Έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι με ένα κρότο, μα μ' ένα λυγμό.

«This is the way the world ends. Not with a bang but a whimper.» [T. S. Eliot, «The Hollow Men» (1925)]

Γνωρίζετε βέβαια για την εξωφρενική απόφαση της ΕΕ να ξοδέψει δισεκατομύρια για εξοπλισμούς ώστε να αντιμετωπίσει την "ρωσική απειλή".

Ψυχοπαθείς ή Ανόητοι; Διαλέξτε!

Το τέλειο μηδέν στο οποίο βρίσκεται αυτή την στιγμή η Ευρώπη αποκαλύπτεται από την πλήρη έλλειψη ακόμη και του παραμικρού οράματος για το μέλλον.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι "ηγέτες" μετατρέπουν την ΕΕ σε έναν πολεμοκάπηλο οργανισμό ΧΩΡΙΣ στρατό και χωρίς δυνατότητα διεξαγωγής πολέμου σε οποιαδήποτε κλίμακα, ακόμα και την πιο μικρή.

Είναι επίσης εκπληκτικό το γεγονός ότι εμμένουν στην συνέχιση του πολέμου στην Ουκρανία παρόλο που αυτός ο πόλεμος έχει ήδη χαθεί και απομένει μόνο να δούμε την έκταση της επερχόμενης ουκρανικής κατάρρευσης.

Η ΕΕ καταρρέει αλλά κι η Δύση ολόκληρη (ΗΠΑ, Βρετανία κτλ) καταρρέουν. Η Κίνα έχει ήδη την τεχνολογική πρωτοπορία και έχει ξεφύγει στην καινοτομία, η Ευρώπη έχει αποβιομηχανοιηθεί, η Ρωσία εισέρχεται στην γεωπολιτική σκηνή με δυναμισμό και τα δημογραφικά δεδομένα του "αναπτυγμένου κόσμου" δείχνουν ότι η τάση κατάρρευσης θα συνεχιστεί. Θα έλεγε κανείς ότι ένας ολοκληρωτικός πόλεμος γίνεται όλο και πιο πιθανός. Δεν το νομίζω και θυμίζω τον στίχο του Έλιοτ: "Έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι με ένα κρότο αλλά με ένα λυγμό".

Είναι γνωστό ότι όταν κανείς φτάνει αντιμέτωπος με ολοκληρωτικά αδιέξοδα, βρίσκει σαν μόνη διέξοδο τον πόλεμο. Όμως, ο λόγος που η Δύση δεν θα προχωρήσει (κατά την γνώμη μου) σε αυτή την "λύση" είναι η υπερβολικά μεγάλη αδυναμία της. Μια κοινωνία γερασμένη που δανείζεται από το μέλλον για να τροφοδοτεί το παρόν (ασφαλιστικά συστήματα και συστήματα υγείας κυρίως) δεν έχει τον δυναμισμό ή το κουράγιο να προκαλέσει πόλεμο. Απλά, όταν έρθει η ώρα της θα παραδοθεί ησυχα-ήσυχα.

Τι ήταν το Πολυτεχνείο; ... μια απάντηση ήταν!

 Μάς έπηξαν στο φούμαρο και ένα βράδυ τούς τα τρίψαμε κι εμείς στη μούρη!

Οσο ήμουν στο σχολείο, έβγαζα κάποιες φορές τον λόγο σε επετείους. Έγραφα έναν λόγο αλλά δεν διάβαζα σχεδόν τίποτε από αυτόν. Μιλούσα προφορικά, στο ίδιο κλίμα του "λόγου", στα ίδια συναισθηματικά ή λογικά μονοπάτια, αλλά με άλλες λέξεις καινούργιες που μού έρχονταν στην ροή του λόγου μου. Ωστόσο μού έμενε το κείμενο στο κομπιούτερ μου. Έτσι τώρα έχω εδώ έναν "λόγο" για το Πολυτεχνείο, Νομίζω ήταν για την 17η Νοέμβρη του 2010, όταν ήμασταν ακόμα ζαλισμένοι από την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια και την υπονόμευση του μέλλοντός της. Ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει καλά-καλά τι ακριβώς είχε υπογράψει ο Γιώργος εκείνο τον Απρίλιο όταν μάς μιλούσε από το γραφικό Καστελόριζο.

Ακολουθεί ο λόγος όπως τον είχα γράψει τότε:

"Σε κάθε επέτειο, όταν μου ζητούσαν να εκφωνήσω τον πανηγυρικό, έψαχνα να βρω το βαθύτερο νόημά της, την ουσία του εορτασμού, για να το μεταφέρω στους ακροατές, να το μεταδώσω με ακρίβεια, να ανανεώσω –αν θέλετε- τα διδάγματά του. Το ίδιο έκανα και τώρα που θα εκφωνούσα έναν ακόμα πανηγυρικό στο σχολείο μας, όπως κάθε χρόνο την 17η Νοέμβρη και στις άλλες εθνικές επετείους.

Προσπάθησα λοιπόν να ξαναθυμηθώ ποιο ήταν το νόημα αυτής της ημέρας. Μου ήρθαν στο νου τα βασικά συνθήματα για ψωμί, παιδεία ελευθερία, για ακαδημαϊκές ελευθερίες, για μια λαϊκή εξέγερση που σήμανε το τέλος μιας δικτατορίας, για το μεγάλο γεγονός οι πολλοί να ξεπερνούν ο καθένας το δικό του εγώ και να διαχέονται μέσα σε ένα μεγάλο εμείς, για τον ηρωισμό των παιδιών, των φοιτητών, για το έπος μιας γενιάς και λοιπά και λοιπά. Όλα σωστά αλλά όλα μη ικανοποιητικά. Κάτι δεν καθόταν καλά, κάτι δεν με έπειθε πως αυτά τα λόγια θα έδιναν με τρόπο σωστό και πλήρη το νόημα της μέρας. Και σκέφτηκα να ψάξω λίγο περισσότερο μέσα μου.

Γιατί μέσα μου; Γιατί είμαι κι εγώ ένας από εκείνους τους τύπους που τους λένε γενιά του Πολυτεχνείου. Λόγω ηλικίας βασικά… Το 1973 ήμουν 20 χρονών και τριτοετής στη φυσικομαθηματική σχολή. Ήμουν ακριβώς η "γενιά του πολυτεχνείου" και βρέθηκα στο επίκεντρο των γεγονότων. Στις καταλήψεις, στη πρώτη και τη δεύτερη Νομική, στη πορεία της Φυσικομαθηματικής, στο Χημείο που κατέληξε στο Πολυτεχνείο το απόγευμα της Τετάρτης 15ης Νοέμβρη. Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου –δεν μπορεί- θα ήταν σκέψεις και συναισθήματα όλων των συνομηλίκων μου, των συμφοιτητών μου, της γενιάς μου. Αρκούσε να ψάξω μέσα μου και θα έβρισκα το ακριβές νόημα του Πολυτεχνείου. Έκανα λοιπόν μια ενδοσκόπηση. Και αναβίωσα εκείνα τα βράδια, όπως τα έζησα στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, τα δύο πρώτα ήσυχα αλλά εντατικά (την Πέμπτη μάλιστα γύρισα και κοιμήθηκα το βράδυ στο σπίτι μου) και την Παρασκευή μες στους καπνούς και τις φωτιές, υπό τον ήχο των όπλων.

Θυμήθηκα κάποια κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος. Θυμήθηκα τη μάνα μου και τον πατέρα μου που μου έλεγαν «μην πας εκεί» αν κι ήταν αριστεροί. Θυμήθηκα ακόμη και ένα μεγαλύτερο φίλο μου, που δεν ζει πια, που μου έλεγε «κωλόπαιδο, μην πας!». Όλο το βράδυ έβλεπα σφαίρες, τραυματισμένους να τούς φέρνουν μέσα στο πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί, ακόμα κι ένα σκοτωμένο είδα, κι εγώ σκεφτόμουν τα δικά μου, γυρνούσα στις αίθουσες και ζούσα την ένταση των στιγμών. Όμως το πιο σπουδαίο ήταν που είχα μιαν έντονη αίσθηση πως ζούσα την Ιστορία την ίδια στιγμή που αυτή γραφόταν. Ο δικός μου μικρόκοσμος κι η ιστορία της Ελλάδας συγχρωτίζονταν αρμονικά και ταυτόχρονα μέσα μου.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί ήταν ατελείωτες. Θα σάς πω τι σκέφτομαι για όλα αυτά. Σκέφτομαι πως ήμουν τυχερός που έζησα αυτές τις στιγμές. Εσείς, οι σημερινοί μαθητές μου, δεν θα τις ζήσετε ίσως ποτέ με τον τρόπο αυτό και με την ένταση εκείνη, γιατί εσείς ποτέ δεν θα βυθιστείτε στη μιζέρια η οποία είχε προηγηθεί του «πολυτεχνείου». Δεν θα ζήσετε –κι ευτυχώς για εσάς- τη γελοιότητα μιας δικτατορίας που, επειδή δεν μπορούσες να την αντιμετωπίσεις, ένιωθες γελοίος και μικρός κι εσύ μαζί της. Και τότε θυμήθηκα πως ζούσαν οι Έλληνες εκείνη την αλήστου μνήμης επταετία. Χωρίς να μπορούν να μιλούν ενάντια στο καθεστώς, επί ποινή καταδίκης μιας ολόκληρης ζωής, με φακέλους στην ασφάλεια, λογοκρισία, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να διαβάσουν ελεύθερα μια εφημερίδα, χωρίς να διαλέγουν αυτούς που θα τους κυβερνούσαν, χωρίς κανένα δικαίωμα και μόνο με υποχρεώσεις. Γελοία συνθήματα όπως το «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών» και το «Πατρίς θρησκεία οικογένεια» είχαν μετατραπεί σε εφιάλτες, χωρίς ελεύθερο σινεμά, χωρίς ελεύθερο τραγούδι, χωρίς ελεύθερη έκφραση, χωρίς τις στοιχειώδεις ελευθερίες της ζωής.

Και οι νεοέλληνες τι έκαναν; Υπέμεναν επί έξι ολόκληρα χρόνια αυτό τον ζυγό αγόγγυστα. Δουλοπρεπείς και μικροί, προτιμούσαν να σκύβουν το ανάστημά τους για να περάσει η θύελλα παρά να αντιμετωπίσουν θαρραλέα τη σαπίλα και τον αυταρχισμό. Σκέφτηκα πόσο πολύ ντρεπόμουν για όλα αυτά, πόσο ντρεπόμουν που ήμουν Έλληνας. Να ανέχομαι τη βλακεία να με κυβερνά και να σκύβω το κεφάλι από φόβο. Θυμήθηκα τη ντροπή που ένιωθα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και θυμήθηκα επίσης, πως εκείνο το βράδυ, στο Πολυτεχνείο, ξέπλυνα επιτέλους αυτή τη ντροπή.

Οι Έλληνες κάποτε ήταν ένας περήφανος, λαός. Είπαν «όχι στους Πέρσες» στο Μαραθώνα, είπαν «μολών λαβέ» στις Θερμοπύλες, λάτρεψαν θεούς με ασύγκριτη ομορφιά και γέννησαν τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, την τραγωδία, τη δημοκρατία μελετώντας καλύτερα και βαθύτερα από κάθε άλλον λαό την έννοια της ζωής και του θανάτου. Κάποτε όμως υποτάχτηκαν στη Ρώμη, αργότερα στην Τουρκιά, κι έφτασε ο νεοέλληνας να είναι ευνουχισμένος από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα εκείνου του αρχαίου λαού που έζησε στα χώματα που πατάμε σήμερα. Στερήθηκε το πατρώο πολίτευμα της δημοκρατίας, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατά τη διάρκεια του βίου και την περιφρόνηση του θανάτου τη στιγμή που η πορεία αυτού του βίου έφτανε στο τέλος της. Την αξιοπρέπεια να άρχει και να άρχεται εξ ίσου, την χαρά την ώρα της ζωής και την ήρεμη λύπη την ώρα του θανάτου. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά των Ελλήνων, μας λείπουν σήμερα και μας έλειψαν αποφασιστικά στη διάρκεια των πρώτων έξη χρόνων της επταετίας.

Τους σημερινούς νεοέλληνες μας έκοψαν από τις πραγματικές παραδόσεις μας. Μας γέμισαν με φόβους, μας πότισαν με την νοοτροπία του δούλου και του καραγκιόζη και μας πέταξαν ένα ξερό κομμάτι ψωμί για να διέλθουμε τον βίο μας σε αυτό το αμερικάνικο παγκόσμιο σύστημα που κυβερνά τον κόσμο. Μας έμαθαν μόνο να σταυροκοπιόμαστε και να καίμε λιβάνια. Και κάθε φορά που απαιτήσαμε λίγο από τα δικαιώματά μας ή δείξαμε πως μπορούμε να σηκώνουμε κεφάλι για να πούμε ένα καινούριο «όχι» μας έβαλαν να το πληρώνουμε ακριβά. Με εμφύλιο πληρώσαμε το «όχι» στον Τούρκο κατακτητή, με εμφύλιο πληρώσαμε και το «όχι» στον Γερμανο-ιταλό φασίστα. Όμως αυτή η γενιά που έζησε τους εξευτελισμούς της λειψής μεταπολεμικής δημοκρατίας, βρήκε τον δικό της Μαραθώνα, βρήκε τις δικές της Θερμοπύλες, τα Δερβενάκια, την Κορυτσά. Είπε ένα μαζικό «όχι» στους δικτάτορες, στην εσωτερική κατοχή, στα τανκς στην αστυνομία και την χωροφυλακή και έσωσε την τιμή των Ελλήνων.

Θυμήθηκα τότε ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα εκείνο το βράδυ. Δίπλα από τους κρότους των όπλων, που πυροβολούσαν ασταμάτητα, δίπλα από τα καπνογόνα, τις φωτιές, τα μαντίλια στο πρόσωπο, τον φόβο και το μούδιασμα του πολιορκημένου που δεν ξέρει ποια μέρα θα τού ξημερώσει, δίπλα από όλα αυτά υπήρχε μια άγρια χαρά. Ήμασταν κι εμείς λαός ελεύθερων ανθρώπων. Ήμασταν εκείνη τη στιγμή ο γαλλικός Μάης, ήμασταν η εξέγερση των αμερικανών φοιτητών στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, είχαμε πάψει να είμαστε η ψωροκώσταινα, ξαναμπαίναμε θριαμβευτικά στον χώρο των πολιτισμένων και δημοκρατικών χωρών της φαντασίας μας, δίναμε στα όνειρά μας την εκδίκηση που αναζητούσαν.

Το Πολυτεχνείο το έκανε μια γενιά όπως εσείς, οι σημερινοί μαθητές και αυριανοί φοιτητές, μια γενιά όμοια με τη δική σας. Εκείνη την γενιά του ’60 και του ’70 την είχαν πήξει στο ψέμα και την είχαν κάνει να ντρέπεται που λεγόταν νέα ελληνική γενιά. Εκείνους, εμάς δηλαδή, την δική μου ηλικία, μάς έπηξαν στο φούμαρο και ένα βράδυ τους τα τρίψαμε στη μούρη. Στη Νομική, στη Φυσικομαθηματική, στο Πολυτεχνείο, έγιναν κάποιες εξεγέρσεις για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει.

Εσάς, νεαροί μαθητές μου, σας πήζουν στην ανία και στην αποβλάκωση. Μόνο που δεν το κάνει μια παρέα φασίστες που, στο κάτω-κάτω, εύκολα τους βλέπεις και εύκολα ή δύσκολα μπορείς και τους πετροβολάς. Το κάνει μια ολόκληρη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική κοινωνία, και το κάνει ύπουλα, μέσα από διαφημίσεις για κινητά και μπιχλιμπίδια, μέσα από μια κουλτούρα που θεοποιεί το στυλ και δεν δίνει δεκάρα για την ουσία των πραγμάτων. Σας μετατρέπουν σιγά αλλά σταθερά σε ένα ανθρώπινο πελτέ και το κάνουν κρυφά και γλυκά ώστε να μην γίνεται αντιληπτό. Δίπλα στα λιβανιστήρια και τα σταυρουδάκια σας βάζουν χαλκάδες στη μύτη και τριπάκια στις φλέβες. Όμως κάποτε θα πέσουν κι εδώ οι μάσκες και θα πείτε κάποτε κι εσείς το δικό σας «όχι».

Το δικό σας Πολυτεχνείο θα είναι μια άλλου τύπου επανάσταση. Δεν θα σας υποδείξω εγώ ούτε τον τρόπο, ούτε τα μέσα. Όταν όμως θα πραγματοποιήσετε κι εσείς τη δική σας εξέγερση, θα δώσετε την ώθηση που χρειάζεται η νεοελληνική κοινωνία μας για να πάει μπροστά. Κι εσείς θα ζήσετε κάτι που θα αξίζει για μια ζωή. Σας το εύχομαι και θα είμαι συμπαραστάτης, κι εγώ κι όλοι όσοι ζήσαμε τότε εκείνη την εμπειρία. Καλό αγώνα!"

Αυτά έλεγα-έγραφα τότε, το 2010, και λίγο μετά ακολούθησε η πλατεία και ο ξεσηκωμός του 2011 που έληξε άδοξα με το δημοψήφισμα του 2015.

Έφυγε η Ξένια Φωτίου

Προχτές το απόγευμα έφυγε από την ζωή η Ξένια Φωτίου, διακεκριμένη Δραπετσωνιτίσσα, σπουδαία φιλόλογος, αντιδήμαρχος στον Δήμο Δραπετσώνας (επί δημαρχίας Χρυσού) και ξεχωριστή μορφή σε όλους τους αγώνες, τοπικούς και κοινωνικούς, που αφορούσαν τους συνανθρώπους της. Για μένα υπήρξε συνεργάτης στην πολιτική σκηνή και δασκάλα μου στα γερμανικά.

Αιώνια θα είναι σίγουρα η μνήμη της.

Η κηδεία στο Σχιστό την Τρίτη (18/11) στην 1μμ.

 

Ο Ζελένσκι στην Ελλάδα ξανά

Έρχεται σήμερα στην Ελλάδα ο Ζελένσκι, ο φίλος του Μητσοτάκη και μάλλον το μεγάλο θύμα και κορόιδο των Αμερικανών. Τον συνοδεύουν φήμες για εκτεταμένη διαφθορά στην χώρα του αλλά κάπως έτσι είχε γίνει και με τον Γιαννουκόβιτς το 2014. Υποθέτω ότι αυτή την φορά ο Ζελένσκι έρχεται χωρίς τα ούγκανα που είχε φέρει μαζί του στην προηγούμενη επίσκεψή του. Δεν θα πάρει πολλά, καθώς ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, θα υπογράψει όμως κάποιες συμφωνίες για τα φυσικά αέρια που ενδιαφέρουν τους Αμερικανούς.

Με τον Ζελένσκι δεν ξέρω αν πρέπει να τον λυπάμαι, να τον συμπονάω ή να τον μισώ. Σίγουρα παίζει ρόλους που δεν τούς αποφάσισε ο ίδιος (από Λεωνίδας μέχρι Τσολάκογλου) και έχει βρεθεί στο κέντρο ενός κυκλώνα από όπου δεν μπορεί να ξεφύγει. Να νικήσει τον Πούτιν δεν μπορεί, να πάψει την σφαγή του λαού του και της χώρας του δεν μπορεί (ίσως και να μην το θέλει) και να σταματήσει αυτό το μακελειό στο οποίο έμπλεξε επίσης δεν μπορεί.

Για να βγει από το αδιέξοδο πρέπει α) να υπογράψει τον διαμελισμό της Ουκρανίας και β) να αποφασίσει ο Πούτιν να τερματίσει τον πολεμο (πράγμα όχι και πολύ πιθανό).

Ο Ζελένσκι βρίσκεται στο κέντρο του κυκλώνα όπου επικρατεί νηνεμία (όπως τώρα) αλλά μόλις πας να ξεφύγεις σε πιάνει ο στροβιλισμός και διαμελίζεσαι (όπως θα γίνει σε λίγο). Είναι λοιπόν σε μια τραγική θέση στην οποία τον έβαλαν οι Αμερικανοί κι οι Ευρωπαίοι (ιδιαίτερα οι Τζο Μπάϊντεν και Μπορίς Τζόνσον) και δεν μπορεί να βγει. Ταλαιπωρεί και καταστρέφει την χώρα του και μαζί της εξευτελίζει και καταστρέφει την Ευρώπη και φυσικά τον αδύνατο κρίκο της, την Ελλάδα. Έμπλεξε με έναν δικτάτορα Πούτιν που γνωρίζει καλά από γεωπολιτική και έχει αποφασίσει να διαλύσει την Ευρώπη, την τόσο πρόθυμη να αυτοδιαλυθεί αποδεχόμενη ακόμη και τον τορπιλισμό του Νορντ Στριμ ως έργο αντίστασης ενώ είναι ολοκάθαρα αμερικανικό σαμποτάζ εναντίον της βιομηχανίας της Γερμανίας.

Τον λυπάμαι τον Ζελένσκι όπως και τον ουκρανικό λαό, τον λυπήθηκα κι όταν ο άξεστος Αμερικάνος Κάου-μπόης στον Λευκό Οίκο τού πεταγε τις αλήθειες μες στα μούτρα σαν να τον έφτυνε, όμως δεν μπορώ να τον συμπαθήσω αυτόν και την γούβα στην οποία έχωσε την Ευρώπη και απειλεί να την θάψει μέσα στην ζαλάδα του.

Θέλουν να μάς τρελάνουν με τα ψέματά τους.

Ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα, πλην της εποχής της χούντας, δεν έβλεπε κανείς τόση διαστρέβλωση των γεγονότων και των εννοιών στον δημόσιο χώρο όσο το βλέπει σήμερα.

Η Ελλάδα γίνεται "κόμβος" μεταφοράς ακριβού φυσικού αερίου από το Τέξας στην ανατολική Ευρώπη όπου το φυσικό αέριο κοστίζει το 1/10 της τιμής του αμερικανικού. Για όσο καιρό η Αμερική επιβάλλει στους υπηκόους της Ευρωπαίους να θεωρούν (ψεύτικα κι ανόητα) την Ρωσία αιώνιο εχθρό για να πουλάνε το δικό τους πανάκριβο φυσικό αέριο (και τα όπλα), ο αγωγός αυτός έχει νόημα για τις ΗΠΑ, μετά θα είναι άχρηστος. Και το ψέμα αυτό προβάλλεται ως επιτυχία και "ανάπτυξη". Σαν να λέμε ότι ο Μελισσανίδης είναι ανάπτυξη για την Δραπετσώνα ή το Σχιστό είναι επιτυχία για το Κερατσίνι. Σκουπιδότοποι και χαντάκια για αγωγούς επικίνδυνων υγρών προς όφελος τρίτων είναι όλα αυτά κι όχι ανάπτυξη.

Η Ελλάδα (όπως κι η πόλη μας), η νέα γενιά κι όλοι εμείς οι παλιότεροι, πρέπει να βρούμε ξανά την αγωνιστικότητα και την αγάπη προς την αλήθεια. Να ξαναδώσουμε την μάχη της παράγκας (όπως εκείνη της 14ης Νοεμβρίου του 1960) για να έχουμε ζωή. Δεν υπάρχει χρόνος για να σπαταληθεί, το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο.

Χαιρέτα το φυσικό αέριο στο Ιόνιο που χάνεις

https://www.youtube.com/shorts/LcMbzmnVw-U

Τα ίδια ακριβώς με τον Νίκο Μπόγια που μιλά στο βίντεο, λέει γι αυτό το θέμα κι ο Βαρουφάκης (πέρα από την παπαριά περί μακεδονικού βέβαια που ο ομιλητής την χώνει ανάμεσα στα λόγια του για να πείσει το κοινό του ότι είναι εθνικόφρων)

Υπάρχει αντίλογος σε αυτό;

Η Εξον (τρείς ιδιώτες) παίρνουν ΟΛΟ το φυσικό αέριο του Ιονίου (όπως η Ελληνικός Χρυσός, η CVC-φαντς κ.ά.) και η Ελλάδα φορολογεί με 22% τα κέρδη της Εξον-Ελλάς (που θα δημιουργηθεί) και η οποία θα εμφανίζει κέρδη μηδαμινά αφού θα φουσκώνει τα έξοδά της με πλασματικές αγορές από δικές της εξωχώριες εταιρείες. Το ίδιο κόλπο παντού!

Αυτοί οι φιλελεύθεροι κεντρώοι δημοκράτες θα συνεχίσουν για πολύ να κρατούν τα μάτια και τα αυτιά τους κλειστά ενόσω θα καυαστρέφεται και θα ξεπουλιέται ολόκληρη η χώρα;

Δεν μπορούν να δουν έστω για μια και μόνη φορά την μεγάλη εικόνα, ότι η Ελλάδα έχει κατρακυλήσει στις τελευταίες θέσεις της Ευρώπης και ότι δεν έχει φτάσει ακόμα στον πάτο αυτής της πολιτικής;

Ως πότε θα παριστάνπουν τους σόφρωνες στηρίζσοντας την Μητσοτάκης ΑΕ και την απαξίωση της χώρας;

Θεμιστόκλειο

Βλέπω ότι προγραμματίζονται επισκέψεις στο Θεμιστόκλειο στον χώρο της σχολής ναυτικών δοκίμων στον Πειραιά κι αναρωτιέμαι για πόσο άραγε θα λειτουργεί αυτό το παραμύθι. Όσοι πηγαίνουν εκεί καλό θα είναι να γνωρίζουν την αλήθεια.

Το ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή βρίσκεται στην απέναντι ακτή εκεί όπου ήταν τα Λιπάσματα. Ο Ιάκωβος Δραγάτσης, από τα τέλη του 19ου αιώνα, έδειξε που ακριβώς βρίσκεται το ταφικό μνημείο. Το 1897 πραγματοποίησε και ανασκαφή μαζί με τον Σαχτούρη, διοικητή τότε της Σχολής ναυτικών δοκίμων. Ο Δραγάτσης με το βιβλίο του "Το Θεμιστόκλειο" (έκδοση του 1906) εξήγησε και για ποιον λόγο έχει γίνει η παρεξήγηση (λάθος μετάφραση χωρίου του Διοδώρου του Σικελιώτη) και πιστεύεται ότι το μνημείο ήταν στον Άλκιμο.

Το εργοστάσιο Λιπασμάτων που ξεκίνησε να λειτουργεί το 1909 φρόντισε να προκαλέσει την σύγχυση ώστε να μην ενοχληθεί το λιμανάκι που είχε φτιάξει ακριβώς μπροστά στο αληθινό μνημείο του Θεμιστοκλή.

Δυστυχώς, η αρχαιολογική υπηρεσία αντί να κάνει το καθήκον της, να βεβαιώσει την αλήθεια και να πραγματοποιήσει ανασκαφή (πέραν εκείνης του 1897 των Δραγάτση-Σαχτούρη), επιτρέπει να διαιωνίζεται η σύγχυση. Στον χώρο όπου βρίσκεται το αληθινό ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή, μετά το κλείσιμο των Λιπασμάτων, από το 2013 που ο Δήμος μπήκε στον χώρο, υπάρχει σχετικό ανάγλυφο του Π.Γεωργαρέα και το ίδιο το μνημείο, φυσικά παρατημένο στην τύχη του.

Ποιο "ελληνικό FBI" ρε ηλίθιοι;

Νέα μόδα. Όλοι (σχεδόν) οι δημοσιογράφοι σε όλα (σχεδόν) τα κανάλια, την Δίωξη Οργανωμένου Εγκλήματος την λένε "το ελληνικό ΕφΜπιΆι". Γιατί;

Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η παραπλανητική ονομασία το μόνο που δείχνει είναι μιαν απαράδεκτη υποτίμηση της ελληνικής γλώσσας αλλά και της ελληνικής αστυνομίας, που ως ελληνική είναι ανίκανη ενώ ως αμερικανικού τύπου (στα λόγια βέβαια) είναι ακαταμάχητη!

Πρόκειται για μια τέλεια κατάπτωση κάθε εθνικής υπερηφάνιας και για υποκρυπτόμενη παραδοχή της εντόπιας ανικανότητας αφού μόνο το FBI μπορεί!

Γνωρίζουν ότι το F στο FBI σημαίνει Ομοσπονδιακό (Federal); Είναι η Ελλάδα Ομοσπονδία; Γνωρίζουν ότι το ΒΙ στο FBI σημαίνει γραφείο ερευνών; Η Δίωξη Οργανωμένου Εγκλήματος είναι γραφείο ερευνών; Πόσο άσχετοι μπορεί να είναι οι δημοσιογράφοι που χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο; Πόσο υποτελείς κάθε αμερικανιάς και πόσο επιφανειακοί στην αντίληψή τους;

Θα πάει, λέει, το ελληνικό FBI στην Κρήτη στα Βορίζια. Θα είναι το "Κρητικό FBI"; Ναι, γιατί ο εξευτελισμός πρέπει να γίνει τέλειος!

Το τέλος της ευημερίας για την Δύση

Στην Νέα Υόρκη σύντομα θα βγει δήμαρχος ένας Μουσουλμάνος που γεννήθηκε στην Ουγκάντα, ο Ινδός Ζόχραν Μαμντάνι.

Προηγείται με 45% (έναντι 30% και 20% των αντιπάλων του).

Ο Τραμπ έχει απειλήσει ότι αν βγει ο Ινδός μουσουλμάνος από την Ουγκάντα δήμαρχος στην Νέα Υόρκη θα κόψει κάθε πιθανή ομοσπονδιακή επιχορήγηση.

Δεν θα είναι ο πρώτος μουσουλμάνος δήμαρχος μεγάλης πόλης της δύσης. Ήδη δήμαρχος στο Λονδίνο είναι ο Πακιστανός μουσουλμάνος Σαντίκ Καν, αυτός όμως γεννήθηκε στην Βρετανία.

Άντε και στο Παρίσι.

First we take manhattan then we take berlin

Η εισπήδηση μειονοτήτων είναι μια πραγματικότητα στην Δύση. Μεταναστεύουν είτε πλούσιοι που επενδύουν (σε χρηματιστήρια ή σε σπίτια) είτε πάμπτωχοι που έρχονται για ένα κομμάτι ψωμί. Ο πληθυσμός των μειονοτικών προσφυγικών ροών αυξάνεται και ο πληθυσμός των γηγενών μειώνεται παντού. Κι όχι μόνο μειώνεται αλλά και γερνάει κιόλας με αποτέλεσμα να κλονίζει τα ασφαλιστικά συστήματα και τα συστήματα δημόσιας υγείας.

Είναι μια κατάσταση ανισορροπίας που προϊδεάζει για συμφορές στις χώρες που την περίοδο 1950-2010 έζησαν μια συνεχή άνοδο και ευημερία.

Sunk Cost Fallacy

Η Πλάνη Χαμένου Χρόνου

Το πρόβλημα για όσους ακολουθούν την κίνηση του Τσίπρα είναι μήπως πραγματοποιούν ασυναίσθητα το λεγόμενο στα ελληνικά "Sunk Cost Fallacy" που στην καθαρεύουσα το λέγαμε "Πλάνη Χαμένου Χρόνου (Κόστους)".

Επεξηγώ τι ονομάζουν οι επιστήμονες Sunk Cost Fallacy:

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να μην παραιτούνται, εύκολα, από μια διαδικασία στην οποία έχουν ξοδέψει είτε χρόνο είτε χρήματα, διότι έχουν την πεποίθηση ότι με αυτόν τον τρόπο θα πάνε αδικοχαμένα.

Για παράδειγμα πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να βλέπουν μια ταινία στον κινηματογράφο ακόμα κι αν δεν τούς αρέσει, τελικά, επειδή έχουν ήδη πληρώσει το εισιτήριο.

Άλλοι δεν φεύγουν από μια αποτυχημένη σχέση γιατί έχουν δώσει πολλά επί χρόνια και δεν θέλουν όλα αυτά να πάνε χαμένα.

Άλλοι συνεχίζουν να επενδύουν χρήματα σε μια ιδέα που αποδεικνύεται αποτυχημένη μόνο και μόνο επειδή ήδη έχουν επενδύσει αρκετά και το σταμάτημα θα τούς φανεί σαν να έχασαν τα λεφτά τους άδικα.

Στην προκειμένη περίπτωση έχει επενδυθεί στο παρελθόν τόσο πολλή αγάπη, αγωνία, και κόπος για τον Τσίπρα που συνεχίζεις να επενδύεις μη θέλοντας να πιστέψεις (fallacy) ότι όσα έδωσες (cost) έχουν χαθεί (sunk).

Το στοίχημα είναι ανοιχτό, θα δούμε τι θα προκύψει.

Το χάλι της Ευρώπης, το χάλι της Ελλάδας!

Ο Γερμανός Μερτς παρακαλάει την Τουρκία να διασφαλίσει τα σύνορα της Ευρώπης κι ας έχει η Τουρκία ενεργό ένα casus belli εις βάρος μιας χώρας της Ευρώπης και ας έχει και έναν στρατό κατοχής στο 40% ενός άλλου κράτους μέλους της.

Ο Ερντογάν, όταν θίχτηκαν οι "ευρωπαϊκές ευαισθησίες" είπε στον Μερτς καθαρά ότι η Ευρώπη δεν πληροί τα κριτήρια της Άγκυρας σε θέματα δημοκρατίας και δικαιοσύνης. Έπρεπε να συμπληρώσει ότι μόνο η Ελλάδα πληροί αυτά τα κριτήρια κι ίσως να τα ξεπερνά με τις υποκλοπές και τα πρέντατορ.

Δυστυχώς ζούμε σε έναν κόσμο όπου όλα συνηγορούν εναντίον μας και ημείς άδομεν (πουλάμε τρέλα σε απλά ελληνικά) με έναν ανίκανο ηγέτη επικεφαλής της χώρας.

Βιμ Μέρτενς

Έγραψα πριν λίγο για τον Αρμαντ Αμάρ και είπα ότι θα είναι κρίμα να έχει ζήσει κανείς την ζωή του χωρίς να τον έχει ακούσει.

Πιο κρίμα όμως θα είναι αν ζήσει κανείς την ζωή του και δεν έχει ακούσει τον Βιμ Μέρτενς (Wim Mertens). Αυτός είναι Βέλγος και γεννήθηκε κι αυτός το 1953, όπως κι ο Αρμαντ Αμάρ (κι εγώ, συμπτωματικά).

Μαζί με τους Rodrigo Leao και Stefan Micus νομίζω πως είναι οι τέσσερις κορυφαίοι μουσικοί του πλανήτη.

Σαν δείγμα της δουλειάς του Βιμ Μέρτενς δίνω ένα βίντεο (με τον ίδιο να παίζει στο πιάνο και με ένα κουιντέτο μαζί του) το Struggle for Pleasure

Αρμάντ Αμάρ

 Ο Armand Amar γεννήθηκε το 1953 στην Ιερουσαλήμ και είναι ένας Γάλλος συνθέτης, ο οποίος μεγάλωσε στο Μαρόκο. Ο Γάλλος (δηλαδή Εβραιογαλλοαφρικανός) που ζει στο Παρίσι, ασχολήθηκε με τον χορό κι επικεντρώθηκε στην ανατολίτικη μουσική. Έγραψε μπαλέτα και soundtrack ταινιών και συνεργάστηκε στενά με τον δικό μας Κώστα Γαβρά.

Τον παρουσιάζω σήμερα εν συντομία γιατί είναι κρίμα να έχει ζήσει κανείς την ζωή του χωρίς να τον έχει ακούσει.

Μικρό δείγμα της δουλειάς του είναι το inana που παραθέτω.

Ένας λόγος για την 28η Οκτωβρίου

(ΣΗΜ.: (Πρόκειται για έναν λόγο που έγραψα για να τον εκφωνήσω στο σχολείο σε κάποια 28η Οκτωβρίου. 

Φυσικά δεν είπα αυτά καθώς δεν διαβάζω ποτέ από χειρόγραφο, όμως το κείμενο μού έμεινε και το δημοσιεύω σήμερα λόγω της γιορτής.)

Γιατί γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου 1940;

Γιορτάζουμε σήμερα την μια από τις δυο μεγάλες Εθνικές μας Επετείους, την 28η Οκτωβρίου του 1940.

Γιατί άραγε αυτή την ημερομηνία κι όχι κάποια άλλη;

Γιατί να μην γιορτάζουμε τη μεγάλη μας νίκη στους Βαλκανικούς Πολέμους, τότε που η Ελλάδα τριπλασιάστηκε σε έκταση και μεταμορφώθηκε στο σύγχρονο κράτος; Γιατί όχι τη Συνθήκη των Σεβρών, την συνθήκη που επέτρεψε στον Ελληνικό Στρατό να μπει στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τους συμμάχους της Αντάντ, έφερνε τον Ελληνικό Στρατό στη Σμύρνη και έθετε επί τάπητος το ζήτημα της ανεξαρτησίας του Πόντου; Γιατί όχι η 17 Νοέμβρη του 1973 [που είναι μια «εθνική» επέτειος κι αυτή αλλά μικρότερης εμβέλειας] που αποτελεί την ουσιαστική βάση και εκκίνηση για την σύγχρονη Ελλάδα με δημοκρατικό πολίτευμα και διεθνή θέση αξιοπρόσεκτη;

Η απάντηση είναι γιατί σαν εθνικές επετείους δεν γιορτάζουμε τους θριάμβους μόνο, αλλά κυρίως τονίζουμε τις στιγμές εκείνες που το έθνος ξεπέρασε κάθε προσδοκία και επιβεβαίωσε την ύπαρξή του!

Γιορτάζουμε τις στιγμές της τρέλας εκείνης που μας επιτρέπει να υπάρχουμε! 

Γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου γιατί μια τέτοια «τρέλα» ήταν η επανάσταση του 1821, όταν παρά την Ιερά Συμμαχία, παρά τον τεράστιο όγκο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς, η Ελλάδα είπε «ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ!» 

Πολεμάμε, πεθαίνουμε αλλά είμαστε εδώ! Εκείνοι καίνε την Χίο κι εμείς καίμε την Ναυαρχίδα τους! Εκείνοι πολιορκούν το Μεσολόγγι κι εμείς πραγματοποιούμε μια ηρωική έξοδο που αφήνει άφωνη την Ευρώπη. Τινάζουμε το Κούγκι, πέφτουμε στο γκρεμό στο Σούλι, οχυρώνουμε ένα Χάνι στη Γραβιά και φωνάζουμε ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ!

Είναι άραγε αντάξια γιορτή η σημερινή της 28ης Οκτωβρίου;

Το θεμελιακό ζήτημα της ίδιας της ΥΠΑΡΞΗΣ του έθνους μπορεί να ισοδυναμεί με μια πρόσκαιρη νίκη σε ένα πόλεμο, με ένα ΟΧΙ που έμοιαζε μάλιστα υποχρεωτικό;

Η απάντηση είναι ΝΑΙ! Και ιδού τα στοιχεία που δικαιολογούν αυτή την καταφατική απάντηση.

Η νεώτερη ιστορία μας χωρίζεται σε δυο περιόδους.

Η πρώτη, είναι τα πρώτα 100 χρόνια της ύπαρξής μας, από το 1821 που μπήκαμε σαν σίφουνας στην παγκόσμια ιστορία μέχρι το 1922 που με σκυμμένο το κεφάλι υποστήκαμε μια τεράστια ήττα καθώς το έθνος ξεριζώθηκε από τις πατρογονικές του εστίες κι ο ελληνισμός «κατέβηκε στον Άδη» κατά την έκφραση του τελευταίου Μητροπολίτη της Σμύρνης λίγο προτού απαγχονιστεί από το αγριεμένο πλήθος των Τούρκων.

Τότε έληξε η περίοδος της Μεγάλης Ιδέας, της εποχής που η Ελλάδα ζητούσε την λύτρωση των υπόδουλων αδελφών και την απελευθέρωση των πατρογονικών εστιών, της εποχής που μόνο 1/5 ή το 1/4 του ελληνισμού κατοικούσε στα όρια του ελληνικού κράτους. Από το 1922 η Ελλάδα είναι ένα εθνικό κράτος, σχεδόν απόλυτα ομογενές, που νιώθει φτωχό, φοβισμένο, εξαρτημένο, τοποθετημένο στα κράτη της Ανατολίας, ούτε καν αναπτυσσόμενο. 

Από το πέταγμα ψυχής του 1821 που μας ανέβασε στα ύψη, ξαναβάζοντάς μας στον Παγκόσμιο Χάρτη των Εθνών, φτάσαμε στο σημείο της καταστροφής 100 χρόνια μετά.

Η ιστορία για την Ελλάδα ξανάρχιζε με όρους δυσμενείς.

Η δεύτερη περίοδος της σύγχρονης ιστορίας μας, από το 1922 ως τις μέρες μας, χαρακτηρίστηκε από ένα δεύτερο πέταγμα ψυχής, από μια δεύτερη μεγάλη ανάταση, από το ΟΧΙ του σαράντα.

Ας δούμε γιατί είναι τόσο σημαντική αυτή η στιγμή. 

Ήδη από το 1923 η συνθήκη της Λωζάνης έχει νομιμοποιήσει την εθνοκάθαρση της Μικράς Ασίας, του Πόντου, της Αν.Θράκης επικυρώνοντας το τέλος της Μεγάλης Ιδέας.

Το 1932 η μεγάλη οικονομική κρίση που ακολουθεί το κραχ του 1929 του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, φτάνει στην Ελλάδα. 

Ανεργία, φτώχεια, προσφυγιά. Ένα εκρηκτικό μίγμα. Το ιδιώνυμο προσπαθεί να βάλει την κοινωνία στον γύψο.

Το 1936 ο Μεταξάς με την κάλυψη του τότε Βασιλιά Γεωργίου με πραξικόπημα επιβάλει την δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην δεκαετία του 1930 η Ελλάδα χάνει υποθέσεις στο δικαστήριο της Χάγης και στην Κοινωνία των Εθνών παρά το απόλυτο δίκιο της μόνο και μόνο λόγω της ανυποληψίας της και της αδυναμίας της. 

Η Άρχουσα τάξη σκοτώνει την εργατιά σε εργοστάσια κολαστήρια για ένα κομμάτι ψωμί, με εργασία από την ώρα που βγαίνει ο ήλιος ως την ώρα που δύει. Η μεσαία τάξη ζει στο πολιτικό περιθώριο που της επιτρέπουν οι μεσάζοντες. Το Κομμουνιστικό Κόμμα τίθεται εκτός νόμου και τα ξερονήσια που γεμίζουν με εξορίστους δείχνουν την τραγική πολιτική και κοινωνική κατάσταση που σε συνδυασμό με την φτώχεια συνθέτουν ένα τοπίο ήττας και απελπισίας.

Η Ελλάδα φτάνει στο ναδίρ.

Και ποιο είναι το διεθνές πολιτικό περιβάλλον;

Το 1938-39 το φασιστικό κόμμα της Γερμανίας και ο Χίτλερ αρχίζουν τις επιθέσεις τους για την δημιουργία της Νέας Τάξης.

Σε έναν γελοίο αλλά και ανατριχιαστικό συναγωνισμό τον ακολουθεί ο φασίστας ομοϊδεάτης του Μουσολίνι. Η Αυστρία ενσωματώνεται στο Τρίτο Ράϊχ. Η Λιβύη πέφτει στην Ιταλία. Η Τσεχοσλοβακία τεμαχίζεται. Μέρος της περνά στην Γερμανία, το άλλο ακολουθεί και ενσωματώνεται στον ΑΞΟΝΑ, την συμμαχία που έχει επικεφαλής την Γερμανία και τον Χίτλερ. Η Πολωνία εξαφανίζεται από τον χάρτη, καθώς την διαμοιράζονται η Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση. Η Νορβηγία –που θεωρείται από τον Χίτλερ Βρετανική Βάση- κατακτάται από την Γερμανία, όπως και η Δανία.

Το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία, περνούν στην κατοχή του άξονα. Η Αλβανία κατακτάται από την Ιταλία. Η Γαλλία κατακτάται, η μισή τουλάχιστον, από την Γερμανία. Μαζί της η Αλγερία που μαζί με την Λιβύη και την Αιθιοπία που έχουν γίνει ιταλικές κτήσεις κάνουν την βόρεια Αφρική μέρος του άξονα. Χώρες όπως η Ουγγαρία, η Ρουμανία, η Βουλγαρία, προσυπογράφουν την συμμετοχή τους στον Άξονα. Η Γιουγκοσλαβία παίζει ανάμεσα σε ουδετερότητα και Ιταλική επιρροή. Η Ισπανία και η Πορτογαλία με τα φασιστικά καθεστώτα του Φράνκο και του Σαλαζάρ, είναι χώρες φιλικά προσκείμενες προς τον Άξονα σαν ομοϊδεάτες. 

Η Σοβιετική Ένωση έχει σύμφωνο συνεργασίας και μη επιθέσεως με την Γερμανία [το σύμφωνο Ρίμπεντροφ-Μολότωφ], έστω κι αν δεν είναι το σύμφωνο αυτό παρά μια προσωρινή αναστολή του πολέμου στο Ανατολικό Μέτωπο. Ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη βρίσκεται από την κυριαρχία ή είναι σύμμαχος του άξονα.

Παραμένουν ελεύθερες:

-Η Αγγλία που υφίσταται φοβερή αεροπορική επιδρομή από την Λουφτβάφε και που οδηγεί τον πόλεμο εναντίον του άξονα καθώς η Αμερική δεν έχει μπει ακόμα στον Πόλεμο και η Σοβιετική Ένωση δεσμεύεται ακόμα από το σύμφωνο συνεργασίας που έχει υπογράψει.

-Η Σουηδία, η Ελβετία που ήταν και παρέμεινε ουδέτερη, η Τουρκία που επίσης παρέμεινε ουδέτερη και η Ελλάδα!

Δηλαδή, στις 28 Οκτωβρίου 1940, όταν η Ελλάδα είπε ΟΧΙ στην Ιταλία και στην Γερμανία και δέχτηκε την επίθεση, ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Ευρώπη ήταν Γερμανική ή φιλική προς την Γερμανία, πλην της Αγγλίας, της Σουηδίας και 2 ουδέτερων χωρών.

Ήταν ένα ΟΧΙ που έμοιαζε με τρέλα.

Μια τρέλα ισοδύναμη εκείνης που δημιούργησε την Ελλάδα. 

Μια τρέλα που επέτρεψε στην σύγχρονη Ελλάδα να καταγραφεί στην ιστορία σαν ένα ΕΘΝΟΣ με ψυχή, σαν ένα έθνος αντάξιο της ιστορίας του.

Ο ίδιος ο Μεταξάς με συνέντευξή του λίγες μέρες μετά το ΟΧΙ που είπε, εξήγησε στους δημοσιογράφους το σκεπτικό του, αυτό που τον υποχρέωσε να αρνηθεί τις ιταλικές προτάσεις.

Αφού αναφέρθηκε αρχικά στις προσπάθειές του να κρατήσει την Ελλάδα έξω από την παγκόσμια σύρραξη και στις συμβουλές του Χίτλερ να την εντάξει στην Νέα Τάξη αφού ικανοποιήσει τις βλέψεις της Βουλγαρίας και Ιταλίας, συνέχισε:

«Δηλαδή θα έπρεπε δια να αποφύγωμεν τον πόλεμον να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδας προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψει κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος καθώς, κυρίαρχοι όντες της θαλάσσης και μετά μίαν τοιαύτην αυτοδούλωσιν της Ελλάδος εις τους εχθρούς των δεν θα παρέλειπαν να καταλάβουν την Κρήτην και τας άλλας νήσους τουλάχιστον»

Και συμπλήρωσε ο δικτάτορας σε εκείνη την αποκαλυπτική συνέντευξη τύπου όπου εξήγησε γιατί δεν μπορούσε να πει τίποτε άλλο από το ΟΧΙ:

«Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο όπως το 1916 αλλά τρεις αυτήν την φοράν Ελλάδες. Μία η επίσημος των Αθηνών που θα είχε φτάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα δια να αποφύγει τον πόλεμον. Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς, η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους το οποίον ποτέ δεν θα αποδεχόταν την εκουσίαν αυτοϋποδούλωσίν του συνοδευόμενην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν, και Τρίτη θα ήτο η Ελλάς που θα εδημιουργείτο εις την Κρήτην, με την κάλυψη του Βρεττανικού Στόλου και την επίκλησιν του δημοκρατισμού. Θα ήτο η δημοκρατική Ελλάς που θα είχε με το μέρος της την Αγγλίαν και το Εθνικόν Δίκαιον»  

Έτσι ο Ελληνικός Λαός δια στόματος Μεταξά που στην συγκεκριμένη στιγμή τον εξέφρασε απόλυτα, και που πρέπει να του αναγνωριστεί αυτή η τιμή, είπε ΟΧΙ στους Ιταλούς και ΝΑΙ στην ιστορική του δικαίωση.

Η απόφαση της Ελλάδος να αντισταθεί προκάλεσε εκδηλώσεις ενθουσιασμού στην Αγγλία και στον Ελεύθερο Κόσμο. Ο Βασιλιάς της Αγγλίας Γεώργιος ΣΤ’ και ο Πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ έστειλαν θερμά τηλεγραφήματα στον Γεώργιο και τον Μεταξά υποσχώμενοι κάθε δυνατή βοήθεια και δηλώνοντας ότι «μαχόμενοι εναντίον του κοινού εχθρού θα μοιραστούμε την νίκη»

Βέβαια τα γεγονότα στα Δεκεμβριανά του 1944, που απετέλεσαν την απαρχή πολλών δεινών για το έθνος και που έγιναν προσφάτως γνωστά με την δημοσίευση των αρχείων του φόρεϊν όφις, όταν ο ίδιος ο Τσώρτσιλ έδωσε εντολή στον Βρετανό Διοικητή της Αθήνας Σκόμπυ να συμπεριφερθεί στο πλήθος των διαμαρτυρομένων Αθηναίων σαν να βρισκόταν σε χώρα υπό κατοχή, έδειξαν πόσο αυτά τα τηλεγραφήματα των ισχυρών μπορούν να σταθούν εμπόδιο όταν θίγονται τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα 

Η ιστορία του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου είναι λίγο ως πολύ γνωστή. 

Έγιναν σφοδρές μάχες στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, και έγιναν μάχες στον αέρα και στην θάλασσα. Όμως ο πόλεμος κρίθηκε στην ξηρά. Εκεί όπου κυριαρχούσε ο χειμώνας και όπου η ψυχή έπαιζε μεγαλύτερο ρόλο από τα όπλα. 

Οι Ιταλοί δεν πίστευαν σε αυτό που τους οδηγούσε ο Μουσολίνι να κάνουν. Οι Έλληνες μάχονταν υπέρ βωμών και εστιών. Η Μάχη από την πλευρά της Ιστορίας είχε κριθεί. Βέβαια στην ζωή τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή λέει ο ποιητής. Κρυοπαγήματα, θάνατοι, τραγωδίες, όλα τα δεινά του πολέμου μαζεύτηκαν πάνω στα απόκρημνα βουνά της Ηπείρου και τσάκισαν τα νιάτα των Ιταλών και των Ελλήνων που ήταν όλοι τους εξ ίσου θύματα του πολέμου. Ενός πολέμου που τον σχεδίασαν εγκέφαλοι διεστραμμένοι όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, κόμματα παρανοϊκά, όπως το Φασιστικό της Ιταλίας και το Ναζιστικό της Γερμανία, και Ιδέες Εγκληματικές, όπως ο Νέος Ιταλικός Πολιτισμός του Μουσολίνι και η Νέα Τάξη του Χίτλερ.

Χιλιάδες παιδιά χάθηκαν, εκατομμύρια στρατιώτες, αθώοι πολίτες, ανύποπτοι άνθρωποι, βρέθηκαν να σκοτώνουν και να σκοτώνονται, θύτες και θύματα του παραλογισμού του πολέμου. Εκείνοι που έπεσαν θα είναι για πάντα στην μνήμη μας. Θα τους θυμούνται οι οικογένειές τους, θα τους θυμάται το Έθνος με την συλλογική του μνήμη. Ήταν οι ήρωες του Σαράντα. Η δόξα της νεώτερης Ελλάδας.

Η νίκη στο Αλβανικό Μέτωπο, άλλαξε το κλίμα σε όλα τα πολεμικά μέτωπα. Ήταν η πρώτη ήττα του Άξονα και η απόδειξη ότι δεν ήταν αήττητος. Κι όταν ακόμη αργότερα επιτέθηκε η Γερμανία, και καθώς η Γιουγκοσλαβία έπεσε αμαχητί, η Θεσσαλονίκη έπεσε στα Γερμανικά τανκς μέσα σε τρεις μόνο μέρες, και πάλι η Ελλάς αντιστάθηκε. Με στρατό διαλυμένο, με Βασιλιά και Κυβέρνηση φυγαδευμένους, με την Ακρόπολη υπό κατοχή και υπό τη σβάστιγγα, η Κρήτη έδωσε την μεγάλη μάχη και καθυστέρησε σημαντικά τα σχέδια του Χίτλερ για γρήγορη επέλαση στο Ανατολικό Μέτωπο κατά της Ρωσίας. Πραγματικά, η ανεκτίμητη συμβολή αυτού του αγώνα, αναγνωρίστηκε στην συνέχεια από όλο τον κόσμο.

Την 28η Οκτωβρίου, που καθιερώθηκε από τον λαό με μια διαδήλωση μέσα στην κατοχή κατά την πρώτη επέτειο του 1941 και συνεχίστηκε με διαδηλώσεις το 1942 και 1943, γιορτάζουμε μια συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας, που οι συνέπειές της έχουν μακρές προεκτάσεις στον χρόνο. Το αλβανικό έπος, η απόφαση για αντίσταση στην Γερμανική επίθεση, η Μάχη της Κρήτης, η Εθνική Αντίσταση που αποτελεί ένα ακόμη μεγαλειώδες έπος, ακόμη και ο καταστροφικός κατοπινός εμφύλιος πόλεμος, πυροδοτήθηκαν από μια στιγμή μεγαλείου και διαμόρφωσαν το πρόσωπο της σύγχρονης Ελλάδας. Τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία της φυλής μας διέπρεψαν και πάλι.

Όπως η συνέχεια της επανάστασης του 1821 ήταν να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος το 1823-24 με κίνδυνο να χαθεί η ίδια η επανάσταση, όπως τους περιφανείς θριάμβους του 1912-13 διαδέχτηκε ο Διχασμός και τις νίκες του 1915-18 διαδέχτηκε η ντροπή του 1922, έτσι και το έπος του 1940 και την Εθνική Αντίσταση 1942-44 την διαδέχτηκε ένας εμφύλιος πόλεμος που τον πληρώναμε μέχρι πρόσφατα. 

Το παρελθόν το τιμάμε αλλά και διδασκόμαστε από αυτό.

Ας διδαχτούμε από τους ήρωες του Σαράντα, τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Κι ας αποφύγουμε τα λάθη τους.

Ο Τόμας Έλιοτ γράφει στην Έρημη Χώρα:

«Τι έχουμε δώσει;

Φίλε μου, τραντάζει το αίμα την καρδιά μου

Η φοβερή τόλμη μιας στιγμής παραδομού

Που η εποχή της φρόνησης ποτέ δεν θα αναιρέσει

Μ’ αυτή, μόνο μ’ αυτή έχουμε υπάρξει»

Αυτή τη στιγμή του παραδομού, στην Ιστορία, στο Πεπρωμένο, αυτή τη στιγμή της ανάτασης γιορτάζουμε σήμερα.

Το ΟΧΙ του Σαράντα είναι ένα αέναο ΟΧΙ στον Φασισμό κι ένα τεράστιο ΝΑΙ στην 

Ελληνική Ψυχή

Είναι ένας κρίκος που μας συνδέει με τις ρίζες μας.

Νιότη και νέμεση

Τώρα που έγινε κι η κηδεία του Νιόνιου κι ακούστηκαν όλα τα καλά και τα στραβά του, κι αφού τον ξεφτίλισαν κι ο Μητσοτάκης κι ο Μπακογιάννης αποκαλώντας τον φίλο τους, θέλω κι εγώ να πω δυο πράγματα για τον άνθρωπο που με συγκίνησε και με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλον στην νεότητά μου.

Όποιος δεν έζησε τον Σαββόπουλο τις δεκαετίες του '60 και του '70 είναι αδύνατον να καταλάβει γιατί μισήθηκε και περιφρονήθηκε (ακόμα κι αν συγκρατήθηκαν και δεν μίλησαν εναντίον του) από το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων που τον αγάπησαν υπερβολικά.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε βουλευτής και υπουργός της ΝΔ, ο Μάνος Χατζηδάκης ήταν Καραμανλικός, έγινε και διευθυντής στην κρατική ραδιοφωνία, ο Ξαρχάκος έγινε αντιδήμαρχος σε δεξιά δημοτική παράταξη, ο Μικρούτσικος έγινε υπουργός, αλλά, όλοι αυτοί έχουν τον απεριόριστο σεβασμό αριστεράς και δεξιάς. Κέρδισαν πολλά χρήματα και πήραν μερίδιο εξουσίας, κανείς όμως δεν έφτυσε στον τάφο τους (καλά... το ξέρουμε.. ο Ξαρχάκος ζει) όπως είδαμε να συμβαίνει αυτές τις μέρες. Και δεν είναι θέμα "βαρβαρότητας" της αριστεράς ούτε θέμα απόρριψης ενός καλλιτέχνη για το έργο του.

Αυτό που έγινε με τον Σαββόπουλο ήταν κάτι διαφορετικό. Κάτι σπάνιο. Με πολύ απλά λόγια λέγεται "πούλημα", παρόλο που ο Σαββόπουλος με την μετάλλαξή του έχασε φήμη και χρήμα, κόντεψε να πεινάσει, χρεοκόπησε και ποτέ δεν πήρε μερίδιο εξουσίας. Κι αν συνήλθε οικονομικά αυτό οφείλεται στις συναυλίες που έκανε κι όχι σε κρατικές επιχορηγήσεις. Είναι βέβαιο πως αν συνέχιζε τον καταγγελτικό του λόγο, θα γέμιζε στάδια, θα έβγαζε λεφτά και θα γινόταν κι αυτός μια μέρα υπουργός πολιτισμού. Αυτό ήταν το κέρδος του όταν "πουλήθηκε". Το βλέπετε εσείς για πούλημα αυτό;

Ήταν μια τραγική φιγούρα ο Διονύσης. Για να μείνει πιστός στις ιδέες του και τις αλλαγές του χρεώθηκε με την ρετσινιά του προδότη ιδεών, του ξεπουλημένου στην εξουσία, ίσως γιατί ήταν ο μόνος που την είχε αμφισβητήσει τόσο καίρια. Όμως έθιξε την ουσία της ύπαρξής μας όταν αποφάσισε να κουρευτεί ενώ εμείς ήμασταν ακόμη γενειοφόροι και μακρυμάλληδες. Έθιξε ιερά και όσια τραγουδώντας Μητσοτάκ λες κι οι δικοί του φίλοι κι ακόλουθοι ήμασταν η "Αυριανή" ή ο Τόμπρας. Με άλλους θύμωσε αλλά έβρισε εμάς. Ο Μητσοτάκ του Διονύση ήταν η απόλυτη έκφραση του Κωλοέλληνα, αλλά, βιάστηκε να τον αποδόσει στους εκδρομείς του '60. Κι αυτό θέλει πολύ καλή διάθεση για να τού το συγχωρήσεις, θέλει υπομονή που δεν υπάρχει ιδιαίτερα σήμερα που ένας άλλος Μητσοτάκ βυθίζει την Ελλάδα σε σκάνδαλα, μαρασμό, υποκλοπές και όλα όσα ο Διονύσης μίσησε στον Ανδρέα του '87-'90.

Γειά σου λοιπόν, φίλε μας Διονύση Σαββόπουλε, από εμάς τους μόνους που έχουμε δικαίωμα στην κληρονομιά σου, γιατί εμείς είμαστε η νιότη σου κι η Νέμεσή σου μαζί.