ΑΥΡΙΟ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΙΣ 7μμ ΣΤΟ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ παρουσιάζεται το βιβλίο «Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ».

Αύριο το απόγευμα-βράδυ στις 7 μμ. στο (παλιό) δημαρχείο της Δραπετσώνας στον 3ο όροφο παρουσιάζεται ένα καινούριο βιβλίο μου. Πρόκειται για το βιβλίο με τίτλο «Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ» και αφορά στο Κερατσίνι-Δραπετσώνα. Αύριο παρουσιάζεται το Α' μέρος που αφορά τη Δραπετσώνα. Θα ακολουθήσει αργότερα η παρουσίαση του Β' μέρους για το Κερατσίνι.

Μέσα στο βιβλίο αυτό, περιέχονται αρχικά κάποιες αναφορές στον χαρακτήρα της πόλης που είναι προσφυγικός κι εργατικός κΣΗΜ.: Το βιβλίο εκδίδεται από την ΕΝΤΥΠΩΣΗ (εκδόσεις Π.Χατζηιωαννίδη), έχει 200 περίπου σελίδες και θα τιμάται 10 ευρώ. ατά βάση. Ακολουθούν τα στοιχεία που την συνδέουν με το Ρεμπέτικο, με τους αγώνες της, όπως η «Μάχη της Παράγκας», και με το όνομά της, δηλαδή την ψυχή της. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα κι ο βραβευμένος μας ποιητής έχει πει πως "το όνομά μας είναι η ψυχή μας".

Ακολουθούν αναλυτικές αναφορές στην Ηετιώνεια Πύλη. Αξιοποιούνται διηγήσεις του σύγχρονου Γ.Σταϊχάουερ και του αρκετά παλιότερου ιστορικού Ηροδότου. Αναφορά υπάρχει στο Αφροδίσιο. Δίνονται τα γραπτά ντοκουμέντα για την ύπαρξή του και τα ανασκαφικά δεδομένα που τα επιβεβαιώνουν. Ακολουθεί εκτενής αναφορά στο Θεμιστόκλειο, με τον Ιάκωβο Δραγάτση να οδηγεί τα βήματα και τους ξένους ταξιδιώτες με τις εντυπώσεις τους να έπονται. Γίνεται μια πλήρης τεκμηρίωση της θέσης ότι το Θεμιστόκλειο βρίσκεται στον χώρο των Λιπασμάτων.

Στο βιβλίο υπάρχουν τα νεώτερα ιστορικά μνημεία, είτε της βιομηχανικής ιστορίας (Λιπάσματα, Τσιμετάδικο κτλ) είτε των αστικών δομών. Συμπληρώνεται έτσι ένα πλήρες άλμπουμ της σημερινής Δραπετσώνας. Το βιβλίο αξίζει να μπει στην βιβλιοθήκη κάθε Δραπετσωνίτη και κάθε Κερατσινιώτη που θα πρέπει να περιμένει το Β' μέρος για την ολοκλήρωση.

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή προς όλους να βρεθούν εκεί. Ελπίζω και πιστεύω πως θα γίνει ενδιαφέρουσα συζήτηση και θα είναι μια ευχάριστη βραδιά. Θα φροντίσω ώστε η πρόσφατη ανακοίνωση της υποψηφιότητάς μου για δήμαρχος Κερατσινίου-Δραπετσώνας να μην επισκιάσει το κύριο γεγονός που είναι η βιβλιοπαρουσίαση.

ΣΗΜ.: Το βιβλίο εκδίδεται από τις εκδόσεις ΕΝΤΥΠΩΣΗ (Π.Χατζηιωαννίδης), έχει 200 περίπου σελίδες και θα τιμάται 10 ευρώ. 

 

Ο λόγος που έβγαλα στο σχολείο μου την επέτειο του Πολυτεχνείου το 2010

Σε κάθε επέτειο, όταν μου ζητούσαν να εκφωνήσω τον πανηγυρικό, έψαχνα να βρω το βαθύτερο νόημά της, την ουσία του εορτασμού, για να το μεταφέρω στους ακροατές, να το μεταδώσω με ακρίβεια, να ανανεώσω –αν θέλετε- τα διδάγματά του. Το ίδιο έκανα και τώρα που θα εκφωνούσα έναν ακόμα πανηγυρικό στο σχολείο μας, όπως κάθε χρόνο την 17^η Νοέμβρη και στις άλλες εθνικές επετείους.

Προσπάθησα λοιπόν να ξαναθυμηθώ ποιο ήταν το νόημα αυτής της ημέρας. Μου ήρθαν στο νου τα βασικά συνθήματα για ψωμί, παιδεία ελευθερία, για ακαδημαϊκές ελευθερίες, για μια λαϊκή εξέγερση που σήμανε το τέλος μια δικτατορίας, για το μεγάλο γεγονός οι πολλοί να ξεπερνούν ο καθένας το δικό του εγώ και να διαχέονται μέσα σε ένα μεγάλο εμείς, για τον ηρωισμό των παιδιών, των φοιτητών, για το έπος μιας γενιάς και λοιπά και λοιπά. Όλα σωστά αλλά όλα μη ικανοποιητικά. Κάτι δεν καθόταν καλά, κάτι δεν με έπειθε πως αυτά τα λόγια θα έδιναν με τρόπο σωστό και πλήρη το νόημα της μέρας. Και σκέφτηκα να ψάξω λίγο περισσότερο μέσα μου.

Γιατί μέσα μου; Γιατί είμαι κι εγώ ένας από εκείνους τους τύπους που τους λένε γενιά του Πολυτεχνείου. Λόγω ηλικίας βασικά… Το 1973 ήμουν 20 χρονών και τριτοετής στη φυσικομαθηματική σχολή. Ήμουν ακριβώς η γενιά του πολυτεχνείου και βρέθηκα στο επίκεντρο των γεγονότων. Στις καταλήψεις, στη πρώτη και τη δεύτερη Νομική, στη πορεία της Φυσικομαθηματικής, στο Χημείο που κατέληξε στο Πολυτεχνείο. Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου –δεν μπορεί- θα ήταν σκέψεις και συναισθήματα όλων των συνομηλίκων μου, των συμφοιτητών μου, της γενιάς μου. Αρκούσε να ψάξω μέσα μου και θα έβρισκα το ακριβές νόημα του Πολυτεχνείου. Έκανα λοιπόν μια ενδοσκόπηση. Και αναβίωσα εκείνα τα βράδια, όπως τα έζησα στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, τα δύο πρώτα ήσυχα αλλά εντατικά και το τελευταίο μες στους καπνούς και τις φωτιές, υπό τον ήχο των όπλων.

Θυμήθηκα κάποια κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος. Θυμήθηκα τη μάνα μου και τον πατέρα μου που μου έλεγαν «μην πας εκεί» αν κι ήταν αριστεροί. Θυμήθηκα ακόμη και ένα μεγαλύτερο φίλο μου, που δεν ζει πια, που μου έλεγε «κωλόπαιδο, μην πας!». Όλο το βράδυ έβλεπα σφαίρες, τραυματισμένους να τους φέρνουν μέσα στο πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί, ακόμα κι ένα σκοτωμένο είδα, κι εγώ σκεφτόμουν την κοπέλα που σας είπα προηγουμένως, που μου έλειπε και που θα την ήθελα κοντά μου. Όμως το πιο σπουδαίο ήταν που είχα μιαν έντονη αίσθηση πως ζούσα την Ιστορία την ίδια τη στιγμή που αυτή γραφόταν. Ο δικός μου μικρόκοσμος κι η ιστορία της Ελλάδας συγχρωτίζονταν αρμονικά και ταυτόχρονα μέσα μου.

Μετά σκέφτηκα πως ήμουν τυχερός που έζησα αυτές τις στιγμές. Εσείς, οι σημερινοί μαθητές μου, δεν θα τις ζήσετε ίσως ποτέ με τον τρόπο αυτό και με την ένταση εκείνη, γιατί εσείς ποτέ δεν θα βυθιστείτε στη μιζέρια η οποία είχε προηγηθεί του «πολυτεχνείου». Δεν θα ζήσετε –κι ευτυχώς για εσάς- τη γελοιότητα μιας δικτατορίας που επειδή δεν μπορούσες να την αντιμετωπίσεις ένιωθες γελοίος και μικρός κι εσύ μαζί της. Και τότε θυμήθηκα πως ζούσαν οι Έλληνες εκείνη την αλήστου μνήμης επταετία. Χωρίς να μπορούν να μιλούν ενάντια στο καθεστώς, επί ποινή καταδίκης μιας ολόκληρης ζωής, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να διαβάσουν ελεύθερα μια εφημερίδα, χωρίς να διαλέγουν αυτούς που θα τους κυβερνούσαν, χωρίς κανένα δικαίωμα και μόνο με υποχρεώσεις. Γελοία συνθήματα όπως το «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών» και το «Πατρίς θρησκεία οικογένεια» είχαν μετατραπεί σε εφιάλτες, χωρίς ελεύθερο σινεμά, χωρίς ελεύθερο τραγούδι, χωρίς ελεύθερη έκφραση, χωρίς τις στοιχειώδεις ελευθερίες της ζωής. Και οι νεοέλληνες υπέμεναν επί 6 ολόκληρα χρόνια αυτό τον ζυγό αγόγγυστα. Δουλοπρεπείς και μικροί, προτιμούσαν να σκύβουν το ανάστημά τους για να περάσει η θύελλα παρά να αντιμετωπίσουν θαρραλέα τη σαπίλα και τον αυταρχισμό. Σκέφτηκα πόσο πολύ ντρεπόμουν για όλα αυτά, πόσο ντρεπόμουν που ήμουν Έλληνας. Να ανέχομαι τη βλακεία να με κυβερνά και να σκύβω το κεφάλι από φόβο. Θυμήθηκα τη ντροπή που ένιωθα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και θυμήθηκα επίσης, πως εκείνο το βράδυ, στο Πολυτεχνείο, ξέπλυνα επιτέλους αυτή τη ντροπή.

Οι Έλληνες κάποτε ήταν ένας περήφανος, λαός. Είπαν «όχι στους Πέρσες» στο Μαραθώνα, είπαν «μολών λαβέ» στις Θερμοπύλες, λάτρεψαν θεούς με ασύγκριτη ομορφιά και γέννησαν τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, την τραγωδία, τη δημοκρατία μελετώντας καλύτερα και βαθύτερα από κάθε άλλον λαό την έννοια της ζωής και του θανάτου. Κάποτε όμως υποτάχτηκαν στη Ρώμη, αργότερα στην Τουρκιά, κι έφτασε ο νεοέλληνας να είναι ευνουχισμένος από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα εκείνου του αρχαίου λαού που έζησε στα χώματα που πατάμε σήμερα. Στερήθηκε το πατρώο πολίτευμα της δημοκρατίας, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια κατά τη διάρκεια του βίου και την περιφρόνηση του θανάτου τη στιγμή που η πορεία αυτού του βίου έφτανε στο τέλος της. Την αξιοπρέπεια να άρχει και να άρχεται εξ ίσου, την χαρά την ώρα της ζωής και την ήρεμη λύπη την ώρα του θανάτου. Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά των Ελλήνων, μας λείπουν σήμερα και μας έλειψαν αποφασιστικά στη διάρκεια των πρώτων έξη χρόνων της επταετίας.

Τους σημερινούς νεοέλληνες μας έκοψαν από τις πραγματικές παραδόσεις μας. Μας γέμισαν με φόβους, μας πότισαν με την νοοτροπία του δούλου και του καραγκιόζη και μας πέταξαν ένα ξερό κομμάτι ψωμί για να διέλθουμε τον βίο μας σε αυτό το αμερικάνικο παγκόσμιο σύστημα που κυβερνά τον κόσμο. Μας έμαθαν μόνο να σταυροκοπιόμαστε και να καίμε λιβάνια. Και κάθε φορά που απαιτήσαμε λίγο από τα δικαιώματά μας ή δείξαμε πως μπορούμε να σηκώνουμε κεφάλι για να πούμε ένα καινούριο «όχι» μας έβαλαν να το πληρώνουμε ακριβά. Με εμφύλιο πληρώσαμε το «όχι» στον Τούρκο κατακτητή, με εμφύλιο πληρώσαμε και το «όχι» στον Γερμανο-ιταλό φασίστα. Όμως αυτή η γενιά που έζησε τους εξευτελισμούς της λειψής μεταπολεμικής δημοκρατίας, βρήκε τον δικό της Μαραθώνα, βρήκε τις δικές της Θερμοπύλες. Είπε ένα μαζικό «όχι» στους δικτάτορες, στην εσωτερική κατοχή, στα τανκς στην αστυνομία και την χωροφυλακή και έσωσε την τιμή των Ελλήνων.

Θυμήθηκα τότε ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα εκείνο το βράδυ. Δίπλα από τους κρότους των όπλων, που πυροβολούσαν ασταμάτητα, δίπλα από τα καπνογόνα, τις φωτιές, τα μαντίλια στο πρόσωπο, τον φόβο και το μούδιασμα του πολιορκημένου που δεν ξέρει ποια μέρα θα τού ξημερώσει, δίπλα από όλα αυτά υπήρχε μια άγρια χαρά. Ήμασταν κι εμείς λαός ελεύθερων ανθρώπων. Ήμασταν εκείνη τη στιγμή ο γαλλικός Μάης, ήμασταν η εξέγερση των αμερικανών φοιτητών στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, είχαμε πάψει να είμαστε η ψωροκώσταινα, ξαναμπαίναμε θριαμβευτικά στον χώρο των πολιτισμένων και δημοκρατικών χωρών της φαντασίας μας, δίναμε στα όνειρά μας την εκδίκηση που αναζητούσαν.

Το Πολυτεχνείο το έκανε μια γενιά όπως εσείς, οι σημερινοί μαθητές και αυριανοί φοιτητές, μια γενιά όμοια με τη δική σας. Εκείνη την γενιά του ’60 και του ’70 την είχαν πήξει στο ψέμα και την είχαν κάνει να ντρέπεται που λεγόταν νέα ελληνική γενιά. Εκείνους, εμάς δηλαδή, την δική μου ηλικία, μας έπηξαν στο φούμαρο και ένα βράδυ τους τα τρίψαμε στη μούρη. Στη Νομική, στη Φυσικομαθηματική, στο Πολυτεχνείο, έγιναν κάποιες εξεγέρσεις για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει. Εσάς νεαροί μαθητές μου, σας πήζουν στην ανία και στην αποβλάκωση. Μόνο που δεν το κάνει μια παρέα φασίστες που, στο κάτω-κάτω, εύκολα τους βλέπεις και εύκολα ή δύσκολα μπορείς και τους πετροβολάς. Το κάνει μια ολόκληρη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική κοινωνία, και το κάνει ύπουλα, μέσα από διαφημίσεις για κινητά και μπιχλιμπίδια, μέσα από μια κουλτούρα που θεοποιεί το στυλ και δεν δίνει δεκάρα για την ουσία των πραγμάτων. Σας μετατρέπουν σιγά αλλά σταθερά σε ένα ανθρώπινο πελτέ και το κάνουν κρυφά και γλυκά ώστε να μην γίνεται αντιληπτό. Δίπλα στα λιβανιστήρια και τα σταυρουδάκια σας βάζουν χαλκάδες στη μύτη και τριπάκια στις φλέβες. Όμως κάποτε θα πέσουν κι εδώ οι μάσκες και θα πείτε κάποτε κι εσείς το δικό σας «όχι».

Το δικό σας Πολυτεχνείο θα είναι μια άλλου τύπου επανάσταση. Δεν θα σας υποδείξω εγώ ούτε τον τρόπο, ούτε τα μέσα. Όταν όμως θα πραγματοποιήσετε κι εσείς τη δική σας εξέγερση, θα δώσετε την ώθηση που χρειάζεται η νεοελληνική κοινωνία μας για να πάει μπροστά. Κι εσείς θα ζήσετε κάτι που θα αξίζει για μια ζωή. Σας το εύχομαι και θα είμαι συμπαραστάτης, κι εγώ κι όλοι όσοι ζήσαμε τότε εκείνη την εμπειρία. Καλό αγώνα!

Η Δική μας Πόλη

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ

Σας προσκαλώ την Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2018 στις 7 μμ.

στον 3ο όροφο του Δημαρχείου Δραπετσώνας

όπου παρουσιάζεται το νέο βιβλίο μου

από τις εκδόσεις ΕΝΤΥΠΩΣΗ, Π.Χατζηιωαννίδης

«Η δική μας πόλη» (Α' μέρος: Δραπετσώνα)

Το βιβλίο πραγματεύεται όσα χαρακτηρίζουν την πόλη και τους κατοίκους της. Περιγράφει τον χαρακτήρα της, κάνει ζουμ στις Αρχαιότητες, καταγράφει τα διατηρητέα και τα σύγχρονα μνημεία βιομηχανικής ιστορίας. Το Καστράκι, το Θεμιστόκλειο, το Αφροδίσιο κι οι παλιές Βιομηχανίες των Λιπασμάτων, των Τσιμέντων κ.α. περνούν από τις σελίδες του. Είναι ένα σύγχρονο λεύκωμα που αποτυπώνει το σήμερα, βλέποντας το χτες και στοχεύοντας στο αύριο.

Πιστεύω πως θα είναι μια ευχάριστη βραδιά και

νομίζω πως θα διεξαχθεί μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Γιώργος Τσιρίδης

Σαν σήμερα 14 Νοέμβρη του '60: Επέτειος της «μάχης της παράγκας»

Ξεφύλλιζα το νέο μου βιβλίο «Η δική μας Πόλη, Α' μέρος: Δραπετσώνα», που θα παρουσιαστεί την άλλη Τετάρτη. Αύριο θα στείλω σε όλους πρόσκληση. Σήμερα αποσπώ από το βιβλίο ένα μέρος, αυτό που αναφέρεται στην «Μάχη της παράγκας». Η μάχη αυτή δόθηκε πριν από 58 ακριβώς χρόνια, στις 14 Νοέμβρη του 1960. Ήταν μια μάχη των αόπλων Δραπετσωνιτών απέναντι στις δυνάμεις καταστολής που τότε ήταν φόβος και τρόμος του κοσμάκη. Αυτή η μάχη στάθηκε η έμπνευση και η αφορμή για να γραφτεί το τραγούδι «Μ' αίμα χτισμένο» των Μίκη Θεοδωράκη και Τάσου Λειβαδίτη. Ας διαβάσουμε από το βιβλίο τα γεγονότα. 

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΚΑΣ

Με την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923, συμφωνήθηκε και ανταλλαγή περιουσιών. Έτσι οι πρόσφυγες δικαιούντο την ανταλλάξιμη περιουσία των Μουσουλμάνων που εγκατέλειψαν τα νέα ελληνικά εδάφη. Με αυτή την ανταλλάξιμη περιουσία έπρεπε να γίνει η αποκατάσταση των αστών προσφύγων. Τα σχέδια όμως που ετοίμαζαν οι κυβερνήσεις τη δεκαετία του '50 δεν άρεσαν στους πρόσφυγες της Δραπετσώνας που διεκδικούσαν την ΑΥΤΟΣΤΕΓΑΣΗ έναντι της οργανωμένης δόμησης με πολυκατοικίες που προέβλεπαν τα σχέδια της τότε κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή (το 1960). Οι Δραπετσωνίτες έμεναν σε παράγκες και σε παραπήγματα χτισμένα με πρόχειρο τρόπο και με ευτελή υλικά, ωστόσο ενώθηκαν για να υπερασπίσουν τον τρόπο ζωής τους, την ψυχή τους και τον πολιτισμό τους, όποιος κι αν ήταν αυτός.

Διωγμένοι αρχικά από την γη των προγόνων τους, καταδιωκόμενοι τώρα και στη γη που τους δέχτηκε σαν παράταιρα τέκνα της, στέγασαν μέσα στην παράγκα μαζί με τις οικογένειές τους και απίστευτες ποσότητες Αξιοπρέπειας και προπαντός Αλληλεγγύης. Όταν οι μπουλντόζες της κυβέρνησης ήρθαν μαζί με την αστυνομία για να επιβάλουν τα νέα σχέδια, αυτοί τα αρνήθηκαν. Στον ισοπεδωτικό (όπως τον εξέλαβαν) εκσυγχρονισμό, πρόταξαν τα στήθη τους για να εμποδίσουν την ανατροπή της ταυτότητάς τους. Ήθελαν να είναι ο καθένας κύριος του εαυτού του, γείτονας αυτών με τους οποίους έζησε και επιβίωσε, μέλος της κοινωνίας αλληλεγγύης που είχε χτίσει. Δεν ήθελαν να πέσουν για μια ακόμη φορά στα χέρια ενός κράτους που τους είχε κακομεταχειριστεί, τους είχε θυματοποιήσει, τους είχε ξεχάσει για τέσσερις δεκαετίες και τώρα εκδήλωνε ένα ενδιαφέρον που δεν μπορούσε παρά να είναι ύποπτο και ανεπιθύμητο.

14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1960

Έδωσαν τη μάχη της παράγκας. Ήταν η 14η Νοεμβρίου του 1960. Η Αστυνομία επιτέθηκε και οι κάτοικοι απάντησαν. Οι γυναίκες έδωσαν την πιο σκληρή μάχη και πολλές από αυτές τραυματίστηκαν. Ευτυχώς δεν είχαμε νεκρούς, είχαμε όμως μια σκληρή σύγκρουση, εντελώς απρόσμενη για ένα καθεστώς αυταρχικό που είχε επιβληθεί με την απροκάλυπτη βία μετά τον εμφύλιο και που για πρώτη φορά αμφισβητούνταν τόσο έντονα από μια ολόκληρη πόλη.

Οι Δραπετσωνίτες συγκρούστηκαν με την αστυνομία και μπήκαν μπροστά στις μπουλντόζες Κάθε πέτρα που έπεφτε από τους κατεδαφιστές, την ξανάχτιζαν όλοι μαζί. Ήταν μια πρωτόγνωρη για τα τότε δεδομένα αντίδραση που αναδείκνυε όχι μόνο το αγωνιστικό φρόνημα αυτού του φτωχού λαού αλλά και την αλληλεγγύη που έδενε όλον αυτόν τον πληθυσμό. Ήταν ένα δέσιμο και μεταξύ τους αλλά και με τη “γη” τους. Ήταν ένα τεράστιο “όχι” που δεν είχαν μπορέσει να πουν στην μικρασιατική καταστροφή που τους ξερίζωσε από τις πατρίδες τους και ένα ακόμη πιο τεράστιο “όχι” σε ένα κράτος που τους είχε νικήσει στον εμφύλιο και στη συνέχεια τους εκδικείτο καθημερινά βυθίζοντάς τους στην υποβάθμιση των όρων της ζωής τους. Ήταν ένα δυνατό και συναισθηματικό “όχι” που ακούστηκε δυνατά σε όλη την Ελλάδα κι έβαλε τη Δραπετσώνα στο προσκήνιο σαν έναν από τους τόπους μαρτυρίου του λαού μας.

Τη στιγμή αυτή κατέγραψαν ο Τάσος Λειβαδίτης με ένα ποίημά του γραμμένο τις μέρες που δινόταν αυτή η μάχη της παράγκας και ο Μίκης Θεοδωράκης που το μελοποίησε. Οι δυο τους έφτιαξαν έναν ύμνο της Δραπετσώνας και της φτωχολογιάς.

Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά

και γλυκιά απαντοχή

Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.

Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
 
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
 
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

Παρουσίαση του βιβλίου μου "Η δική μας πόλη"

Έχω συνηθίσει τους φίλους, αναγνώστες μου ή μη, να παρουσιάζω ένα βιβλίο κάθε χρόνο. Για φέτος σκόπευα να παρουσιάσω τέσσερα! Έτσι όμως όπως τα έκανα με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς μου για δήμαρχος στο Κερατσίνι-Δραπετσώνα, τα πράγματα άλλαξαν. Ξαναγύρισα στα φυσιολογικά και τα συνηθισμένα, με την παρουσίαση ενός ακόμα βιβλίου μου και για φέτος.

Θα παρουσιαστεί στο δημαρχείο (πρώην) Δραπετσώνας, στον 3ο όροφο, στις 7 μμ (το απόγευμα) της Τετάρτης 21ης Νοεμβρίου, σε δύο εβδομάδες από σήμερα. Είναι το βιβλίο με τίτλο "Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ". Το Α' μέρος του βιβλίου, αυτό που παρουσιάζεται, αφορά την Δραπετσώνα. Το Β' μέρος που θα εκδοθεί προσεχώς, θα αφορά το Κερατσίνι.

Δυο λόγια για το βιβλίο:

Για το Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα, η ανάδειξη και διαφύλαξη του ιστορικού τους παρελθόντος είναι εξ ίσου μεγάλη ανάγκη όσο και η φροντίδα για το παρόν. Γιατί χωρίς την ιστορική μνήμη, η πόλη μας θα χαθεί μέσα στην ισοπεδωτική νοοτροπία που διαμορφώνει ο νέος τρόπος ζωής. Στο βιβλίο παρόν μελετάται το σήμερα ενός τμήματος του δήμου, της Δραπετσώνας. Το ίδιο θα γίνει και για το Κερατσίνι.

Για τη Δραπετσώνα πολλά πράγματα είναι άγνωστα ακόμα και στους νεώτερους κατοίκους της, πόσο μάλλον για τους Νεοέλληνες. Κάποιες ιστορίες και κάποια τραγούδια μόνο... Οι περισσότεροι την γνωρίζουν σαν μια υποβαθμισμένη περιοχή που βρίσκεται υπό ... ανάπτυξη (που όλο καθυστερεί και δεν έρχεται κι αυτή!)

Με το βιβλίο αυτό καταγράφεται ό,τι έχει απομείνει από τα στοιχεία της ιστορικής μνήμης που μας περιβάλλουν, είτε της αρχαίας είτε της νεώτερης εποχής.

Το βιβλίο εκδίδεται από την ΕΝΤΥΠΩΣΗ (του Π.Χατζηιωαννίδη) κει είναι ένα πολύ όμορφο κι εύχρηστο βιβλίο 188 σελίδων με πολλές φωτογραφίες και πάρα πολλά στοιχεία που τεκμηριώνουν όσα αναγράφονται σε αυτό. Χρήσιμο για κάθε Δραπετσωνίτη και Κερατσινιώτη, είτε μένει εδώ είτε έχει φύγει από την πόλη μας και έχει από αυτήν μόνο μνήμες.

Θα ξαναγράψω σχετικά και θα υπενθυμίσω την εκδήλωση προσκαλώντας όλους τους φίλους και γνωστούς να έρθουν. Αυτό θα γίνει την επόμενη εβδομάδα καθως θα πλησιάζει και η εκδήλωση της παρουσιασης.

Ο μέγιστος τροβαδούρος μας

Πολλά έχουν γράψει πολλοί για τον τροβαδούρο Παπακωνσταντίνου (τον Θανάση βεβαίως βεβαίως!). Θα γράψω όμως κι εγώ μερικά ακόμη, για μια ακόμη φορά.

Είναι μεγάλος, είναι σπουδαίος. Γράφει τους στίχους του μόνος του, κι είναι στίχοι ωραιότατοι, γεμάτοι νοήματα και εύληπτοι. Εντάξει, κάποιες φορές δεν τους πιάνεις με την πρώτη, έχει και τα τρωτά του. Όμως τού τα συγχωρείς.

   Γράφει τη μουσική του στηριγμένος στη λαϊκή μας παράδοση χωρίς να την αντιγράφει αλλά με βαθιά κατανόηση των "δρόμων" της και των οργάνων της. 
   Στηρίζεται επίσης και σε όλο το έντεχνο υπόστρωμα του ελληνικού τραγουδιού της τελευταίας εκατονταετίας. Από Αττίκ, Χατζηδάκιαμ' Θοδωράκιαμ' μέχρι και Σαββόπουλο ή πιο σύγχρονους.

   Έχει και μια ζωή απέριττη. Μένει σε ένα χωριό στη Θεσσαλία, κάνει συναυλίες για να βιοπορίζεται, δίνει συνεντεύξεις ελάχιστες όπου ξεδιπλώνει απόψεις που χαίρεσαι να τις ακούς γιατί μαθαίνεις κάτι από αυτές. 

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένας πραγματικός Έλληνας. Είναι αντάξιος των προγόνων μας που καθόλου δεν μάς έμοιασαν.

Για τραγούδια του, πηγαίνετε στο youtube. Θα βρείτε πολλά μόνοι σας, δεν χρειάζεται να σας στέλνω link και διευθύνσεις. Ακούστε μεταξύ άλλων και τα αθάνατα "Αερικό" και "Μιλώ για σένα".