Κώστας Γεωργάκης, ένας ήρωας ανάμεσά μας

Σαν σήμερα, 19 Σεπτεμβρίου, έσβησε ένας ήρωας, διαλέγοντας με τον θάνατό του να πολεμήσει την χούντα. Ήταν ο Κώστας Γεωργάκης από την Κέρκυρα.

Το άγαλμα του Κώστα Γεωργάκη στην Κέρκυρα 

Το 1970 ο Γεωργάκης σπούδαζε στην Ιταλία (Γένοβα). Στην Ελλάδα υπήρχε η χούντα η οποία προσπαθούσε να διεισδύσει με χαφιέδες στις οργανώσεις των φοιτητών στην Ιταλία. Με τις πληροφορίες που αποσπούσε και τις κατηγορίες που κατασκεύαζε η Χούντα έκανε εκβιασμούς στα συγγενικά των φοιτητών πρόσωπα που βρίσκονταν στην Ελλάδα.

Ο Κώστας Γεωργάκης διαπίστωσε τη διείσδυση και φοβήθηκε τους εκβιασμούς στους δικούς του. Διάλεξε λοιπόν ένα τρόπο διαμαρτυρίας που θα γινόταν με βεβαιότητα γνωστός παντού και που θα άφηνε τους συγγενείς του ανέγγιχτους. ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΕ τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου μπροστά στο δικαστικό μέγαρο της Γένοβας στην πλατεία Ματεότι. Καθώς καιγόταν φώναζε "Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η Δημοκρατία, ζήτω η Ελεύθερη Ελλάδα"

Στην Κέρκυρα υπάρχει ένα άγαλμα του ήρωα της δημοκρατίας Κώστα Γεωργάκη.

Στη Γένοβα στο σημείο της αυτοθυσίας υπάρχει μια πλακέτα που γράφει για το γεγονός και γράφει μεταξύ άλλων "Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι σκιρτούν μπροστά στην ηρωική του χειρονομία"

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος έγραψε γι αυτόν το παρακάτω ποίημα:

Στον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970

Ντύθηκες γαμπρός

φωταγωγήθηκες σαν έθνος.

Έγινες ένα θέαμα ψυχής

ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.

Είσαι η φωτεινή

περίληψη του δράματος μας,

τα χέρια μας προς την Ανατολή

και τα χέρια μας προς τη Δύση.

Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια

τ’ αναστάσιμο φως

κι ο επιτάφιος θρήνος μας.

συλλογή: “η θέα του κόσμου”

Η χτεσινή διαδήλωση

Η χτεσινή ανακοίνωση της κίνησης "Άλλος Δρόμος" που είναι και η δημοτική αρχή του δήμου Κερατσινίου-Δραπετσώνας για την χτεσινή πορεία-διαδήλωση για τον Παύλο Φύσσα λέει μεταξύ άλλων:τα εξής:

Με οργανωμένο σχέδιο και καταδρομικές επιχειρήσεις σε ολόκληρη την πόλη, εκείνοι που τους ενοχλεί το μήνυμα του Παύλου προσπάθησαν να διαλύσουν την πορεία και να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. Στο μέσο της διαδρομής πολυποίκιλες ομάδες «μαυροντυμένων» άρχισαν να σπάνε κτήρια του Δήμου (ΚΕΠ, Δημαρχείο), να βάζουν φωτιές και να χτυπάνε τους διαδηλωτές.

Θα έλεγα "υπερβολές" αν δεν τους είχα δει με τα μάτια μου να χτυπούν όχι μόνο τα κτήρια του δήμου αλλά και να τρομοκρατούν τους διαδηλωτές που τους γιουχάϊζαν. Σε κάποιον ψηλό που παρακολουθούσε από μερικά μέτρα απόσταση, είπα "τι κάνουνε ρε τα κωλόπαιδα" και μου απάντησε "τουλάχιστον αυτά έχουνε ψυχή"!

Κατά τα άλλα η πορεία έγινε, το μνημείο Παύλου Φύσσα στήθηκε και ο Χρήστος Βρεττάκος έδειξε έναν τσαμπουκά (και στα επεισόδια και στις συνεντεύξεις που έδωσε) που τον έχει ανάγκη η περιοχή μας. Αφού δεν μου σπάσανε και το αυτοκίνητο, όλα καλά! . 

Σήμερα οι εκδηλώσεις συνεχίζονται στην Πλατεία Συντάγματος με συναυλία.

Ο πολυμήχανος στρατηγός Θεμιστοκλής και το ταφικό μνημείο του στη Δραπετσώνα

Το ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΙΟ, το σύγχρονο γλυπτό του δήμου και στο βάθος το διατηρητέο Γυαλάδικο 

Το σύγχρονο γλυπτό που τοποθέτησε ο δήμος στο σημείο του Θεμιστόκλειου.
Φαίνονται ο υπογράφων (δεξιά) και ο γλύπτης-δημιουργός κ. Γεωργαρίου

Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας

Στα στενά της Σαλαμίνας δόθηκε το 480 π.Χ η αποφασιστική μάχη ανάμεσα στους Πέρσες και τους Έλληνες, που κατέληξε σε απομάκρυνση του Περσικού κινδύνου και την απαρχή της κυριαρχίας του ελληνικού πνεύματος σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.

Οι Πέρσες βρίσκονταν ήδη στην Αθήνα, την οποία είχαν πυρπολήσει και απειλούσαν πλέον και την Πελοπόννησο. Ολόκληρος ο ελληνικός στόλος τέθηκε υπό την ηγεσία του Σπαρτιάτη βασιλέα τυπικά αλλά υπό την πραγματική καθοδήγηση του Αθηναίου στρατηγού Θεμιστοκλή και αντιμετώπισε τους Πέρσες στον στενό χώρο μεταξύ της ακτής της Σαλαμίνας, της Ψυτάλλειας και της απέναντι ακτής όπου σήμερα βρίσκονται το Κερατσίνι και η Δραπετσώνα.

Η έκβαση της ναυμαχίας είναι γνωστή και τα αποτελέσματά της επίσης. Οι συνέπειες μάλιστα αυτής της μεγάλης νίκης που χρεώνεται ολόκληρη στον Θεμιστοκλή ήταν να μετατραπεί η Αθήνα σε μια πόλη θαλασσοκράτειρα και να κυριαρχήσει στον τότε γνωστό κόσμο.

Ο Θεμιστοκλής που συνέλαβε την ιδέα της ναυτικής ενδυνάμωσης της Αθήνας, έγινε ένα παιδί του Πειραιά. Οχύρωσε τον Πειραιά και κατέστησε βασική του Πύλη την Ηετιώνεια Πύλη που βρισκόταν στο βορειοδυτικό τμήμα του λιμανιού. Έξω ακριβώς από τα τείχη, όπως συνήθιζαν οι αρχαίοι Έλληνες, φτιάχνονταν τύμβοι για σπουδαίους Αθηναίους που πέθαιναν. Στον χώρο όπου σήμερα βρίσκεται η Δραπετσώνα υπήρχαν τύμβοι και ταφικά μνημεία για πολλούς επιφανείς. Εδώ μεταφέρθηκαν και τα οστά του Θεμιστοκλή και προς τιμήν του στήθηκε μνημείο (το Θεμιστόκλειο) ακριβώς απέναντι από τον χώρο όπου ο ίδιος μεγαλούργησε.

Το «Θεμιστόκλειον», ένα μνημείο προς ανάδειξη

Στην Δραπετσώνα και στον χώρο του πρώην εργοστασίου Λιπασμάτων, βρίσκεται ένα ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή. Από την ιστορία γνωρίζουμε ότι ο Θεμιστοκλής είναι ο μεγάλος Αθηναίος στρατηγός και ηγέτης, ανέδειξε τον Πειραιά σαν πόλη και μετέτρεψε την Αθήνα σε μεγάλη ναυτική υπερδύναμη της εποχής της.

Ο νικητής της μάχης της Σαλαμίνας ωστόσο, ακολούθησε την μοίρα πολλών ένδοξων τέκνων της Ελλάδας και κάποια στιγμή εξοστρακίστηκε. Διώχθηκε από τους αριστοκρατικούς αντιπάλους του και κατέφυγε στην Περσία για προστασία. Έμεινε στα απέναντι παράλια της Μικράς Ασίας και πέθανε στη Μαγνησία όπου και ετάφη.  Κάποια χρόνια μετά τον θάνατό του, φίλοι του πολιτικοί και θαυμαστές του μετέφεραν τα οστά και έφτιαξαν ένα ταφικό μνημείο προς τιμήν του απέναντι από το σημείο όπου δοξάστηκε, στο σημείο που βρίσκεται στην έξοδο του λιμένα του Κανθάρου (του κεντρικού λιμανιού του Πειραιά) και απέναντι ακριβώς από την Ψυτάλλεια.  Το μαρτυρούν αυτό ο Θουκυδίδης, ο Παυσανίας και άλλοι αρχαίοι συγγραφείς. Μάρτυρας της ύπαρξης και ιστορίας του Θεμιστόκλειου ήταν και ο Πλούταρχος ενώ αυτόπτης μάρτυρας και ο Διόδωρος ο Περιηγητής που περιέγραψε και την ακριβή του τοποθεσία.

Ο χώρος του μνημείου, το «Θεμιστόκλειον», βρίσκεται στην παραλία του εργοστασίου Λιπασμάτων και η περιγραφή του χώρου του ταφικού μνημείου από τον Διόδωρο τον Περιηγητή (κατ’ άλλους Θεόδωρο) που τον επισκέφτηκε κάποια χρόνια αργότερα δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία. Λέει συγκεκριμένα ο Πλούταρχος για τον Διόδωρο :

«Διόδωρος δ’ ο περιηγητής εν τοις περί μνημάτων είρηκεν, ως υπονοών μάλλον ή γιγνώσκων, ότι περί τον λιμένα του Πειραιώς, από του κατά τον Άλκιμον ακρωτηρίου, πρόκειταί τις οίον αγκών και κάμψαντι τούτον εντός, ή το υπεύδιον της θαλάττης, κρηπίς εστιν ευμεγέθης και το περί αυτήν βωμοειδές, τάφος Θεμιστοκλέους»

Φωτογραφία παρμένη από το ταφικό μνημείο. Στη θαλάσσια αυτή λωρίδα βυθίστηκαν τα περσικά πλοία. Στο βάθος η Ψυτάλλεια και η Σαλαμίνα

Λέει στο χωρίο αυτό ο Παυσανίας, ότι ο Διόδωρος που περιέγραφε μνημεία, είδε το μνημείο αυτό που ήταν μεγάλου μεγέθους και που βρισκόταν έξω από το λιμάνι του Κανθάρου, απέναντι από το ακρωτήρι του Άλκιμου (απέναντι δηλαδή από το σημερινό Χατζηκυριάκειο). Το σημείο αυτό εξ άλλου βρισκόταν ακριβώς στο σημείο όπου είχαν σταθεί τα Περσικά πλοία και όπου έγινε η καταστροφή του Περσικού στόλου, μεταξύ του ακρωτηρίου της Σαλαμίνας και της απέναντι ακτής., γύρω από την Ψυτάλλεια όπου έγινε και σφαγή των Περσών.

Στον χώρο και στο περιγραφόμενο σημείο υπάρχουν υπολείμματα του ταφικού μνημείου όμως χρειάζεται ανασκαφή για να βρεθούν τα αρχαία και να αναδειχθεί το σπουδαίο αυτό μνημείο.

Ο τάφος του Θεμιστοκλή με τις κολώνες και τα ερείπια όπως υπήρχε στον 18ο και 19ο αιώνα και όπως σχεδιάστηκε από τον Sim. Pombardi που τον επισκέφτηκε

  

Η ΣΥΣΚΟΤΙΣΗ 90 ΕΤΩΝ!!

Για όσο καιρό λειτουργούσαν τα Λιπάσματα, το ταφικό μνημείο έμενε περιτοιχισμένο αλλά και καλυμμένο από χώματα, χημικά και απορρίμματα. Οι αρμόδιοι του εργοστασίου διέδιδαν ότι το ταφικό μνημείο είναι …. «φάρος»!!! και ότι ο τάφος βρίσκεται στην απέναντι ακτή, στη Φρεαττύδα.

Στην χάρτη φαίνεται η διάταξη των Περσικών πλοίων ακριβώς μπροστά από το σημείο όπου έστησαν το ταφικό μνημείο του θριαμβευτή της ναυμαχίας.

Μπροστά από το ταφικό μνημείο υπάρχει η θάλασσα όπου ακριβώς βυθίστηκαν τα περσικά πλοία καθώς υποχωρούσαν από την Ψυτάλλεια. Ήταν ακριβώς το σημείο του θριάμβου του μεγάλου στρατηγού

Ήταν μια απαράδεκτη και εγκληματική ενέργεια ανθρώπων που δεν νοιάζονταν παρά για τα κέρδη τους. Έσβηναν την ιστορία της πόλης και αν ήταν δυνατόν θα εξαφάνιζαν κάθε ίχνος της. Υπάρχουν όμως τα γραπτά των αρχαίων συγγραφέων, οι παλιοί χάρτες που δείχνουν την ύπαρξη του μνημείου (tombe) και αναφορές ανθρώπων όπως ο Ιάκωβος Δραγάτσης που κατέδειξαν και το μνημείο αλλά και τον ακριβή τόπο στον οποίο βρίσκεται.

Όσο λειτουργούσε ο εργοστάσιο και η Δημοκρατία χώλαινε, όλα ήταν δύσκολα. Ωστόσο τώρα πια τίποτα δεν εμποδίζει την ανάδειξη του μνημείου και την απόδοσή του στους κατοίκους, τους επισκέπτες και ολόκληρο τον κόσμο του οποίου η Αρχαία Ελλάδα είναι πολιτιστική κληρονομιά. Η ναυμαχία της Σαλαμίνας έσωσε κάποτε τον δυτικό πολιτισμό, χρέος μας να σώσουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε από το ταφικό μνημείο του στρατηγού που θριάμβευσε στον τόπο εκείνο το 480 π.Χ.

 

Εκδοθέν το 1906, το βιβλίο του Ιάκωβου Δραγάτση "Θεμιστόκλειο" ασχολείται με την ακριβή τοποθεσία του μνημείου και αποδεικνύει πολύ έγκαιρα τη θέση του, στις αρχές του 20ου αι. και πριν αρχίσει η τρομερή συσκότιση και συγκάλυψη της αλήθειας από το εργοστάσιο (που φτιάχτηκε το 1909-11)

Πολλά οφείλει η Δραπετσώνα και το μνημείο στον κ. Ιακ.Χ.Δραγάτση, έναν ακούραστο ερευνητή της αλήθειας που στο βιβλίο του «Το Θεμιστόκλειον» (εκδόσεις «Βασιλική Τυπογραφία Παφτάκη-Παπαγεωργίου» 1910) όχι μόνο κάνει μια ενδελεχέστατη μελέτη που αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι  στον χώρο του (μετέπειτα εγκατασταθέντος) εργοστασίου βρίσκεται το Θεμιστόκλειο αλλά παραθέτει και χάρτες και φωτογραφίες που δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία. Θαυμαστής και ο ίδιος του Θεμιστοκλή αλλά και του άθλου του, γράφει ο Δραγάτσης σε ένα σημείο του βιβλίου του:

«Πάντων δ’ έσχατον, αφ’ ου εφθάσμαεν εις το τέλος του λόγου του περί του Θεμιστοκλέους θα ηδύνατό τθς να είπη πόσον αρμόζει η θέσις, όχι μπονον προς τα γεγραμμένα, αλλά και προς αυτό τούτο προ του να ιδρυθεί δηλ. μνημείον τιμητικόν τοιούτου ανδρός, αλλά και τοιούτου γεγονότος αναμνηστικόν, όχι μόνον διότι ο τόπος, ως είπομεν, απανταχόθεν είνε σύνοπτος, αλλά και διότι κείται εις τόσον καλόν σημείον, ώστε και δια τους εισπλέοντας και δια τους εκπλέοντας και δια πάντα εκείθεν παριόντα και το στενόν της Σαλαμίνος να δεικνύει και το μέγεθος της νίκης του Θεμιστοκλέους να υπομιμνήσκη και το υπέροχον της διανοίας του ανδρός εις τον νουν να επαναφέρει, ου μην αλλά να κείται εκεί προσόψιος άλλων ομοίως εξεχόντων σημείων και μετ’ αυτών να αναπολή εις την μνήμην την όλην εικόνα των εκεί τελεσθέντων» 

Η Δραπετσώνα οφείλει να αναδείξει το μνημείο ανασύροντάς το από τον βούρκο στον οποίο το τοποθέτησαν άνθρωποι εκμεταλλευτές που δεν έδιναν δεκαράκι για την ιστορία αυτού του τόπου αλλά και της χώρας μας γενικότερα. Σχετική πρόταση έχει ήδη ψηφιστεί από το Δημοτικό Συμβούλιο και το θέμα σύντομα θα βρει τον δρόμο του.

Σε ένα πανέμορφο σημείο το Θεμιστόκλειο -πέρα από την αυτονόητη ιστορική του αξία-  μπορεί να γίνει τόπος έλξης επισκεπτών Ελλήνων και Ξένων αν αξιοποιηθεί όπως πρέπει.

Το ΑΦΡΟΔΙΣΙΟ της Ηετιώνειας, θαμμένο τώρα κάτω από τον ΟΣΕ

Η Αφροδίτη της Μ'ήλου

Συνεχίζοντας την Ιστορία της Δραπετσώνας, μετά τα δημοσιεύματα

Α) για την Ηετιώνεια Πύλη (Καστράκι)

Β) για την αρχαιότητα και τον ρόλο της Ηετιώνειας στον Πειραιά

Γ) για την καταστροφή του Πειραιά μέχρι το σύγχρονο κράτος

Θα δημοσιεύσουμε τώρα τα εξής:

Δ) για το Ιερό της Αφροδίτης (Αφροδίσιο) και το Θεμιστόκλειο

Ε) για την προέλευση του ονόματος της Δραπετσώνας

Ζ) για τους αιώνες της εγκατάλειψης και σαν συνοικία του Πειραιά

Η) για τη συγκρότηση της σύγχρονης Δραπετσώνας

Ξεκινάμε με το (Δ), το Αφροδίσιο.

Τα αποσπάσματα είναι πάντα από το ανέκδοτο ακόμα βιβλίο των Γιώργου Χατζόπουλο, Γιώργου Τσιρίδη με τίτλο “Από τον Πόντο και τη Μικρασία ως τον Πειραιά … εδώ στη Δραπετσώνα”. Η Ένωση Ποντίων Πειραιά έχει αναλάβει να το εκδώσει μέχρι το τέλος του έτους.

   Το Ιερό της Αφροδίτης (Αφροδίσιο)

Στο Κονώνειο τείχος, στην Ηετιώνεια Πύλη, βρέθηκαν δύο επιγραφές. Οι επιγραφές αυτές γράφουν τα εξής:

1η: 

«ΕΠ’ ΕΥΒΟΥΛΙΔΟ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΠΌ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΡΞΑΜΕΝΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΆ ΤΟ ΑΦΡΟΔΙΣΙΟΝ ΕΠΙ ΔΕΞΙΑ ΕΞΙΟΝΤΙ Γ[Η]ΗΗΓ[Δ]ΔΔΔΔ ΜΙΣΘΩΤΗΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΒΟΙΩΤΙΟΣ ΑΥΤΉ ΠΡΟΣΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΛΙΘΩΝ»

2η:

«ΕΠΙ ΔΙΟΦΑΝΤΟ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΣΚΙΡΟΦΟΡΙΩΝΟΣ ΜΗΝΟΣ ΕΣ ΤΑ ΚΑΤ’ ΗΜΕΡΑΝ ΕΡΓΑ ΖΕΥΓΕΣΙ ΤΟΥΣ ΛΙΘΟΥΣ ΑΓΟΥΣΙ ΜΙΣΘΟΣ/ ΗΓ[Δ] Δ/ΣΙΔΗΡΙΩΝ ΜΙΣΘΟΣ Γ[Δ]»

Στην 1η επιγραφή αναφέρεται σαφώς ότι εκτελέστηκαν κάποιες εργασίες –κατασκευές (επισκευές πιθανώς) που έγιναν στο τείχος κοντά στο Αφροδίσιο.

Με βάση αυτό το απ’ ευθείας ανασκαφικό εύρημα αλλά και από περιγραφές αυτόπτων μαρτύρων περιηγητών της αρχαίας εποχής, γνωρίζουμε ότι δίπλα στην Ηετιώνεια Πύλη βρισκόταν το Ιερό της Αφροδίτης, το Αφροδίσιο.

Ο ναός πρέπει να βρισκόταν στο σημείο όπου σήμερα είναι ο ΟΣΕ (Σταθμός Λαρίσης) και ένα τμήμα του εκεί που είναι ο χώρος «Καστράκι» και όπου παλιότερα βρισκόταν ο χώρος του τελωνείου του Πειραιά.

Η γέννηση της Αφροδίτης, πίνακας του Μποτιτσέλι

Αναφορές στο Αφροδίσιο γίνονται στον Αριστοφάνη (στο έργο του «Ειρήνη»), στον Παυσανία κλπ. Οι αναφορές των αρχαίων αποδίδουν την ίδρυση του Αφροδίσιου είτε στον Θεμιστοκλή για την νίκη στη Σαλαμίνα, είτε στον Κόνωνα για τη νίκη του στην Κνίδο (στα παράλια της Μικράς Ασίας) όπου υπήρχε περίφημος ναός της Αφροδίτης. Πιθανό είναι να προϋπήρχε ναός της Αφροδίτης που ενισχύθηκε με αφορμή αυτές τις νίκες.

Πάντως δεν βρέθηκε κανένα θεμέλιο του ναού ως τώρα πράγμα που δείχνει ότι οι καταστροφείς του το εκθεμελίωσαν για να το κάνουν να μην φαίνεται καν η ύπαρξή του. Κάποια πιθανά ερείπια που έχουν απομείνει τα σημειώνει ο κ. Σταϊχάουερ που έκανε την ανασκαφή της Ηετιώνειας Πύλης.

Η μη ύπαρξη βαριών κατασκευών πάντως ενισχύεται από το γεγονός ότι τα Ιερά της Αφροδίτης ήταν συνήθως κήποι και μέρη με κήπους βασικά χωρίς βαριές κατασκευές. Αν είναι έτσι, τότε η περιοχή αυτή της σημερινής Δραπετσώνας θα πρέπει να ήταν ένας παράδεισος. Τα Αφροδίσια ήταν τόποι ιεροί που χρησίμευαν και για θεραπευτικούς σκοπούς για όσους δεν μπορούσαν να βρεθούν σε πραγματικά φημισμένους χώρους όπως οι Δελφοί, η Σαμοθράκη κλπ. Και το τοπίο μέσα και γύρω από τον Ναό ήταν πάντα φροντισμένο ώστε να είναι θαυμάσιο και να βοηθά στους προσερχόμενους να ηρεμήσουν και να βρεθούν κοντά στους θεούς, δηλαδή τη φύση.

Με την επιβλητική Ηετιώνεια Πύλη, τους μεγαλοπρεπείς τύμβους και τραπεζώνες (τάφους- μνημεία ηρώων) ερείπια των οποίων υπήρχαν διάσπαρτα μέχρι πρόσφατα σε όλη την περιοχή, και με το λιμάνι από τη μια και τα στενά της Σαλαμίνας από την άλλη, η Δραπετσώνα πρέπει να ήταν μια υπέροχη πόλη-τοποθεσία στην αρχαιότητα.

Η Δραπετσώνα, συνοπτικά, από την Αρχαιότητα μέχρι το νέο Ελληνικό Κράτος

Μεσαίωνας και Τουρκοκρατία

Συνεχίζοντας τη συνοπτική εξιστόρηση των παθών αυτού του τόπου, της Δραπετσώνας σαν τμήματος του Πειραιά και της Αθήνας, θα δούμε ότι η παρακμή έρχεται σταδιακά από τον καιρό της αποθέωσης (5ος πΧ αι.} μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή (400 μΧ) και ο Πειραιάς ολόκληρος μένει ακατοίκητος ουσιαστικά για 1.500 περίπου χρόνια. Μαζί του και η Δραπετσώνα. (από το βιβλίο "Από τον Πόντο και τη Μικρασία, εδώ στον Πειραιά ... στη Δραπετσώνα")

Η ΕΡΗΜΩΣΗ

Ο Αρχαίος κόσμος συνέχισε να εμπνέεται από τον ελληνικό πολιτισμό και το ελληνικό πνεύμα για πολλές εκατονταετίες μετά την παρακμή της Αρχαίας Ελλάδας, καθώς η παρακμή ήταν κυρίως στρατιωτική και όχι σε επίπεδο πολιτισμού. Οι Ρωμαίοι κατακτητές συνέχισαν να μεταδίδουν τον ελληνικό πολιτισμό τουλάχιστον μέχρις ότου αποδέχτηκαν τον Χριστιανισμό οπότε μεταστράφηκαν εναντίον κάθε τι του ελληνικού και πολέμησαν την αρχαία θρησκεία.

Σε όλα αυτά τα χρόνια, ο Πειραιάς και μαζί του η Τραπεζώνα, η σημερινή Δραπετσώνα, παρήκμαζαν σταδιακά αλλά διατηρούσαν τη λάμψη τους. Η οριστική καταστροφή όμως επήλθε ύστερα από επιδρομές.

Η ΜΕΤΑΤΡΟΠH ΠΕΙΡΑΙΑ ΚΑΙ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

ΣΕ ΣΧΕΔΟΝ ΑΚΑΤΟΙΚΗΤΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ

Μετά την παρακμή των Αθηνών και του αρχαίου κόσμου, προοδευτικά παρήκμασε και ο Πειραιάς και μαζί του η Ηετιώνια και ο Τραπεζών. Τρεις φορές καταστράφηκε η περιοχή:

· Το 85 π.Χ. από τον Ρωμαίο Σύλλα

· Το 267 μ.Χ. από τους Γότθους

· Το 395 μ.Χ. από τους Ρωμαίους του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους που έστειλαν για την εκτέλεση της καταστροφής τους Γότθους και πάλι.

Το ξερίζωμα της αρχαίας ελληνικής θρησκείας δεν ήταν καθόλου εύκολο στα μέρη όπου είχε ακμάσει το ελληνικό πνεύμα, έτσι η αλλαγή των καιρών συνοδεύτηκε με καταστροφές και δηώσεις που έπληξαν την πόλη της Αθήνας και μαζί της τον Πειραιά και τα περίχωρά του, όπου βρισκόταν και η Ηετιώνεια– Δραπετσώνα. Βάρβαροι Γότθοι με την πρόφαση του φανατικού χριστιανού, κατέστρεψαν και ισοπέδωσαν κάθε ναό, άγαλμα, έργο τέχνης, τα πάντα. Στόχος των ημιάγριων Γότθων-«χριστιανών» που έφτασαν εδώ ήταν φυσικά η λεηλασία και τα λάφυρα.

Από τον καιρό της ύστερης αρχαιότητας ο Πειραιάς και η Δραπετσώνα μένουν σχεδόν ακατοίκητα μέρη. Η ελάχιστη δραστηριότητα επικεντρώνεται σε ελάχιστα πλοία που έρχονται στον κυρίως λιμένα του Πόρτο Λεόνε όπως λέγεται πλέον ο Πειραιάς και ημιπαράνομα πλοιάρια που φτάνουν στον λιμένα των Φωρών της Δραπετσώνας (που ονομάζεται Κλεφτολίμανο, αυτό σημαίνει εξ άλλου το «Λιμήν Φωρών»).

Το Βυζάντιο –με εξαίρεση κάποιους ελληνολάτρες αυτοκράτορες- δεν είδε ποτέ με καλό μάτι την Αθήνα ή τον Πειραιά και δεν φρόντισε για μια αναγέννηση των πόλεων που τόσο είχαν δοξαστεί στο παρελθόν.

ΤΑ ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ

Στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας υπάρχουν εμπορικές ανταλλαγές και φτιάχνεται μάλιστα και τελωνείο του Πειραιά, κοντά στο μοναστήρι του Άγιου Σπυρίδωνα. Στην περιοχή που λεγόταν Ηετιώνια και που τώρα είναι ένας λόφος χωρίς όνομα, οι τράπεζες, οι πλάκες δηλαδή των ταφικών μνημείων που είναι παντού διάσπαρτα, θυμίζουν ότι αυτή η περιοχή κάποτε  περιείχε ζωή όπως και θάνατο. Το Πόρτο Λεόνε μετονομάζεται επί το «τουρικότερο» σε Αρσλάν Λιμάνι

Η καταχνιά κράτησε για πολλές εκατονταετίες. Ο Πειραιάς και η Ηετιώνια, που άρχισε να ονομάζεται Ντραπετζόνα και να καταγράφεται έτσι από τους περιηγητές και αυτούς που έφτιαχναν χάρτες τον 17ο και 18ο αι. άρχισε σιγά-σιγά να ξαναμπαίνει στην ιστορία..

Επανάσταση, 18ος και 19ος αιώνας

Βρυζάκης ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στην επανάσταση του 1821 η Δραπετσώνα όπως και ολόκληρος ο Πειραιάς ήταν μέρη ακατοίκητα. Ωστόσο στην περιοχή μας εκτυλίχτηκε ένα μέρος της δράσης του Γεωργίου Καραϊσκάκη όταν αυτός πολιόρκησε την Αθήνα όπου ήταν οχυρωμένοι οι Τούρκοι και μάλιστα πέθανε εδώ (στο Φάληρο) χτυπημένος από σφαίρα στη διάρκεια μάχης.

Για τη σφαίρα αυτή λένε πως ίσως ήταν έργο ενός εχθρού όμως είναι πολύ πιθανό να ήταν το βόλι κάποιου προδότη που ήθελε να ξεμπερδέψει με έναν ήρωα που ήταν απρόβλεπτος και ανυπότακτος σε οποιαδήποτε εξουσία.

Οι κύριες μάχες έγιναν στα Ταμπούρια (Κερατσίνι) και στο Φάληρο, όμως στη Δραπετσώνα εκτυλίχτηκαν και κάποιες φάσεις εκείνης της μάχης όπως αναφέρουν τα σχετικά  γραπτά εκείνης της εποχής.

ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΠΕΙΡΑΙΑ

Η Δραπετσώνα απετέλεσε τμήμα του Δήμου Πειραιά από το 1834 που αυτός ο δήμος ιδρύθηκε μέχρι το 1951 που αυτονομήθηκε διοικητικά. Στο διάστημα αυτό έγιναν στην Δραπετσώνα οι πρώτες εγκαταστάσεις.

Σφαγεία, Νεκροταφείο, Λοιμοκαθαρτήριο, λιμενικές εγκαταστάσεις, Ναυπηγείο κλπ. ήταν οι δραστηριότητες που υπήρχαν στην περιοχή μας μέχρι την δημιουργία των εργοστασίων στις αρχές του 20ου αι. και την έλευση των προσφύγων το 1922.

Αργότερα, τον 20ο αι., και σαν τμήμα πια του Πειραιά η Δραπετσώνα υπέφερε από εγκατάλειψη. Στέγη απολύτως υποβαθμισμένη (παράγκες), δημόσια έργα ανύπαρκτα (ένας μόνο ασφαλτοστρωμένος δρόμος, δημόσια ουρητήρια κλπ) εκπαίδευση αφημένη βασικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία, υγεία ανύπαρκτη, φροντίδα απολύτως καμιά.

Δεν ήταν παράξενο λοιπόν που ένα κίνημα αυτονόμησης δυνάμωσε και κατάφερε τελικά να αποσπάσει τη Δραπετσώνα από τον Πειραιά μετατρέποντάς την σε Δήμο αυτόνομο που μπόρεσε σιγά-σιγά να επουλώσει τις ανοιχτές πληγές της.

Η Ελλάδα ψήφισε εναντίον της Ελλάδας συμμορφούμενη προς τας υποδείξεις.

(την φωτογραφία πήρα από το μπλογκ e-κόρινθος)

Δεν μαθαίνουμε και πολλά από τα ΜΜΕ οπότε η περισσότερη πληροφόρησή μας προέρχεται από το διαδίκτυο. Από εκεί και η πληροφορία για τη συζήτηση στον ΟΗΕ της περίπτωσης του χρέους της Αργεντινής. 

Το θέμα έχει ως εξής: Η Αργεντινή είχε συμφωνήσει με τους δανειστές της κούρεμα 60% περίπου του χρέους της, πράγμα που συνιστά θετικό προηγούμενο και για την Ελλάδα αφού τόσο μπορούμε να πετύχουμε κι εμείς αν αρνηθούμε να πληρώσουμε.  Ωστόσο, ένα αμερικανικό δικαστήριο αποφάσισε εναντίον αυτής της ρύθμισης που έκανε η Αργεντινή με τις μεγαλύτερες τράπεζες και χρηματιστηριακές του κόσμου. Δέχτηκε την ένσταση ελαχίστων δανειστών (του 1% του χρέους) και των γνωστών γερακιών τοκογλύφων ότι ο διακανονισμός δεν ισχύει και πρέπει να πληρωθεί το 100%. Η δική μας κυβέρνηση βγήκε και πανηγύρισε μη αντιλαμβανόμενη τι είχε γίνει. Ωστόσο ο κόσμος κατάλαβε. Εκείνες τις μέρες ήμασταν όλοι Αργεντινοί! Αντιλαμβάνεστε πόσο σημαντικό είναι αυτό για την Ελλάδα που έχει μάλιστα το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της στο αγγλικό δίκαιο, δηλαδή στη δικαιοδοσία αυτού του αμερικανικού δικαστηρίου ή όποιου άλλου παρόμοιου. Αντιλαμβάνεστε ότι ήταν ακριβώς η εφαρμογή των διατάξεων που μας δένουν χειροπόδαρα μετά το PSI και το νέο δάνειο του 2012.

Η Αργεντινή προσέφυγε στον ΟΗΕ που απ' ό,τι φαίνεται έχει δικαιοδοσία να καταργήσει τέτοιου είδους αποφάσεις. Συζητήθηκε το θέμα ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΑΜΕΣΑ και ψήφισαν 176 χώρες. Οι 141 δέχτηκαν το αίτημα της Αργεντινής και οι 52 το απέρριψαν. Από τους 52 της απόρριψης οι 11 είπαν ΟΧΙ και οι 41 δήλωσαν ΑΠΟΧΗ. Να σημειωθεί ότι στις ψηφοφορίες μετράνε υπέρ της πρότασης τα ΝΑΙ και όλα τα άλλα είναι απόρριψη της πρότασης. Όταν δέχεσαι την πρόταση λες ΝΑΙ και όταν την απορρίπτεις λες ΟΧΙ, οπότε επιχειρηματολογείς κι όλας, ή λες ΑΠΟΧΗ, οπότε την απορρίπτεις σιωπηρά χωρίς να μιλήσεις. Είναι όμως ίδια απόρριψη το ΟΧΙ με την ΑΠΟΧΗ.

Ποιες ήταν οι χώρες του ΝΑΙ; Ήταν η Αργεντινή και όλος ο πλανήτης που δεν θέλει να γίνεται παιχνιδάκι στα χέρια των κερδοσκόπων και των μαϊμού εταιρειών αξιολόγησης που οδηγούν τις χώρες στη χρεοκοπία. 

Ποιες ήταν οι χώρες του ΟΧΙ; Ήταν οι αναμενόμενες, αυτές που κερδίζουν από το υπάρχον ληστρικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Βρετανία, το Ισραήλ και μερικοί δορυφόροι. 

Και ποιες ήταν οι χώρες που ψήφισαν ΑΠΟΧΗ; Ήταν ... κάποιες χώρες και η ΕΛΛΑΔΑ!!! Ναι, ναι, ΕΜΕΙΣ!!!

Στην ψηφοφορία στον ΟΗΕ που κρινόταν το δικό της μέλλον η Ελλάδα ψήφισε εναντίον του συμφέροντός της. Για την ακρίβεια αυτοί που ψήφισαν έτσι ήταν οι προδότες (οι ... "συνετοί" σύμφωνα με μιαν άλλη ανάγνωση) της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ που εκπροσωπούν το κράτος μας χάρη στην ψήφο των εκλογών του 2012. Δικαιώνουν έτσι όσους μας κατηγορούν, εμάς τους ραγιάδες Ρωμιούς κατοίκους αυτού του τόπου, τους φερόμενους και ως Έλληνες, για εθελοδουλία και απύθμενη βλακεία. Τι να πεις, ότι "είμαι εξυπνοπούλι αλλά από τη μύτη πιάστηκα"; Ακούς λοιπόν να σε λένε βλάκα και εθελόδουλο σκύβεις το κεφάλι. Γιατί σε εκπροσωπούν αυτοί εκόντα-άκοντα όπως σε εκπροσωπεί κι ο γέροντας Παΐσιος κι η παναγιά η Κανάλα!

Να εξηγήσω γιατί κρινόταν κατά σημαντικό μέρος το μέλλον της διαχείρισης του ελληνικού χρέους. Δεν αφορούσε η απόφαση του ΟΗΕ αίτημα της Ελλάδας βεβαίως, ούτε η απόφαση του αμερικανικού δικαστηρίου αφορούσε συμφωνία ενός δικού μας κουρέματος. Όμως θα πάμε κάποια στιγμή για διαπραγμάτευση του χρέους μας. Όλο και αναβάλλεται αυτή η στιγμή αλλά κάποτε θα γίνει. Είναι δυνατόν να παραδίνεις το πιο ισχυρό σου όπλο, αυτό που ανατρέπει ουσιαστικά την ήττα που έχεις ήδη υποστεί όταν παραδόθηκες στο αγγλικό δίκαιο; Αντί να κατοχυρώσεις την υπερίσχυση της συμφωνίας Κράτους -Δανειστών για κούρεμα έναντι του όποιου δικαστηρίου που στηριζόμενο στο αγγλικό δίκαιο την απορρίπτει, λες ΑΠΟΧΗ και την καταψηφίζεις; Πως θα την επικαλεστείς αργότερα; Ακόμα κι αν δεν πετύχεις συμφωνία για κούρεμα, η απόφαση αυτή του ΟΗΕ είναι όπλο στα χέρια σου καθώς η διαπραγμάτευση κρίνεται από την εκτίμηση του καθενός μέρους για τα ΟΡΙΑ ΑΝΤΟΧΗΣ του άλλου. Άρα είναι αποφασιστικό διαπραγματευτικό χαρτί, πως λοιπόν το απορρίπτεις;

Βεβαίως η απόφαση υπάρχει παρά το σιωπηρό ΟΧΙ της Ελλάδας. Και η μελλοντική ελληνική κυβέρνηση που θα θελήσει να διαπραγματευτεί θα μπορεί να δηλώσει ότι την αποδέχεται και να συνεχίσει. Θα πρέπει να καταγγείλει ουσιαστικά την σημερινή ως προδοτική, πράγμα που δεν πειράζει κανέναν αφού την ιδιότητά της αυτή (να είναι κυβέρνηση προδοτών) την ξέρει και η ίδια η κυβέρνηση και το αναγνωρίζει, απλά την ονομάζει "σύνεση" και την θεωρεί αναγκαίο κακό και αναγκαία συνθήκη για να σωθεί η Ελλάδα.Όταν λένε ότι θυσιάζονται για μας αυτό εννοούν. Όταν λένε ότι δεν τους αρέσουν οι αποφάσεις που παίρνουν αλλά θυσιάζονται για μας αυτό λένε. Προδίδουν (με σύνεση) την πατρίδα τους για το καλό της! Όπως όλοι οι προδότες σε όλες τις φάσεις της ιστορίας.

Και οι ταγματασφαλίτες ξέρανε ότι η συνεργασία με τους Γερμανούς ήτανε προδοσία αλλά λέγανε ότι, φερόμενοι συνετά, το κάνουν (να γίνουν προδότες) για το υπέρτατο καλό (σωτηρία) της πατρίδας. Οι τριάκοντα τύραννοι στην Αθήνα το ίδιο έλεγαν όταν γκρέμιζαν τα τείχη για να μπαίνουν ελεύθερα οι Σπαρτιάτες, η χούντα το ίδιο έλεγε όταν πρόδιδε (με σύνεση) την δημοκρατία για να την εξυγιάνει δια του γύψου, ... όλοι τον ίδιο δρόμο ακολουθούν. Το ίδιο κάνουν και οι δικοί μας. Απλά με την κατοχή των μέσων ενημέρωσης συσκοτίζουν όσο μπορούν τα πράγματα, πνίγουν όσο τους παίρνει τις αντίθετες φωνές, ώσπου έρχεται μια αποκάλυψη και τους ξεγυμνώνει. 

ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΛΑΙΣ!

Μιλάω με αρκετούς ανθρώπους, διαβάζω τα γραπτά διαφόρων, εξαίσιων συγγραφέων έως πρωτόγονων σημειωματογράφων, ακούω και κάποια νέα ή σχόλια από τα ΜΜΕ και μαυρίζει η ψυχή μου. Βλέπω το πλήθος των πληροφοριών στο διαδίκτυο, ακούω και ανταλλάσσω απόψεις με όλα τα στρώματα και τις κατηγορίες των ανθρώπων και αντιλαμβάνομαι ότι μια βαθιά απαισιοδοξία κυριαρχεί παντού. Κυρίως όμως κοιτάζω τους ανθρώπους που γνώριζα και χτες και βλέπω μια μόνιμη θλίψη κι έναν άγονο θυμό στα μάτια τους. Μερικών το βλέμμα είναι σκοτεινό, από την πείνα, την φτώχεια, την ανέχεια. Άλλων είναι τρομαγμένο, από τον φόβο μιας αυριανής αρρώστιας που δεν θα μπορούν να αντιμετωπίσουν, από τον φόβο της ανεργίας που μπορεί να τους χτυπήσει την πόρτα. Άλλοι νιώθουν μια τεράστια απογοήτευση που η ζωή τους κατέληξε σε αυτό το νεκροταφείο ελπίδων. Κανείς δεν ελπίζει πια στο αύριο!

Αυτή τη βουβή θλίψη την βλέπω σε όλους γύρω μου. Όχι, βέβαια, στους παπάδες ή τους αστυνομικούς ή τους δικαστικούς που πήραν πίσω το εισόδημά τους και τα επιδόματά τους και περιμένουν τα αναδρομικά. Αυτοί απλά προσπαθούν να κρύψουν τη χαρά τους. Χαίρονται για τους μισθούς που παίρνουν και τα χρήματα που θα τους επιστραφούν, αλλά κυρίως νιώθουν δικαιωμένοι γιατί κάποιοι τους έδωσαν έμπρακτες αποδείξεις ότι για εκείνους δεν υπάρχει κρίση. Δεν είναι και λίγο που με αμετάκλητη και βαριά δικαστική απόφαση, κρίθηκαν ότι αυτοί αποτελούν και εκφράζουν το κράτος το οποίο πρέπει να μένει αλώβητο ενώ οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι, γιατροί, καθηγητές, επιστήμονες ή γραφιάδες και καθαρίστριες, είναι όλοι αναλώσιμοι. Ήταν ένας λόγος για να σκάσουν χαμόγελα στα θυμωμένα πρόσωπά τους. Ακόμα και στις πρόσφατες διαδηλώσεις τους είναι διαφορετικοί. Τον θυμό τους τον έχει αντικαταστήσει η χαρά και η απληστία για να κερδίσουν περισσότερα, τώρα που αποδείχτηκε ότι το κράτος είναι αυτοί!

Οι άλλοι όμως, οι πολλοί, είναι βυθισμένοι σε μια βουβή απελπισία καθώς δεν βλέπουν από πουθενά διέξοδο. Πως θα πάρει εμπρός η οικονομία για να μειωθεί η ανεργία; Πως θα ξαναστηθεί στα πόδια του το σύστημα υγείας, πως θα ξαναβρούν τη δύναμή τους τα ταμεία; Πως θα ξαναφτιαχτούν οι κοινωνικές δομές που διαλύθηκαν; Όλοι ξέρουν, είτε κυβερνητικοί, είτε αντιπολιτευόμενοι, ότι όλα αυτά δεν ξαναγίνονται ούτε μετά από δεκαετίες. Ό,τι χάθηκε, χάθηκε. Αυτή είναι η αλήθεια!

Είτε το χρέος κουρευτεί είτε όχι, είτε κυβερνά ο Σύριζα είτε η Νέα Δημοκρατία, είτε επιβλέπει την οικονομία η τρόικα είτε την επιβλέπει η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, το ζήτημα της ύφεσης θα παραμείνει άλυτο. Με ποιο τρόπο θα κινηθεί η οικονομία; Με τις νέες επενδύσεις που, όταν και αν γίνουν, θα δίνουν μισθούς των 400 και 600 ευρώ; Με την κατανάλωση που θα μειωθεί κι άλλο όταν γίνουν οι νέες περικοπές στις συντάξεις και εξαντληθούν, λόγω φόρων και υποχρεώσεων, και οι τελευταίες μικρές αποταμιεύσεις; Με τα ακίνητα να έχουν μετατραπεί από σίγουρη επένδυση σε επικίνδυνη παγίδα; Ποιος θα αγοράσει σπίτι, με τι χρήματα, με ποιο δάνειο από ποια τράπεζα και με ποια δυνατότητα αποπληρωμής; Κι αν δεν αγοράζει πια κανείς (και δεν αγοράζει εδώ και 2-3 χρόνια τώρα) πως θα κτιστούν νέα σπίτια για να δουλέψει η οικοδομή και να κινηθεί η οικονομία;

Η Ελλάδα που “έσωσαν” οι κυβερνήσεις της τελευταίας πενταετίας είναι μια χώρα που πνέει πια τα λοίσθια. Ο λαός της έγινε λαουτζίκος. Οι άνθρωποι που την αποτελούν έγιναν ανθρωπάκια από τα απανωτά και ανυπόφορα χτυπήματα που δέχτηκαν. Τους χτύπησαν ανηλεώς οι ξένοι δανειστές, η αστυνομία, οι βουλευτές, τα δικαστήρια, οι τράπεζες. Δεν τους υπερασπίστηκε ούτε ο τύπος. Αντίθετα, τα μέσα συσκότισαν καταστάσεις για να περάσουν πιο εύκολα οι πισώπλατες μαχαιριές. Κι αφού δεν μπόρεσαν να βρουν το ψυχικό σθένος οι Ρωμιοί-Έλληνες να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις το κράτος λύγισε και ο κόσμος βυθίστηκε στη θλίψη. Την θέση της Ελλάδας που αντιστέκεται πήρε η Ρωμιοσύνη που πενθεί. Την Ρωμιοσύνη να την κλαις, αγαπητέ ποιητή, να την κλαις γιατί είναι για κλάματα!

Το ξέραμε πάντα πως δεν είμασταν εμείς οι Έλληνες. Τι σχέση έχουμε εμείς με τους διανοητές, τους επιστήμονες, τους φιλόσοφους που ολόκληρη η οικουμενική γνώση βασίζεται στη σκέψη τους; Τι σχέση έχουμε εμείς με τον Απόλλωνα, την Αθηνά, τον Δία ή τον Διόνυσο; Τι σχέση έχουμε με τις αξεπέραστες μορφές του Δημόκριτου, του Ευριπίδη, του Σόλωνα, του Επίκουρου στις οποίες υποκλίνεται ο κόσμος ολόκληρος; Ήμασταν πάντοτε και είμαστε ακόμα οι Ρωμιοί ελληνόφωνοι χριστιανοί που αποχωριστήκαμε από την Οθωμανική αυτοκρατορία και φτιάξαμε δικό μας κράτος. Κατά καιρούς προσπαθήσαμε ειλικρινά να γίνουμε Έλληνες, όμως αποτύχαμε οικτρά!

[Παρένθεση: Όπως οι Σκοπιανοί προσπαθούν να κλέψουν το όνομα “Μακεδονία” έτσι κι εμείς κλέψαμε το όνομα “Ελλάς”. Αν είμαστε λιγότερο κλέφτες από αυτούς είναι γιατί σε εμάς το απέδωσαν αυτό το όνομα οι ανά τον κόσμο φιλέλληνες με τιμές και ταμπούρλα ενώ σε εκείνους εμείς το αρνιόμαστε και οι ξένοι απλά σφυρίζουν αδιάφορα. Οι Σκοπιανοί είναι “ο κλέψας του κλέψαντος”. Κακομοίρηδες!]

Επιστροφή στον συλλογισμό: Ναι λοιπόν, δεν είναι Περικλής ο Σαμαράς και ίσως δεν είναι Δημοσθένης ο Τσίπρας. Κι εγώ δεν είμαι ούτε ένας ταπεινός Τιμωνίδης. Ούτε οι φίλοι μου είναι ένας Ολυμπιόδωρος ή μια Τιμαρέτη. Είμαστε Ρωμιοί, πρώην υπόδουλοι των Ρωμαίων. Κρυφτήκαμε για αιώνες σαν δειλοί πίσω από το όνομά τους για να ξεχαστεί το “Έλληνας” που σήμαινε ειδωλολάτρης. Ίσως δειλιάσαμε δικαιολογημένα. Όποιος επέμενε να λέγεται Έλληνας τιμωρείτο με δήμευση περιουσίας και θάνατο βάσει των νόμων μιας σειράς ολόκληρης ρωμαιο-χριστιανών αυτοκρατόρων. Γίναμε Ρωμιοί με βάση το θρήσκευμα μόνο και τη γλώσσα. Ούτε το γένος, ούτε η παιδεία ούτε η συνείδηση μέτρησαν. Και μετά το “Βυζάντιο” παραμείναμε Ρωμιοί υπόδουλοι-γκιαούρηδες του Οθωμανού. Ελευθερωθήκαμε ως ορθόδοξοι, κρύβοντας ότι η ορθοδοξία αφόρισε την επανάσταση και τους επαναστάτες, τον Ρήγα, τον Κοραή, τον Υψηλάντη. Φτιάξαμε μύθους για Λάβαρα της επανάστασης και Κρυφά Σχολειά για να συντηρήσουμε τα ψέματα ες αεί. Είμαστε ο Γιώργος, ο Μιχάλης, ο Μανώλης, η Μαρία, ορθόδοξοι χωρίς πίστη σε κανένα θεό, ούτε των Ελλήνων ούτε των Εβραίων. Μούλοι και άπιστοι!

Από που θα αντλήσει αυτός ο νέος ελληνισμός το κουράγιο να ξανασηκωθεί; Ο Σύριζα υπόσχεται πως θα προσπαθήσει. Δεν ξέρω τι θα καταφέρει, δίνει όμως τη μία και μοναδική ελπίδα αυτή τη στιγμή ότι μπορεί ταρακουνήσει κάπως τα λιμνάζοντα ύδατα. Ίσως έτσι να ξεπροβάλει η νεράιδα μάγισσα και να μας λυτρώσει. Δεν είναι άσχημο να υπάρχει η ελπίδα, είναι όμως πολύ άσχημο να την βλέπεις να πεθαίνει. Αυτός ακριβώς είναι ο φόβος που συνοδεύει τον Σύριζα, μήπως μαζί του πεθάνει και η τελευταία ελπίδα.

Για να ξανασηκωθεί η Ελλάδα στα πόδια της, πρέπει να απαλλαγεί από τον σφιχτό εναγκαλισμό των εκάστοτε προδοτών με το βαθύ κράτος. Που βρίσκονται οι προδότες; Παντού! Ελλοχεύουν στον κρατικό μηχανισμό (στρατός, αστυνομία, δικαιοσύνη, εκπαίδευση, υγεία, υπουργεία κλπ.) και τρέφονται από αυτόν. Και ποιος θα τους διώξει; Δεν υπάρχει άλλος, μόνο εμείς μπορούμε, οι Ρωμιοί κληρονόμοι των παραδόσεων του βυζαντινού όχλου. Με τον τρόπο που ξέρει ο όχλος. Διαπόμπευση και λιθοβολισμός και ανακήρυξη του νέου βασιλιά δια βοής. Δεν έχουμε έναν συναρπαστικό μπερμπάντη σαν τον Ανδρόνικο Κομνηνό, δεν έχουμε ούτε έναν γοητευτικό ψεύτη σαν τον Αντρέα Παπανδρέου, έχουμε τουλάχιστον έναν νεαρό αριστερό με καθαρά χέρια, τον Αλέξη Τσίπρα!

Μακάρι το παιδί να τα καταφέρει. Θα είναι όμως πολύ δύσκολο. Οι ξένοι θα θέλουν να συντρίψουν το φάντασμα της αριστεράς πάνω από την Ευρώπη. Φοβούνται τις ελπίδες που θα γεννήσει αν τον αφήσουν να ανθίσει. Θα θέλουν πολύ να τον τσακίσουν και θα έχουν στο οπλοστάσιό τους πυρηνικά οικονομικά όπλα απέναντι στα γιαταγάνια του κοιμώμενου λαϊκού κινήματος. Εκείνου του κινήματος που έχει δυο χρόνια να εμφανιστεί και θάφτηκε κάτω από τους ψεκασμούς. Δεν ξέρω αν μας ψέκαζαν με βάριο και άλλα ψυχολογικά αέρια, ούτε ξέρω την ακριβή επίδραση αυτών των ουσιών στον εγκέφαλο του διαδηλωτή επαναστάτη, γνωρίζω όμως ότι μας ψέκασαν με μπόλικη απελπισία, με απόγνωση και με κυνισμό, ουσίες πιο αδιαφανείς από τα αέρια, που παραλύουν το νευρικό μας σύστημα και κάνουν τους ανθρώπους αθώους και άκακους.

Το νεοελληνικό κράτος μας, μικρογραφία του Βυζαντίου έτσι κι αλλιώς, προσπάθησε να γίνει Ελλάδα αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να εκμεταλλευτεί κάθε ιερό και όσιο του ελληνισμού για να προσελκύσει τουρίστες. Κατάφερε να μετασχηματίσει την Ελλάδα από παγκόσμιο σύμβολο ορθολογισμού, πολιτισμού και επιστήμης, σε ένα εξωτικό μέρος παράξενων τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας.

Καμιά ελπίδα δεν έχουμε όσο πορευόμαστε την ίδια στραβή πορεία. Και δεν πρέπει να διστάσουμε να περάσουμε από καθαρτήριο πυρ αν πρόκειται να χαράξουμε έναν καινούριο δρόμο. Ακόμα κι αν αυτός ο δρόμος περνά από την δραχμή που θα συνοδευτεί με ακόμη μεγαλύτερη οικονομική ανέχεια. Ακόμα κι αν περνά μέσα από μερικά τρανταχτά όχι στην ΕΕ και σε μια προσωρινή απομόνωσή μας. Χωρίς κόστος και ρίσκο δεν μπορεί να περιμένουμε τίποτε άλλο παρά μόνο την τύχη του γεννήτορά μας. Θα ζήσουμε κι εμείς την πτώση μας και την καταστροφή μας στην νέα τέταρτη σταυροφορία που έχει ήδη σταθμεύσει έξω από τα τείχη μας.

Boyhood

Είδα χτες το βράδυ την ταινία “Μεγαλώνοντας”. Ο τίτλος αποδίδει το περιεχόμενο αλλά ο αγγλικός τίτλος Boyhood (κάτι σαν εφηβεία) είναι καλύτερος. Σκηνοθέτες και ηθοποιούς δεν θυμάμαι (τους γράφει στην αφίσα της ταινίας), αξίζει όμως να σημειώσω μια ιδιαιτερότητα. Το έργο εξελίσσεται από το 2001 που ο Μέησον, πρωταγωνιστής του έργου πάει στην πρώτη δημοτικού μέχρι που τελειώνει το 2013 το Λύκειο. Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτά τα δώδεκα χρόνια δεν είναι κινηματογραφικά αλλά πραγματικά. Ο Μέησον, η μάνα του, ο πατέρας του και η αδελφή του παίζουν στην ταινία επί δώδεκα χρόνια μεγαλώνοντας όπως μεγκαλώνει κανείς στην πραγματικότητα. Στα δυο παιδιά η εξέλιξη είναι εμφανής αλλά και στους γονείς είναι ολοφάνερη. Δεν μεγαλώνουν σε εισαγωγικά με τη βοήθεια του μακιγιάζ και με εναλλαγή ηθοποιών γι να αποδοθούν οι διαφορετικές ηλικίες. Τους μεγαλώνει η ζωή. Μαζεύονταν ηθοποιοί και σκηνοθέτης κάθε καλοκαίρι για 3-4 μέρες και γύριζαν ένα κομμάτι της ταινίας.

Θα μπορούσε να προκύψει ένα αλλαλούμ ή μια βαρετή ταινία στην οποία ο σκηνοθέτης θα αυτοθαυμαζότανε για το κατόρθωμά του. Προέκυψε όμως μια πολύ καλή ταινία, με αίσθημα, με ενδιαφέρον, με σκέψη, με πάμπολλες πληροφορίες για την Αμερική και κυρίως με ομορφιά και αλήθεια.

Δεν συνηθίζω να γράφω κριτική ταινιών, γι αυτήν την ταινία όμως το κάνω. Κυρίως γιατί είναι αμερικανική και θα έπρεπε να είναι κι αυτή ένα χρηματοκοπτικό σκουπίδι όπως τόσες άλλες, όμως αυτή ήταν μια ταινία «ευρωπαϊκή” μια ταινία γαλλικού τύπου. Θα  μπορούσε να την έχει κάνει ένας ανατολικός αλλά πολύ καλύτερα θα ταίριαζε σε έναν Ιταλό ή ένα Γάλλο, αν είχαν την υπομονή να την φτιάχνουν σιγά-σιγά επί δεκατρία χρόνια.

Την είδα στο καλοκαιρινό σινεμά του Φλοίσβου. Κάθε μέρα έχει μια προβολή μόνο στις 9.15μμ

Στις 11 Σεπτέμβρη (του 1973) ανατράπηκε από την CIA ο Σαλβαντόρ Αλλιέντε

Σαν σήμερα στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 το Ισλάμ δια της Αλ Κάϊντα επιτέθηκε στην Αμερική γκρεμίζοντας δυο Πύργους (μεγάλο εμπορικό κέντρο) στη Νέα Υόιρκη και στο Πεντάγωνο. Αυτό ήταν και η ευκαιρία για να αλλάξουν οι ΗΠΑ τον κόσμο επιβάλλοντας πρωτοφανή μέτρα ελέγχου στη διακίνηση ανθρώπων και προϊόντων.

Ωστόσο στις 11 Σεπτεμβρίου εκδηλώθηκε και το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Χιλή που ανέτρεψε τον σοσιαλιστή Πρόεδρο Αλλιέντε.

Σε αυτό το τελευταίο γεγονός αναφέρεται το κείμενο του Γιάννη Ζήβα (που δημοσίευσε ο ίδιος στο γκρουπ "Δρόμοι Φιλίας", σήμερα) και το οποίο αναδημοσιεύω εδώ.

Σαλβαδόρ Αγιέντε

Υπάρχει κορεσμός πληροφόρησης και αναφορών στο κτύπημα των Δίδυμων Πύργων κατά το 2001, αλλά μπαίνει στην σκιά της μνήμης μία άλλη επέτειος, που το σύστημα πληροφόρησης δεν την τονίζει όσο πρέπει. Πρόκειται φυσικά για το φασιστικό πραξικόπημα στην Χιλή στα 1973. Η άνοιξη της Λαϊκής Ενότητας (La Unidad Popular) που κήρυξε ο Σαλβαδόρ Αλλιέντε και που διάρκεσε τρία χρόνια (1970-1973), αποτέλεσε το δεύτερο πείραμα σοσιαλιστικής διακυβέρνησης στην Λατινική Αμερική μετά την Κούβα. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρισκόταν στα πρόθυρα της μεγάλης πετρελαϊκής κρίσης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο αντιαποικιακός αγώνας σε πολλές χώρες του Γ' Κόσμου είχε στεφθεί με επιτυχία με αποτέλεσμα να γεννηθούν στην Ασία, στην  Αφρική και στην Λατινική Αμερική νέα κράτη, που ωστόσο δεν έπαψαν να κυβερνώνται από κυβερνήσεις που εν πολλοίς στηρίζονταν από τους πρώην αποικιοκράτες. Οι ΗΠΑ δεν μπορούσαν επ' ουδενί να αποδεχθούν στην πίσω αυλή τους (Λατινική  Αμερική) μία εξουσία που θα στρεφόταν εναντίον των πολυεθνικών που απομυζούσαν τον ιδρώτα των λαών αυτών των χωρών. Η Χιλή αποτελούσε την κύρια παραγωγό χώρα σε χαλκό σε όλη την Αμερικανική Ήπειρο, και συνεπώς η στρατηγική σημασία της για το αμερικανικό κεφάλαιο ήταν μεγίστης σημασίας. 

Ο  στρατός  σε  συνεργασία  με  την  CIA  και  με  την  καθοδήγηση  του  χασάπη  της  Κύπρου --- και  όχι  μόνον---, Χένρι  Κίσσινγκερ,  επέβαλε  ένα  από  τα  πλέον  αιμοσταγή  καθεστώτα  σε  όλον  τον  κόσμο.  Ο  μέχρι  πρότινος  αρχηγός  των  Χιλιανών  ενόπλων  δυνάμεων  Πινοσέτ  άρχισε  ένα  όργιο  αίματος, φυλακίσεων, φρικτών  βασανιστηρίων, εξοριών  και  γενικά  διώξεων  που  δεν  είχε  προηγούμενο. Χιλιάδες  Χιλιανών  εξοντώθηκαν  ή  βασανίσθηκαν  απάνθρωπα  από  τα  καθάρματα  του  μηχανισμού  του  Πινοσέτ. Μεταξύ  αυτών  που  εξοντώθηκαν  ήταν  και  ο  πολυαγαπημένος  βάρδος  του  χιλιάνικου  λαού , Βίκτωρ  Χάρα  που  του  έσπασαν  τα  δάκτυλα  και  κατόπιν  τον  εκτέλεσαν. Ο  μεγάλος  ποιητής  και  ψυχή  της  Χιλής  Πάμπλο  Νερούδα , πέθανε  λίγο  μετά  το  πραξικόπημα. Ο  ίδιος  είχε  υμνήσει  τον  αγώνα  των  λαών  της  Λατινικής  Αμερικής  κατά  των  δυναστών  τους  με  εκπληκτικής  ομορφιάς  ποίηση  και  είχε  την  τύχη  να  αποκτήσει  φίλους  σε  όλο  τον  κόσμο  και  ιδιαίτερα  στην  πατρίδα  μας.

Πρέπει  να  θίξουμε  και  μία  άλλη  πλευρά  της  επιβολής  της  δικτατορίας  στην  Χιλή. Μιλάμε  για  την  οικονομική  πλευρά  του  ζητήματος. Εδώ  για  πρώτη  φορά  εφαρμόσθηκε  το  δόγμα  της  Σχολής  του  Σικάγου  με  επικεφαλής  τον  Φρίντμαν, πεμπτουσία  του  οποίου  είναι  η  πάση  θυσία  επιβολή  του  ακραίου  νεοφιλελεύθερου  μοντέλου. Με  λίγα  λόγια  πρόκειται  για  την  κυριαρχία  των  επιχειρήσεων  και  των  τραπεζών  σε   όλους  τους  τομείς , με  κατάργηση  ή  περιορισμό  των  κοινωνικών  αγαθών  και  επέλαση  των  ιδιωτικοποιήσεων. Δεν  είναι  τυχαίο  ότι  ένθερμος  υποστηρικτής  του  Πινοσέτ  και  καταφύγιό  του  μετά  την  δίωξη  που  του  ασκήθηκε  ήταν  η  Μάργκαρετ  Θάτσερ, η  πλέον  ακραιφνής  έκφραση  του  μονεταρισμού  και  του  νεοφιλελευθερισμού  στην  βρετανική  οικονομία  και  διεθνώς  σε  συνδυασμό  με  την  πολιτική  Ρήγκαν.

Η  δικτατορία  διάρκεσε  δεκαεπτά  χρόνια  αλλά  οι  πληγές  που  άφησε  ακόμη  δεν  έχουν  κλείσει.  Ο  σπουδαίος  Χιλιανός  συγγραφέας  Λουίς  Σεπούλβεδα , σε  πολλά  του  έργα  έχει  αναφερθεί  στην  βαναυσότητα  του  καθεστώτος  μιας  και  ο  ίδιος  βασανίσθηκε  και  έμεινε  στην  φυλακή  για  πολλά  χρόνια. 

Δυστυχώς  οι  βασανιστές, αυτοί  που  αποτελούν  την  απεχθέστερη  μορφή  κάθε  φασιστικού  καθεστώτος , δεν  τιμωρήθηκαν  όπως  τους  άξιζε,  παρά  την  αποκατάσταση  της  δημοκρατίας  στην  Χιλή, πράγμα  που  θυμίζει  και  την  δική  μας  περίπτωση, όταν  αυτά  τα  καθάρματα  κατά  την  μεταπολίτευση  έπεσαν  στα  μαλακά  με  λίγες  εξαιρέσεις.

Η  σημερινή  κατάσταση  με  την  άνοδο  των  ακροδεξιών  μορφωμάτων  τόσο  στην  χώρα  μας  όσο  και  διεθνώς  πρέπει  να  αποτελέσει  αντικείμενο  πιο  εμπεριστατωμένης ,    απ' όσο  μέχρι  τώρα,  ανάλυσης  από  τις  αριστερές  και  γενικότερα  δημοκρατικές  δυνάμεις  και  φορείς  για  την  αποτελεσματική  αντιμετώπισή  τους.

Γιάννης  Ζήβας 

Να σημειώσω εδώ ότι στη Χιλή εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το δόγμα του σοκ επιτυχώς. Στην Ευρώπη το δόγμα αυτό δοκιμάστηκε για πρώτη φορά σε εμάς, στην Ελλάδα, και είχε κι εδώ την ίδια επιτυχία. Ο κόσμος βουβάθηκε και παρακολουθεί σιωπηρός την καταβύθιση του σκάφους χωρίς να ελπίζει και χωρίς να περιμένει πια τίποτε.