμε πολύ, εδώ και καιρό το έχουμε κλείσει. Κι έμειναν κάτι ενδιάμεσοι της προσκολλήσεως (πότε από αριστερά και πότε από δεξιά) να μιλούν, να χαριτολογούν και να χαίρονται.

Νομίζω πως:

• α) με τα γεγονότα να τρέχουν και να λένε από μόνα τους τόσα πολλά, (συμφωνία 12ης Ιουλίου, ψήφιση προαπαιτούμενων, προκήρυξη εκλογών),
• β) με τις τόσο θλιβερές συζητήσεις στα κανάλια και τις θριαμβολογίες των δεξιών και των συνοδοιπόρων τους “κεντροαριστερών” ότι αυτοί “τα έλεγαν”
• γ) με τις τόσο οργισμένες εκδηλώσεις των εξαπατημένων της άλλης πλευράς που συνεχίζουν σταθεροί ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω τους αλλάζει
• δ) την γεμάτη ενοχικά σύνδρομα υπεράσπιση της κυβερνητικής πλευράς

... νομίζω πως υπό τις συνθηκες αυτές η σιωπή ήταν χρυσός.

Επειδή όμως έρχονται εκλογές, η σιωπή τώρα αρχίζει να γίνεται κρυφτό.

Στις εκλογές αυτές θα ψηφίσω τον Σύριζα. Οι λόγοι πολλοί, δύο όμως είναι οι κυριότεροι. Ο ένας αφορά την Ελλάδα συνολικά, ο άλλος τοπικά τον Πειραιά και την γειτονιά μου.

Χωρίς πολλά λόγια λοιπόν:

1ον:

Οι εκλογές αυτές κρίνουν το ποιος θα κυβερνά την επόμενη τετραετία. Με όλους τους περιορισμούς που θέτει το μνημόνιο και όλες τις ελευθερίες που παρέχει η πολύ πιο σύνθετη πολιτική πραγματικότητα. Σε αυτή την τετραετία προτιμώ σαφώς να κυβερνάται η χώρα από δυνάμεις φρέσκες, που δεν έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα και μίζες και που δεν έχουν δεσμεύσεις απέναντι σε συγκεκριμένα συμφέροντα. Στις εκλογές αυτές κρίνεται αν η χώρα θα κυβερνηθεί τα επόμενα τέσσερα χρόνια από μια συμμαχία δυνάμεων με τον Τσίπρα επικεφαλής ή τον Μεϊμαράκη. Η σύγκριση δεν αφήνει κανένα περιθώριο.

2ον:

Στις εκλογές αυτές κρίνεται μεταξύ άλλων και η κατίσχυση ή μη ενός νομοσχεδίου (δύο τροπολογιών) που έχει ήδη κατατεθεί στη Βουλή και αφορά στην βιομηχανική ζώνη Δραπετσώνας- Κερατσινίου. Η κυβέρνηση Σαμαρά νομοθέτησε εις βάρος των κατοίκων και της περιοχής και υπέρ συμφερόντων με τρόπο αναίσχυντο. Η κυβέρνηση Τσίπρα με υπουργό τον Λαφαζάνη ετοίμασε νομοθέτημα ανάχωμα στα συμφέροντα. Αν εκλεγεί ο Μεϊμαράκης η πολιτική Σαμαρά θα συνεχιστεί και το μέλλον της Β' Πειραιά προβλέπεται μαύρο. Αν εκλεγεί ο Τσίπρας, υπάρχει ελπίδα. Η σύγκριση δεν αφήνει ούτε εδώ το παραμικρό περιθώριο.

Γι αυτούς (τουλάχιστον) τους λόγους, λοιπόν, θα ψηφίσω τον Σύριζα. Και δεν ήθελα να το κάνω χωρίς να έχω εξηγήσει την ψήφο μου, που θα έχει την ίδια ΟΡΜΗ και ΕΛΠΙΔA με την ψήφο της 25ης Ιανουαρίου.

Καλό βόλι!