Ο λόγος που έβγαλα στο σχολείο μου την επέτειο του Πολυτεχνείου το 2010

Σε κάθε επέτειο, όταν μου ζητούσαν να εκφωνήσω τον πανηγυρικό, έψαχνα να βρω το βαθύτερο νόημά της, την ουσία του εορτασμού, για να το μεταφέρω στους ακροατές, να το μεταδώσω με ακρίβεια, να ανανεώσω –αν θέλετε- τα διδάγματά του. Το ίδιο έκανα και τώρα που θα εκφωνούσα έναν ακόμα πανηγυρικό στο σχολείο μας, όπως κάθε χρόνο την 17^η Νοέμβρη και στις άλλες εθνικές επετείους.

Προσπάθησα λοιπόν να ξαναθυμηθώ ποιο ήταν το νόημα αυτής της ημέρας. Μου ήρθαν στο νου τα βασικά συνθήματα για ψωμί, παιδεία ελευθερία, για ακαδημαϊκές ελευθερίες, για μια λαϊκή εξέγερση που σήμανε το τέλος μια δικτατορίας, για το μεγάλο γεγονός οι πολλοί να ξεπερνούν ο καθένας το δικό του εγώ και να διαχέονται μέσα σε ένα μεγάλο εμείς, για τον ηρωισμό των παιδιών, των φοιτητών, για το έπος μιας γενιάς και λοιπά και λοιπά. Όλα σωστά αλλά όλα μη ικανοποιητικά. Κάτι δεν καθόταν καλά, κάτι δεν με έπειθε πως αυτά τα λόγια θα έδιναν με τρόπο σωστό και πλήρη το νόημα της μέρας. Και σκέφτηκα να ψάξω λίγο περισσότερο μέσα μου.

Γιατί μέσα μου; Γιατί είμαι κι εγώ ένας από εκείνους τους τύπους που τους λένε γενιά του Πολυτεχνείου. Λόγω ηλικίας βασικά… Το 1973 ήμουν 20 χρονών και τριτοετής στη φυσικομαθηματική σχολή. Ήμουν ακριβώς η γενιά του πολυτεχνείου και βρέθηκα στο επίκεντρο των γεγονότων. Στις καταλήψεις, στη πρώτη και τη δεύτερη Νομική, στη πορεία της Φυσικομαθηματικής, στο Χημείο που κατέληξε στο Πολυτεχνείο. Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου –δεν μπορεί- θα ήταν σκέψεις και συναισθήματα όλων των συνομηλίκων μου, των συμφοιτητών μου, της γενιάς μου. Αρκούσε να ψάξω μέσα μου και θα έβρισκα το ακριβές νόημα του Πολυτεχνείου. Έκανα λοιπόν μια ενδοσκόπηση. Και αναβίωσα εκείνα τα βράδια, όπως τα έζησα στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, τα δύο πρώτα ήσυχα αλλά εντατικά και το τελευταίο μες στους καπνούς και τις φωτιές, υπό τον ήχο των όπλων.

Θυμήθηκα κάποια κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος. Θυμήθηκα τη μάνα μου και τον πατέρα μου που μου έλεγαν «μην πας εκεί» αν κι ήταν αριστεροί. Θυμήθηκα ακόμη και ένα μεγαλύτερο φίλο μου, που δεν ζει πια, που μου έλεγε «κωλόπαιδο, μην πας!». Όλο το βράδυ έβλεπα σφαίρες, τραυματισμένους να τους φέρνουν μέσα στο πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί, ακόμα κι ένα σκοτωμένο είδα, κι εγώ σκεφτόμουν την κοπέλα που σας είπα προηγουμένως, που μου έλειπε και που θα την ήθελα κοντά μου. Όμως το πιο σπουδαίο ήταν που είχα μιαν έντονη αίσθηση πως ζούσα την Ιστορία την ίδια τη στιγμή που αυτή γραφόταν. Ο δικός μου μικρόκοσμος κι η ιστορία της Ελλάδας συγχρωτίζονταν αρμονικά και ταυτόχρονα μέσα μου.

Μετά σκέφτηκα πως ήμουν τυχερός που έζησα αυτές τις στιγμές. Εσείς, οι σημερινοί μαθητές μου, δεν θα τις ζήσετε ίσως ποτέ με τον τρόπο αυτό και με την ένταση εκείνη, γιατί εσείς ποτέ δεν θα βυθιστείτε στη μιζέρια η οποία είχε προηγηθεί του «πολυτεχνείου». Δεν θα ζήσετε –κι ευτυχώς για εσάς- τη γελοιότητα μιας δικτατορίας που επειδή δεν μπορούσες να την αντιμετωπίσεις ένιωθες γελοίος και μικρός κι εσύ μαζί της. Και τότε θυμήθηκα πως ζούσαν οι Έλληνες εκείνη την αλήστου μνήμης επταετία. Χωρίς να μπορούν να μιλούν ενάντια στο καθεστώς, επί ποινή καταδίκης μιας ολόκληρης ζωής, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να διαβάσουν ελεύθερα μια εφημερίδα, χωρίς να διαλέγουν αυτούς που θα τους κυβερνούσαν, χωρίς κανένα δικαίωμα και μόνο με υποχρεώσεις. Γελοία συνθήματα όπως το «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών» και το «Πατρίς θρησκεία οικογένεια» είχαν μετατραπεί σε εφιάλτες, χωρίς ελεύθερο σινεμά, χωρίς ελεύθερο τραγούδι, χωρίς ελεύθερη έκφραση, χωρίς τις στοιχειώδεις ελευθερίες της ζωής. Και οι νεοέλληνες υπέμεναν επί 6 ολόκληρα χρόνια αυτό τον ζυγό αγόγγυστα. Δουλοπρεπείς και μικροί, προτιμούσαν να σκύβουν το ανάστημά τους για να περάσει η θύελλα παρά να αντιμετωπίσουν θαρραλέα τη σαπίλα και τον αυταρχισμό. Σκέφτηκα πόσο πολύ ντρεπόμουν για όλα αυτά, πόσο ντρεπόμουν που ήμουν Έλληνας. Να ανέχομαι τη βλακεία να με κυβερνά και να σκύβω το κεφάλι από φόβο. Θυμήθηκα τη ντροπή που ένιωθα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και θυμήθηκα επίσης, πως εκείνο το βράδυ, στο Πολυτεχνείο, ξέπλυνα επιτέλους αυτή τη ντροπή.

Οι Έλληνες κάποτε ήταν ένας περήφανος, λαός. Είπαν «όχι στους Πέρσες» στο Μαραθώνα, είπαν «μολών λαβέ» στις Θερμοπύλες, λάτρεψαν θεούς με ασύγκριτη ομορφιά και γέννησαν τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, την τραγωδία, τη δημοκρατία μελετώντας καλύτερα και βαθύτερα από κάθε άλλον λαό την έννοια της ζωής και του θανάτου. Κάποτε όμως υποτάχτηκαν στη Ρώμη, αργότερα στην Τουρκιά, κι έφτασε ο νεοέλληνας να είναι ευνουχισμένος από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα εκείνου του αρχαίου λαού που έζησε στα χώματα που πατάμε σήμερα. Στερήθηκε το πατρώο πολίτευμα της δημοκρατίας, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατά τη διάρκεια του βίου και την περιφρόνηση του θανάτου τη στιγμή που η πορεία αυτού του βίου έφτανε στο τέλος της. Την αξιοπρέπεια να άρχει και να άρχεται εξ ίσου, την χαρά την ώρα της ζωής και την ήρεμη λύπη την ώρα του θανάτου. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά των Ελλήνων, μας λείπουν σήμερα και μας έλειψαν αποφασιστικά στη διάρκεια των πρώτων έξη χρόνων της επταετίας.

Τους σημερινούς νεοέλληνες μας έκοψαν από τις πραγματικές παραδόσεις μας. Μας γέμισαν με φόβους, μας πότισαν με την νοοτροπία του δούλου και του καραγκιόζη και μας πέταξαν ένα ξερό κομμάτι ψωμί για να διέλθουμε τον βίο μας σε αυτό το αμερικάνικο παγκόσμιο σύστημα που κυβερνά τον κόσμο. Μας έμαθαν μόνο να σταυροκοπιόμαστε και να καίμε λιβάνια. Και κάθε φορά που απαιτήσαμε λίγο από τα δικαιώματά μας ή δείξαμε πως μπορούμε να σηκώνουμε κεφάλι για να πούμε ένα καινούριο «όχι» μας έβαλαν να το πληρώνουμε ακριβά. Με εμφύλιο πληρώσαμε το «όχι» στον Τούρκο κατακτητή, με εμφύλιο πληρώσαμε και το «όχι» στον Γερμανο-ιταλό φασίστα. Όμως αυτή η γενιά που έζησε τους εξευτελισμούς της λειψής μεταπολεμικής δημοκρατίας, βρήκε τον δικό της Μαραθώνα, βρήκε τις δικές της Θερμοπύλες. Είπε ένα μαζικό «όχι» στους δικτάτορες, στην εσωτερική κατοχή, στα τανκς στην αστυνομία και την χωροφυλακή και έσωσε την τιμή των Ελλήνων.

Θυμήθηκα τότε ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα εκείνο το βράδυ. Δίπλα από τους κρότους των όπλων, που πυροβολούσαν ασταμάτητα, δίπλα από τα καπνογόνα, τις φωτιές, τα μαντίλια στο πρόσωπο, τον φόβο και το μούδιασμα του πολιορκημένου που δεν ξέρει ποια μέρα θα τού ξημερώσει, δίπλα από όλα αυτά υπήρχε μια άγρια χαρά. Ήμασταν κι εμείς λαός ελεύθερων ανθρώπων. Ήμασταν εκείνη τη στιγμή ο γαλλικός Μάης, ήμασταν η εξέγερση των αμερικανών φοιτητών στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, είχαμε πάψει να είμαστε η ψωροκώσταινα, ξαναμπαίναμε θριαμβευτικά στον χώρο των πολιτισμένων και δημοκρατικών χωρών της φαντασίας μας, δίναμε στα όνειρά μας την εκδίκηση που αναζητούσαν.

Το Πολυτεχνείο το έκανε μια γενιά όπως εσείς, οι σημερινοί μαθητές και αυριανοί φοιτητές, μια γενιά όμοια με τη δική σας. Εκείνη την γενιά του ’60 και του ’70 την είχαν πήξει στο ψέμα και την είχαν κάνει να ντρέπεται που λεγόταν νέα ελληνική γενιά. Εκείνους, εμάς δηλαδή, την δική μου ηλικία, μας έπηξαν στο φούμαρο και ένα βράδυ τους τα τρίψαμε στη μούρη. Στη Νομική, στη Φυσικομαθηματική, στο Πολυτεχνείο, έγιναν κάποιες εξεγέρσεις για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει. Εσάς νεαροί μαθητές μου, σας πήζουν στην ανία και στην αποβλάκωση. Μόνο που δεν το κάνει μια παρέα φασίστες που, στο κάτω-κάτω, εύκολα τους βλέπεις και εύκολα ή δύσκολα μπορείς και τους πετροβολάς. Το κάνει μια ολόκληρη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική κοινωνία, και το κάνει ύπουλα, μέσα από διαφημίσεις για κινητά και μπιχλιμπίδια, μέσα από μια κουλτούρα που θεοποιεί το στυλ και δεν δίνει δεκάρα για την ουσία των πραγμάτων. Σας μετατρέπουν σιγά αλλά σταθερά σε ένα ανθρώπινο πελτέ και το κάνουν κρυφά και γλυκά ώστε να μην γίνεται αντιληπτό. Δίπλα στα λιβανιστήρια και τα σταυρουδάκια σας βάζουν χαλκάδες στη μύτη και τριπάκια στις φλέβες. Όμως κάποτε θα πέσουν κι εδώ οι μάσκες και θα πείτε κάποτε κι εσείς το δικό σας «όχι».

Το δικό σας Πολυτεχνείο θα είναι μια άλλου τύπου επανάσταση. Δεν θα σας υποδείξω εγώ ούτε τον τρόπο, ούτε τα μέσα. Όταν όμως θα πραγματοποιήσετε κι εσείς τη δική σας εξέγερση, θα δώσετε την ώθηση που χρειάζεται η νεοελληνική κοινωνία μας για να πάει μπροστά. Κι εσείς θα ζήσετε κάτι που θα αξίζει για μια ζωή. Σας το εύχομαι και θα είμαι συμπαραστάτης, κι εγώ κι όλοι όσοι ζήσαμε τότε εκείνη την εμπειρία. Καλό αγώνα!

Η Δική μας Πόλη

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ

Σας προσκαλώ την Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2018 στις 7 μμ.

στον 3ο όροφο του Δημαρχείου Δραπετσώνας

όπου παρουσιάζεται το νέο βιβλίο μου

από τις εκδόσεις ΕΝΤΥΠΩΣΗ, Π.Χατζηιωαννίδης

«Η δική μας πόλη» (Α' μέρος: Δραπετσώνα)

Το βιβλίο πραγματεύεται όσα χαρακτηρίζουν την πόλη και τους κατοίκους της. Περιγράφει τον χαρακτήρα της, κάνει ζουμ στις Αρχαιότητες, καταγράφει τα διατηρητέα και τα σύγχρονα μνημεία βιομηχανικής ιστορίας. Το Καστράκι, το Θεμιστόκλειο, το Αφροδίσιο κι οι παλιές Βιομηχανίες των Λιπασμάτων, των Τσιμέντων κ.α. περνούν από τις σελίδες του. Είναι ένα σύγχρονο λεύκωμα που αποτυπώνει το σήμερα, βλέποντας το χτες και στοχεύοντας στο αύριο.

Πιστεύω πως θα είναι μια ευχάριστη βραδιά και

νομίζω πως θα διεξαχθεί μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Γιώργος Τσιρίδης

Σαν σήμερα 14 Νοέμβρη του '60: Επέτειος της «μάχης της παράγκας»

Ξεφύλλιζα το νέο μου βιβλίο «Η δική μας Πόλη, Α' μέρος: Δραπετσώνα», που θα παρουσιαστεί την άλλη Τετάρτη. Αύριο θα στείλω σε όλους πρόσκληση. Σήμερα αποσπώ από το βιβλίο ένα μέρος, αυτό που αναφέρεται στην «Μάχη της παράγκας». Η μάχη αυτή δόθηκε πριν από 58 ακριβώς χρόνια, στις 14 Νοέμβρη του 1960. Ήταν μια μάχη των αόπλων Δραπετσωνιτών απέναντι στις δυνάμεις καταστολής που τότε ήταν φόβος και τρόμος του κοσμάκη. Αυτή η μάχη στάθηκε η έμπνευση και η αφορμή για να γραφτεί το τραγούδι «Μ' αίμα χτισμένο» των Μίκη Θεοδωράκη και Τάσου Λειβαδίτη. Ας διαβάσουμε από το βιβλίο τα γεγονότα. 

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΚΑΣ

Με την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923, συμφωνήθηκε και ανταλλαγή περιουσιών. Έτσι οι πρόσφυγες δικαιούντο την ανταλλάξιμη περιουσία των Μουσουλμάνων που εγκατέλειψαν τα νέα ελληνικά εδάφη. Με αυτή την ανταλλάξιμη περιουσία έπρεπε να γίνει η αποκατάσταση των αστών προσφύγων. Τα σχέδια όμως που ετοίμαζαν οι κυβερνήσεις τη δεκαετία του '50 δεν άρεσαν στους πρόσφυγες της Δραπετσώνας που διεκδικούσαν την ΑΥΤΟΣΤΕΓΑΣΗ έναντι της οργανωμένης δόμησης με πολυκατοικίες που προέβλεπαν τα σχέδια της τότε κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή (το 1960). Οι Δραπετσωνίτες έμεναν σε παράγκες και σε παραπήγματα χτισμένα με πρόχειρο τρόπο και με ευτελή υλικά, ωστόσο ενώθηκαν για να υπερασπίσουν τον τρόπο ζωής τους, την ψυχή τους και τον πολιτισμό τους, όποιος κι αν ήταν αυτός.

Διωγμένοι αρχικά από την γη των προγόνων τους, καταδιωκόμενοι τώρα και στη γη που τους δέχτηκε σαν παράταιρα τέκνα της, στέγασαν μέσα στην παράγκα μαζί με τις οικογένειές τους και απίστευτες ποσότητες Αξιοπρέπειας και προπαντός Αλληλεγγύης. Όταν οι μπουλντόζες της κυβέρνησης ήρθαν μαζί με την αστυνομία για να επιβάλουν τα νέα σχέδια, αυτοί τα αρνήθηκαν. Στον ισοπεδωτικό (όπως τον εξέλαβαν) εκσυγχρονισμό, πρόταξαν τα στήθη τους για να εμποδίσουν την ανατροπή της ταυτότητάς τους. Ήθελαν να είναι ο καθένας κύριος του εαυτού του, γείτονας αυτών με τους οποίους έζησε και επιβίωσε, μέλος της κοινωνίας αλληλεγγύης που είχε χτίσει. Δεν ήθελαν να πέσουν για μια ακόμη φορά στα χέρια ενός κράτους που τους είχε κακομεταχειριστεί, τους είχε θυματοποιήσει, τους είχε ξεχάσει για τέσσερις δεκαετίες και τώρα εκδήλωνε ένα ενδιαφέρον που δεν μπορούσε παρά να είναι ύποπτο και ανεπιθύμητο.

14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1960

Έδωσαν τη μάχη της παράγκας. Ήταν η 14η Νοεμβρίου του 1960. Η Αστυνομία επιτέθηκε και οι κάτοικοι απάντησαν. Οι γυναίκες έδωσαν την πιο σκληρή μάχη και πολλές από αυτές τραυματίστηκαν. Ευτυχώς δεν είχαμε νεκρούς, είχαμε όμως μια σκληρή σύγκρουση, εντελώς απρόσμενη για ένα καθεστώς αυταρχικό που είχε επιβληθεί με την απροκάλυπτη βία μετά τον εμφύλιο και που για πρώτη φορά αμφισβητούνταν τόσο έντονα από μια ολόκληρη πόλη.

Οι Δραπετσωνίτες συγκρούστηκαν με την αστυνομία και μπήκαν μπροστά στις μπουλντόζες Κάθε πέτρα που έπεφτε από τους κατεδαφιστές, την ξανάχτιζαν όλοι μαζί. Ήταν μια πρωτόγνωρη για τα τότε δεδομένα αντίδραση που αναδείκνυε όχι μόνο το αγωνιστικό φρόνημα αυτού του φτωχού λαού αλλά και την αλληλεγγύη που έδενε όλον αυτόν τον πληθυσμό. Ήταν ένα δέσιμο και μεταξύ τους αλλά και με τη “γη” τους. Ήταν ένα τεράστιο “όχι” που δεν είχαν μπορέσει να πουν στην μικρασιατική καταστροφή που τους ξερίζωσε από τις πατρίδες τους και ένα ακόμη πιο τεράστιο “όχι” σε ένα κράτος που τους είχε νικήσει στον εμφύλιο και στη συνέχεια τους εκδικείτο καθημερινά βυθίζοντάς τους στην υποβάθμιση των όρων της ζωής τους. Ήταν ένα δυνατό και συναισθηματικό “όχι” που ακούστηκε δυνατά σε όλη την Ελλάδα κι έβαλε τη Δραπετσώνα στο προσκήνιο σαν έναν από τους τόπους μαρτυρίου του λαού μας.

Τη στιγμή αυτή κατέγραψαν ο Τάσος Λειβαδίτης με ένα ποίημά του γραμμένο τις μέρες που δινόταν αυτή η μάχη της παράγκας και ο Μίκης Θεοδωράκης που το μελοποίησε. Οι δυο τους έφτιαξαν έναν ύμνο της Δραπετσώνας και της φτωχολογιάς.

Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά

και γλυκιά απαντοχή

Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
 
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
 
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Παρουσίαση του βιβλίου μου "Η δική μας πόλη"

Έχω συνηθίσει τους φίλους, αναγνώστες μου ή μη, να παρουσιάζω ένα βιβλίο κάθε χρόνο. Για φέτος σκόπευα να παρουσιάσω τέσσερα! Έτσι όμως όπως τα έκανα με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς μου για δήμαρχος στο Κερατσίνι-Δραπετσώνα, τα πράγματα άλλαξαν. Ξαναγύρισα στα φυσιολογικά και τα συνηθισμένα, με την παρουσίαση ενός ακόμα βιβλίου μου και για φέτος.

Θα παρουσιαστεί στο δημαρχείο (πρώην) Δραπετσώνας, στον 3ο όροφο, στις 7 μμ (το απόγευμα) της Τετάρτης 21ης Νοεμβρίου, σε δύο εβδομάδες από σήμερα. Είναι το βιβλίο με τίτλο "Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ". Το Α' μέρος του βιβλίου, αυτό που παρουσιάζεται, αφορά την Δραπετσώνα. Το Β' μέρος που θα εκδοθεί προσεχώς, θα αφορά το Κερατσίνι.

Δυο λόγια για το βιβλίο:

Για το Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα, η ανάδειξη και διαφύλαξη του ιστορικού τους παρελθόντος είναι εξ ίσου μεγάλη ανάγκη όσο και η φροντίδα για το παρόν. Γιατί χωρίς την ιστορική μνήμη, η πόλη μας θα χαθεί μέσα στην ισοπεδωτική νοοτροπία που διαμορφώνει ο νέος τρόπος ζωής. Στο βιβλίο παρόν μελετάται το σήμερα ενός τμήματος του δήμου, της Δραπετσώνας. Το ίδιο θα γίνει και για το Κερατσίνι.

Για τη Δραπετσώνα πολλά πράγματα είναι άγνωστα ακόμα και στους νεώτερους κατοίκους της, πόσο μάλλον για τους Νεοέλληνες. Κάποιες ιστορίες και κάποια τραγούδια μόνο... Οι περισσότεροι την γνωρίζουν σαν μια υποβαθμισμένη περιοχή που βρίσκεται υπό ... ανάπτυξη (που όλο καθυστερεί και δεν έρχεται κι αυτή!)

Με το βιβλίο αυτό καταγράφεται ό,τι έχει απομείνει από τα στοιχεία της ιστορικής μνήμης που μας περιβάλλουν, είτε της αρχαίας είτε της νεώτερης εποχής.

Το βιβλίο εκδίδεται από την ΕΝΤΥΠΩΣΗ (του Π.Χατζηιωαννίδη) κει είναι ένα πολύ όμορφο κι εύχρηστο βιβλίο 188 σελίδων με πολλές φωτογραφίες και πάρα πολλά στοιχεία που τεκμηριώνουν όσα αναγράφονται σε αυτό. Χρήσιμο για κάθε Δραπετσωνίτη και Κερατσινιώτη, είτε μένει εδώ είτε έχει φύγει από την πόλη μας και έχει από αυτήν μόνο μνήμες.

Θα ξαναγράψω σχετικά και θα υπενθυμίσω την εκδήλωση προσκαλώντας όλους τους φίλους και γνωστούς να έρθουν. Αυτό θα γίνει την επόμενη εβδομάδα καθως θα πλησιάζει και η εκδήλωση της παρουσιασης.

Ο μέγιστος τροβαδούρος μας

Πολλά έχουν γράψει πολλοί για τον τροβαδούρο Παπακωνσταντίνου (τον Θανάση βεβαίως βεβαίως!). Θα γράψω όμως κι εγώ μερικά ακόμη, για μια ακόμη φορά.

Είναι μεγάλος, είναι σπουδαίος. Γράφει τους στίχους του μόνος του, κι είναι στίχοι ωραιότατοι, γεμάτοι νοήματα και εύληπτοι. Εντάξει, κάποιες φορές δεν τους πιάνεις με την πρώτη, έχει και τα τρωτά του. Όμως τού τα συγχωρείς.

   Γράφει τη μουσική του στηριγμένος στη λαϊκή μας παράδοση χωρίς να την αντιγράφει αλλά με βαθιά κατανόηση των "δρόμων" της και των οργάνων της. 
   Στηρίζεται επίσης και σε όλο το έντεχνο υπόστρωμα του ελληνικού τραγουδιού της τελευταίας εκατονταετίας. Από Αττίκ, Χατζηδάκιαμ' Θοδωράκιαμ' μέχρι και Σαββόπουλο ή πιο σύγχρονους.

   Έχει και μια ζωή απέριττη. Μένει σε ένα χωριό στη Θεσσαλία, κάνει συναυλίες για να βιοπορίζεται, δίνει συνεντεύξεις ελάχιστες όπου ξεδιπλώνει απόψεις που χαίρεσαι να τις ακούς γιατί μαθαίνεις κάτι από αυτές. 

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένας πραγματικός Έλληνας. Είναι αντάξιος των προγόνων μας που καθόλου δεν μάς έμοιασαν.

Για τραγούδια του, πηγαίνετε στο youtube. Θα βρείτε πολλά μόνοι σας, δεν χρειάζεται να σας στέλνω link και διευθύνσεις. Ακούστε μεταξύ άλλων και τα αθάνατα "Αερικό" και "Μιλώ για σένα".

Η δική μας πόλη!

Μέσα στο Νοέμβριο του '18, πρόκειται να κυκλοφορήσει ένα καινούριο μου βιβλίο, γραμμένο από το 2015 και επικαιροποιημένο πρόσφατα. Έχει τίτλο «Η δική μας πόλη». Αυτό που τελείωσε και θα παρουσιαστεί, είναι το πρώτο μέρος του που αφορά τη Δραπετσώνα. Το δεύτερο μέρος θα αφορά το Κερατσίνι. Ήταν φυσικό να ξεκινήσω με την περιοχή που μού είναι πιο γνωστή και για την οποία είχα περισσότερο υλικό.

Στο βιβλίο αυτό -που θα μπορούσε να θεωρείται και λεύκωμα- περιέχονται πολλές φωτογραφίες από τα ιστορικά μνημεία, αρχαία και νεώτερα της πόλης, κι εξετάζονται ενδελεχώς θέματα όπως:

-Ο χαρακτήρας της πόλης που είναι ένας εργατικός και προσφυγικός συνοικισμός. Η παράγκα, η ναυτοσύνη, το ρεμπέτικο έχουν την τιμητική τους.

-Η ετυμολογία της λέξης «Δραπετσώνα» και το όνομα της πόλης με μια διαδρομή από τον αρχαίο Τραπεζώνα ως τη σημερινή Δραπετσώνα.

-Η Ηετιώνεια Πύλη, κυρίως μέσα από την δουλειά του Σταϊχάουερ αλλά κι άλλες μαρτυρίες όπως τον Ηρόδοτο και τον Φουκάρ.

-Το Θεμιστόκλειο, κυρίως μέσα από τη δουλειά του Ιάκωβου Δραγάτση αλλά κι από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη και τους Περιηγητές.

-Το Αφροδίσιο, στην περιοχή του σταθμού Λαρίσης.

-Τα νεώτερα κτίσματα της βιομηχανικής ιστορίας όπως τα Λιπάσματα, το Τσιμεντάδικο, τα Γυψάδικα, τα Πετρέλαια κτλ.

-Το Λιμάνι
-Οι αγώνες των κατοίκων για μια καλύτερη ζωή, από την μάχη της παράγκας μέχρι τους αγώνες κατά της μόλυνσης και για την ανάπλαση. 

Το βιβλίο των 186 σελίδων θα είναι προς το τέλος του Νοέμβρη. Ήδη έχει δοθεί, επιμελημένο κι έτοιμο, για εκτύπωση.

Για την παρουσίαση θα βγει πρόσκληση την οποία και θα δημοσιεύσω.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ χωρίς επιθετικό προσδιορισμό

   Δημοκρατία, κράτος του δήμου, του λαού, είναι το πολίτευμα των ελεύθερων πολιτών που κυβερνούν και κυβερνώνται εξ ίσου (Αριστοτέλους, Αθηναίων Πολιτεία). 

   Στη δημοκρατία όλοι περνούν από τις θέσεις ευθύνης για μικρό χρονικό διάστημα (συνήθως ένα έτος), χωρίς να επανέρχονται ποτέ στην ίδια θέση και με οικονομικό έλεγχο της περιουσίας τους μόλις τελειώσει η θητεία τους. 

   Όλοι κυβερνούν, εκ περιτροπής, για περιορισμένο χρόνο, με κλήρωση των θέσεων ευθύνης. 

   Όλοι αποφασίζουν είτε με δημοψηφίσματα είτε με συνελεύσεις και καθολικές ψηφοφορίες με ίση ψήφο και ισηγορία, δηλαδή απόλυτη ελευθερία λόγου και ίσο χρόνο ομιλίας.

   Όλοι δικάζουν στις δίκες και τις διενέξεις μεταξύ πολιτών ή μεταξύ πολιτών και πολιτείας. 

   Όταν όλοι αποφασίζουν, κυβερνούν και δικάζουν για κάθε θέμα της Πολιτείας τότε είναι ΟΛΟΙ κυβερνήτες, δικαστές και βουλευτές. Τότε, δεν έχει νόημα η εκλογή που ευνοεί τους ισχυρούς, τους πλούσιους και τους προβεβλημένους. Μόνος αποδεκτός τρόπος επιλογής είναι η κλήρωση. Αυτή είναι η δημοκρατία. 

   Οι Έλληνες θεωρούσαν δούλο όποιον δεν απολάμβανε το πατρώο πολίτευμα της δημοκρατίας και δεν τον δέχονταν στους ολυμπιακούς αγώνες. Δεν απέκλειαν κάποιους από τους αγώνες με φυλετικά κριτήρια. Για παράδειγμα οι Μακεδόνες, οι Ηπειρώτες κι οι Κύπριοι ήταν φυλετικά Έλληνες κι αυτοί. Όμως αποκλείονταν με κριτήριο το πολίτευμα. Στους ολυμπιακούς αγώνες μετείχαν μόνο ελεύθεροι άνθρωποι, που κυβερνιόνταν και κυβερνούσαν εξ ίσου.

   Το πατρώο πολίτευμα των Ελλήνων δημιούργησε το θαύμα του ελληνικού πολιτισμού. Ποτέ άλλοτε δεν επαναλήφθηκε ένα τέτοιο θαύμα γιατί ποτέ άλλοτε ξανά δεν υπήρξε δημοκρατία. Αν έχουμε κάτι να περηφανευόμαστε σαν νεο-Έλληνες είναι το πατρώο πολίτευμα που δεν γνωρίζουμε. Παρθενώνες κτίζουν κι άλλοι. Αγάλματα φτιάχνουν κι άλλοι. Δημοκρατία, όμως, έκαναν μόνο οι Έλληνες. Γι αυτό και μόνο αξίζουν τον σεβασμό μας και γι αυτό τους ερωτεύτηκαν ΟΛΟΙ οι διανοούμενοι όλου του κόσμου.

Περί διατροφής και πάλι.

Δημοσιεύω ένα τμήμα μιας έκθεσης από το περιοδικό Nature. Έχω κατ' επανάληψη τονίσει, ότι η προσωπική αρνητική στάση μου απέναντι στην κρεατοφαγία έχει να κάνει με την έμπρακτη αντίθεσή μου στην βιομηχανία κρέατος και στη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στα ζώα. Ωστόσο, επιχειρήματα οικολογικής μορφής όπως τα παρακάτω, ακούγονται όλο και πιο συχνά σε πλανητικό επίπεδο. Τα παραθέτω για ενημέρωση.  

«Δραστική μείωση της παγκόσμιας κατανάλωσης κρέατος είναι αναγκαία για την αποφυγή των επικίνδυνων κλιματικών αλλαγών», σύμφωνα με διεθνή ανάλυση που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature σχετικά με τις επιπτώσεις του διατροφικού συστήματος στο περιβάλλον.

Ενδεικτικά, σύμφωνα με τους ειδικούς, η κατανάλωση βοδινού κρέατος στις χώρες της Δύσης θα πρέπει να μειωθεί κατά 90% και να αντικατασταθεί από από την κατανάλωση οσπρίων. Παράλληλα, απαιτούνται τεράστιες αλλαγές στον τρόπο καλλιέργειας τροφίμων ώστε να μπορεί ο πλανήτης να τρέφει τα 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους που αναμένεται να αποτελούν τον πληθυσμό της Γης σε μερικές δεκαετίες.

Το σύστημα παραγωγής τροφίμων προξενεί ήδη σημαντική ζημιά στο περιβάλλον μέσω της εκπομπής αερίων από τη βιομηχανική εκτροφή των ζώων, την αποψίλωση δασών, τις ελλείψεις νερού λόγω της γεωργικής χρήσης, όπως και με τεράστιες «νεκρές ζώνες» στους ωκεανούς από τη γεωργική μόλυνση.

Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Μάρκο Σπρίνγκμαν από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης χαρακτήρισε τα συμπεράσματα της έρευνας «σοκαριστικά», προειδοποιώντας ότι «αλήθεια απειλείται η βιωσιμότητα του όλου συστήματος».

Να προσθέσω εδώ ότι υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα πως η αποφυγή της κρεατοφαγίας κάνει καλό και στην υγεία μας. Δεν τα συμμερίζονται όλοι αυτά τα επιχειρήματα, όσοι τα προβάλλουν, όμως, λένε πως η βιολογία του ανθρώπινου σώματος (και της ψυχής θα προσέθετα) δεν ταιριάζει με την κρεατοφαγία. Υπάρχει ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το αν ο άνθρωπος είναι ζώο χορτοφαγικό ή σαρκοφάγο.

Ας βάλουμε μπροστά μας σε μια κούνια ένα παιδί και δίπλα σε μια άλλη κούνια ένα νεαρό τιγράκι. Ας δώσουμε στο καθένα από ένα μήλο κι ένα γατάκι.
Το μωρό θα φάει το μήλο και θα παίξει με το γατάκι.
Το τιγράκι, θα φάει το γατάκι και θα παίξει με το μήλο.
Σκεφτείτε ποιο από τα δυο είναι σαρκοφάγο και ποιο χορτοφάγο.

Οφειλόμενες ευχαριστίες

ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΠΡΟΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗ, ΔΡΙΤΣΑ, ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ, ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ, ΜΠΕΛΑΒΙΛΙΑ.

    Ο δήμος ως γνωστόν απέκτησε το 2015-16 την παραλία των Λιπασμάτων. Τού την χάρισε η κυβέρνηση όταν την εξαίρεσε από την πώληση του ΟΛΠ στην ΚΟΣΚΟ. Πρέπει να αναφερθεί, όμως, ότι η ιστορία αυτή έχει ένα βάθος και μιαν αρχή. Αυτή η αρχή του νήματος λέγεται Παμπειραϊκή Επιτροπή για την Ανάπλαση της Βιομηχανικής Ζώνης Δραπετσώνας. Κι έχει και κάποιους πρωταγωνιστές, τους πέντε εκ των οποίων θέλω να αναφέρω ξεχωριστά.

    Η Παμπειραϊκή ήταν μια κίνηση πολιτών, με Δραπετσωνίτες και Πειραιώτες μέσα της, που πάλεψαν πριν και μετά το 2000 για την ανάπλαση της περιοχής και την ανάκτηση των ακτών από τους πολίτες. Έκαναν παρεμβάσεις, οργάνωσαν διαδηλώσεις, κινητοποίησαν κόσμο, έβγαλαν φυλλάδια, υπερασπίστηκαν την υπόθεση στα δημοτικά συμβούλια, στα υπουργεία, στο κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο (ΚΑΣ), όπου χρειαζόταν. Δεν είχαν θεσμικούς ρόλους ούτε εξουσία. Αποτελούσαν ένα γνήσιο κίνημα πολιτών.

 

   Στην επιτροπή αυτή ενεργά μέλη υπήρξαν και κάποιοι επώνυμοι άνθρωποι που στη συνέχεια έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Ιδιαίτερα κατά την κρίσιμη περίοδο του 2015 και του 2016 οι άνθρωποι αυτοί απέκτησαν εξουσία και βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά ώστε να κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα. θα μπορούσαν να ξεχάσουν, όμως δεν το έκαναν. Γι αυτό αξίζουν όχι μόνο να μνημονευτούν αλλά να δεχτούν και τις ευχαριστίες της πόλης μας.

 

   Ήταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης (υπουργός ΥΠΕΚΑ), ο Θοδωρής Δρίτσας (υπουργός Ναυτιλίας, αρμόδιος για τον ΟΛΠ) η Εύη Καρακώστα (βουλευτής Β' Πειραιά), η Ελένη Σταματάκη (βουλευτής Α' Πειραιά) κι ο Νίκος Μπελαβίλιας (ο γνωστός καθηγητής του ΕΜΠ).

 

   Μέσα από αυτούς τους ανθρώπους, με δική τους πρωτοβουλία και με δικές τους παρεμβάσεις, άλλαξαν οι ρυθμίσεις για την περιοχή της ανάπλασης. Νομοθετήθηκαν με τροπολογίες η απαγόρευση της μεταποίησης, ο χαμηλός συντελεστής δόμησης, και εξαιρέθηκε από την παραχώρηση στην ΚΟΣΚΟ η παραλία Λιπασμάτων. Με νέες τροπολογίες δόθηκαν και χρήματα στον δήμο κερδισμένα από προηγούμενες διοικήσεις που έμεναν παγωμένα. Όταν βρέθηκαν οι άνθρωποι των κινημάτων στην εξουσία, τίμησαν το παρελθόν τους και τους αγώνες τους. Αξίζουν τα συγχαρητήρια και την ευγνωμοσύνη μας.

 

   Πολλοί κι επώνυμοι επίσης Δραπετσωνίτες και Πειραιώτες δούλεψαν για την Παμπειραϊκή Επιτροπή. Η δική τους συνεισφορά ήταν επίσης μεγάλη. Όμως, εδώ, η αναφορά γίνεται για εκείνους που βρέθηκαν στην κεντρική σκηνή και στους χώρους λήψης αποφάσεων την κρίσιμη στιγμή. Γι αυτούς που κατάφεραν το θαύμα, αξιοποιώντας την ευκαιρία. Τούς ευχαριστούμε.

Παγκόσμια μέρα διατροφής.

Σήμερα έχουμε 16 Οκτωβρίου κι η 16η Οκτωβρίου έχει ανακηρυχθεί -δεν ξέρω από ποιον- σε παγκόσμια μέρα της διατροφής. Δεν υπολογίζω ούτε γιορτάζω τις "παγκόσμιες μέρες", αυτή εδώ όμως μού δίνει την ευκαιρία να μιλήσω για ένα θέμα που νομίζω πώς μας αφορά όχι μόνο ατομικά, αλλά "οικουμενικά", σαν είδος. Είναι η συμπεριφορά του ανθρώπου (κι η έννοια "άνθρωπος" εδώ συμπεριλαμβάνει όλους μας, τον καθένα μας ατομικά) απέναντι στα ζώα.

Θα έχετε δει τις φρικιαστικές εικόνες ζώων που βασανίζονται αλύπητα πριν δεχτούν ένα τελειωτικό χτύπημα για να πεθάνουν και να γίνουν τροφή μας. Θα έχετε ακούσει κάτι για την "βιομηχανία κρέατος". Και, φυσικά, θα έχετε προσπεράσει το γεγονός με αηδία λέγοντας από μέσα σας ότι αυτά είναι δουλειές άλλων, των εκδορέων. Πιθανά να σας έχει περάσει από το μυαλό πως αυτοί οι άνθρωποι ίσως και να είναι διεστραμμένοι για να μπορούν να φέρονται με τέτοια σκληρότητα σε ζωντανά πλάσματα. 

Το σημείωμα αυτό έρχεται να σας πει ότι οι εκδορείς δεν είναι άλλοι. Οι εκδορείς κι οι βιομήχανοι του κρέατος είμαστε εμείς. Εμείς που χρησιμοποιούμε τα "προϊόντα" τους, που γυρίζουμε το κεφάλι από την άλλη για να μην βλέπουμε ή που αηδιάζουμε με το φριχτό θέαμα. Όσο εμείς καταναλώνουμε την παραγωγή τους, αυτοί θα συνεχίζουν. Με επιπλέον φοβερές συνέπειες και για την οικολογική ισορροπία του πλανήτη (το λέει πια κι ο ΟΗΕ) αλλά και για την υγεία του καθενός μας (το λέει κάθε σοβαρός βιολόγος που σέβεται τον εαυτό του). Όμως για την υγεία μας και για την υγεία του πλανήτη εμείς είμαστε υπεύθυνοι κι εμείς μπορούμε να διαλέξουμε να το μπουμπουνίσουμε! Τα ζώα τι φταίνε; Γιατί τα γεννάμε (παράγουμε είναι η λέξη) μαζικά και τα βασανίζουμε με μια ζωή τόσο αντίθετη από το DNA τους; Γιατί τους φουσκώνουμε το συκώτι για να φτιάξουμε φουά γκρα και γιατί τα κάνουμε τέρατα για να έχουν περισσότερο μπον φιλέ;

Αυτό το μαζικό έγκλημα των ανθρώπων κατά των ζώων, θεωρώ πως είναι ένα τεράστιο ηθικό έλλειμμα που αποδεικνύει περίτρανα πως ο άνθρωπος είναι το πιο άχρηστο προϊόν από όσα έχει παράξει η Γη κι ο Γαλαξίας μας. Κι ότι πολύ γρήγορα θα εκλείψει από το πρόσωπο του σύμπαντος κόσμου. Ως τότε έχει κάποιες ελπίδες να ξανακερδίσει, έστω, ένα μικρό μέρος από το χαμένο ηθικό του έλλειμμα. Ας σταματήσει (ή μειώσει) ο καθένας μας ατομικά την κατανάλωση κρέατος. Ας χτυπήσει τις βιομηχανίες κρέατος εκεί που πονάνε. Ίσως να μην είναι επανάσταση, είναι όμως μια ανάληψη ατομικής ευθύνης για ένα παγκόσμιο έγκλημα. Ίσως αποβεί κάποτε, το μόνο (αν όχι το πιο) αποτελεσματικό μέτρο εκδήλωσης της διαμαρτυρίας γι αυτή την απίστευτη σκληρότητα.

Η Μάχη της Ηλεκτρικής

Χτες η ανάρτηση αφορούσε την μάχη της Κοπής. Σήμερα συνεχίζουμε με την επόμενη μέρα οπότε έγινε η μάχη της Ηλεκτρικής. Το κείμενο είναι και πάλι από το βιβλίο «Από τον Πόντο και τη Μικρασία, στον Πειραιά και τη Δραπετσώνα». 

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ

 

    Ήδη από το πρωί της 12ης Οκτωβρίου, όταν οι Γερμανοί παρέδιδαν τα κλειδιά της πόλης των Αθηνών στον δοσίλογο «δήμαρχό» τους, και κατέβαζαν τη σημαία τους από την Ακρόπολη, απανωτές ανατινάξεις σημειώνονταν στον Πειραιά. Τελωνείο, Λιμεναρχείο, Λιμενικές Εγκαταστάσεις και κτήρια του ΟΛΠ ανατινάχτηκαν στην προσπάθεια των Γερμανών να καθυστερήσουν την εκδίωξή τους από τις ανταρτικές δυνάμεις.

 

    Πρώτα πήραν φωτιά τα ναυπηγεία Βασιλειάδη, μετά τα σιλό και στη συνέχεια εξαπλώθηκαν οι ανατινάξεις σε ολόκληρο το λιμάνι. Οι Γερμανοί έκαψαν το μπαρουτάδικο και προχώρησαν να καταστρέψουν την Κοπή στη Δραπετσώνα και την Ηλεκτρική στο Κερατσίνι.

    Τα γεγονότα της Κοπής παρατέθηκαν στην προηγούμενη παράγραφο. Η μάχη των Ελασιτών έσωσε το εργοστάσιο. Στην Ηλεκτρική έγινε κάτι αντίστοιχο και πιο προβεβλημένο καθώς εκεί δόθηκε και η τελική μάχη με τις δυνάμεις των Γερμανών που αποχωρούσαν.

 

   Εδώ λοιπόν, τους πρόλαβαν οι αντάρτες. Το 4ο τάγμα του εφεδρικού ΕΛΑΣ ήταν εκείνο που ματαίωσε τις εκτινάξεις εργοστασίων στη Λεύκα και την Κοκκινιά και το οποίο επίσης κινητοποίησε δυνάμεις για τη σωτηρία της Ηλεκτρικής και της Κοπής.

 

   Κινητοποιήθηκε το 1ο τάγμα του εφεδρικού ΕΛΑΣ που είχε διοικητή τον Αλέκο Βαρυτιμίδη και το 6ο ανεξάρτητο σύνταγμα του ΕΛΑΣ με καπετάνιο τον Νίκανδρο Κεπέση. Άρχισαν διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς που φρουρούσαν την Ηλεκτρική για να αποχωρήσουν ομαλά χωρίς να ανατινάξουν το εργοστάσιο. Τότε όμως, ήρθαν τριάντα περίπου ποδηλάτες Γερμανοί που είχαν αποχωρήσει από την ΚΟΠΗ όπου είχε ήδη διεξαχθεί μάχη και το εργοστάσιο εκείνο είχε ήδη καταληφθεί από τον ΕΛΑΣ. Οι τριάντα ποδηλάτες άρχισαν να πυροβολούν από την Αναπαύσεως και ο ΕΛΑΣ απάντησε. Η μάχη γενικεύτηκε, και έπεσαν νεκροί και από τις δυο πλευρές. Τελικά η μάχη έληξε με συμφωνία περί ασφαλούς αποχώρησης των Γερμανών χωρίς να πειραχτούν οι εγκαταστάσεις. Η αποχώρηση έγινε δια θαλάσσης

 

   Ωστόσο η μάχη της 12ης Οκτωβρίου ήταν το πρώτο μέρος της πράξης. Η μάχη επαναλήφθηκε την επομένη 13 Οκτωβρίου 1944 όταν επιτέθηκαν στην Ηλεκτρική Γερμανοί ειδικευμένοι στις ανατινάξεις που μόλις το ίδιο βράδυ είχαν ανατινάξει τη ΣΕΛΛ στο Πέραμα.

 

    Ευτυχώς οι αντάρτες είχαν φροντίσει να αφήσουν σημαντική δύναμη για να φρουρεί το εργοστάσιο με τά την επιτυχή κατάληψή του την προηγουμένη. Ωστόσο η απειλή από τους Γερμανούς που έρχονταν την 13η Οκτωβρίου ήταν σοβαρή καθώς ήταν καλά εκπαιδευμένοι και οπλισμένοι.

 

   Οι ΕΛΑΣίτες υπερασπίστηκαν το εργοστάσιο με έξυπνη τακτική που σχεδίασε ο Ν.Κεπέσης. Τους περίμεναν νε μπουν σχεδόν στο εργοστάσιο πριν τους αντιμετωπίσουν καθώς μια μάχη εκ παρατάξεως θα έδινε σημαντικό πλεονέκτημα στους Γερμανούς που είχαν οπλισμό βαρύ και μηχανικά μέσα.

 

   Η μάχη ήταν σφοδρή και τελικά οι Έλληνες αγωνιστές κατάφεραν να μπλοκάρουν και τελικά να αιχμαλωτίσουν τους Γερμανούς και τον αρχηγό τους Χανς Λίντερμαν.

 

   Οι απώλειες των Ελλήνων ήταν 11 νεκροί και 8 τραυματίες. Η σημασία της διάσωσης πολύ μεγάλη καθώς θα έμενε το λεκανοπέδιο χωρίς ενέργεια για μήνες αν πετύχαινε το σχέδιο για ανατίναξη της Ηλεκτρικής.

Σαν αύριο έγινε η Μάχη της Κοπής

   Σαν αύριο έγινε μια μεγάλη μάχη των δυνάμρεων του ΕΛΑΣ με τον Γερμανικό στρατό κατά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο που έχω γράψει με τον Γιώργο Χατζόπουλο κι έχει τίτλο "Από τον Πόντο και τη Μικρασία, στον Πειραιά, εδώ στη Δραπετσώνα"

Τίτλος του κεφαλαίου:

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΑΧΕΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ

    Στη Δραπετσώνα και το Κερατσίνι, στη σπουδαιότερη την εποχή εκείνη βιομηχανική ζώνη του Πειραιά, παίχτηκε το τελευταίο δράμα της Γερμανικής Κατοχής. Λίγο πριν φύγουν οι Γερμανοί επιχείρησαν να εξαφανίσουν την Ηλεκτρική και την Κοπή ενώ προέβησαν και στον καταστροφικό βομβαρδισμό που γέμισε για μια ακόμη φορά με νεκρούς τις βασανισμένες περιοχές.

   Αμέτρητες ήταν οι μάχες που δόθηκαν σε όλη τη διάρκεια της κατοχής, στο Πειραιά και στις συνοικίες του. «Tο αίμα που χύθηκε οι ζωές που χάθηκαν» και οι ολικές ζημιές που υπέστη ο Πειραιάς είναι ανυπολόγιστες και είναι αδύνατο να επεκταθούμε σ’ όλο τον φάσμα της Αντίστασης. Προκειμένου οι Γερμανοί καταχτητές και οι δοσίλογοι συνεργάτες τους, να κτυπήσουν αυτούς τους πυρήνες Αντίστασης, αιματοκύλησαν τον Πειραιά. Περιγράφει την κατάσταση ο Νίκανδρος Κεπέσης που ήταν όχι μόνο αυτόπτης μάρτυς αλλά και πρωταγωνιστής των γεγονότων αυτών.

• Tο Μπλόκο της Κοκκινιάς 17–8–1944 με την γνωστή εκτέλεση των 74 ατόμων και τη σύλληψη πολλών άλλων.

 Tα Αρμένικα και τη Νεάπολη όπου οι Γερμανοί σκόρπισαν Εύφλεκτο υλικό και ξέσπασε πυρκαγιά έκαψαν 45 σπίτια και άφησε άστεγους 500 ανθρώπους και εκτέλεσαν έξι άτομα

  O φόρος αίματος συνεχίστηκε στις 24 Σεπτεμβρίου όταν οι Γερμανοί με τα πολυβόλα κτύπησαν από το λόφο του Kαραβά και τις Δεξαμενές, τους Kοκκινιώτες που συγκεντρώθηκαν στην Oσία Ξένη για να τιμήσουν τους εκτελεσμένους στο μπλόκο. Δέκα νεκροί και τρεις τραυματίες. Προηγήθηκαν οι συμμαχικοί βομβαρδισμοί του Πειραιά και της Δραπετσώνας στις 11 Ιανουαρίου 1944 και τον Σεπτέμβριο του 1944 ο βομβαρδισμός του Νεκροταφείου Αναστάσεως της Ευγένειας και γύρω Περιοχής με δεκάδες νεκρούς και από την Δραπετσώνα. Ώσπου έφθασε η πολυπόθητη ημέρα της απελευθέρωσης 12–10–1944. Tην ημέρα αυτή και την επομένη η Δραπετσώνα και το Κερατσίνι έζησε τις ηρωικές στιγμές της ANTIΣTAΣHΣ με τη μάχη της KOΠHΣ (στρατιωτική βάση) και της HΛEKTPIKHΣ (εταιρίας)

  Oι Γερμανοί ντροπιασμένοι ετοιμάζουν την αναχώρησή τους μετά τις κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν στις 19–9–1944 και τις μαζικές απεργίες. Τότε συνέλαβαν αρκετούς εργάτες και δια μέσου του Κερατσινίου τους οδηγούσαν στο Πέραμα. Στο καφενείο του Tρίμπαλη προς την παραλία του Κερατσινίου, τους επιτέθηκε ο EΛAΣ Κερατσινίου– Ταμπουρίων με αποτέλεσμα να τραυματίσει δύο Γερμανούς και ν’ απελευθερώσει τους συλληφθέντες. Υπήρξαν όμως και οι απώλειες. Τραυματίστηκε ο Επονίτης Αντωνίου Γερ. και συνελήφθηκαν οι Σωφρώνης Αξιώτης και Βενιζέλος Πασσαλής που εκτελέστηκαν στη σημερινή οδό Θεοφράστου και Μαρίας Kιουρί. Νέα μάχη δόθηκε την επόμενη όταν Ασφαλίτες πιάσανε επίκαιρες θέσεις θέλοντας να εμποδίσουν τους ανθρώπους που συνόδευαν με πομπή τους νεκρούς στο νεκροταφείο της Ανάστασης.

  

  Στις 12 και 13 Οκτωβρίου 1940 οι Γερμανοί βλέποντας ότι δεν μπορούν πια να παραμείνουν, ανατίναξαν προβλήτες, το τελωνείο, λιμεναρχείο και κτίρια του Ο.Λ.Π. πρόθεσή τους ήταν να σωριάσουν σε ερείπια το εργοστάσιο ΚΟΠΗ, ντεπόζιτα πετρελαίων, βιομηχανίες, αλευρόμυλους στο Κερατσίνι και την Ηλεκτρική Εταιρεία. Με εξουδετερώσεις καλωδιακών μηχανισμών και μάχες του Ε.Λ.Α.Σ. Ταμπουρίων σώθηκαν ο ΣΕΚ, ο ΣΠΑΠ (τρένα), η ΚΟΠΗ, η Σχολή Δοκίμων, οι Αλευρόμυλοι, η Shell και η Standard.

  Οι μάχες της Ηλεκτρικής και της Κοπής δόθηκαν κατά την αποχώρηση των Γερμανικών Δυνάμεων από την Ελλάδα. Όλες οι σχετικές επιχειρήσεις έγιναν κάτω από αμφιλεγόμενο καθεστώς καθώς οι Γερμανοί ήθελαν να φύγουν χωρίς απώλειες ενώ οι Βρετανοί –για τους οποίους η Βέρμαχτ ήταν ήδη ξεγραμμένη- ήθελαν να τους διευκολύνουν για να προλάβουν τον «Κόκκινο Στρατό» που πλησίαζε τα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη.

   Έτσι η στρατηγική των Γερμανών περιελάμβανε αφ’ ενός μια διάθεση καλής πίστης απέναντι στους αντάρτες που μπορούσαν να της δυσκολέψουν τη ζωή και να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες, αφ’ ετέρου ήθελαν να καταστρέψουν πολεμικό υλικό και μεταφορικά μέσα ώστε να καθυστερήσει η καταδίωξή τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 12 Οκτωβρίου η Βέρμαχτ κήρυξε την Αθήνα «ανοχύρωτη πόλη» και κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη!!

   Στο πλαίσιο αυτό, η επίθεση των Γερμανών κατά εργοστασίων όπως η Κοπή, που είχε στρατιωτικό υλικό, ή η Ηλεκτρική (βασική πηγή ενέργειας στο λεκανοπέδιο) όπως και η μερικές καταστροφές στο λιμάνι, ήταν η πολιτική που αποφάσισαν να ακολουθήσουν οι Γερμανοί κατά την αποχώρηση αποφεύγοντας «σκέψεις» νοσηρών εγκεφάλων που εισηγούντο μαζικές εκτελέσεις αιχμαλώτων και ειδικά της πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας του τόπου..

   Από την άλλη, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ και η διοίκηση του ΕΑΜ πήραν τα μέτρα τους. Προσπάθησαν να αποσοβήσουν τις καταστροφές των βασικών υποδομών, ενώ προκάλεσαν μεγάλες απώλειες στους Γερμανούς κατά τους τελευταίους μήνες της Κατοχής. Σον Πειραιά, τμήμα του ΕΛΑΣ έδωσε δυο σημαντικές μάχες και κατάφερε να αποτρέψει την καταστροφή της Ηλεκτρικής και της Κοπής. Και οι δυο αυτές μάχες δόθηκαν από αντάρτικα σώματα που είχαν πολλούς Δραπετσωνίτες (όπως και Κερατσινιώτες και Πειραιώτες γενικά) στη σύνθεσή τους

Η Μάχη για τη Διάσωση της Κοπής

 

   Η μάχη της Κοπής, που αποτελεί την πρώτη φάση μιας μεγαλύτερης μάχης που κορυφώθηκε στην Ηλεκτρική, έχει ξεχαστεί από τα επίσημα βιβλία ιστορίας και έχει –ως εκ τούτου– υποβαθμιστεί. Ωστόσο ήταν μια σπουδαία μάχη που απέτρεψε την καταστροφή ενός εργοστασίου από τους Γερμανούς και έδειξε ότι ο λαός και οι οργανωμένες στρατιωτικές δυνάμεις του, ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ ήταν παρόντες και αποφασισμένοι να υπερασπιστούν την πατρίδα.

   Οι νεκροί της μάχης της Κοπής θεωρήθηκε μέρος της μάχης της Ηλεκτρικής με αποτέλεσμα ακόμη και οι νεκροί στην Κοπή να καταγράφονται σαν νεκροί της μάχης της Ηλεκτρικής. Εμείς εδώ, ανασυνθέτουμε τις αναμνήσεις των πρωταγωνιστών, όπως του Νίκανδρου Κεπέση και άλλων και παρουσιάζουμε το εξαίρετο γεγονός που τιμά την ιστορία της πόλης.

    Ο Νίκανδρος Κεπέσης, εκ των πρωταγωνιστών στις μάχες που δόθηκαν κατά την αποχώρηση των Γερμανών για τη διάσωση της Κοπής και της ΔΕΗ, αυτόπτης μάρτυρας ο ίδιος των γεγονότων, γράφει:

   «Ανάμεσα στις μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ του Πειραιά ενάντια στους χιτλερικούς στις 12 Οκτώβρη ήταν και η μάχη για τη διάσωση της «Κοπής», στην οδό Αναπαύσεως στη Δραπετσώνα.

   Η μάχη δόθηκε το απόγευμα. Ήταν περίπου η ώρα που η Διοίκηση του 6ου Συντάγματος πήγαινε για συνάντηση των Άγγλων στη Διεύθυνση της Αστυνομίας.

   Ειδικά για την περιοχή που ήταν η «Κοπή»: Ευγένεια Δραπετσώνα– Ταμπούρια είχαμε συστήσει στη Διοίκηση του Ι Τάγματος ν’ αποφύγει κάθε σύγκρουση. Ιδιαίτερα ύστερα από την ενημέρωση που μας έγινε ότι η χιτλερική φρουρά έφυγε από το Ηλεκτρικό Εργοστάσιο. Κι αυτό γιατί κάθε δίκη μας εμφάνιση θα προκαλούσε το ενδιαφέρον της Χιτλερικής Διοίκησης και ο κίνδυνος να στείλει ξανά φρουρά στο Εργοστάσιο ήταν πραγματικά μεγάλος. Κι αυτό αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο για το Εργοστάσιο.

  Ωστόσο τα γεγονότα δεν μπορείς να το προλαβαίνεις και να τα κατευθύνεις πάντα όπως τα θέλεις…

  Η σύγκρουση έγινε όμως σε μία στιγμή που οι χιτλερικοί δεν μπορούσαν να κινήσουν μεγάλες δυνάμεις. Σε μία στιγμή που είχε εκδηλωθεί η γενική μας επίθεση ενάντια σε φρουρές που άρχισαν να υποχωρούν, όπως π.χ. απ’ το Παλατάκι, από τη ΣΕΚ (Καμίνια) κ.λπ., που αναφέραμε πιο πάνω.

  Η σύγκρουση άρχισε όταν μία μικρή χιτλερική φρουρά ανατίναξε ένα χτίριο της Kοπής»

  

   Μια μπροσούρα της εποχής έγραφε:

  «Μία γερμανική φρουρά έχει αναλάβει το έργο της καταστροφής… της Kοπής»

  Ο Νίκανδρος Κεπέσης συνεχίζει την περιγραφή του:

   «Ο ΕΛΑΣ ξεσηκώνεται και οι τηλεβόες καλούν τις γειτονιές σε ξεσηκωμό… Προχωρούν οι ελασίτες από δρόμο σε δρόμο κι οι γυναίκες άτρομες κι αυτές προσπαθούν να τους βοηθήσουν όπως μπορούν. Τα πολυβόλα των Ούννων βάλλουν θεριστική βολή, μα οι ελασίτες έχουν πλησιάσει πια κοντά. Κρύβονται πίσω από τη μάντρα της «Κοπής» έχουν πολιορκήσει τους Ούννους. Ένας τηλεβόας… μιλάει γερμανικά: «Aν ανατιναχτεί άλλο χτίριο θα πληρώσετε με το κεφάλι σας…». Και μόλις σβήνει τελευταία λέξη από το χωνί μία σαρωτική επίθεση απ’ όλες τις πλευρές αναγκάζει τους Γερμανούς να σηκώσουν άσπρο πανί…».

   Έτσι σώθηκε το μέγιστο μέρος της «Κοπής» από την καταστροφική μανία των χιτλερικών. Σώθηκε χάρη στην αυτοθυσία των ελασιτών του Ι Τάγματος του 6ου ανεξάρτητου Συντάγματος του ΕΛΑΣ… Σύμφωνα με μαρτυρίες των Κ.Παρθενόπουλου και Κ.Αγαθαγγελίδη που έζησαν τα γεγονότα το μεσημέρι της 11ης Οκτωβρίου τριάντα περίπου ποδηλάτες με οπλισμό ανέβαιναν την Αναπαύσεως με κατεύθυνση την Πλάτωνος προς την Ηλεκτρική. Έγιναν οδομαχίες και υποχώρησαν προς την Κοπή. Στο ντουβάρι του Νεκροταφείου επί της οδού Πλάτωνος υπήρχε πολεμίστρα του ΕΛΑΣ. Εκεί σκοτώθηκαν οι ΚΟΣΜΙΔΗΣ ΠΑΝ., ΤΟΡΟΣΙΑΔΗΣ ΑΚΡΙΤΑΣ και ο ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ ΠΑΝ. Που αναφέρονται ως σκοτωμένοι στη μάχη της Ηλεκτρικής.

    Πριν καταλάβει ο ΕΛΑΣ την Κοπή ανατινάχτηκε από τους Γερμανούς ένα μέρος της Κοπής και η πόρτα εισόδου του εργοστασίου. Δίπλα ακριβώς ήταν το ψιλικατζίδικο «του Χαριλάκη». Αυτό ανατινάχτηκε σκοτώνοντας τον ιδιοκτήτη του Χαρίλαο Χριστοφορίδη και τον γιο του. Ο άλλος γιος του Χριστοφορίδη (Χριστόφορος ή Στέλιος) σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά στου Μακρυγιάννη.

   Μετά από αυτές τις μάχες, έγινε η τελική μάχη της Κοπής και οι Έλληνες ανάγκασαν με μια σαρωτική επίθεση τους Γερμανούς να παραδοθούν.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ για την υποδοχή

Σε όλους τους φίλους που επικοινώνησαν μαζί μου με ημέιλ, μετά την ανακοίνωση της ΚΙΝΗΣΗΣ είναι αφιερωμενη αυτή η ανάρτηση. 

Την Ανακοίνωση για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ την ανάρτησα και στο Φέισμπουκ. Εκεί, ως γνωστόν, μπορείς να απαντάς στα σχόλια απ' ευθείας. Εγώ πάλι, επίσης ως γνωστόν, απαντάω στα ημέιλ προσωπικά στον καθένα. Τώρα θέλω να το κάνω και ομαδικά. 

Ευχαριστώ λοιπόν για την υποδοχή της υποψηφιότητας. Όπως είναι φυσικό, κάποιες αναρτήσεις μου στο μπλογκ θα αφορούν και σε αυτήν, όμως δεν θα μετατραπεί σε προεκλογικό φυλλάδιο. Θα συνεχίσω τα σχόλιά μου κανονικά με την γνωστή θεματολογία. Θα δημιουργηθεί άλλο μπλογκ για τις ανάγκες του εκλογικού αγώνα. 

Μια νέα δημοτική κίνηση για το Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα

   Μια νέα δημοτική κίνηση συγκροτείται. 
   Είναι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ για το Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα. 
   Δημοσιεύω την ανακοίνωση μιας νέας κίνησης που συγκροτείται για τον δήμο Κερατσινίου και Δραπετσώνας. Δεν είναι κίνηση-φάντασμα που κάποτε θα εκλέξει τον επικεφαλής. Έχει υποψήφιο δήμαρχο, εμένα. Έχει και μέλη που, πολλά από αυτά, με τα ονόματεπώνυμά τους θα είναι σύντομα γνωστά σε όλους. Οι πρώτες διαβουλεύσεις και συσκέψεις έγιναν. Η απόφαση για το πρώτο βήμα ελήφθη, είναι αυτή η ανακοίνωση. Ακολουθεί το άνοιγμα σε όλο τον δημοκρατικό χώρο. Αυτή τη στιγμή προέχει η αναγγελία με την ανακοίνωση. Θα ακολουθήσουν οι διεργασίες, οι ευρύτερες συσκέψεις και το αναλυτικό πρόγραμμα.

 

             Μια Δημοκρατική Προοδευτική Κίνηση

      για το Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα συγκροτείται.

    Συνδημότη, συνδημότισσα του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας,

    πλησιάζει ο χρόνος των δημοτικών εκλογών. Σε λίγους μήνες με την ψήφο σου θα καθορίσεις την πορεία της πόλης μας. Συμμετέχοντας στις εκλογές, με το σύστημα της απλής αναλογικής που δεν επιτρέπει χαμένη ψήφο, υπερασπίζεις τους δημοκρατικούς θεσμούς κι αποφασίζεις για το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου.

    Αποφασίσαμε να συμμετάσχουμε στις ερχόμενες εκλογές, συστήνοντας μια νέα δημοτική κίνηση που εξαπλώνεται σε όλη την πόλη. Σκοπός και προσδοκία μας είναι η συστράτευση κι η αξιοποίηση όλων των Προοδευτικών, Δημοκρατικών δυνάμεων της τοπικής κοινωνίας με κύρια χαρακτηριστικά την πολυφωνία. την δημοκρατία και την συμμετοχή. Θεμελιώδης στόχος μας κι η απόκρουση της ακροδεξιάς που ξεπρόβαλε με εγκληματικό τρόπο στην περιοχή μας. Θέλουμε να αλλάξουμε την πόλη και να την εκσυγχρονίσουμε, να την καταστήσουμε φιλική προς τους κατοίκους της, φιλόξενη προς τους επισκέπτες της.

   Το 2014, η κίνηση "Άλλος Δρόμος", παρά την στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και την δύναμη της επερχόμενης αλλαγής, πήρε μόλις 18% την πρώτη Κυριακή, και κέρδισε τις εκλογές στον δεύτερο γύρο. Ο Χρήστος Βρεττάκος, μερικούς μήνες πριν τις εκλογές ήταν σχεδόν αθέατος από τις κινητοποιήσεις και τους διεκδικητικούς αγώνες της πόλης. Σαν Δήμαρχος, όμως, είχε την τύχη να βρει μια Κυβέρνηση και μια Περιφέρεια που υλοποίησαν πολλά από τα χρόνια αιτήματα του δήμου. Αυτή η άπλετη κυβερνητική στήριξη της δημοτικής αρχής φάνηκε σε όλα τα επίπεδα. Με τροπολογίες στη Βουλή η κυβέρνηση έδωσε πολλά χρήματα στον Δήμο, χρήματα κερδισμένα σε προηγούμενες τετραετίες. Έδωσε στον δήμο προγράμματα για σωρεία προσλήψεων στην καθαριότητα κι αλλού. Με την παραχώρηση του παραλίου μετώπου, της περιοχής των Λιπασμάτων, η κυβέρνηση εκπλήρωσε ένα όνειρο γενεών. Ο δήμος τα διαχειρίστηκε όλα αυτά μίζερα χωρίς να αξιοποιήσει τις τεράστιες δυνατότητες που άνοιγαν για την πόλη. Αυτά που δόθηκαν στον Χρήστο Βρεττάκο, πρωτοφανή για την ιστορία της πόλης μας, ξεπερνούσαν κατά πολύ τις δυνατότητες της δημοτικής αρχής. Ούτε την αριστερή αντίληψη αλλά ούτε και την αστική οπτική εξυπηρέτησε. Άρτος και θεάματα μπορεί να είναι ευχάριστα κι αναγκαία για τον λαό, που τα στερήθηκε για χρόνια, ωστόσο δεν συνιστούν αειφόρο ανάπτυξη ούτε μόνιμη βελτίωση της ποιότητας ζωής.

    Η δημοτική αρχή κλείστηκε στα γραφεία κι αρνήθηκε να ανοίξει τον Δήμο στους δημότες και να αφουγκραστεί τα προβλήματά τους. Δεν έφερε τον λαό στο προσκήνιο, απλά, βάδισε στα γνωστά μονοπάτια ξεπερασμένων πρακτικών διοίκησης, όπου μια κλειστή περιχαρακωμένη ομάδα διοικεί συγκεντρωτικά τον Δήμο. Δεν δέχτηκε να φτιάξει μιαν Επιτροπή Ανάπλασης που θα τής έδινε σωστές κατευθύνσεις. Απαξίωσε κάθε άλλη φωνή, ακόμα και εργαζομένους που προσέφεραν τα πάντα για να κρατηθεί ο δήμος στα πόδια του. Η ομάδα Βρεττάκου, ό,τι θετικό είχε να δώσει, το έδωσε. Από εδώ και πέρα δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούριο. Σπατάλησε τις δυνάμεις του δήμου, μίκρυνε τους ορίζοντές του. Τα έτοιμα λεφτά που βρήκε στο ταμείο λιγόστεψαν δραματικά. Οι έτοιμες ιδέες που βρήκε, μετά από αγώνες δεκαετιών των άλλων, τώρα πια τελειώνουν κι αυτές. Με κλειστά αυτιά λοιδορεί κάθε άλλη φωνή, όχι μόνο τους αντιπάλους της αλλά ακόμη και τους κυβερνητικούς ευεργέτες της. Αξιοποιεί μόνο ό,τι εκπορεύεται από το στενό ιδεολογικό της περιβάλλον. Εκδηλώνει φοβική στασιμότητα για το παραπάνω βήμα κι ένα αναμάσημα παλιών πρακτικών που δείχνουν την έλλειψη οράματος για την πόλη.

   Η Κίνηση, που συγκροτείται, θέλει να συνδυάσει τη γνώση με τον ενθουσιασμό, την εμπειρία του παλιού, με την ορμή του νέου. Βλέπει θετικά τις αλλαγές που, με την απλή αναλογική, επιβάλουν συναινέσεις. Προτείνει ως επικεφαλής και υποψήφιο δήμαρχο, τον Γιώργο Τσιρίδη, άνθρωπο με ιδέες που μπορούν να εμπνεύσουν και να ενεργοποιήσουν δημιουργικές δυνάμεις.

    Ο Γιώργος Τσιρίδης έχει εμπειρία και γνώση ώστε να μην αποτελεί πείραμα νέου τύπου. Ο ίδιος έχει δοκιμαστεί όταν ανόρθωσε οικονομικά και διοικητικά τον Δήμο Δραπετσώνας. Αγωνίστηκε και προώθησε τα μεγάλα ζητήματα της πόλης με κυρίαρχο την Ανάπλαση. Αγωνίζεται εδώ και δεκαετίες για την ανάκτηση του θαλασσίου μετώπου και την αλλαγή χρήσεων γης στην τέως Βιομηχανική Ζώνη. Διατύπωσε το όραμα για την Ανάπλαση και την οικονομική ανασυγκρότηση της περιοχής μας. Χτύπησε οικονομικά τον ΟΛΠ (αυτά εισέπραξε μεταξύ άλλων ο Βρεττάκος με ρύθμιση της κυβέρνησης). Φορολόγησε τις μεγάλες βιομηχανίες με το αντιρρυπαντικό τέλος.

    Η Κίνηση σύντομα θα συγκροτήσει τα όργανά της που θα προκύψουν από δημοκρατικές διαδικασίες. Ο Γιώργος Τσιρίδης, με αξιόλογο κοινωνικό και στελεχιακό δυναμικό και συνεργάτες με γνώση, αγάπη για τον τόπο και ικανότητα, μπορούν να κάνουν πράξη το όραμα ενός βιώσιμου, ανθρώπινου συμμετοχικού και λειτουργικού Δήμου. Η πρόοδος της πόλης περνάει μέσα από τη χρηστή οικονομική διαχείριση και την αξιοποίηση προγραμμάτων για την περιβαλλοντική, ενεργειακή και συγκοινωνιακή αναβάθμισή και για την κοινωνική συνοχή. Με σκοπό την ανάπτυξη της πόλης, με σεβασμό στους ιστορικούς αγώνες που δόθηκαν στις συνοικίες της, το πρόγραμμα που πρόκειται να παρουσιάσει η κίνησή μας έχει σαν βασικό σκοπό τη συμμετοχή των πολιτών στις διεργασίες του Δήμου, τη βελτίωση της καθημερινότητας του δημότη, την αξιοποίηση των χώρων που υπάρχουν στην πόλη με την παράλληλη δημιουργία θέσεων απασχόλησης.

    Ήρθε η ώρα ένας νέος δημιουργικός άνεμος να φυσήξει στον ιστορικό μας Δήμο. Να γίνει αντάξιος των προσδοκιών μας. Να προχωρήσουμε στον δρόμο που μας ταιριάζει, προς ένα αξιοβίωτο κι ευοίωνο μέλλον για το Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα του σήμερα και των επόμενων γενεών.

Συσπειρωθείτε στην νέα Κίνηση που συγκροτείται

με υποψήφιο δήμαρχο τον ΓΙΩΡΓΟ ΤΣΙΡΙΔΗ