Ας είμαστε σοβαροί! Για να διαπραγματευτεί το Χρέος, την Ανάπτυξη και την Παραγωγικότητα δεσμεύτηκε η κυβέρνηση και όχι για το e-mail Χαρδούβελη!!!

Ήθελα να γράψω κάτι για τον Μάη και την χαρά της ζωής αλλά τα πράγματα με αναγκάζουν να γράψω για τα καθημερινά. Η κατάσταση των σχέσεων Σύριζανέλ-Ευρωπαίων έχει φτάσει σε κρίσιμο σημείο και από μέρα σε μέρα θα προκύψει μια συμφωνία ή το "ατύχημα" δηλαδή η μη πληρωμή κάποιας υποχρέωσης στο ΔΝΤ. Η διάθεση της κυβέρνησης να βρει οπωσδήποτε μια λύση είναι πλέον εμφανής και θεωρώ ότι χρειάζεται μια εξήγηση του φαινομένου πέρα από την επιχειρηματολογία της ίδιας της κυβέρνησης και των κύκλων της.

Να σημειώσουμε πριν από όλα κάτι σημαντικό: Αυτή τη στιγμή διαπραγματευόμαστε μεν αλλά δεν βρισκόμαστε στην ΚΥΡΙΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΆΤΕΥΣΗ, είμαστε στην ενδιάμεση συμφωνία, στην προσωρινή λύση μέχρι να μπούμε στο "ψητό".

Μην ξεχνάμε ότι η κύρια διαπραγμάτευση θα γίνει τον Ιούνιο, μέχρι τις 19 Ιουλίου το αργότερο όπως είπαμε. 

• Τότε θα μπει το θέμα της ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ (ή κουρέματος) του χρέους και τα διηνεκή ομόλογα ή τα σουάπς που έχει προτείνει στην ΚΤΕ ο Βαρουφάκης.
• Τότε θα μπει το θέμα της ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ όλου του ελληνικού προγράμματος με τις ισχύουσες σήμερα προβλέψεις για πλεονάσματα 4,5% και αποπληρωμές 9 δις. ευρώ τον χρόνο.
• Τότε θα μπει το θέμα της ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΉΣ ΠΟΡΕΊΑΣ της Ελλάδας για να είναι σε θέση να αποπληρώσει τα δάνεια και να ανατάξει την οικονομία της.
• Τότε θα συζητηθεί και το μοντέλο ανταγωνιστικότητας που θα ακολουθήσει η χώρα (επομένως και τα εργασιακά). 

Τότε θα μετρήσουν τα οικονομικά και γεωπολιτικά επιχειρήματα που μπήκαν στην επικαιρότητα άκαιρα (πολύ πρόωρα) καθώς βιάστηκε να μας κάψει ο Σόιμπλε πριν καν φτάσουμε στην διαπραγμάτευση.

Ο Σύριζα θέλει (ΠΡΕΠΕΙ να θέλει) να φτάσει στην κύρια διαπραγμάτευση πριν πει το οποιοδήποτε ΟΧΙ. Δεν θέλει να πάμε από ασφυξία ούτε να παίξει όλα του τα χαρτιά στη φάση αυτή. Τον σπρώχνουν όμως προς τα εκεί απειλώντας την οικονομία με διάλυση και κατηγορώντας τον για έλλειψη συνεργασίας, για οκνηρία και άλλες αηδίες.

Μην ξεχνάμε ότι στη φάση αυτή διαπραγματευόμαστε την λήψη κάποιων χρημάτων έναντι της συμφωνίας του Σαμαρά που έληγε στις 28 Φεβρουαρίου και παρατάθηκε ως το τέλος Ιουνίου. Να τα δώσεις όλα (ακόμα και δημοψήφισμα να κάνεις) για θέματα όπως οι μειώσεις των επικουρικών, ο ΦΠΑ στα νησιά και οι άλλες κόκκινες γραμμές μας δεν είναι λογικό, όταν έπονται τα σοβαρά θέματα του χρέους, του πλεονάσματος, των αποπληρωμών, της ανάπτυξης.

Ας το έχουν αυτό υπ' όψιν τους όσοι θέλουν ρήξη εδώ και τώρα. 

Δεν είναι εδώ και τώρα τα σημαντικά ζητήματα, είναι τα δευτερεύοντα που γίνονται σπουδαία μόνο όταν εμείς τα ανάγουμε σε κορυφαία. Εντάξει, δεν θέλουμε υφεσιακά μέτρα (για φέτος) και θέλουμε μείωση της υποχρέωσης πλεονάσματος για το 2015 στο 1,4% αλλά όταν αυτά δεν γίνονται απολύτως αποδεκτά δεν προχωράμε αμέσως σε ρήξη. Αυτή τη στιγμή. στον κόσμο που έχει πάθει τα πάνδεινα επί τέσσερα χρόνια, οι κόκκινες γραμμές για το 2015 φαίνονται ωραίες αλλά δεν δικαιολογούν ένα ολοκληρωτικό πισωγύρισμα. Η ρήξη σήμερα δεν φαίνεται δικαιολογημένη και γι αυτό δεν έχει την στήριξη του κόσμου. Πρέπει συνεπώς να αναδιαταχθούν πραγματικά οι τακτικές και η στρατηγική της κυβέρνησης. 

Πρέπει να πάμε πάση θυσία στην κύρια διαπραγμάτευση και εκεί, αν συναντήσουμε το ίδιο τείχος να μην κάνουμε πίσω ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ. να μην συζητήσουμε έντιμο συμβιβασμό αλλά ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ δίκαιη και βιώσιμη λύση για το χρέος και την ανάπτυξη. Και εκεί να εκδηλώσουμε τη διαφωνία μας είτε μέσω Βουλής είτε μέσω δημοψηφίσματος είτε με όποιον άλλον τρόπο αποφασίσει η κυβέρνηση.

Αν κάνουμε τη ρήξη, σημασία δεν έχει τόσο η τυπική επικύρωση του λαού όσο η ουσιαστική δικαιολόγηση της ρήξης. Πρέπει να γίνει γιατί διαφωνούμε στα ΜΕΓΑΛΑ ζητήματα που υποσχέθηκε να διαπραγματευτεί ο Σύριζα και όχι στα δευτερεύοντα της παλιάς συμφωνίας Σαμαρά.

Στον λαό ο Σύριζα είπε ότι θα παλέψει για το Χρέος, για την Ανάπτυξη, για το νέο μοντέλο Παραγωγικότητας και όχι για το e-mail Χαρδούβελη που του προέκυψε σαν ένα χαμηλό εμπόδιο και κινδυνεύει να γίνει βουνό με την σοβαρότητα που το αντιμετωπίζουμε. Αν διαφωνήσουμε με τους Ευρωπαίους για τα σημαντικά ζητήματα που ο Σύριζα (και οι Ανελ) ανέλαβε να αντιμετωπίσει, τότε αξίζει να προτείνει στον λαό την ρήξη και θα έχει κάθε λόγο να εξηγήσει γιατί την προτείνει.

Όσο η ρήξη ΤΩΡΑ απομακρύνεται (με έναν επώδυνο συμβιβασμό), τόσο η ρήξη ΜΕΤΑ γίνεται πιο πιθανή!

ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΤΑΙΡΟΥΣ: «Εμείς πήγαμε με την αίσθηση ότι μια συμφωνία είναι μια συμφωνία, ότι όταν σφίγγουμε το χέρι και λέμε ότι αυτό σημαίνει το "α" και όχι το "β" σημαίνει το "α" και όχι το "β". Από την άλλη πλευρά δυστυχώς δεν επεδείχθη η ίδια προσήλωση στη μπέσα». 

Ακούω για τον επώδυνο συμβιβασμό στον οποίο θα υποχρεωθούμε να προσχωρήσουμε. Βγήκαν και οι λίστες με τις υποχωρήσεις μας.

Βλέπω πως ο Βαρουφάκης θυσιάστηκε στον βωμό του κόμπλεξ του Σόιμπλε. (σημείωση: είναι το κόμπλεξ άραγε ή η άρνηση πληρωμής του σουάπ του Σημίτη που πληρώνει ο Yanis;, θα το μάθουμε σύντομα).

Διαβάζω πως όλα αυτά τα είχαν προβλέψει και τα είχαν σχεδιάσει οι Ευρωπαίοι που μας έπιασαν στον ύπνο και μας εξαπάτησαν ταυτόχρονα. Άλλον Ντράγκι περιμέναμε κι άλλος μας βγήκε. Άλλον Νταϊσεμπλουμ θέλαμε κι άλλος μας προέκυψε.

Σωστά όλα και καλώς γι αυτούς (κακώς για εμάς) φτιαγμένα. Τώρα πιεζόμενοι ασφυκτικά θα υπογράψουμε κάποια μέτρα για να πάρουμε χρηματοδότηση ώστε να μην έχουμε πιστωτικό γεγονός.

Η χρηματοδότηση αυτή, φυσικά, θα είναι επίσης λειψή και ατελής. Θα εξακολουθήσουν οι πιέσεις καθώς η διαπραγμάτευση στην ουσία θα γίνει μετά. Η διαπραγμάτευση μέχρι τώρα γινόταν για να φτάσουμε ως τον Μάϊο-Ιούνιο σώοι και να διαπραγματευτούμε την ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ (τρίτο μνημόνιο) με στόχο την αναδιάρθρωση του χρέους και τα αναπτυξιακά μέτρα για τα επόμενα χρόνια. Προσπάθησαν να μας σταματήσουν πριν φτάσουμε εκεί. Εν μέρει τα κατάφεραν και γι αυτό θα αναγκαστούμε να υποχωρήσουμε σε κάποια πράγματα για να μπορέσουμε να διαπραγματευτούμε το νέο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

Εκεί όμως τα πράγματα δεν θα έχουν επιστροφή. Εκεί δεν θα πρόκειται για μια χρηματοδότηση ολίγων δισ. ώστε να κυλήσουν οι 4-5 μήνες, αλλά για μια συμφωνία που θα επιτρέπει στην Ελλάδα να αναπτυχθεί για να μπορεί να αποπληρώνει τις υποχρεώσεις στις οποίες θα συμφωνήσει.

Είναι όμως διατεθειμένη η Ευρώπη να φτάσει σε μια τέτοια συμφωνία με την Ελλάδα; Άγνωστο! Μπορεί σε αυτό το θέμα να της επιβληθεί η Αμερική; Άγνωστο!

Το θεωρούσα βέβαιο αλλά βλέπω πως δεν είναι. Οι ΗΠΑ θα πιέσουν όσο μπορούν για να μην μεταπηδήσουμε στο κενό, όμως ίσως αναγκαστούν να αφήσουν την Ευρώπη και να προσπαθήσουν να μας δέσουν αλλιώς. Ίσως αφήσουν τον Σόιμπλε και την Μέρκελ που θέλουν σώνει και καλά να μας βγάλουν στο περιθώριο να το κάνουν για να μας τιμωρήσουν. Να γίνουμε το αντιπαράδειγμα για όποιον άτακτο προκύψει στο μέλλον. Σε αυτή την περίπτωση ίσως το γεωπολιτικό επιχείρημα να μην  φτάσει και η Αμερική να επιχειρήσει μαζί μας με άλλα όπλα και άλλα μέσα (καρότα και μαστίγια).

Η ΕΕ και η Ευρωζώνη, αποδεικνύονται πολύ μαφιόζοι για μια αριστερή κυβέρνηση που προχωράει με "τον σταυρό στο χέρι". Νομίζω πως κάθε μέρα που περνάει, η αίσθηση ότι πρέπει να τελειώσουμε με αυτούς θα κυριαρχεί. Όσο η ρήξη ΤΩΡΑ απομακρύνεται, τόσο η ρήξη ΜΕΤΑ γίνεται πιο πιθανή.

Η μαλακή χλόη

Ο φιλόσοφος μοιάζει με τον άνθρωπο που κάθεται στη στεριά και βλέπει τον σκληρό πόνο του όμοιού του που παραδέρνει είτε στην ταραγμένη θάλασσα είτε στη μάχη κάτω εκεί στον κάμπο, χωρίς ο ίδιος να παίρνει μέρος στον κίνδυνο.

Θρονιασμένος στα ύψη που του εξασφαλίζει η γνώση, σκύβει προς τους άλλους ανθρώπους, τους βλέπει να τρέχουν εδώ κι εκεί, να ζητούν στην τύχη τον δρόμο της ζωής, να τσακώνονται για την εξυπνάδα τους, για την καταγωγή τους, να ιδρωκοπούν μέρες και νύχτες, με αμέτρητο κόπο, για να σκαρφαλώσουν στις κορυφές του πλούτου ή για να αρπάξουν την εξουσία.

Τι κακόμοιρα μυαλά! Τι στραβωμένες καρδιές! Σε σκοτάδια και σε κινδύνους σέρνουν τη λιγοστή ζωή που έχουν για να ζήσουν.

Μας το λέει φωναχτά η φύση. Για την ευτυχία μας φτάνει απόνετο σώμα και ατάραχο πνεύμα. Αν λείπουν από το σπίτι μας τα χρυσωμένα αγάλματα νέων, που με τις αναμμένες λαμπάδες θα φωτίζουν τα νυχτερινά όργια, κι αν οι κιθάρες δεν αντιλαλούν μέσα στα απλόχωρα και χρυσωμένα σαλόνια μας, εμείς έχουμε την μαλακή χλόη δίπλα στο γάργαρο ποτάμι. Ξαπλωμένοι εκεί με φίλους, κάτω από τα κλαριά ενός μεγάλου δέντρου, σβήνουμε την πείνα μας με ένα λιτό γεύμα, την ώρα που ο καλός καιρός μας χαμογελά και η εποχή του χρόνου σπέρνει λουλούδια στα χλωρά χόρτα.

ΛΟΥΚΡΗΤΙΟΣ De rerum natura μτφρ. Χ.Θεοδωρίδης

Ο Λουκρήτιος ήταν οπαδός του Επίκουρου. Από αυτόν σώθηκαν αποσπάσματα και επιστολές του καθώς το έργο του Επίκουρου θεωρήθηκε κύριος εχθρός της θρησκείας και εξαφανίστηκε εξ ολοκλήρου (ενώ σώθηκε ολόκληρος ο Πλάτωνας με τον οποίο ο Επίκουρος βρισκόταν σε αντίθεση). Σώθηκαν πολλά επικούρεια αποσπάσματα καθώς πάρα πολλοί έγραφαν γι αυτόν και την φιλοσοφία του.

Γιατί είμαι αισιόδοξος

Το ακριβές σημείο στο οποίο βρίσκεται η διαπραγμάτευση είναι πια ευρέως γνωστό. Εμείς έχουμε το γεωπολιτικό επιχείρημα, εκείνοι το οικονομικό. Εμείς απειλούμε τους Αμερικανούς (και επομένως εξ αντανακλάσεως τους Γερμανούς) μέσω των σχέσεών μας με τους Ρώσους και τους Κινέζους και εκείνοι μας απειλούν με την οικονομική ασφυξία του τραπεζικού μας συστήματος. Καθώς η μόνη πηγή εισροών χρήματος στις τράπεζες είναι η ΕΚΤ, οι αντίπαλοί μας έχουν ένα όπλο που το χρησιμοποιούν μέχρι τώρα απροκάλυπτα αλλά έχουν περιθώριο και για παραπάνω σφίξιμο. Θέλουν, έτσι, να προκαλέσουν προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών που θα μειώσουν την επιρροή της κυβέρνησης και θα την κάνουν να βιαστεί να κλείσει όπως-όπως την διαπραγμάτευση με ένα συμβιβασμό. Γι αυτό και το πιο μεγάλο παιχνίδι το παίζει ο ίδιος ο λαός που εξακολουθεί να στηρίζει τον τρόπο που διαπραγματεύεται η κυβέρνηση και γι αυτό η εγχώρια 5η φάλαγγα τα δίνει τώρα τελευταία όλα για να φθείρει την κυβέρνηση όσο γίνεται περισσότερο, έστω και με τουφεκιές στον αέρα (βλέπε Κατρούγκαλος, Κωνσταντοπούλου κλπ.). Ωραία, γνωστά όλα αυτά και τα βλέπουμε να εκτυλίσσονται κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας.

Ας δούμε όμως τώρα το οικονομικό παιχνίδι με περισσότερες λεπτομέρειες. Μέχρι στιγμής η Ελλάδα αντιστέκεται. Δεν σταμάτησε να πληρώνει μισθούς και συντάξεις και κατάφερε να πληρώσει τις δόσεις του ΔΝΤ. Που τα βρίσκει τα λεφτά;

Πέρα από τους εμφανείς πόρους (φόροι, ΦΠΑ, ρυθμίσεις) νομίζω πως χρησιμοποίησε και μια ένεση 3-5 δισ. από ένα swap που έφτιαξε γρήγορα-γρήγορα με την Goldman Sachs. Δεν έχει γίνει καμιά σχετική ανακοίνωση και ξεσηκώθηκε ένας θόρυβος γι αυτό το swap από κάτι που έγραψε η "ναυτεμπορική" και αναπαρήγαγαν κάποιοι Συριζαίοι και μη (ο Καζάκης κυρίως). Το πιθανότερο είναι ότι πρώτα φτιάξαμε το ομόλογο αυτό που μας έδινε τη δυνατότητα να "ζήσουμε" τρεις τέσσερις μήνες χωρίς χρήματα από τους σφιχτοχέρηδες και μετά ξεκινήσαμε την διαπραγμάτευση στην οποία -μην το ξεχνάμε- ζητούσαμε γέφυρα για 3-4 μήνες, όσο δηλαδή είμασταν σίγουροι ότι αντέχαμε. Προφανώς οι αντίπαλοί μας (λέγονται πιο ευγενικά και "εταίροι") έχουν σκυλιάσει με τον Βαρουφάκη γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. 

Και όχι μόνο γι αυτό ... Έχουν σκυλιάσει γιατί στην Αμερική μίλησε με τον ειδικό δικηγόρο στις αναδιαρθρώσεις χρέους και χρεοκοπίες και γιατί η Βουλή έφτιαξε μια επιτροπή με διάφορους "παραλίες" που μάχονται τα διεθνή θαλασοδάνεια και υπολογίζει δραχμή τη δραχμή το επονείδιστο χρέος. Βλέπουν δηλαδή ότι η Ελλάδα προετοιμάζεται για το GREXIT ή την χρεοκοπία ΕΝΤΟΣ ΕΥΡΩ χωρίς να το διαλαλεί και να το διαφημίζει όπως κάνουν κάθε μέρα οι αντίπαλοί μας. Αυτοί είναι (ο Σόιμπλε και ο Σλοβένος και ο Μαλτέζος και όποιος άλλος υπουργός θέλει να τον υπηρετεί) που μας διεβεβαιώνουν ότι το πρόβλημα το έχει η Ελλάδα και μας απειλούν ακριβώς με αυτό που φοβούνται. Την μια πετάγεται ο Σλοβένος και μας καταχεριάζει, την άλλη ο Μαλτέζος λέει "διώξτε τους Έλληνες" και από κοντά τα διεθνή έντυπα αναρωτιούνται αν ο Yanis τα έχει παίξει. Αν είναι τόσο σίγουροι, ποιος ο λόγος να το φωνάζουν;

Αλήθεια, έχετε σκεφτεί γιατί μας λένε συνέχεια ότι δεν θα πάθουν τίποτε από το GREXIT ή την χρεοκοπία μας και ότι είναι θωρακισμένοι και τεθωρακισμένοι; Έχετε σκεφτεί ότι το Ευρώ είναι ένα νόμισμα ΟΧΙ ΣΑΝ ΤΑ ΑΛΛΑ και μπορεί να διαλυθεί εύκολα στα εξ ων συνετέθη; Έχετε σκεφτεί πόσο πολύ φοβούνται αυτό το ενδεχόμενο; Κι όταν ο Βαρουφάκης απαντά πολύ ήρεμα και πολύ ψύχραιμα ότι "εμείς δεν θα πάμε πίσω ούτε ένα βήμα" και ταυτόχρονα ακόμα πιο ήρεμα και πιο ψύχραιμα συμπληρώνει "θα καταλήξουμε σε συμφωνία ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ" καταλαβαίνετε ποιο ακριβώς μήνυμα στέλνει;

Τους λέει ότι εμείς δεν πάμε πίσω και θα φτάσουμε σε συμφωνία γιατί θα κάνετε πίσω εσείς. Αρκεί να αντέξουμε ως τις 20 Ιουλίου που πρέπει η ΕΚΤ να πάρει χρήμα πολύ και μαζεμένο. Ίσως να ετοιμάζει και νέο swap ο Yanis κι ας παθαίνει εγκεφαλικό ο Καζάκης όταν ακούει τέτοια πράγματα.

Στο μεταξύ οι Έλληνες θέλουν συμφωνία με την ΕΕ σε ποσοστά 72% λένε τα γκάλοπ. Τα πιστεύετε; Εγώ τα πιστεύω γιατί αυτό μου λέει το περιβάλλον μου, τα ακούσματά μου. Επίσης όμως πιστεύω ότι αν αυτή η κυβέρνηση βγει στον κόσμο και πει ότι εντός Ευρωζώνης είμαστε χαμένοι, ο κόσμος θα την ακούσει. Για να το κάνει αυτό όμως, πρέπει τα πράγματα να έχουν φτάσει στο απροχώρητο, κι αυτό καθόλου δεν συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Γι αυτόν τον λόγο προβλέπω ότι θα έρθουμε τελικά σε συμφωνία.

Δεν θα πάμε στο εθνικό νόμισμα που θα ήταν μια ανακούφιση και μια διέξοδος και που θα έφερνε ανάπτυξη και απασχόληση αλλά θα συνεχίσουμε με τους Σταυροφόρους και τη Φραγκιά. Όμως κι εκεί δεν θα είμαστε εντελώς χαμένοι.

Αν η διαπραγμάτευση ολοκληρωθεί επιτυχώς (και υπάρχουν πολλά σημάδια που δείχνουν κάτι τέτοιο) θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από το καθημερινό άγχος των πληρωμών και των δόσεων (με μια αναδιάρθρωση του χρέους) και θα μπορέσουμε να επωφεληθούμε της χαλάρωσης που προσφέρει η ΕΚΤ σε όλους πλην ημών, γιατί είμαστε προς το παρόν άτακτοι. Μπαίνοντας σε τάξη θα χάσουμε την ευκαιρία του εθνικού νομίσματος αλλά θα μείνουμε σε μια παρέα που έστω και γεμάτη σφιχτούς και μίζερους ανθρώπους έχει ωστόσο μια αίγλη και μια γλυκιά ντεκαντάνς να μας προσφέρει.

Η ανισορροπία μεταξύ της Πολιτικής και της Οικονομικής δύναμης της Γερμανίας, μας δίνει τα περιθώρια ελιγμών

Πάλι τι ίδιο σκηνικό είχαμε χτες. Μετά τον Σόιμπλε που έλεγε πως ό,τι κι αν πάθουν οι Έλληνες τους αξίζει, ήρθε η Μέρκελ να πει πως ό,τι κι αν γίνει η Ελλάδα δεν πρέπει να στερηθεί της ρευστότητας και ακολούθησε ο Σόιμπλε λέγοντας ότι λύση στο Γιουρογκρουπ (την Ευρωομάδα) δεν προβλέπεται.

• Το σκέλος "Γερμανία της Οικονομίας" έχει αποφασίσει ότι παρά το ρίσκο και τις απώλειες, δεν μας θέλει στο ευρώ. Γι αυτούς με την παραμονή μας στο ευρώ συνιστούμε μεγαλύτερο πρόβλημα από αυτό που αποφεύγουν. Η απόφασή τους είναι να οδηγηθεί ο Σύριζα είτε στην αυτοκτονία (έντιμη παράδοση) είτε στο εκτελεστικό απόσπασμα (οικονομική ασφυξία και επάνοδος των "προθύμων"). Αυτό το σκέλος το εκφράζει ο Σόιμπλε, το διαφημίζει η ΜΠΙΛΝΤ, το ενστερνίζονται αναγκαστικά και οι λοιποί Ευρωπαίοι "ηγέτες" και "ηγετίσκοι".
• Το σκέλος "Γερμανία της Πολιτικής" είναι διστακτικό. Βλέποντας το γεωπολιτικό ρίσκο που θα έχει για τις ΗΠΑ η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή οικογένεια (είτε μείνει είτε όχι στους θεσμούς) αναγκάζεται σε συμβιβασμούς. Το ενδεχόμενο να ακολουθήσει η Ελλάδα μιαν ανεξάρτητη πολιτική τρομάζει τις ΗΠΑ που θα πρέπει πλέον να επέμβουν εδώ ανοιχτά. Μη έχοντας και την Τουρκία πειθήνιο σύμμαχο, αυτή η επέμβαση γίνεται αμφιλεγόμενη με αποτέλεσμα να προτιμούν την παραμονή των πραγμάτων ως έχουν. Το σκέλος αυτό το εκφράζει η Μέρκελ και το μήνυμα έχει ληφθεί και έχει καταποθεί αμάσητο από τους Γιούνκερ, Ντουσκ κλπ. Γι αυτό με πολλή πίκρα λένε όπου σταθούν και όπου βρεθούν ότι είμαστε πολύ μπαγάσηδες αλλά παρ' όλα αυτά μας θέλουν. 

Η Γερμανία συνεχίζει να παραπαίει ανάμεσα στην οικονομική της δύναμη και την πολιτική της αδυναμία. Χωρίς στρατό και με κρατική οντότητα απόλυτα εξαρτημένη από τις ΗΠΑ, η Γερμανία δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς την έγκριση της Αμερικής και κάνει μόνο όσα βήματα της υπαγορεύει η Αμερική χωρίς αντιρρήσεις. Δεν δώχνει την Ελλάδα όπως θα ήθελε, επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία όπως δεν θα ήθελε και εκδηλώνει τον ηγεμονισμό της με μια αυτοσυγκράτηση που καθόλου δεν της πηγαίνει ιστορικά. Τα κάνει όλα αυτά γιατί είναι εξαρτημένη.

Ερώτημα: Είναι τόσο μεγάλη η γερμανική εξάρτηση από τις ΗΠΑ; Απάντηση: Ναι, τόσο μεγάλη! 

Ας μην ξεχνάμε ότι δεν οφείλει και λίγα η Γερμανία στην Αμερική. Αναφέρω τα τρία από τα σημαντικότερα γεγονότα που ΣΥΝΑΠΟΤΕΛΟΥΝ και ΣΥΝΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ κατά 99% το φαινόμενο που λέγεται σήμερα Γερμανία.

α.-  Μετά από έναν πόλεμο που θα έπρεπε (με όρους ιστορικούς, όχι ηθικούς) να την έχει μετατρέψει σε χωράφι για εκατό χρόνια, η Γερμανία έσβησε τα χρέη της το 1953 χάρη στο πυρηνικό οπλοστάσιο της Αμερικής που επέβαλε αυτή τη λύση, 

β.- Βιομηχανοποιήθηκε άμεσα χάρη στις πολιτικές των ΗΠΑ που ήθελαν δυο ανίσχυρους πόλους (Γερμανία στην Ευρώπη και Ιαπωνία στην Ασία) σαν κέντρα των περιοχών που θα απορροφούσαν το εμπορικό τους πλεόνασμα (τότε είχαν άφθονο) και θα στήριζαν το ενιαίο αμερικανικό παγκόσμιο νομισματικό σύστημα (δολάριο αντί χρυσού, Μπρέντον Γουντς).
γ.- Υπό την ασφυκτική πίεση της Αμερικής οι Ευρωπαίοι παραμέρισαν τον φόβο και το μίσος που έτρεφαν για τους Γερμανούς και ενώθηκαν μαζί τους σε μια οικονομική ζώνη που αποτέλεσε τον ζωτικό χώρο που έψαχναν ο Μπίσμαρκ παλιότερα και ο Χίτλερ πιο πρόσφατα.

δ.- Επανενώθηκε υπό την ηγεσία της Ομοσπονδιακής Γερμανίας όταν κατέρρευσε το ανατολικό σύστημα με ενέργειες εξ ολοκλήρου αμερικανικές και με μεταψυχροπολεμικές ρυθμίσεις εξ ολοκλήρου αμερικανικές επίσης (συμφωνία 2+4).

Όλα αυτά δεν έγιναν αζημίως. Αποδέχτηκαν οι Γερμανοί να πληρώσουν με την απώλεια της δικής τους εθνικής ανεξαρτησίας. Δέχτηκαν να ανταλλάξουν την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΙΣΧΥ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ. Ήταν ένα καλό ντηλ που εξηγεί την στάση των Γερμανών τα τελευταία 70 χρόνια από την λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο παλεύει η αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας να επιζήσει. καταδιωκώμενη από τον Σόιμπλε και ελπίζοντας στον Ομπάμα και τη Μέρκελ. Μπορεί να μην είναι πολύ "αριστερό" ένα τέτοιο σκηνικό, είναι όμως η πραγματικότητα. και ελπίζουμε ότι από την σύγκρουση αυτή δεν θα τσακιστούμε. Γιατί εδώ, ισχύει πραγματικά το απόφθευγμα του Νίτσε "ότι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό!"

Η δυνατότητα της Ελλάδας να αποφασίζει σε διεθνές επίπεδο είναι πολύ μικρή. Μπορεί μόνο να ελίσσεται. Κι αυτοί οι ελιγμοί μπορεί να την βγάλουν στον αφρό, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να κυβερνήσει, ή να την ρίξουν στα βράχια επαναφέροντας την παλιά και πρόθυμη ελίτ ξανά στην εξουσία. Προς το παρόν όλοι εύχονται, είτε ειλικρινά είτε υποκριτικά, ο αγώνας μπρα ντε φερ να μας βγει σε καλό. Πολύ σύντομα θα γνωρίζουμε και το αποτέλεσμα.

Όπως λέγαμε και όπως δείχνουν τα πράγματα, στα τέλη Μαΐου θα κριθούν όλα.

Στις 27 Φεβρουαρίου, μια εβδομάδα μετά την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στο Ευρωγκρούπ, είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο:

“ΤΕΛΗ ΜΑΪΟΥ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΣΤΑ ΓΟΥΝΑΡΑΔΙΚΑ!

Αποτιμούσα το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης εκείνης της ημέρας και τις εξελίξεις που αυτό προδιέγραφε και έγραφα κλείνοντας το σχετικό άρθρο :

"Τα πυρά των Γερμανών τα γνωρίζουμε. Θέλουν να μας υποχρεώσουν σε GREXIT.  Θα έχουν πρόβλημα στην ευρωζώνη αν φύγει μια χώρα αλλά το προτιμούν από το να έχουν εμάς εκεί μέσα να απειλούμε πολιτικά την ηγεμονία τους τροφοδοτώντας Ποντέμος, Σιν Φέιν και άλλους παρόμοιους "ταραξίες". Τα δικά μας τα όπλα τα ξέρουμε επίσης. Είναι η γεωπολιτική μας θέση που παράγει και οικονομικά αποτελέσματα και η απόφασή μας να προχωρήσουμε ακόμη και σε στάση πληρωμών ΕΝΤΟΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ. Και τα όπλα αυτά (και τα από εδώ και τα από εκεί) είναι πυρηνικά! Τι θα γίνει στα τέλη Μαΐου; ΚΟΛΑΣΗ!" 

Οι εξελίξεις δείχνουν να με επιβεβαιώνουν. Οι Ευρωπαίοι, χορεύοντας στον ρυθμό του Σόιμπλε, συνεχίζουν να αθετούν κάθε υπογραφή τους με τρελά προσχήματα. Κλείνουν την στρόφιγγα της πιστωτικής ασφυξίας παρά πάσα λογική και νομιμότητα στηριγμένη στην ωμή βία του δυνατού Γερμανού που επιβάλει τη γνώμη του στις δορυφορικές χώρες. Ντράγκι υπουργοί οικονομικών της Ευρωζώνης είναι το προνομιακό πεδίο του Σόιμπλε. Όμως το παιχνίδι παίζεται πιο ψηλά από εκεί που φτάνει ο κακός και εκδικητικός Γερμανός. Και εκεί, τα δικά μας όπλα μετράνε.

Όπως φαίνεται η μάχη θα κορυφωθεί τέλη Μαΐου. Εκεί ήταν και της κυβέρνησης η στόχευση όταν ζητούσε μια “γέφυρα” στις 20 Φεβρουαρίου και εκεί θα φτάναμε με μια σχετική οικονομική άνεση αν οι Ευρωπαίοι τηρούσαν τον λόγο τους και τις δεσμεύσεις τους. Μετά τις ελληνικές προτάσεις μεταρρυθμίσεων που έγιναν δεκτές, έπρεπε να ελευθερωθεί η ροή χρήματος στις τράπεζες χωρίς καν τον ELA που είναι έκτακτος μηχανισμός ενίσχυσης. Κι όμως, οι δυνατοί και έντιμοι Ευρωπαίοι (δια μέσου του Ντράγκι) όχι μόνο δεν αποδέχτηκαν τα ελληνικά ομόλογα πράγμα που ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν αφού η Ελλάδα ήταν μέσα σε πρόγραμμα (που είχε παραταθεί) αλλά άρχισαν να κόβουν και τον έκτακτο μηχανισμό της ρευστότητας των τραπεζών. Και η Ελλάδα, παρ' όλα αυτά και παρά τις προσδοκίες των έξω γερακιών και της εσωτερικής 5ης φάλαγγας κατάφερε να επιβιώσει και θα ζήσει μέχρι να ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση, δηλαδή τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Μαΐου. Τα περιθώρια υπάρχουν μέχρι τις 19 Ιουλίου αλλά η συμφωνία δεν μπορεί να περιμένεοι τόσο πολύ. Θα έχει ολοκληρωθεί το πολύ αρχές Ιουνίου. Και εκεί θα δούμε ποιος θα έχει κερδίσει τελικά.

Οι πιθανότητες πάντως είναι με το μέρος μας, εξ ου και το άγχος του Σόιμπλε και μερικών άλλων τύπων να αποδείξουν ότι το σενάριο που ούτε ήθελαν να το βλέπουν, της χρεοκοπίας ΕΝΤΟΣ ΕΥΡΩ θα είναι και αυτό υπό τον έλεγχό τους. Εδώ είναι που κάνουν λάθος. Χρεοκοπία εντός ευρώ σημαίνει ότι η Ελλάδα θα αποκτήσει το δικό της εθνικό νόμισμα (την ... δραχμή της!), σαν δεύτερο μετά το ευρώ νόμισμα και σε ισοτιμία 1-1 (ένα προς ένα), με πολλή μεγάλη -για να μην πω άπειρη- ρευστότητα και με την δυνατότητα να ασκήσει εθνική οικονομική πολιτική ανάπτυξης. Αυτό που ξόρκιζαν, τώρα άρχισαν να το μελετούν ...! Κάτι είναι κι αυτό. 

Όλα τα όπλα στο τραπέζι (Άρθρο μου στο περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ)

Στο τελευταίο τεύχος Μαρτίου 2015 του περιοδικού "ΠΟΛΙΤΕΣ" συμμετέχω (όπως καθε μήνα) με ένα άρθρο μου που έχει τον τίτλο "Η ελληνική ιστορία παρούσα σε κάθε μας διαπραγμάτευση"
Το δημοσιεύω και εδώ καθώς είναι επίκαιρο.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ

Η συμφωνία που πέτυχε η ελληνική κυβέρνηση στη συνεδρίαση της Ευρωομάδας της 20ης Φεβρουαρίου και επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στη Σύσκεψη Κορυφής ένα μήνα αργότερα, δείχνει τα όρια της διαπραγμάτευσης που πρόκειται να κορυφωθεί τον Μάιο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ διαπραγμάτευση και εκεί θα τεθούν τα διλήμματα που όλοι τα γνωρίζαμε αλλά που τα είδαμε να μπαίνουν με πάταγο στο τραπέζι του οκταμελούς τραπεζώματος των Βρυξελλών πριν από την Σύνοδο Κορυφής. Χαρακτηριστική είναι η αντιμετώπιση του Ντράγκι από την Μέρκελ όταν ο τραπεζίτης έθετε ζητήματα "διαδικασιών" που, δήθεν, δεν του επιτρέπουν να χρηματοδοτεί την Ελλάδα. "Χαλαρώστε λίγο κύριε Ντράγκι" φέρεται να του είπε. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι ο Γιούνκερ βρήκε 2 περίπου δις. από ευρωπαϊκά προγράμματα για την ανθρωπιστική κρίση όταν οι ιθύνοντες της Ευρωομάδας, κατ' εντολή Σόιμπλε, θεωρούσαν το σχετικό νομοσχέδιο μονομερή ενέργεια, δηλαδή κήρυξη πολέμου. Τον Μάιο λοιπόν τα σπουδαία. Εκεί θα ζητήσουμε μιαν οικονομική πολιτική που να μας συμφέρει απειλώντας ότι αν δεν γίνει αυτό τότε θα αποκτήσουμε αίφνης μιαν εξωτερική πολιτική που δεν θα συμφέρει αυτούς. Μα πως ήρθαν έτσι τα πράγματα; θα αναρωτηθεί κανείς ...

Για να δούμε πως φτάσαμε ώς εδώ, πρέπει να κάνουμε μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Γιατί η Ελλάδα έχει παραδώσει τα δικά της γεωπολιτικά και οικονομικά όπλα σε υπερεθνικά ευρωπαϊκά όργανα από τότε που εντάχθηκε στην ΕΟΚ (1980, τώρα πια ΕΕ) και στην Ευρωζώνη (2000). Αξίζει να δούμε το θέμα ιστορικά:

Από την απελευθέρωση και μέχρι το 1974 η Ελλάδα ήταν μια αποικία. Αγγλική αρχικά (1862-1946) και αμερικανική κατόπιν (1947-1974). Ως αμερικανική αποικία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ στρατιωτικά το 1952 και συνδέθηκε με έναν οικονομικό συνασπισμό αμερικανικής έμπνευσης (αίτηση ένταξης στην Κοινή Αγορά ή ΕΟΚ) το 1959. Η χούντα με την αγριότητα του αυταρχισμού της και την απροκάλυπτη δουλοπρέπειά της απελευθέρωσε δυνάμεις, ανεξέλεγκτες ως τότε, που αμφισβήτησαν την ένταξή μας σε οποιοδήποτε αποικιοκρατικό συνασπισμό.

Μετά από ένα διάστημα σύγχυσης (1974-1980) όπου όλα παίζονταν η Ελλάδα, ψηφίζοντας δεξιές κυβερνήσεις με ποσοστά κοντά στο 50% κατατάχτηκε οριστικά στη δύση. Ταυτόχρονα, το ευρωπαϊκό μόρφωμα άρχισε να έχει μια σχετική ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ, σε πλαίσια βέβαια αποδεκτά από τον επικυρίαρχο.

Η Ελλάδα εντάχτηκε στην ΕΟΚ χρησιμοποιώντας ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥ τύπου επιχειρήματα. Ο Καραμανλής το είχε θέσει ωμά στον Σμιτ και τον Ντ' Εσταίν. Ή μας βάζετε στην ΕΟΚ ή μας πάει ο Αντρέας στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Έτσι η Ελλάδα έγινε το 10ο μέλος της ΕΟΚ που τώρα πια έχει 28 μέλη.

Πρώτα ήταν η εξωτερική πολιτική που εκχωρήθηκε στην Ευρώπη (και εν πολλοίς στην Αμερική). Οι συνέπειες στον ελληνικό πληθυσμό δεν ήταν τόσο σπουδαίες ώστε να τον κάνουν να αμφισβητήσει αυτή την ένταξη. Απεναντίας φαινόταν και σαν μια καλή απάντηση στην τουρκική απειλή.

Κατόπιν εκχωρήθηκε και η οικονομική πολιτική στην Ευρώπη, και ακριβέστερα σε ένα μέλος της, την Γερμανία, που σαν ηττημένη ενός καταστροφικού πολέμου λούφαζε για πενήντα χρόνια αλλά ανέλαβε ενεργότερο ρόλο μετά την αναίμακτη "κατάκτηση" της ανατολικής πλευράς της το 1991. Η εκχώρηση της οικονομικής πολιτικής έγινε με την ένταξη στο ενιαίο νόμισμα (ευρώ) και την απόφαση να καθορίζει τα της ρευστότητας και των προϋπολογισμών μας η Ευρωομάδα (το Ευρωγκρούπ) και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η Γερμανία, ηττημένη του πολέμου, έμεινε να καθορίζει τα πάντα από τον αφανή ρόλο του ενός εταίρου που είναι ίσος μεταξύ όλων αλλά λίγο πιο ίσος από τους υπόλοιπους.

Στην κατάσταση αυτή μας βρήκε η κρίση. Οι Ευρωπαίοι αντιμετώπισαν την παγκόσμια κρίση με τον δικό τους τρόπο (ευχές στον παντοδύναμο) και όταν τα νέα χρηματοπιστωτικά προϊόντα πτώχευσαν εκτός από τις τράπεζες και χώρες, τότε προέβησαν σε σωτηρίες γερμανικής έμπνευσης. Στα πλαίσια αυτά δέθηκε και η Ελλάδα με τα μνημόνια και την εξ αυτών προερχόμενη ύφεση, ανεργία και φτώχεια. Η ψήφος του 2012 δυστυχώς επικύρωσε τα πεπραγμένα των μνημονιακών κυβερνήσεων και επέτρεψε την συνέχισή τους μέχρι το 2015 που ο λαός ψήφισε την απαλλαγή του από αυτές τις πολιτικές.

Αυτή η απαλλαγή όμως πρέπει να γίνει μέσα σε δυσμενείς συνθήκες. Οι "εταίροι" όχι μόνο δεν θέλουν να βοηθήσουν αλλά διακαώς προσπαθούν να γκρεμίσουν την κυβέρνηση της αριστεράς που προκαλεί γενική αναταραχή στην Ευρώπη και απειλεί τους συσχετισμούς δύναμης. Εκφραστής αυτής της τάσης ο Σόιμπλε προσπαθεί με κάθε τρόπο να υπονομεύει κάθε πιθανή ιδέα ότι η ελληνική κυβέρνηση θα μπορέσει να κυβερνήσει με βάση την λαϊκή εντολή που έλαβε.

Είδαμε όλη την αντιπαράθεση να εκτυλίσσεται τους τελευταίους δύο περίπου μήνες. Είδαμε να φτάνει η αντιπαράθεση στις εσχατιές του παρελθόντος το οποίο ορίζει το παρόν που ζούμε.

Στην πρώτη (ακόμα και προεκλογική) επίθεση των Ευρωπαίων δια μέσου του ανθρώπου τους, του κεντρικού τραπεζίτη Ντράγκι, απαντήσαμε άμεσα. Αμφισβητήσαμε την οικονομική μας υποτέλεια δηλώνοντας ότι είμαστε έτοιμοι για έξοδο από το ευρώ αν πρόκειται το ευρώ να μας πνίξει. Με αυτή την απειλή κερδίσαμε παράταση πέντε μηνών για μέχρι τον Μάιο. Ο Σόιμπλε και οι "δικοί" του (βλέπε Ντάισελμπλουμ κλπ.) προσπάθησαν να αναθεωρήσουν αυτή τη συμφωνία εκμεταλλευόμενοι μια δημιουργική ασάφεια που τους είχε παραχωρηθεί από εμάς για να την χωνέψουν ευκολότερα. Απέκρουσαν αυτή την απειλή δηλώνοντας με κάθε τρόπο ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν τη ζημιά που θα προκληθεί στην Ευρώπη από ένα GREXIT. Ωμά και καθαρά είπαν ότι δέχονται να διακινδυνεύσουν την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ της Ευρώπης προκειμένου να διασφαλίσουν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ της σταθερότητα.

Και τότε προβάλαμε την επόμενη αξίωση. Αμφισβητήσαμε την γεωπολιτική μας υποτέλεια με δηλώσεις περί αλλαγής προσανατολισμών στην εξωτερική μας πολιτική. Και τότε κινητοποιήθηκε ο επικυρίαρχος (Αμερικάνοι) και υποχρέωσαν τους Γερμανούς και άλλους Ευρωπαίους να βρουν λύση. Το αποτέλεσμα ήταν να τεθούν στο περιθώριο οι αναθεωρητικές φωνές και να επιβεβαιωθεί η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου.

Η περιγραφή αυτή δείχνει ότι ΟΛΑ τα όπλα της Ελλάδας και των "Εταίρων" της έχουν πια τεθεί στο τραπέζι. Οικονομικά και γεωπολιτικά επιχειρήματα έχουν προβληθεί και όλοι οι παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν τη διαπραγμάτευση έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Στην ουσία η μάχη στο συμβούλιο Κορυφής προϊδεάζει για την έκβαση της μάχης του Μαΐου. Γιατί και τότε η γεωπολιτική απειλή θα είναι το ίδιο ισχυρή. Ωστόσο δεν πρέπει να υποτιμούνται οι δυνάμεις και κυρίως η επιμονή των αναθεωρητών της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου. Πάντα θα είναι εκεί για να βάζουν τρικλοποδιές και πάντα θα υπάρχουν κίνδυνοι αν δεν είναι η κυβέρνηση προσηλωμένη και αν δεν υπάρχει αρραγής ενότητα στο εσωτερικό της. Εξ άλλου αυτό που έκανε την δική μας διαπραγματευτική ομάδα ισχυρή ήταν η αποδοχή του κόσμου με εντυπωσιακά ποσοστά. Αυτή την ενότητα, λαού και πολιτικής ηγεσίας, πρέπει πάνω από όλα να προστατεύσουμε.

Μέχρι τις 19 Ιουλίου μπορεί να πάει η διαπραγμάτευση.

Το νέο από την έγκριτη γερμανική ZEIT: “Οι Γερμανοί σχεδιάζουν την αντιμετώπιση του ενδεχομένου να χρεοκοπήσει η Ελλάδα εντός της Ευρωζώνης” λέει η εφημερίδα και το Γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών δεν διαψεύδει. Δηλαδή ο Σόιμπλε ζήτησε από την ZEIT να δημοσιεύσει ένα κείμενο που της έστειλε και στη συνέχεια δεν το διέψευσε. Μπράβο του!

Να δώσουμε σημασία σε όλα αυτά; 

Κατηγορηματικά όχι!

Η συμφωνία μεταξύ Ελλάδας-Δύσης έχει κλείσει εδώ και είκοσι περίπου μέρες όταν ο Τσίπρας έστειλε την επιστολή στη Μέρκελ και έγινε η συνάντηση των δύο (όπως και η επταμερής της ΕΕ) υπό την αιγίδα του επικυρίαρχου της δυτικής συμμαχίας Αμερικανού Προέδρου (Ομπάμα). Εκεί συμφωνήθηκαν:

α.- Μέχρι που θα υποχωρήσει η Ελλάδα (και ήδη το έχει κάνει) και

β.- Πως θα αποσυρθεί η Ευρωζώνη από τις σκληρές θέσεις στις οποίες την είχε οδηγήσει ο Σόιμπλε.

Το πότε θα ολοκληρωθούν αυτές οι κινήσεις (και οι ελληνικές αλλά κυρίως οι ευρωπαϊκές) είναι επίσης καθορισμένο. Ο Ιούνιος (ίσως και Ιούλιος) είναι ο κατάλληλος χρόνος, τότε που πρέπει να αποπληρωθεί το ποσό των 5,5 περίπου δις ευρώ στην ΕΚΤ που χωρίς συμφωνία δεν γίνεται να πληρωθεί. Τα μικρά ποσά του ΔΝΤ μπορούσαν να αποπληρώνονται με τις μικρές αυξήσεις του ΕLA που, πραγματικά, ξεκίνησαν αμέσως μετά την συνάντηση.

Στην ουσία εκείνο που συζητιέται είναι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, δηλαδή το πρόγραμμα των προσεχών ετών.

Αν η Ευρώπη θέλει να αποπληρωθούν αυτά που έχει χρεώσει (καλώς ή κακώς δεν το ξέρουμε ακόμα) στην Ελλάδα, θα πρέπει να έρθει σε συμφωνία μαζί μας για να παίρνουμε τα αναγκαία ποσά ώστε να τους τα δίνουμε πίσω.

Γιατί να το κάνουμε αυτό; Για να παραμείνουμε στο εντός ευρώ παιχνίδι. Για να κερδίζουμε και πάλι χρόνο για μια μελλοντική συμφωνία κουρέματος του χρέους αλλά και για να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις εξόδου στις “αγορές”. Μόνο έτσι θα ξεμπλέξουμε με τα συνεχή μέτρα που απαιτούσαν τα προγράμματα που υπέγραφαν οι εθελόδουλες μέχρι τώρα κυβερνήσεις. Μόνο έτσι θα βρει ο Σύριζα την άνεση να κυβερνήσει χωρίς τις θηλιές της απειλούμενης ασφυξίας.

Γιατί να το δεχτούν οι άλλοι αυτό; Για να παραμείνουμε προτεκτοράτο της δύσης. Κερδίζουν και αυτοί χρόνο τώρα που όλα τα μέτωπά τους είναι ανοιχτά στην δική μας περιοχή (Συρία, Ουκρανία, Λιβύη) και που οι ανταγωνιστές τους (Κίνα, Ρωσία) μπορούν να μας χρησιμοποιήσουν σαν προγεφύρωμα.

Και τότε, προς τι όλος αυτός ο σαματάς; Γιατί γράφουν συνέχεια οι εφημερίδες της Ευρώπης για έξοδο της Ελλάδας, για χρεοκοπία κλπ.; Γιατί δεν εναρμονίζονται;

• Πρώτον: Εφημερίδες είναι, ό,τι θέλουν γράφουν!
• Δεύτερον: Σιγά μην παραιτηθεί τόσο εύκολα το φίδι ο Σόιμπλε!
• Τρίτον: Η ευρωπαϊκή υποχώρηση πρέπει να γίνει μέσα σε ένα κλίμα αγωνίας και να φανεί ως μεγαλοψυχία της δύσης!
• Τέταρτον: Γιατί μπορεί και να πιάσει ο εκφοβισμός!
• Πέμπτον: Για να φοβούνται οι Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και περισσότερο από όλους οι Ισπανοί και οι Ιρλανδοί!

Μέχρι στιγμής η Ελλάδα έχει αποπληρώσει 4 δισ. (μαζί με το αυριανό 1 δισ.) σε κατόχους εντόκων γραμματίων με έκδοση νέων εντόκων και θα αποπληρώσει και άλλα 3 δισ. μέχρι και τον Ιούνιο με τον ίδιο τρόπο.

Για το πιο σημαντικό χρέος της προς το ΔΝΤ η Ελλάδα έχει βρει 2 δισ. από τον προϋπολογισμό της. Μέχρι και τον Ιούνιο θα βρει για να δώσει άλλα 2,2 δισ. στο ΔΝΤ. Και θα φτάσουμε αισίως στον Ιούλιο.

Το ΔΝΤ θα θέλει μισό δισ. στις 13 Ιουλίου και η ΕΚΤ 2,5 δισ. μια εβδομάδα μετά (και σε ένα μήνα, στις 20 Αυγούστου θα θέλει άλλα 3 δισ.). Όπως καταλαβαίνετε, αν δεν έχει επέλθει συμφωνία μέχρι τότε θα πάρει ... ό,τι παίρνεις εκ του μη έχοντος. 

Εκεί, στις 20 Ιουλίου είναι τοποθετημένη η σκανδάλη που κανείς δεν θέλει να πιέσει.

Η κυβέρνηση πρέπει να αχοληθεί και με τα ζητήματα ασφάλειας, δεν θα μπορεί να τα σπρώχνει κάτω από το τραπέζι για πάντα!

Η μνημονιακή παράταξη (ΝΔ και ΠαΣοΚ κυρίως αλλά και Ποτάμι από κοντά) αναμένει τον Σύριζα στη γωνία. Παρακαλάει τους Ευρωπαίους για το “πιστωτικό γεγονός” που θα αποδείξει ότι ο δικός τους δρόμος ήταν μονόδρομος. Βλέπει με θλίψη ότι το γεωπολιτικό επιχείρημα ήταν τελικά ισχυρό. Παρ' όλα αυτά περιμένει.

Εκείνοι που δεν περιμένουν είναι οι αντιεξουσιαστές. Είτε θέτουν ζητήματα κρούοντας θύρες ανοιχτές καθώς τα νομοσχέδια με τα αιτήματά τους έχουν ήδη κατατεθεί, είτε διαμαρτύρονται χωρίς κανένα θέμα. Το κίνημα των “αντιεξουσιαστών” είχε καταφέρει να γίνει συμπαθές την περίοδο 2011-12 όταν αποτελούσε κατά κάποιον τρόπο το “ένοπλο” (έστω και χωρίς όπλα άλλα με ξύλα και κάσκες) τμήμα του κινήματος των δρόμων. Μετά τις εκλογές του 2012 άρχισε να ξεθυμαίνει. Κυρίως δέχτηκε συντριπτικά χτυπήματα από τις δυνάμεις της τάξης που μπορούσαν να κινούνται με ελεύθερα τα χέρια τους υπό την προστασία μιας αυταρχικής κυβέρνησης. Χωρίς την προστασία των μεγάλων διαδηλώσεων, βρέθηκε εκτεθειμένο απέναντι στις ορέξεις των οργάνων της τάξης. Έστω και έτσι, πάντως, το κίνημα σχεδόν βουβάθηκε, με εξαίρεση τις αντιφασιστικές εκδηλώσεις στο περιθώριο των οποίων εξακολουθούσε να φύεται. Από τις εκλογές του 2015 όμως και με την ανεκτικότητα του Σύριζα, βρήκε νέο πεδίο δράσης. Από λογικές καταλήψεις (όπως της εξώπορτας της βουλής) μέχρι αδικαιολόγητες (όπως των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων). Με συμπεριφορά που λες και επιδιώκει την κατά μέτωπον σύγκρουση με την κυβέρνηση.

Ο Σύριζα θα πρέπει να πορευτεί μέσα από όλα αυτά με σύνεση αλλά και αποφασιστικότητα.

Αντιμετώπισε μεγάλα ζητήματα, όπως την διαπραγμάτευση, με εξαιρετική επιτυχία και γι αυτό είδε ξαφνικά να εκδηλώνεται υπέρ του η συμπάθεια του εκλογικού σώματος σε μεγάλα ποσοστά. Ακόμη και η εξωτερική του πολιτική έγινε αποδεκτή με ανακούφιση. Κινδυνεύει όμως να χάσει τα αυγά και τα πασχάλια στα άλλα, τα μικρότερα ζητήματα, όπως το ζήτημα της τάξης και το μεταναστευτικό.

Στο μεταναστευτικό έχει επεξεργασμένη πολιτική που είναι και σωστή. Πρέπει να την βάλει σύντομα σε εφαρμογή. Να μην δίνει την εντύπωση πως το κέντρο της Αθήνας θα γίνει και πάλι επικίνδυνη περιοχή. Πρόσφυγες και μετανάστες με ντοκουμέντα, κέντρα φιλοξενίας, και εφαρμογή της νέας νομοθεσίας που έχει σκοπό (και πρόγραμμα) να προτείνει πρέπει να είναι μέσα στις προτεραιότητές του. Θα κερδίσει το παιχνίδι αν η πολιτική του δώσει αποτελέσματα. Αλλιώς θα βολοδέρνει ανάμεσα σε δικαιολογίες και υποχωρήσεις απέναντι στα ΜΜΕ που δεν διστάζουν να μεγεθύνουν το ζήτημα.

Στο ζήτημα της τάξης έχει πρόβλημα. Δεν θέλει να γίνει μια ακόμη αυταρχική κυβέρνηση αλλά δεν μπορεί να γίνει και μια ανύπαρκτη κυβέρνηση. Δίνει την εντύπωση ότι η αδράνειά του οφείλεται στο ότι κάποιες τάσεις του έλκονται από την εικόνα των κάδων που καίγονται. Δεν είναι αλήθεια, βεβαίως, όμως αυτό παίζουν τα ΜΜΕ και βρίσκουν ευήκοα ώτα. Καλά λέει ο Πανούσης. Αποφασίστε ποια θα είναι η πολιτική μας για να την εφαρμόσω. Γιατί εκεί που υπάρχει έλλειμμα είναι στην απόφαση. Οι νόμοι δεν φτάνουν. Είναι νόμοι της ΝΔ που αν το υπουργείο, δηλαδή η κυβέρνηση, τους εφαρμόσει θα γίνει μια από τα ίδια. Ας τους αλλάξει, ας αποφασίσει να τους αποδεχτεί, ας κάνει τέλος πάντων ή το ένα ή το άλλο. Η εικόνα μιας Αθήνας που καίγεται (που είναι βέβαια πολύ μακριά από την πραγματικότητα), που προβάλουν με συνέπεια και επιμονή τα ΜΜΕ, φθείρει την δημοτικότητα που κατακτάται με πολύ κόπο σε άλλους τομείς.

Αυτό πρέπει να τελειώσει και είναι πλέον ευθύνη του Τσίπρα και του κεντρικού του επιτελείου να το τελειώσουν.

Λαμπρή, γιορτή της Άνοιξης!

Περί Αναστάσεως σήμερα!

Στο ποίημα του Σεφέρη "Άντρας" (από τον Στρατή Θαλασσινό) περιγράφεται η ανάσταση. Είναι του Λαζάρου βεβαίως αλλά ... ανάσταση είναι κι αυτή!

Γράφει ο Σεφέρης:

"Είδα και μια παλιά εικόνα σε κάποια χαμηλοτάβανη αίθουσα. 

Τη θαύμαζε πολύς λαός.

Παρίστανε την ανάσταση του Λαζάρου.

Δεν θυμάμαι ούτε τον Χριστό ούτε τον Λάζαρο.

Μόνο σε μια γωνιά, την αηδία ζωγραφισμένη

σε ένα πρόσωπο που κοίταζε το θαύμα σαν να το μύριζε.

Αγωνιζότανε να προστατέψει την ανάσα του

μ' ένα πελώριο πανί που του κρεμότανε από το κεφάλι.

Αυτός ο κύριος της Αναγέννησης μ' έμαθε να μην περιμένω

πολλά πράγματα από τη δευτέρα παρουσία."

Οι γιορτές της Άνοιξης όμως δεν έχουν σχέση με τη δευτέρα παρουσία. Η ανάσταση που προαναγγέλουν είναι ανάσταση της φύσης. Κι επειδή ανέκαθεν επηρέαζαν έντονα τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου γι αυτό ήταν πάντα φοβερά συναισθηματικές.

Ακριβώς με το τέλος του χειμώνα, μετά το εαρινό ηλιοστάσιο είμαστε στην εποχή που ανθίζουν οι πασχαλιές, που  γεμίζουν τα στήθη με καθαρό ευωδιαστό αέρα, οι καρδιές με πόθους (σχεδόν πάντοτε ανεκπλήρωτους!) και τα μυαλλά με όνειρα που ξεφεύγουν από τον ύπνο. 

Άπειροι μύθοι συμπλέκονται με την άνοιξη και τις γιορτές της. Ακόμη και του χριστιανισμού οι ανοιξιάτικοι μύθοι είναι οι καλυτεροι όλων. Αντί για μαγικά και για θαύματα το ανοιξιάτικο μενού των ευαγγελίων είναι γεμάτο με πάθη, προδοσίες, συναισθήματα, και στο βάθος ... μιαν ανάσταση!

Ο ελληνικός τρόπος γιορτασμού του Πάσχα είναι αντάξιος των αρχαίων παραδόσεων τις οποίες εξ άλλου η ορθοδοξία προσάρμοσε στα ιουδαϊκά έθιμα. Ας τον απολαύσουμε χωρίς περικοπές σε όλες του τις εκφάνσεις.

Διπλό νόμισμα και μονομερές κούρεμα

Ξύπνησα πρωί-πρωί κι έπεσα πάνω στο άρθρο του Βόλφγκανγκ Μουνχιάου, αρθρογράφου των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς που αναδημοσιεύεται μεταφρασμένο στο TVXS. Τις προάλλες ο Μουνχιάου επιχειρηματολογούσε και πάλι υπέρ μιας συναινετικής εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ με παραμονή της στην Ευρωζώνη.
Πρόκειται για το -φαινομενικά- παράδοξο του διπλού νομίσματος ή της χρεοκοπίας ΕΝΤΌΣ ευρώ. Αντί για μια μονομερή ελληνική κίνηση να κυκλοφορήσει κρατικές επιταγές ισοδύναμες με ευρώ για να αποκτήσει την αναγκαία ρευστότητα χωρίς την συνδρομή της ΕΚΤ, θα μπορούσε αυτή η πολιτική να γίνει συναινετικά. Έτσι θα είχαμε την επιστροφή μας σε μια εθνική νομισματική πολιτική και θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε ένα μονομερές κούρεμα του χρέους. Αν όλα αυτά γίνουν μετά από συμφωνημένες κινήσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές (Ελλάδα και Ευρωζώνη) τότε θα μπορούσε να προβλέπεται και η παραμονή μας στην ΕΕ ή το ενδεχόμενο μιας επιστροφής στο Ευρώ αν η Ελλάδα το θελήσει στο μέλλον.

Ο Μουνχιάου έχει την πολυτέλεια να βλέπει τα πράγματα ως τρίτος και να μην κάνει δηλώσεις σκοπιμότητας αλλά σχόλια για την κατάσταση όπως την αντιλαμβάνεται εκείνος. Και η θέση του αυτή μας επιτρέπει και σε εμάς να δούμε λύσεις που προτείνουν τρίτοι, πέραν των άμεσα εμπλεκόμενων, και οι οποίες μας αφορούν. Παραθέτω τμήμα του άρθρου του που περιέχει την ουσία των όσων λέει:

“Πριν από πέντε χρόνια η διάσωση της Ελλάδας θα ήταν απλή υπόθεση, όχι τώρα πια. Μόνο ένα μεγάλο κούρεμα του χρέους θα μπορούσε να περιγραφεί ως σωστή αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος, τότε όπως και τώρα. Θα κοστίσει βέβαια μερικές εκατοντάδες δις παραπάνω - τόσο θα μας κοστίσει η πολιτική της αναβλητικότητας που υιοθέτησε η κυρία Μέρκελ. Ακόμα κι έτσι όμως, αυτή εξακολουθεί να είναι η καλύτερη στρατηγική.

Παράλληλα, το καλύτερο θα ήταν να εγκαθιδρυθεί ένα «ερμαφρόδιτο» status στην Ελλάδα, ένα είδος «καθαρτηρίου» μεταξύ του «έξω» και του «μέσα» στο κοινό νόμισμα. Επισήμως η Ελλάδα θα ήταν ακόμα μέλος της Ευρωζώνης, αλλά η χώρα θα εξέδιδε ταυτόχρονα ένα παράλληλο νόμισμα. Όχι νέες δραχμές, αλλά ελληνικά ευρώ, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο στην Ελλάδα.

Η χώρα θα περικυκλωνόταν από ελέγχους κίνησης κεφαλαίων αλλά θα απελευθερωνόταν από το βάρος των χρεών και των τόκων των πιστωτών της. Θα αποφάσιζε ελεύθερα για την οικονομική της πολιτική και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα την βοηθούσαν σε αυτή τη μεταβατική φάση. Με άλλα λόγια: Θα αποδεχτούμε ένα μονομερές κούρεμα του χρέους. Διότι ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Η ΕΚΤ ο μεγαλύτερος πιστωτής της Ελλάδας, δεν μπορεί νομικά να άρει εθελουσίως τις αξιώσεις της. Και η Γερμανική κυβέρνηση δεν μπορεί να το αντέξει πολιτικά. Ωστόσο, αν η Ελλάδα κηρύξει μόνη της μια απομείωση του χρέους της, τότε δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι γι' αυτό.

Όσο λοιπόν για το μέλλον της Ελλάδας, θα πρέπει η χώρα μόνη της να αποφασίσει τι θα κάνει από εκεί και πέρα. Αν δηλαδή από αυτήν την ερμαφρόδιτη κατάσταση θα επιστρέψει στο Ευρώ, αφήνοντας και πάλι κεφάλαια να κινούνται εντός και εκτός των συνόρων, ή αν θα αποχωρήσει από το κοινό νόμισμα, με το να μετατρέψει το ελληνικό ευρώ σε δραχμές, εντάσσοντάς πλέον το νέο αυτό νόμισμα κανονικά στις συναλλαγματικές αγορές. Η Τράπεζα της Ελλάδος θα γινόταν έτσι και πάλι μια αληθινή κεντρική τράπεζα και όχι το ελληνικό παράρτημα της ΕΚΤ."

Ο βασικός συλλογισμός του Μουνχιάου ταιριάζει σχεδόν απόλυτα με τον συλλογισμό πολλών "αριστερών" του Σύριζα που θέλουν ένα συναινετικό διαζύγιο. Ταιριάζει επίσης με την δική μου θέση που έχω διαμορφώσει εδώ και αρκετά χρόνια. 
Μη θέλοντας άτακτη χρεοκοπία και μη αντέχοντας ένα βίαιο πέρασμα σε εθνικό νόμισμα που θα μπορούσε να είναι πετυχημένο ή καταστροφικό (αχαρτογράφητη περιοχή ονομάζεται), οι πιο λογικές σκέψεις συνοψίζονται περίπου σε αυτά που παραθέτει στο παραπάνω απόσπασμα ο Μουνχιάου. Ίσως είναι μια καλή λύση που δεν θα πρέπει για μια ακόμη φορά να καθυστερήσει. Ίσως μάλιστα αυτό το ενδεχόμενο να είναι η πραγματική εναλλακτική πρόταση διαπραγμάτευσης τον Μάιο έως Ιούλιο όταν θα κριθούν όλα.

Δυο ερωτήματα που συνοδεύουν (και ίσως εξηγούν) το ταξίδι Τσίπρα στη Ρωσία

Δυο ερωτήματα σήμερα και δυο προσπάθειες να απαντηθούν:

Α.- Τι θα πει "ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΙ λόγοι" και σε ποιους αφορούν; 

Β.- Γιατί ενώ συμφέρει τους Ευρωπαίους να βγούμε από το ευρώ και συμφέρει και σε εμάς να αποκτήσουμε ένα εθνικό νόμισμα, δεν συζητά κανείς το βελούδινο διαζύγιο που πρότεινε ο Λαπαβίτσας και στο οποίο επιμένουν αρκετοί φίλοι και άλλοι τόσοι εχθροί μας; 

Επίκαιρα ερωτήματα μια και ο πρωθυπουργός αναχωρεί για Μόσχα. 

Μακρά συζήτηση γίνεται για το ταξίδι του Τσίπρα στη Ρωσία. Ειδικά στο εξωτερικό και τη Γερμανία αυτή η συζήτηση έχει ανάψει. Δεν διατυπώνονται απλά κάποια σχόλια αλλά εμφανίζονται και πρωτοσέλιδα με υποδείξεις για το τι πρέπει να κάνει στη Μόσχα ο Έλληνας πρωθυπουργός. Άλλα άρθρα που κι αυτά κοσμούν πρώτες σελίδες σε ξακουστά έντυπα της εσπερίας λένε πως αυτό το ταξίδι σημαίνει διάρρηξη δεσμών και ας ετοιμαζόμαστε για έξοδο της Ελλάδας από το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Γενικώς λέγονται πολλά και όλα σχεδόν ξεφεύγουν από την ουσία. Δείχνουν όμως πόσο σημαντικό θεωρούν όλοι το γεωπολιτικό παιχνίδι και τη σημασία που έχει η Ελλάδα μέσα σε αυτό.

Να ξαναπούμε τα γνωστά επιχειρήματα που είχε συνοψίσει ωραία ο Υπ.Εξ. Νίκος Κοτζιάς δεν βλάπτει ούτε παίρνει πολύ χρόνο:

Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο βάρους του τριγώνου Ουκρανία, Συρία, Λιβύη που είναι οι τρεις κυριότερες αποσταθεροποιημένες περιοχές που ενδιαφέρουν τη Δύση. Δεν σας αρκεί; Βάλτε ότι βρίσκεται για πολλά χρόνια μέσα σε θεσμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ κυρίως) όπου το βέτο της μπορεί να προκαλέσει πολλά προβλήματα. Ούτε αυτό δεν αρκεί ...; τότε προσθέστε ολίγη από Τουρκία που δείχνει ανεξέλεγκτες για τη Δύση τάσεις, βάλτε λίγη Ρωσία που θέλει να βρει μια ισχυρή θέση στη Μεσόγειο (εδώ και αιώνες τώρα) βάλτε και λίγη Κίνα που δεν έχει "δικό" της ευρωπαϊκό προγεφύρωμα από τον καιρό του Χότζα, που τότε δεν το χρειαζόταν ενώ τώρα καίγεται γι αυτό. Βάλτε αν θέλετε και τα πετρέλαια, βάλτε και το ότι η Ελλάδα είναι η μόνη γραμμή (μαζί με την Κύπρο) που οδηγεί από δυτικά προς το Ισραήλ και μετρήστε τα. Είναι πολλά!

Γι αυτό λοιπόν δεν θα μας "πετάξουν" έξω και δεν θα μας αφήσουν να σκάσουμε από ασφυξία όσο κι αν το θέλει ο Σόιμπλε και όσο κι αν θα το επιθυμούσε πολύ η Μέρκελ. Γι αυτό ο αντικομμουνιστής Τουσκ και ο μαλαγάνας Γιούνκερ, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, θα συνεχίσουν να μας αβαντάρουν.     

Από πλευράς τους λοιπόν, μένουμε στο ευρώ, για λόγους ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ έστω και μέχρι νεωτέρας. Από εμάς, από τη δική μας την πλευρά ... τι γίνεται; τι θέλουμε εμείς; Υπάρχουν για μας εκτός από τα οικονομικά (με βάση τα οποία θα έπρεπε να φύγουμε από το Ευρώ έστω κι αν ο κόσμος δεν το έχει ακόμα αποδεχτεί) και ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ζητήματα που επιβάλλουν την παραμονή μας στο δυτικό ευρωπαϊκό πλαίσιο;

Έχει δηλαδή η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ συνιστώσα δυο όψεις ή είναι μονοσήμαντη;

Έτσι όπως είναι εδώ και δυο δεκαετίες τουλάχιστον η Ευρώπη δεν είναι καθόλου ελκυστική. Από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, τις φασιστικές τάσεις των απελεύθερων από τη ρωσική αρκούδα κρατών, από την αντιμετώπιση της κρίσης του 2008 και του 2010 καταλαβαίνουμε ότι το ευρωπαϊκό όραμα έχει υποστεί ρήγματα μεγάλα. Έλλειψη δημοκρατίας, αυστηρότητα μέχρι αηδίας, γερμανοκρατία απροκάλυπτη και επαπειλούμενη φτωχοποίηση και ανασφάλεια σαν τίμημα της "ανταγωνιστικότητας". Δεν ήταν όμως έτσι και κυρίως δεν θα είναι πάντα έτσι τα πράγματα! Αξίζει τον κόπο να φύγεις από μια περιοχή όπου αργότερα μπορεί να θέλεις να ξαναγυρίσεις και να είναι αργά; και ... εν πάσει περιπτώσει ... ας φύγεις γιασ να βρεις έναν νέο ελληνισμό που να σε εκφράζει καλύτερα, όχι όμως σε συνθήκες ήττας ... θα έλεγε αυτός που βρίσκει την Ευρώπη έστω και κουτσά στραβά ένα καλό σπίτι για να ζεις.

Δεν αρκεί αυτό; να βάλουμε και το πρόβλημα "Τουρκία"; να βάλουμε μήπως και την πιθανότητα οι τρεις κορυφές του τριγώνου (Ουκρανία, Συρία, Λιβύη) να αποκτήσουν ένα κέντρο βάρους επίσης αποσταθεροποιημένο; Μήπως το Ευρώ είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώνουμε για να ανήκουμε στην Δύση; Είναι κι αυτό μια σκέψη ...

Νομίζω πως στο ερώτημα Α έκανα μια καλή προσπάθεια να απαντήσω:

Οι Γεωπολιτκοί λόγοι έχουν να κάνουν με την γεωγραφική θέση και την ιστορική ένταξη της χώρας μας στο δυτικό σύστημα. Γι αυτό είναι σημαντικοί. Και είναι σύστημα διπλής κατεύθυνσης. Απλά, αυτή τη στιγμή είναι ετεροβαρείς, γιατί αν η Ελλάδα έχει ακόμα το δικαίωμα στην τρέλα, τέτοια πολυτέλεια δεν έχουν ούτε η Αμερική ούτε η (γερμανική) Ευρώπη.

Νομίζω επίσης πως προσπάθησα και για μια ικανοποητική απάντηση στο Β. Όπως δείχνουν τα πράγματα, οι Γεωπολιτικοί λόγοι είναι σημαντικότεροι από τους οικονομικούς και γι αυτό υπερισχύουν. 

Το ταξίδι του Τσίπρα στη Μόσχα θα ενισχύσει την υποβόσκουσα απειλή της Ελλάδας ότι αν την πιέσουν πολύ μπορεί να κάνει καμιά τρέλα. Σε αυτό βοηθούν άθελά τους τα ξένα ΜΜΕ που υπερτονίζουν αυτή τη διάσταση. Ταυτόχρονα υπάρχει μια ελπίδα, μια υποψία ελπίδας, ότι ίσως ο Τσίπρας φέρει και κάτι χειροπιαστό, κάτι για πιο φτηνή ενέργεια, κάτι για έναν αγωγό, κάτι για το εμπάργκο ... κλπ ... περίπου να επιβεβαιωθούν αυτά που ιχνηλάτησε ο Λαφαζάνης. Σε αυτή τη φάση που περνάμε, και μόνο που γίνεται αυτό το ταξίδι, καλό είναι.

Πρέπει να συζητήσουμε για τη δραχμή; και αν ναι, γιατί;

Εικοσιπέντε δραχμές της Κρητικής Πολιτείας των αρχών του 20ου αιώνα
Προβάρουμε διάφορα νομίσματα ώστε να είμαστε έτοιμοι την κατάλληλη στιγμή

Όλο και πληθαίνουν (στα ευρωπαϊκά μέσα) οι προειδοποιήσεις για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και όλο και περισσότερο συζητιέται (από Ευρωπαίους πολιτικούς) το θέμα του εθνικού νομίσματος ως της καλύτερης λύσης για να γλυτώσει η Ευρώπη από την Ελλάδα και η Ελλάδα από την Ευρώπη. Με αντικατοπτρισμό, οι δηλώσεις αυτού του είδους αναπαράγονται θριαμβευτικά από τα εγχώρια μέσα και τους ντόπιους πολιτικούς της άχαρης αντιπολίτευσης.

Οι συζητήσεις που γίνονται από τα ξένα μέσα και τους ξένους πολιτικούς οφείλονται στην αδυναμία τους να αποδεχτούν ότι πάνω από την οικονομία είναι η πολιτική και τα γεωπολιτικά συμφέροντα ενώ για τις συζητήσεις που γίνονται στην Ελλάδα είναι ολοφάνερο ότι οφείλονται σε αντιπολιτευτική τύφλωση και προπαγάνδα.

Στην ουσία οι προβλέψεις για το αν θα φύγουμε ή όχι είναι τζούφιες και άχρηστες αφού η παραμονή μας αποφασίστηκε οριστικά από τις ΗΠΑ και επιβεβαιώθηκε από την Γερμανία. Η πραγματική και μόνη συζήτηση που θα έπρεπε να κάνουμε είναι για το αν συμφέρει ή όχι σε εμάς τους Έλληνες να πάμε σε εθνικό νόμισμα.

Να το θέσω διαφορετικά. Στη συζήτηση για το αν θα βρεθούμε ΕΚΤΟΣ ή αν θα μείνουμε ΕΝΤΟΣ της ευρωζώνης υπάρχουν δυο κύρια ερωτήματα. Το ΑΝ και το ΠΩΣ.

Αν μας πετάξουν έξω, τότε προέχει το ΠΩΣ

Αν αποφασίζουμε εμείς τότε προέχει το ΑΝ

Και τα συζητάμε όλα αυτά ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ τα ερωτήματα αλλά για να μπορέσουμε να τα θέσουμε εμείς όταν και αν κρίνουμε ότι μας συμφέρει.

Ξένα μέσα παρουσιάζουν την πιθανότητα της δραχμής να κρύβεται πίσω από διατυπώσεις της αριστερής κυβέρνησης ότι ανάμεσα στην αθέτηση πληρωμών των Μισθωτών ή του ΔΝΤ, προτιμά να ρίξει το ΔΝΤ. Άρα ... δραχμή, καταλαβαίνουν τα τζιμάνια

Να ξεκαθαρίσουμε πριν από όλα κάτι:

Η επιστροφή της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα (δραχμή) αν γίνει άτακτα, απρογραμμάτιστα, ξαφνικά και θυμωμένα, θα αποτελέσει Αρμαγεδδώνα, δηλαδή μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση αν όχι καταστροφή. Ο λόγος: Θα πάμε σε ένα νόμισμα που είναι βέβαιο πως θα υποτιμηθεί άμεσα, αφού δεν θα το αξιολογούν σαν ακριβό οι ξένοι, ενώ θα χρειαστούμε κάποιο χρόνο μέχρι να το τυπώσουμε και να το μοιράσουμε. Επομένως θα έχουμε μια υποτίμηση προαναγγελθείσα που σημαίνει ότι θα αδειάσουν οι τράπεζες από καταθέσεις και καμιά επένδυση δεν θα μπορεί να γίνει πουθενά.

Επομένως η ενδεχόμενη επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα θα πρέπει να γίνει (αν γίνει) προγραμματισμένα και με τάξη. Πολλοί έχουν περιγράψει μια τέτοια πορεία (Αλαβάνος με το Σχέδιο Β, Κατσανέβας, Ιγγλέσης, Καζάκης κλπ.) και δεν θα επαναλάβω τα επιχειρήματα και τα σενάριά τους. Είναι όλες πορείες που μπορούν να μας βγάλουν από τις δυσκολίες σε 2-3 χρόνια και να πάμε σε ανάπτυξη με εθνική ανεξαρτησία πλέον.

Αφού τελειώσαμε με αυτό, ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμη:

Όλο και περισσότεροι γίνονται αυτοί που θέλουν να συζητήσουμε σαν κοινωνία για το εθνικό νόμισμα. Όχι με φωνές, ολοφυρμούς και αφορισμούς όπως κάνουν μέχρι στιγμής τα μνημονιακά κόμματα και το Ποτάμι (ουσιαστικά μνημονιακό είναι κι αυτό) που προβάλουν την καταστροφή που θα επιφέρει η δραχμή για να δικαιολογήσουν την αδικαιολόγητη πορεία στην οποία έβαλαν την Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Το αίτημα για να συζητήσουμε γίνεται από τους ανθρώπους και τους φορείς που φοβούνται ότι με την πολιτική του ο Σύριζα και ο Βαρουφάκης θα μας κρατήσουν στο ευρώ και έτσι θα χαθεί οριστικά η ευκαιρία για μια ανεξάρτητη πορεία της εθνικής μας οικονομίας.

Είναι ο φόβος ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να βγει εν μέρει από τη δύσκολη θέση και θα καταφέρει να γίνει μια φαινομενικά “φυσιολογική” χώρα, δηλαδή θα μπορεί να δανείζεται από τις αγορές, ίσως να καταφέρει κι όλας να έχει ένα καλό ρυθμό ανάπτυξης, όμως θα παραμείνει ες αεί αποικία χρέους και χώρα εξαρτώμενη από την ΕΕ.

Φαίνεται παράξενο αλλά αυτό είναι η ουσία. Με τη ΝΔ και το ΠαΣοΚ η αποτυχία του προγράμματος διάσωσης ήταν βέβαιη. Θα συνεχίζαμε σε ένα κατήφορο μείωσης των εισοδημάτων και στασιμοπληθωρισμού που θα έκαναν αναγκαία την επάνοδο στη δραχμή και το εθνικό νόμισμα. Τώρα, όμως, με την διαπραγμάτευση που κάνει ο Σύριζα -και εφ' όσον αυτή καταλήξει επιτυχώς- η Ελλάδα θα μπορεί να προχωρήσει με το ευρώ και να “κρύψει” τις αδυναμίες της οικονομίας. Έτσι θα έχει χαθεί η ευκαιρία να αλλάξει ριζικά η ελληνική οικονομία με ένα δικό της νόμισμα και η ευκαιρία επίσης για μια πραγματικά ανεξάρτητη ελληνική πολιτική. Στην ουσία είναι ο φόβος ότι μια επιτυχία του Σύριζα (των Τσίπρα-Βαρουφάκη) θα αφήσει στα αζήτητα τις προοπτικές που θα έδινε η επιστροφή στην δραχμή.

Γι αυτό χρειάζεται μια δημόσια συζήτηση για το εθνικό νόμισμα. Για να σιγουρευτούμε ότι αυτό που ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ σαν Ελλάδα σκληρά διαπραγματευόμενη είναι και αυτό που πραγματικά μας ΣΥΜΦΕΡΕΙ.

Μήπως κάνουμε λάθος και πρέπει να αλλάξουμε ρότα;

Πότε πρέπει να “χαιρόμαστε”, όταν ηττάται ο Σόιμπλε και καταπίνει τη γλώσσα του; ή όταν περνάει το δικό του και γυρίζουμε “ταπεινωμένοι” αλλά πιο κοντά στην δραχμή; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνονται εύκολα αν κανείς έχει ξεκάθαρες απόψεις σχετικά με το ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον μας. Και για να δοθούν απαντήσεις πρέπει να τεθούν τα ερωτήματα, άρα να γίνει η συζήτηση.