Το τέλος της ευημερίας για την Δύση

Στην Νέα Υόρκη σύντομα θα βγει δήμαρχος ένας Μουσουλμάνος που γεννήθηκε στην Ουγκάντα, ο Ινδός Ζόχραν Μαμντάνι.

Προηγείται με 45% (έναντι 30% και 20% των αντιπάλων του).

Ο Τραμπ έχει απειλήσει ότι αν βγει ο Ινδός μουσουλμάνος από την Ουγκάντα δήμαρχος στην Νέα Υόρκη θα κόψει κάθε πιθανή ομοσπονδιακή επιχορήγηση.

Δεν θα είναι ο πρώτος μουσουλμάνος δήμαρχος μεγάλης πόλης της δύσης. Ήδη δήμαρχος στο Λονδίνο είναι ο Πακιστανός μουσουλμάνος Σαντίκ Καν, αυτός όμως γεννήθηκε στην Βρετανία.

Άντε και στο Παρίσι.

First we take manhattan then we take berlin

Η εισπήδηση μειονοτήτων είναι μια πραγματικότητα στην Δύση. Μεταναστεύουν είτε πλούσιοι που επενδύουν (σε χρηματιστήρια ή σε σπίτια) είτε πάμπτωχοι που έρχονται για ένα κομμάτι ψωμί. Ο πληθυσμός των μειονοτικών προσφυγικών ροών αυξάνεται και ο πληθυσμός των γηγενών μειώνεται παντού. Κι όχι μόνο μειώνεται αλλά και γερνάει κιόλας με αποτέλεσμα να κλονίζει τα ασφαλιστικά συστήματα και τα συστήματα δημόσιας υγείας.

Είναι μια κατάσταση ανισορροπίας που προϊδεάζει για συμφορές στις χώρες που την περίοδο 1950-2010 έζησαν μια συνεχή άνοδο και ευημερία.

Sunk Cost Fallacy

Η Πλάνη Χαμένου Χρόνου

Το πρόβλημα για όσους ακολουθούν την κίνηση του Τσίπρα είναι μήπως πραγματοποιούν ασυναίσθητα το λεγόμενο στα ελληνικά "Sunk Cost Fallacy" που στην καθαρεύουσα το λέγαμε "Πλάνη Χαμένου Χρόνου (Κόστους)".

Επεξηγώ τι ονομάζουν οι επιστήμονες Sunk Cost Fallacy:

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να μην παραιτούνται, εύκολα, από μια διαδικασία στην οποία έχουν ξοδέψει είτε χρόνο είτε χρήματα, διότι έχουν την πεποίθηση ότι με αυτόν τον τρόπο θα πάνε αδικοχαμένα.

Για παράδειγμα πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να βλέπουν μια ταινία στον κινηματογράφο ακόμα κι αν δεν τούς αρέσει, τελικά, επειδή έχουν ήδη πληρώσει το εισιτήριο.

Άλλοι δεν φεύγουν από μια αποτυχημένη σχέση γιατί έχουν δώσει πολλά επί χρόνια και δεν θέλουν όλα αυτά να πάνε χαμένα.

Άλλοι συνεχίζουν να επενδύουν χρήματα σε μια ιδέα που αποδεικνύεται αποτυχημένη μόνο και μόνο επειδή ήδη έχουν επενδύσει αρκετά και το σταμάτημα θα τούς φανεί σαν να έχασαν τα λεφτά τους άδικα.

Στην προκειμένη περίπτωση έχει επενδυθεί στο παρελθόν τόσο πολλή αγάπη, αγωνία, και κόπος για τον Τσίπρα που συνεχίζεις να επενδύεις μη θέλοντας να πιστέψεις (fallacy) ότι όσα έδωσες (cost) έχουν χαθεί (sunk).

Το στοίχημα είναι ανοιχτό, θα δούμε τι θα προκύψει.

Το χάλι της Ευρώπης, το χάλι της Ελλάδας!

Ο Γερμανός Μερτς παρακαλάει την Τουρκία να διασφαλίσει τα σύνορα της Ευρώπης κι ας έχει η Τουρκία ενεργό ένα casus belli εις βάρος μιας χώρας της Ευρώπης και ας έχει και έναν στρατό κατοχής στο 40% ενός άλλου κράτους μέλους της.

Ο Ερντογάν, όταν θίχτηκαν οι "ευρωπαϊκές ευαισθησίες" είπε στον Μερτς καθαρά ότι η Ευρώπη δεν πληροί τα κριτήρια της Άγκυρας σε θέματα δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Έπρεπε να συμπληρώσει ότι μόνο η Ελλάδα πληροί αυτά τα κριτήρια κι ίσως να τα ξεπερνά με τις υποκλοπές και τα πρέντατορ.

Δυστυχώς ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλα συνηγορούν εναντίον μας και ημείς άδομεν (πουλάμε τρέλα σε απλά ελληνικά) με έναν ανίκανο ηγέτη επικεφαλής της χώρας.

Βιμ Μέρτενς

Έγραψα πριν λίγο για τον Αρμαντ Αμάρ και είπα ότι θα είναι κρίμα να έχει ζήσει κανείς την ζωή του χωρίς να τον έχει ακούσει.

Πιο κρίμα όμως θα είναι αν ζήσει κανείς την ζωή του και δεν έχει ακούσει τον Βιμ Μέρτενς (Wim Mertens). Αυτός είναι Βέλγος και γεννήθηκε κι αυτός το 1953, όπως κι ο Αρμαντ Αμάρ (κι εγώ, συμπτωματικά).

Μαζί με τους Rodrigo Leao και Stefan Micus νομίζω πως είναι οι τέσσερις κορυφαίοι μουσικοί του πλανήτη.

Σαν δείγμα της δουλειάς του Βιμ Μέρτενς δίνω ένα βίντεο (με τον ίδιο να παίζει στο πιάνο και με ένα κουιντέτο μαζί του) το Struggle for Pleasure

Αρμάντ Αμάρ

 Ο Armand Amar γεννήθηκε το 1953 στην Ιερουσαλήμ και είναι ένας Γάλλος συνθέτης, ο οποίος μεγάλωσε στο Μαρόκο. Ο Γάλλος (δηλαδή Εβραιογαλλοαφρικανός) που ζει στο Παρίσι, ασχολήθηκε με τον χορό κι επικεντρώθηκε στην ανατολίτικη μουσική. Έγραψε μπαλέτα και soundtrack ταινιών και συνεργάστηκε στενά με τον δικό μας Κώστα Γαβρά.

Τον παρουσιάζω σήμερα εν συντομία γιατί είναι κρίμα να έχει ζήσει κανείς την ζωή του χωρίς να τον έχει ακούσει.

Μικρό δείγμα της δουλειάς του είναι το inana που παραθέτω.

Ένας λόγος για την 28η Οκτωβρίου

(ΣΗΜ.: (Πρόκειται για έναν λόγο που έγραψα για να τον εκφωνήσω στο σχολείο σε κάποια 28η Οκτωβρίου. 

Φυσικά δεν είπα αυτά καθώς δεν διαβάζω ποτέ από χειρόγραφο, όμως το κείμενο μού έμεινε και το δημοσιεύω σήμερα λόγω της γιορτής.)

Γιατί γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940;

Γιορτάζουμε σήμερα την μια από τις δυο μεγάλες Εθνικές μας Επετείους, την 28η Οκτωβρίου του 1940.

Γιατί άραγε αυτή την ημερομηνία κι όχι κάποια άλλη;

Γιατί να μην γιορτάζουμε τη μεγάλη μας νίκη στους Βαλκανικούς Πολέμους, τότε που η Ελλάδα τριπλασιάστηκε σε έκταση και μεταμορφώθηκε στο σύγχρονο κράτος; Γιατί όχι τη Συνθήκη των Σεβρών, την συνθήκη που επέτρεψε στον Ελληνικό Στρατό να μπει στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τους συμμάχους της Αντάντ, έφερνε τον Ελληνικό Στρατό στη Σμύρνη και έθετε επί τάπητος το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Πόντου; Γιατί όχι η 17 Νοέμβρη του 1973 [που είναι μια «εθνική» επέτειος κι αυτή αλλά μικρότερης εμβέλειας] που αποτελεί την ουσιαστική βάση και εκκίνηση για την σύγχρονη Ελλάδα με δημοκρατικό πολίτευμα και διεθνή θέση αξιοπρόσεκτη;

Η απάντηση είναι γιατί σαν εθνικές επετείους δεν γιορτάζουμε τους θριάμβους μόνο, αλλά κυρίως τονίζουμε τις στιγμές εκείνες που το έθνος ξεπέρασε κάθε προσδοκία και επιβεβαίωσε την ύπαρξή του!

Γιορτάζουμε τις στιγμές της τρέλας εκείνης που μας επιτρέπει να υπάρχουμε! 

Γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου γιατί μια τέτοια «τρέλα» ήταν η επανάσταση του 1821, όταν παρά την Ιερά Συμμαχία, παρά τον τεράστιο όγκο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς, η Ελλάδα είπε «ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ!» 

Πολεμάμε, πεθαίνουμε αλλά είμαστε εδώ! Εκείνοι καίνε την Χίο κι εμείς καίμε την Ναυαρχίδα τους! Εκείνοι πολιορκούν το Μεσολόγγι κι εμείς πραγματοποιούμε μια ηρωική έξοδο που αφήνει άφωνη την Ευρώπη. Τινάζουμε το Κούγκι, πέφτουμε στο γκρεμό στο Σούλι, οχυρώνουμε ένα Χάνι στη Γραβιά και φωνάζουμε ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ!

Είναι άραγε αντάξια γιορτή η σημερινή της 28ης Οκτωβρίου;

Το θεμελιακό ζήτημα της ίδιας της ΥΠΑΡΞΗΣ του έθνους μπορεί να ισοδυναμεί με μια πρόσκαιρη νίκη σε ένα πόλεμο, με ένα ΟΧΙ που έμοιαζε μάλιστα υποχρεωτικό;

Η απάντηση είναι ΝΑΙ! Και ιδού τα στοιχεία που δικαιολογούν αυτή την καταφατική απάντηση.

Η νεώτερη ιστορία μας χωρίζεται σε δυο περιόδους.

Η πρώτη, είναι τα πρώτα 100 χρόνια της ύπαρξής μας, από το 1821 που μπήκαμε σαν σίφουνας στην παγκόσμια ιστορία μέχρι το 1922 που με σκυμμένο το κεφάλι υποστήκαμε μια τεράστια ήττα καθώς το έθνος ξεριζώθηκε από τις πατρογονικές του εστίες κι ο ελληνισμός «κατέβηκε στον Άδη» κατά την έκφραση του τελευταίου Μητροπολίτη της Σμύρνης λίγο προτού απαγχονιστεί από το αγριεμένο πλήθος των Τούρκων.

Τότε έληξε η περίοδος της Μεγάλης Ιδέας, της εποχής που η Ελλάδα ζητούσε την λύτρωση των υπόδουλων αδελφών και την απελευθέρωση των πατρογονικών εστιών, της εποχής που μόνο 1/5 ή το 1/4 του ελληνισμού κατοικούσε στα όρια του ελληνικού κράτους. Από το 1922 η Ελλάδα είναι ένα εθνικό κράτος, σχεδόν απόλυτα ομογενές, που νιώθει φτωχό, φοβισμένο, εξαρτημένο, τοποθετημένο στα κράτη της Ανατολίας, ούτε καν αναπτυσσόμενο. 

Από το πέταγμα ψυχής του 1821 που μας ανέβασε στα ύψη, ξαναβάζοντάς μας στον Παγκόσμιο Χάρτη των Εθνών, φτάσαμε στο σημείο της καταστροφής 100 χρόνια μετά.

Η ιστορία για την Ελλάδα ξανάρχιζε με όρους δυσμενείς.

Η δεύτερη περίοδος της σύγχρονης ιστορίας μας, από το 1922 ως τις μέρες μας, χαρακτηρίστηκε από ένα δεύτερο πέταγμα ψυχής, από μια δεύτερη μεγάλη ανάταση, από το ΟΧΙ του σαράντα.

Ας δούμε γιατί είναι τόσο σημαντική αυτή η στιγμή. 

Ήδη από το 1923 η συνθήκη της Λωζάνης έχει νομιμοποιήσει την εθνοκάθαρση της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Αν.Θράκης επικυρώνοντας το τέλος της Μεγάλης Ιδέας.

Το 1932 η μεγάλη οικονομική κρίση που ακολουθεί το κραχ του 1929 του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, φτάνει στην Ελλάδα. 

Ανεργία, φτώχεια, προσφυγιά. Ένα εκρηκτικό μίγμα. Το ιδιώνυμο προσπαθεί να βάλει την κοινωνία στον γύψο.

Το 1936 ο Μεταξάς με την κάλυψη του τότε Βασιλιά Γεωργίου με πραξικόπημα επιβάλει την δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην δεκαετία του 1930 η Ελλάδα χάνει υποθέσεις στο δικαστήριο της Χάγης και στην Κοινωνία των Εθνών παρά το απόλυτο δίκιο της μόνο και μόνο λόγω της ανυποληψίας της και της αδυναμίας της. 

Η Άρχουσα τάξη σκοτώνει την εργατιά σε εργοστάσια κολαστήρια για ένα κομμάτι ψωμί, με εργασία από την ώρα που βγαίνει ο ήλιος ως την ώρα που δύει. Η μεσαία τάξη ζει στο πολιτικό περιθώριο που της επιτρέπουν οι μεσάζοντες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα τίθεται εκτός νόμου και τα ξερονήσια που γεμίζουν με εξορίστους δείχνουν την τραγική πολιτική και κοινωνική κατάσταση που σε συνδυασμό με την φτώχεια συνθέτουν ένα τοπίο ήττας και απελπισίας.

Η Ελλάδα φτάνει στο ναδίρ.

Και ποιο είναι το διεθνές πολιτικό περιβάλλον;

Το 1938-39 το φασιστικό κόμμα της Γερμανίας και ο Χίτλερ αρχίζουν τις επιθέσεις τους για την δημιουργία της Νέας Τάξης.

Σε έναν γελοίο αλλά και ανατριχιαστικό συναγωνισμό τον ακολουθεί ο φασίστας ομοϊδεάτης του Μουσολίνι. Η Αυστρία ενσωματώνεται στο Τρίτο Ράϊχ. Η Λιβύη πέφτει στην Ιταλία. Η Τσεχοσλοβακία τεμαχίζεται. Μέρος της περνά στην Γερμανία, το άλλο ακολουθεί και ενσωματώνεται στον ΑΞΟΝΑ, την συμμαχία που έχει επικεφαλής την Γερμανία και τον Χίτλερ. Η Πολωνία εξαφανίζεται από τον χάρτη, καθώς την διαμοιράζονται η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση. Η Νορβηγία –που θεωρείται από τον Χίτλερ Βρετανική Βάση- κατακτάται από την Γερμανία, όπως και η Δανία.

Το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, περνούν στην κατοχή του άξονα. Η Αλβανία κατακτάται από την Ιταλία. Η Γαλλία κατακτάται, η μισή τουλάχιστον, από την Γερμανία. Μαζί της η Αλγερία που μαζί με την Λιβύη και την Αιθιοπία που έχουν γίνει ιταλικές κτήσεις κάνουν την βόρεια Αφρική μέρος του άξονα. Χώρες όπως η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, προσυπογράφουν την συμμετοχή τους στον Άξονα. Η Γιουγκοσλαβία παίζει ανάμεσα σε ουδετερότητα και Ιταλική επιρροή. Η Ισπανία και η Πορτογαλία με τα φασιστικά καθεστώτα του Φράνκο και του Σαλαζάρ, είναι χώρες φιλικά προσκείμενες προς τον Άξονα σαν ομοϊδεάτες. 

Η Σοβιετική Ένωση έχει σύμφωνο συνεργασίας και μη επιθέσεως με την Γερμανία [το σύμφωνο Ρίμπεντροφ-Μολότωφ], έστω κι αν δεν είναι το σύμφωνο αυτό παρά μια προσωρινή αναστολή του πολέμου στο Ανατολικό Μέτωπο. Ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη βρίσκεται από την κυριαρχία ή είναι σύμμαχος του άξονα.

Παραμένουν ελεύθερες:

-Η Αγγλία που υφίσταται φοβερή αεροπορική επιδρομή από την Λουφτβάφε και που οδηγεί τον πόλεμο εναντίον του άξονα καθώς η Αμερική δεν έχει μπει ακόμα στον Πόλεμο και η Σοβιετική Ένωση δεσμεύεται ακόμα από το σύμφωνο συνεργασίας που έχει υπογράψει.

-Η Σουηδία, η Ελβετία που ήταν και παρέμεινε ουδέτερη, η Τουρκία που επίσης παρέμεινε ουδέτερη και η Ελλάδα!

Δηλαδή, στις 28 Οκτωβρίου 1940, όταν η Ελλάδα είπε ΟΧΙ στην Ιταλία και στην Γερμανία και δέχτηκε την επίθεση, ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Ευρώπη ήταν Γερμανική ή φιλική προς την Γερμανία, πλην της Αγγλίας, της Σουηδίας και 2 ουδέτερων χωρών.

Ήταν ένα ΟΧΙ που έμοιαζε με τρέλα.

Μια τρέλα ισοδύναμη εκείνης που δημιούργησε την Ελλάδα. 

Μια τρέλα που επέτρεψε στην σύγχρονη Ελλάδα να καταγραφεί στην ιστορία σαν ένα ΕΘΝΟΣ με ψυχή, σαν ένα έθνος αντάξιο της ιστορίας του.

Ο ίδιος ο Μεταξάς με συνέντευξή του λίγες μέρες μετά το ΟΧΙ που είπε, εξήγησε στους δημοσιογράφους το σκεπτικό του, αυτό που τον υποχρέωσε να αρνηθεί τις ιταλικές προτάσεις.

Αφού αναφέρθηκε αρχικά στις προσπάθειές του να κρατήσει την Ελλάδα έξω από την παγκόσμια σύρραξη και στις συμβουλές του Χίτλερ να την εντάξει στην Νέα Τάξη αφού ικανοποιήσει τις βλέψεις της Βουλγαρίας και Ιταλίας, συνέχισε:

«Δηλαδή θα έπρεπε δια να αποφύγωμεν τον πόλεμον να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδας προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψει κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος καθώς, κυρίαρχοι όντες της θαλάσσης και μετά μίαν τοιαύτην αυτοδούλωσιν της Ελλάδος εις τους εχθρούς των δεν θα παρέλειπαν να καταλάβουν την Κρήτην και τας άλλας νήσους τουλάχιστον»

Και συμπλήρωσε ο δικτάτορας σε εκείνη την αποκαλυπτική συνέντευξη τύπου όπου εξήγησε γιατί δεν μπορούσε να πει τίποτε άλλο από το ΟΧΙ:

«Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο όπως το 1916 αλλά τρεις αυτήν την φοράν Ελλάδες. Μία η επίσημος των Αθηνών που θα είχε φτάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα δια να αποφύγει τον πόλεμον. Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς, η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους το οποίον ποτέ δεν θα αποδεχόταν την εκουσίαν αυτοϋποδούλωσίν του συνοδευόμενην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν, και Τρίτη θα ήτο η Ελλάς που θα εδημιουργείτο εις την Κρήτην, με την κάλυψη του Βρεττανικού Στόλου και την επίκλησιν του δημοκρατισμού. Θα ήτο η δημοκρατική Ελλάς που θα είχε με το μέρος της την Αγγλίαν και το Εθνικόν Δίκαιον»  

Έτσι ο Ελληνικός Λαός δια στόματος Μεταξά που στην συγκεκριμένη στιγμή τον εξέφρασε απόλυτα, και που πρέπει να του αναγνωριστεί αυτή η τιμή, είπε ΟΧΙ στους Ιταλούς και ΝΑΙ στην ιστορική του δικαίωση.

Η απόφαση της Ελλάδος να αντισταθεί προκάλεσε εκδηλώσεις ενθουσιασμού στην Αγγλία και στον Ελεύθερο Κόσμο. Ο Βασιλιάς της Αγγλίας Γεώργιος ΣΤ’ και ο Πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ έστειλαν θερμά τηλεγραφήματα στον Γεώργιο και τον Μεταξά υποσχώμενοι κάθε δυνατή βοήθεια και δηλώνοντας ότι «μαχόμενοι εναντίον του κοινού εχθρού θα μοιραστούμε την νίκη»

Βέβαια τα γεγονότα στα Δεκεμβριανά του 1944, που απετέλεσαν την απαρχή πολλών δεινών για το έθνος και που έγιναν προσφάτως γνωστά με την δημοσίευση των αρχείων του φόρεϊν όφις, όταν ο ίδιος ο Τσώρτσιλ έδωσε εντολή στον Βρετανό Διοικητή της Αθήνας Σκόμπυ να συμπεριφερθεί στο πλήθος των διαμαρτυρομένων Αθηναίων σαν να βρισκόταν σε χώρα υπό κατοχή, έδειξαν πόσο αυτά τα τηλεγραφήματα των ισχυρών μπορούν να σταθούν εμπόδιο όταν θίγονται τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα 

Η ιστορία του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου είναι λίγο ως πολύ γνωστή. 

Έγιναν σφοδρές μάχες στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, και έγιναν μάχες στον αέρα και στην θάλασσα. Όμως ο πόλεμος κρίθηκε στην ξηρά. Εκεί όπου κυριαρχούσε ο χειμώνας και όπου η ψυχή έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο από τα όπλα. 

Οι Ιταλοί δεν πίστευαν σε αυτό που τους οδηγούσε ο Μουσολίνι να κάνουν. Οι Έλληνες μάχονταν υπέρ βωμών και εστιών. Η Μάχη από την πλευρά της Ιστορίας είχε κριθεί. Βέβαια στην ζωή τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή λέει ο ποιητής. Κρυοπαγήματα, θάνατοι, τραγωδίες, όλα τα δεινά του πολέμου μαζεύτηκαν πάνω στα απόκρημνα βουνά της Ηπείρου και τσάκισαν τα νιάτα των Ιταλών και των Ελλήνων που ήταν όλοι τους εξ ίσου θύματα του πολέμου. Ενός πολέμου που τον σχεδίασαν εγκέφαλοι διεστραμμένοι όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, κόμματα παρανοϊκά, όπως το Φασιστικό της Ιταλίας και το Ναζιστικό της Γερμανία, και Ιδέες Εγκληματικές, όπως ο Νέος Ιταλικός Πολιτισμός του Μουσολίνι και η Νέα Τάξη του Χίτλερ.

Χιλιάδες παιδιά χάθηκαν, εκατομμύρια στρατιώτες, αθώοι πολίτες, ανύποπτοι άνθρωποι, βρέθηκαν να σκοτώνουν και να σκοτώνονται, θύτες και θύματα του παραλογισμού του πολέμου. Εκείνοι που έπεσαν θα είναι για πάντα στην μνήμη μας. Θα τους θυμούνται οι οικογένειές τους, θα τους θυμάται το Έθνος με την συλλογική του μνήμη. Ήταν οι ήρωες του Σαράντα. Η δόξα της νεώτερης Ελλάδας.

Η νίκη στο Αλβανικό Μέτωπο, άλλαξε το κλίμα σε όλα τα πολεμικά μέτωπα. Ήταν η πρώτη ήττα του Άξονα και η απόδειξη ότι δεν ήταν αήττητος. Κι όταν ακόμη αργότερα επιτέθηκε η Γερμανία, και καθώς η Γιουγκοσλαβία έπεσε αμαχητί, η Θεσσαλονίκη έπεσε στα Γερμανικά τανκς μέσα σε τρεις μόνο μέρες, και πάλι η Ελλάς αντιστάθηκε. Με στρατό διαλυμένο, με Βασιλιά και Κυβέρνηση φυγαδευμένους, με την Ακρόπολη υπό κατοχή και υπό τη σβάστιγγα, η Κρήτη έδωσε την μεγάλη μάχη και καθυστέρησε σημαντικά τα σχέδια του Χίτλερ για γρήγορη επέλαση στο Ανατολικό Μέτωπο κατά της Ρωσίας. Πραγματικά, η ανεκτίμητη συμβολή αυτού του αγώνα, αναγνωρίστηκε στην συνέχεια από όλο τον κόσμο.

Την 28η Οκτωβρίου, που καθιερώθηκε από τον λαό με μια διαδήλωση μέσα στην κατοχή κατά την πρώτη επέτειο του 1941 και συνεχίστηκε με διαδηλώσεις το 1942 και 1943, γιορτάζουμε μια συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας, που οι συνέπειές της έχουν μακρές προεκτάσεις στον χρόνο. Το αλβανικό έπος, η απόφαση για αντίσταση στην Γερμανική επίθεση, η Μάχη της Κρήτης, η Εθνική Αντίσταση που αποτελεί ένα ακόμη μεγαλειώδες έπος, ακόμη και ο καταστροφικός κατοπινός εμφύλιος πόλεμος, πυροδοτήθηκαν από μια στιγμή μεγαλείου και διαμόρφωσαν το πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας. Τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία της φυλής μας διέπρεψαν και πάλι.

Όπως η συνέχεια της επανάστασης του 1821 ήταν να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος το 1823-24 με κίνδυνο να χαθεί η ίδια η επανάσταση, όπως τους περιφανείς θριάμβους του 1912-13 διαδέχτηκε ο Διχασμός και τις νίκες του 1915-18 διαδέχτηκε η ντροπή του 1922, έτσι και το έπος του 1940 και την Εθνική Αντίσταση 1942-44 την διαδέχτηκε ένας εμφύλιος πόλεμος που τον πληρώναμε μέχρι πρόσφατα. 

Το παρελθόν το τιμάμε αλλά και διδασκόμαστε από αυτό.

Ας διδαχτούμε από τους ήρωες του Σαράντα, τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Κι ας αποφύγουμε τα λάθη τους.

Ο Τόμας Έλιοτ γράφει στην Έρημη Χώρα:

«Τι έχουμε δώσει;

Φίλε μου, τραντάζει το αίμα την καρδιά μου

Η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού

Που η εποχή της φρόνησης ποτέ δεν θα αναιρέσει

Μ’ αυτή, μόνο μ’ αυτή έχουμε υπάρξει»

Αυτή τη στιγμή του παραδομού, στην Ιστορία, στο Πεπρωμένο, αυτή τη στιγμή της ανάτασης γιορτάζουμε σήμερα.

Το ΟΧΙ του Σαράντα είναι ένα αέναο ΟΧΙ στον Φασισμό κι ένα τεράστιο ΝΑΙ στην 

Ελληνική Ψυχή

Είναι ένας κρίκος που μας συνδέει με τις ρίζες μας.

Νιότη και νέμεση

Τώρα που έγινε κι η κηδεία του Νιόνιου κι ακούστηκαν όλα τα καλά και τα στραβά του, κι αφού τον ξεφτίλισαν κι ο Μητσοτάκης κι ο Μπακογιάννης αποκαλώντας τον φίλο τους, θέλω κι εγώ να πω δυο πράγματα για τον άνθρωπο που με συγκίνησε και με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλον στην νεότητά μου.

Όποιος δεν έζησε τον Σαββόπουλο τις δεκαετίες του '60 και του '70 είναι αδύνατον να καταλάβει γιατί μισήθηκε και περιφρονήθηκε (ακόμα κι αν συγκρατήθηκαν και δεν μίλησαν εναντίον του) από το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων που τον αγάπησαν υπερβολικά.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε βουλευτής και υπουργός της ΝΔ, ο Μάνος Χατζηδάκης ήταν Καραμανλικός, έγινε και διευθυντής στην κρατική ραδιοφωνία, ο Ξαρχάκος έγινε αντιδήμαρχος σε δεξιά δημοτική παράταξη, ο Μικρούτσικος έγινε υπουργός, αλλά, όλοι αυτοί έχουν τον απεριόριστο σεβασμό αριστεράς και δεξιάς. Κέρδισαν πολλά χρήματα και πήραν μερίδιο εξουσίας, κανείς όμως δεν έφτυσε στον τάφο τους (καλά... το ξέρουμε.. ο Ξαρχάκος ζει) όπως είδαμε να συμβαίνει αυτές τις μέρες. Και δεν είναι θέμα "βαρβαρότητας" της αριστεράς ούτε θέμα απόρριψης ενός καλλιτέχνη για το έργο του.

Αυτό που έγινε με τον Σαββόπουλο ήταν κάτι διαφορετικό. Κάτι σπάνιο. Με πολύ απλά λόγια λέγεται "πούλημα", παρόλο που ο Σαββόπουλος με την μετάλλαξή του έχασε φήμη και χρήμα, κόντεψε να πεινάσει, χρεοκόπησε και ποτέ δεν πήρε μερίδιο εξουσίας. Κι αν συνήλθε οικονομικά αυτό οφείλεται στις συναυλίες που έκανε κι όχι σε κρατικές επιχορηγήσεις. Είναι βέβαιο πως αν συνέχιζε τον καταγγελτικό του λόγο, θα γέμιζε στάδια, θα έβγαζε λεφτά και θα γινόταν κι αυτός μια μέρα υπουργός πολιτισμού. Αυτό ήταν το κέρδος του όταν "πουλήθηκε". Το βλέπετε εσείς για πούλημα αυτό;

Ήταν μια τραγική φιγούρα ο Διονύσης. Για να μείνει πιστός στις ιδέες του και τις αλλαγές του χρεώθηκε με την ρετσινιά του προδότη ιδεών, του ξεπουλημένου στην εξουσία, ίσως γιατί ήταν ο μόνος που την είχε αμφισβητήσει τόσο καίρια. Όμως έθιξε την ουσία της ύπαρξής μας όταν αποφάσισε να κουρευτεί ενώ εμείς ήμασταν ακόμη γενειοφόροι και μακρυμάλληδες. Έθιξε ιερά και όσια τραγουδώντας Μητσοτάκ λες κι οι δικοί του φίλοι κι ακόλουθοι ήμασταν η "Αυριανή" ή ο Τόμπρας. Με άλλους θύμωσε αλλά έβρισε εμάς. Ο Μητσοτάκ του Διονύση ήταν η απόλυτη έκφραση του Κωλοέλληνα, αλλά, βιάστηκε να τον αποδόσει στους εκδρομείς του '60. Κι αυτό θέλει πολύ καλή διάθεση για να τού το συγχωρήσεις, θέλει υπομονή που δεν υπάρχει ιδιαίτερα σήμερα που ένας άλλος Μητσοτάκ βυθίζει την Ελλάδα σε σκάνδαλα, μαρασμό, υποκλοπές και όλα όσα ο Διονύσης μίσησε στον Ανδρέα του '87-'90.

Γειά σου λοιπόν, φίλε μας Διονύση Σαββόπουλε, από εμάς τους μόνους που έχουμε δικαίωμα στην κληρονομιά σου, γιατί εμείς είμαστε η νιότη σου κι η Νέμεσή σου μαζί.

Τέλος

Περί βιβλίων

Καμιά φορά σκέφτομαι πως το να γράφει κανείς βιβλία τού προσφέρει δυο δυνατότητες.

Η μια περίπτωση-δυνατότητα είναι πως η συγγραφή ιστορικών ή κοινωνικών μυθιστορημάτων αποτελεί έναν τρόπο για να ζεις πιο έντονα τον κόσμο που είναι τεράστιος και ξεφεύγει από τις δυνατότητες μιας μόνο ζωής. Η καταβύθιση στις ζωές άλλων, σύγχρονων ή όχι προσώπων, είναι κατά κάποιο τρόπο μια γνώση του κόσμου που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν απλά αδύνατη.

Μια δεύτερη περίπτωση όμως είναι το ακριβώς αντίθετό της πρώτης, όχι η ένταση αλλά η αποφυγή. Είναι δηλαδή η συγγραφή ένας τρόπος για να ξεφεύγεις από αυτόν τον κόσμο και να μεταφέρεσαι σε άλλες καταστάσεις πιο ελεγχόμενες και γι αυτό πιο ανώδυνες.

Στην πρώτη περίπτωση γίνεσαι χρήσιμος και σε άλλους ενώ στην δεύτερη περίπτωση ψάχνεις απλά κι εγωιστικά για μια προσωπική διέξοδο. Φυσικά, προτιμώ την πρώτη.

Δεν ξέρω ποιος από τους παραπάνω δύο αντίθετους τρόπους κυριαρχεί όταν γράφω ένα βιβλίο, ξέρω όμως ότι κάθε φορά που ασχολούμαι με την μυθολογία (την ελληνική) και βυθίζομαι στις δικές της διαδρομές,, το απολαμβάνω. Δεν ξέρω αν έτσι ζω πιο έντονα τον κόσμο ή αν ξεφεύγω από αυτόν, όμως σίγουρα τον χαίρομαι με έναν τρόπο που δεν έχει υποκατάστατο. Κι αυτό το συναίσθημα θα ήθελα να το μεταδώσω γραπτά ή προφορικά με κάποιο μέσον.

Στον νου μου έχω δυο τρόπους:

α) Σκέφτομαι να φτιάξω μερικά βιντεάκια στα οποία θα μιλώ και θα δείχνω κάποιες (λίγες) εικόνες. Θα είναι ερασιτεχνική δουλειά κι επομένως δεν έχω ιδιαίτερες απαιτήσεις. Θέλω όμως να δω αν υπάρχει ενδιαφέρον και θα μού το δείξουν οι προβολές και τα λάικ.

β) Σκέφτομαι να κάνω μια παρουσίαση μέσα στο 2026 όπου θα έχω τέσσερα (ή έξι) βιβλία μου, με καινούργια επιμέλεια, σχετικά με τον μυθολογικό κόσμο των Ελλήνων και θα μιλήσω γι αυτά και για την μυθολογία γενικώς. Ελπίζω πως θα μπορέσω να μεταφέρω την αίσθησή μου και σε όσους έρθουν στο δρώμενο.

ΠΑΠΟΥΡΑ, ΕΝΑΣ ΛΟΦΟΣ ΜΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΉ ΑΞΙΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ

Δεν περίμενα ότι θα το έκανα κι αυτό, όμως αναγκάζομαι να αναρτήσω την ανησυχία μου για έναν αρχαιολογικό χώρο στην Κρήτη που κινδυνεύει από την αναλγησία της σημερινής κυβέρνησης. Πρόκειται για την τοποθεσία Παπούρα στην Κρήτη.

Ο λόφος Παπούρα στην Πεδιάδα Ηρακλείου Κρήτης έχει αναδειχθεί ως αρχαιολογικός χώρος ύψιστης σημασίας, με μινωικά κτίσματα και ένα εντυπωσιακό κυκλικό οικοδόμημα της προανακτορικής περιόδου. Οι αρχαιολόγοι τον χαρακτηρίζουν ως έναν από τους σημαντικότερους που έχουν ανασκαφεί στην περιοχή. Η κύρια απειλή για την Παπούρα είναι η εγκατάσταση ραντάρ και συνοδών υποδομών του νέου ιδιωτικού αεροδρομίου Καστελλίου πάνω στον αρχαιολογικό λόφο, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο τα μινωικά ευρήματα και την ακεραιότητα του χώρου.

Ωστόσο, η απόφαση της κυβέρνησης να εγκαταστήσει ραντάρ και άλλες τεχνολογικές υποδομές του υπό κατασκευή αεροδρομίου στο Καστέλι απειλεί άμεσα τον χώρο. Παρά τις αρχικές δεσμεύσεις για αναζήτηση εναλλακτικής λύσης, η πρόταση επανέρχεται, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από την επιστημονική κοινότητα και την τοπική κοινωνία.

Οι κίνδυνοι που επισημαίνονται είναι:

Αλλοίωση ή καταστροφή των αρχαιολογικών ευρημάτων, λόγω των κατασκευαστικών εργασιών και της παρουσίας τεχνολογικού εξοπλισμού.

Υποβάθμιση της πολιτιστικής αξίας του χώρου, καθώς η εγκατάσταση ραντάρ επισκιάζει κυριολεκτικά και μεταφορικά το μνημείο.

Ανησυχίες για την υγεία των κατοίκων, λόγω της ακτινοβολίας και της λειτουργίας των ραδιοβοηθημάτων.

Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ έχει καταθέσει ερώτηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ζητώντας την ακύρωση των σχεδίων εγκατάστασης και την προστασία του αρχαιολογικού χώρου. Έγινε πρόσφατα και μια παρουσίαση της Παπούρας και τονίστηκαν οι κινδυνοι που την απειλούν, με παρόντες τον κ. Ν.Ανδρουλάκη (ΠαΣοΚ), τον Στ. Κασελάκη (Κινημα Δημοκρατίας) την υπεύθυνη Πολιτισμού της ΝεΑρ κ.Σία Αναγνωστοπούλου, βουλευτές, τον δήμαρχο Μινώας Πεδιάδας κ.Κεγκερογλου, εκπροσώπους φορέων από το νησί και πολλούς άλλους. Έγινε και κινητοποίηση των πολιτών, όπως μια πορεία προς το Σύνταγμα που δεν συνάντησε τα τανκς (στρατό ξηράς). Εκφράστηκε η απαίτηση για ανάπτυξη με σεβασμό στην πολιτιστική κληρονομιά. Η Παπούρα δεν είναι απλώς ένας λόφος· είναι ένας τόπος μνήμης, ιστορίας και ταυτότητας που αξίζει να διασωθεί.

(Η φωτογραφία από την παρουσίαση των ευρημάτων)

ΟΙ ΚΑΛΟΙ, ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΚΙ ΟΙ ΑΣΧΗΜΟΙ

Πολύ συμβολική η κυβερνητική ανάθεση του καθαρισμού του μνημείου του Άγνωστου στρατιώτη στον στρατό. Πυροδοτεί έναν νέο γύρο αντιπαράθεσης του λαού με την κυβέρνηση και ξυπνά μνήμες από την περίοδο των αγανακτισμένων το 2011-12 ή ακόμα και πιο πίσω, από την δολοφονία των πολιτών το 1944 που πυροδότησε τον εμφύλιο στην Αθήνα.

Στο ερώτημα γιατί να κάνει κάτι τέτοιο η κυβέρνηση, νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στους κομματικούς εκλογικούς υπολογισμούς της. Η κυβέρνηση εκπροσωπεί

α) τα συμφέροντα που την στηρίζουν και

β) τους ψηφοφόρους της που έχουν σχέση πατέρα παιδιού μαζί της, με την εκτεταμένη διαφθορά και την εξαγορά συνειδήσεων.

Αυτές οι δυο κατηγορίες θέλουν χειρισμό.

Τα συμφέροντα θα είναι πάντα μαζί της, δεν χρειάζονται ειδική συμπεριφορά. Μεταξύ των ψηφοφόρων της ΝΔ, εκτός από ένα 15-20% που είναι οι παραδοσιακοί δεξιοί με οικογενειακή παράδοση, υπάρχει κι ένα ποσοστό κακών ανθρώπων, μισανθρώπων, που λένε όχι σε όλα και μισούν κάθε κοινωνική διαμαρτυρία. Αυτοί είναι το ποσοστό στο οποίο στοχεύει η κυβερνηση αφενός γιατί έχουν την ίδια ψυχολογία με αυτήν κι αφετέρου γιατί με την προσθήκη των κακών Ελλήνων, ελπίζει να ξεπεράσει το 30% και να βγει πρώτη στις επόμενες εκλογές.

Οι καλοί Έλληνες λοιπόν, αυτοί που θέλουν να δουν την χώρα να αποκτά προοπτική και προκοπή (πολύ δύσκολο πια) θα αντιμετωπίζουν από εδώ και πέρα τον στρατό του Μητσοτάκη αν θέλουν να διαμαρτυρηθούν στην Βουλή.

Οι κακοί άνθρωποι, οι αρνητές κάθε ανοίγματος και κάθε αλλαγής θα μπορούν χωρίς τύψεις να ψηφίσουν την κυβέρνηση της καρδιάς τους.

Άσχημοι δυστυχώς θα είμαστε όλοι εμείς οι Έλληνες που ζούμε σε αυτήν την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Που ως το 2060 θα βρίσκεται σε μια φυλακή χρέους και που ως τότε θα έχει εκφυλιστεί τόσο που να είναι ένα ασήμαντο έθνος στον κόσμο.

Η Άνοια του Ντόναλντ Τραμπ

Ο δόκτορ Τζον Γκάρτνερ αναλύει σε πόντκαστ της Τζοάνα Κόουλς την Άνοια του Ντόναλντ Τραμπ (που συνίσταται σε Ψυχοπάθεια, Ναρκισισμό, Παράνοια και Σαδισμό). Μια φοβερή ανάλυση προσωπικότητας που εξηγεί πολλά από όσα βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας έκπληκτοι. Ίσως φοβηθείτε λίγο περισσότερο για το πού πάει ο κόσμος, όμως αξίζει να το δείτε.

Για να παρακολουθήστε ευκολότερα την συζήτηση με την δημοσιογράφο βάλτε ελληνικούς υπότιτλους, με λίγη προσοχή καθώς οι μηχανές παράγουν και μεταφραστικά τερατουργήματα. [Ακούμε την συζήτηση στα αγγλικά και δεχόμαστε ,μια βοήθεια από τους υπότιτλους.]

Τα ΦΕΪΚ νιους κι η ΦΕΪΚ πραγματικότητα

Χτες ανάρτησα στο Φ/Μ ένα βίντεο με ένα πρώην στέλεχος της ΝΔ, τον πρώην στρατηγικό αναλυτή του Μαξίμου κ. Νίκο Καραχάλιο, να κατηγορεί τον πρωθυπουργό ότι χρέωσε το υπουργείο εξωτερικών για μια επίσκεψή του στο γήπεδο των Μπόστον Σέλτικς στην Αμερική (το 2022) που την παρουσίασε ως δήθεν επίσκεψή του σε πολιτιστικό σύλλογο "Κέλτες της Βοστώνης". Ήταν φέικ νιους. Το διαπίστωσα (με την βοήθεια του φίλου μου νεοδημοκράτη Μπάμπη Μαρουλάκη) και το απέσυρα. Λάθος μου που το δημοσίευσα, αν και δεν είχα τρόπο να το διασταυρώσω μόνος μου (μια συνέντευξη στο ΚΟΝΤΡΑ TV ήταν). Κι εξάλλου το έγραψα με επιφύλαξη λέγοντας "αν είναι σωστό", και η κριτική μου ήταν σε προσωπικό στυλ, αφού τον είπα "γύφτο, κλεφτοκοτά και σαρδανάπαλο", χαρακτηρισμοί που τεκμηριώνονται ίσως από άλλα γεγονότα, όχι όμως από το συγκεκριμένο.

Λυπάμαι γι αυτό, αλλά..., εκείνο για το οποίο λυπάμαι ακόμη περισσότερο είναι για τα δύο πιο μεγάλα φέικ της κυβέρνησης:

α) για την περήφανη δήθεν εξωτερική πολιτική της Ελλάδας που αποδείχθηκε (και με εικόνα) πρόσφατα πόσο ασήμαντη είναι στις ΗΠΑ το 2025 και στην πλήρη απαξίωσή μας σε σχέση με την Τουρκία που με την ανεξάρτητη πολιτική της έχει καταστεί διεθνώς σοβαρός παράγοντας των εξελίξεων.

β) για την περήφανη οικονομική της πολιτική που στηρίζεται στο ξεπούλημα της Ελλάδας (αυτό θεωρείται επένδυση) και στα εγκώμια οίκων που την βλέπουν σαν ευκαιρία για μεγάλα κέρδη και η οποία στην πραγματικότητα έχει φέρει την Ελλάδα στον πάτο της Ευρώπης ως ΑΕΠ και αγοραστική δύναμη, κάτω ακόμη και από την Βουλγαρία και πολύ πιο κάτω από την Ρουμανία και τις χώρες του πρώην σοβιετικού μπλοκ.

Τα φέικ νιους είναι ένα πρόβλημα μεγάλο γενικώς, όμως προκειμένου για τον Μητσοτάκη είναι ακόμα μεγαλύτερο γιατί γίνονται αμέσως πιστευτά ως απολύτως συμβατά με τον χαρακτήρα που έχει επιδείξει σε όλες τις εκφάνσεις του δημόσιου βίου του.

Η χθεσινή βιβλιοπαρουσίαση

ΧΤΕΣ Τετάρτη 8/10/25 το βραδάκι, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ (για άλλη μια φορά) το διπλό βιβλίο μου

ΗΕΤΙΩΝ ο ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ (ιστορικό μυθιστόρημα) και

ΜΕ ΞΕΝΑΓΟ ΤΟΝ ΗΕΤΙΩΝΑ (ιστορική μελέτη της αρχαϊκής εποχής 8ος-7ος πΧ αι.)

Η παρουσίαση έγινε στο Στέκι του "Λιμανιού της Αγωνίας" και παραβρέθηκαν πολλοί φίλοι που παρακολούθησαν τους εξής ομιλητές:

* Τον ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ, που παρουσίασε αναλυτικά το βιβλίο και τα ιστορικά και μυθολογικά δεδομένα ή ζητούμενα της εποχής κι ενός ιστορικού μυθιστορήματος.

* Τον ΓΙΩΡΓΟ ΓΑΒΡΙΛΗ που με παρέμβασή του έθιξε το συνολικό ζήτημα του πολιτισμού στον Πειραιά και την θέση της Ηετιώνειας Πύλης (του θέματος του βιβλίου) σε αυτό.

* Τον ΓΙΩΡΓΟ ΤΣΙΡΙΔΗ που μίλησε περισσότερο για το περιεχόμενο του βιβλίου και για τα κίνητρα πίσω από αυτό.

Συντόνισε ο δημοσιογράφος Σταύρος Μαλαγκωνιάρης.

Ήταν μια ωραία βραδιά (δεν το λέμε τυπικά αυτό) που κράτησε όλους τους παρόντες με ζωηρό ενδιαφέρον ως το τέλος της (κι ακόμα πιο μετά).

Ντιμπέιτ για τον Ηετίωνα

Περισσότερο συζήτηση και λιγότερο παρουσίαση σήμερα στις 7.30μμ στο Στέκι του "Λιμανιού της Αγωνίας" για τον Ηετίωνα της Κορίνθου και του Πειραιώς.