Το φάντασμα της επανόδου της δεξιάς είναι ο καλύτερος σύμμαχος του Σύριζα!

Πολλοί φίλοι μου που ψήφισαν Σύριζα τον Ιανουάριο και στήριξαν με ενθουσιασμό το ΟΧΙ τον Ιούλιο, είναι εδώ και δυο μήνες (από τις 12 Ιουλίου) σε κατάσταση μελαγχολίας. Είδαν το όνειρό τους να διαψεύδεται και δεν έχουν χωνέψει ακόμα ότι ο αρχηγός προτίμησε να παραδώσει το Κούγκι αντί να το τινάξει στον αέρα.

Οι περισσότεροι θα ψηφίσουν ξανά Σύριζα για να μην έρθει η δεξιά και για να μην ανακοπεί μια ελπιδοφόρα πορεία που καλά καλά δεν πρόλαβε να ξεκινήσει. Αυτοί νιώθουν σχετικά καλά καθώς ξεπερνούν το σοκ αποδεχόμενοι το γεγονός ότι βρισκόμαστε πια σε νέες συνθήκες όπου επιλέγουμε μεταξύ αριστεράς και δεξιάς για την διαχείριση των οικονομικών υποχρεώσεων και για την εφαρμογή μιας νεοφιλελεύθερης ή μιας δημοκρατικής πολιτικής στα κοινωνικά ζητήματα του τόπου.

Μερικοί θα ψηφίσουν ΛΑΕ επιμένοντας πως δεν χάσαμε τον αγώνα αλλά απλά δεν το παλέψαμε μέχρι τέλους. Αυτοί θα ζήσουν την απελπισία της επανεκκίνησης μιας αριστεράς από τα ιστορικώς παραδεκτά χαμηλά ποσοστά της με προβολή ενός οράματος που ξεθώριασε. Γιατί κι αυτή η νέα αριστερά του Λαφαζάνη, αν μεγαλώσει με την αποδοχή των λαϊκών μαζών πάλι στα ίδια θα καταλήξει κι αυτή, τον συμβιβασμό και την διάσπαση. Θα πρέπει να ψάξει ουσιαστικά για έναν νέο λαό, πράγμα γενικώς δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο.

Κάποιοι παραμένουν διστακτικοί. Ξέρουν ότι χάσαμε το παιχνίδι αλλά δεν θέλουν ακόμη να το παραδεχτούν. Προβλέπω πως οι ολίγιστοι εξ αυτών θα μείνουν σπίτι τους μη πηγαίνοντας στην κάλπη και οι περισσότεροι θα αποφασίσουν μέσα στο παραβάν να ψηφίσουν Σύριζα δαγκωτό, με την έννοια όχι του φανατικού υποστηρικτή αλλά του εκνευρισμένου που νιώθει εκβιαζόμενος.

Ο κυριότερος υποστηρικτής του Σύριζα, που δεν έχει ακόμα συνέλθει από το χαστούκι που δέχτηκε στις Βρυξέλλες, είναι ο Μεϊμαράκης. Το φάντασμα της επανόδου της δεξιάς είναι εκείνο που μπορεί να επιστρατεύσει δυνάμεις που θα μείνουν μέχρι και την είσοδο ακόμη στο εκλογικό κέντρο αναποφάσιστες. Δεν είναι πολλοί, είναι όμως η κρίσιμη μάζα που είναι απαραίτητη για να μην ζήσουμε την απογοήτευση της επιβεβαίωσης της αριστερής παρένθεσης. Η απροκάλυπτη επίθεση του παλαιοκομματισμού προκειμένου να συγκαλυφθούν υποθέσεις και να διασωθεί το σύστημα της διαφθοράς, είναι η ελπίδα του Σύριζα πως ο κόσμος που κλείστηκε στην μελαγχολία του θα απαντήσει έστω και την τελευταία στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο.

Μαρία Καλογεροπούλου

16 Σεπτεμβρίου 1977 πεθαίνει η Μαρία Κάλας. 

Είχε γεννηθεί το 1923, ήταν 54 ετών.

Εδώ ακούτε την Κάστα Ντίβα, ίσως στην κορυφαία της στιγμή!

(από το Youtube)

Ένας Πειραιώτης φίλος μου που την Κυριακή θα ψηφίσει Σύριζα ήταν χτες ψιλο-αγριεμένος!

“Ακόμα κι αν δεν ήμουνα Σύριζα, απλά και μόνο σαν Πειραιώτης κάτοικος μιας από τις “δυτικές” συνοικίες του Πειραιά, θα ψήφιζα τον Τσίπρα την Κυριακή” μου είπε ο φίλος μου που τον συνάντησα στη χτεσινή συγκέντρωση του Σύριζα στο Κερατσίνι.

“Ακόμα κι αν δεν άκουγες την σαφή αναφορά του Τσίπρα στην “τροπολογία Λαφαζάνη” για την περιοχή της Ανάπλασης;” τον ρώτησα

“Αν δεν έκανε καμιά αναφορά, θα ήταν σκάνδαλο μεγάλο! Ο τρόπος που μίλησε γι αυτήν την τροπολογία, όμως, με έπεισε ότι θα το κάνει. Εξ άλλου η τροπολογία έχει κατατεθεί από καιρό στη Βουλή και αν δεν είχε μεσολαβήσει η πτώση της κυβέρνησης θα ήταν ήδη νόμος του κράτους. Την ετοίμασε ο Λαφαζάνης ως υπουργός ΥΠΑΠΕΝ, την υιοθέτησε ο Σκουρλέτης ως διάδοχός του και θα γίνει νόμος αμέσως μετά την εκλογή του Τσίπρα”, μου είπε

Αν και εγώ έχω κι άλλους λόγους για να ψηφίσω τον Σύριζα την Κυριακή, με κυριότερο ότι δεν θέλω να μου κατσικωθεί πάνω από το κεφάλι μου όλο το παλιό διεφθαρμένο και μιζαδόρικο σύστημα με τον Μεϊμαράκη επικεφαλής για μια τετραετία, ωστόσο δεν διαφωνώ με τον συλλογισμό του φίλου μου. Πραγματικά, για έναν Πειραιώτη, κι ακόμη περισσότερο για έναν κάτοικο της Β' Πειραιά, αρκεί και μόνον αυτή η τροπολογία για να καταψηφίσει το “σύστημα Σαμαρά” και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από αυτό.

Για όποιον δεν ξέρει την υπόθεση, να πω απλά ότι το καλοκαίρι του 2014, η κυβέρνηση Σαμαρά της ΝΔ και ο υπουργός ΥΠΕΚΑ Μανιάτης του ΠαΣοΚ πέρασαν καλοκαιριάτικα στα μουγκά μια τροπολογία με την οποία ΑΝΕΤΡΕΠΑΝ κεκτημένα μιας ολόκληρης τριακοντααετίας!!! Κεκτημένα από αγώνες και κινητοποιήσεις των δημοτών και των δημοτικών αρχών. Από το 1984 η περιοχή είχε κηρυχτεί κορεσμένη από βιομηχανικές μονάδες, από το 1997 είχε χαρακτηριστεί ζώνη ανάπλασης με Συντελεστή δόμησης 0.4 και χρήσεις πολεοδομικού κέντρου (χωρίς βιομηχανία και βιοτεχνία) και από το 2003 που είχε γκρεμιστεί το εργοστάσιο Λιπασμάτων είχε στην πράξη ξεκινήσει το σχέδιο της ανάπλασης. Οι προβλέψεις ήταν για εκτεταμένο πράσινο (περίπου 400 στρεμμάτων), για χρήσεις πολιτισμού και αναψυχής και για δράσεις που θα έδιναν ανάπτυξη και απασχόληση στην πολύπαθη περιοχή της Β' Πειραιά. Η ανάκτηση των ακτών από τους κατοίκους, οι ελεύθεροι χώροι και η αναβάθμιση της περιοχής ήταν το προδιαγεγραμμένο μέλλον της. Μέχρι που φάνηκε στον ορίζοντα η κυβέρνηση Σαμαρά.

Λαμβάνοντας αφορμή από το μνημόνιο που, εκτός όλων των άλλων, το χρησιμοποιούσαν για να περνάνε τις δικές τους εσωτερικές πολιτικές, ο Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία (με την ευγενική αρωγή του ΠαΣοΚ) νομοθέτησαν μιαν ολοκληρωτική αλλαγή αυτής της πορείας για να εξυπηρετήσουν φίλους του κυρίου Σαμαρά και πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα.

Ο συντελεστής δόμησης έγινε 0.6 και (το πιο σημαντικό) επιτράπηκαν χρήσεις βιομηχανικές με αποτέλεσμα να λειτουργούν σήμερα εταιρείες λιπαντικών και διύλισης πετρελαιοειδών αποβλήτων των πλοίων και να ετοιμάζεται η λειτουργία σκυροδέματος από την τσιμεντοβιομηχανία. Μια περιοχή ανάπλασης, ο μοναδικός πνεύμονας του Πειραιά και η μοναδική διέξοδος προς την θάλασσα χαρίστηκαν σε συμφέροντα που επόμενο στόχο τους θα είχαν και το οικόπεδο της Εθνικής Τράπεζας (τα πρώην Λιπάσματα) θάβοντας έτσι κάθε ελπίδα περιβαλλοντικής αναβάθμισης και ανάπτυξης της ευρύτερης περιοχής των 250.000 κατοίκων. Το όραμα της ανάπλασης επ' ωφελεία των κατοίκων, της ανάκτησης του θαλασσίου μετώπου και της ανάπτυξης δραστηριοτήτων με πράσινο και θέσεις εργασίας πήγε περίπατο. 
Άρχισαν οι προσφυγές στο Σ.τ.Ε.. Μία προσφυγή έκανε ο Δήμος και άλλες δυο κατατέθηκαν από διαφορετικές ομάδες πολιτών. Ωστόσο μόνη πραγματική και άμεση λύση ήταν η ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά. Η ανατροπή έγινε τον Ιανουάριο του 2015 και η τροπολογία που κατατέθηκε από το ΥΠΕΚΑ που είχε γίνει ΥΠΑΠΕΝ έδινε την λύση. Όχι μόνο ανέτρεπε τις απαράδεκτες ανατροπές του 2014 αλλά έδινε και την πρωτοβουλία ανάπλασης στον Δήμο.

Ωστόσο η κυβέρνηση ανατράπηκε. Όχι για την τροπολογία, βέβαια, αλλά βρέθηκε κι αυτή θύμα της ανατροπής. Αν βγει ο Μεϊμαράκης, η τροπολογία πάει περίπατο. Αν βγει ο Τσίπρας, η τροπολογία θα γίνει νόμος του κράτους.

“Καταλαβαίνεις λοιπόν γιατί θα ψήφιζα Σύριζα και Τσίπρα ακόμη κι αν δεν τους θεωρούσα σαν την καλύτερη λύση; Γιατί όντας Πειραιώτης, η ζωή μου και το μέλλον μου εξαρτιέται από την απόφαση που θα πάρει η νέα κυβέρνηση πάνω στο θέμα αυτό. Και οι θέσεις είναι σαφείς, διαμορφωμένες εδώ και καιρό. Η Νέα Δημοκρατία ψήφισε την δική της τροπολογία το 2014 καταστρέφοντας τις προοπτικές της πόλης μου και ο Σύριζα κατέθεσε την δική του τροπολογία ξαναδίνοντας πίσω τη ζωή μου. Θέλει και ρώτημα λοιπόν τι ψηφίζει ένας Πειραιώτης; Εκτός αν με περνάς για ηλίθιο ...” έκανε ο φίλος μου ψιλοαγριεμένος.

Τι να του έλεγα, ότι υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να ψηφίσει κανείς Σύριζα σε αυτές τις εκλογές; Εδώ παιζόταν το μέλλον το δικό του, των παιδιών του, της πόλης του. Οι άλλοι λόγοι, υπαρκτοί και σεβαστοί αλλά ... του ήταν περιττοί! Γιατί ήταν Πειραιώτης και δεν ήθελε να περνιέται για ηλίθιος, έτσι μου είπε μέσα στην υπερβολή του, και δεν του απάντησα.

Η πολύ βαθιά η διαπλοκή της Ορθοδοξίας με το Κράτος είναι η πιο ισχυρή ένδειξη της αδυναμίας μας να εκσυγχρονιστούμε

Στο βαρετό χτεσινό Ντιμπέϊτ, ο Πάνος Καμένος (ο πιο κερδισμένος χτες με χειρότερο τον νυσταγμένο Μεϊμαράκη), βρήκε μιαν ακόμη ευκαιρία να πει πόσο πιστό στον χριστιανισμό είναι το κόμμα του μαζί με όλα τα σχετικά περί σύνδεσης ελληνισμού-ορθοδοξίας κλπ. Κανείς βέβαια δεν τον επιτίμησε αλλά ήταν και ο χρόνος περιορισμένος και το θέμα έμοιαζε δευτερεύον. Φυσικά, έκανε και ΤΖΙΖ καθώς την ορθοδοξία πολλοί μπορεί να περιφρόνησαν την ψήφο των ορθοδόξων όμως ουδείς αγνόησε ποτέ. 

Επί του θέματος διάβασα μια πρόταση που απέστειλε -χτες νομίζω- η ΕΝΩΣΗ ΑΘΕΩΝ (αθεόφοβων) στα κόμματα. Προτείνονται τροποποιήσεις στο Σύνταγμα για να γίνει πράξη ο διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους. Ισχυρίζονται οι αθεόφοβοι ότι το 74,5% του ελληνικού λαού τάσσεται στις δημοσκοπήσεις υπέρ αυτού του διαχωρισμού. Δεν ξέρω ποιος έκανε τη δημοσκόπηση (άραγε το ΜΕΓΚΑ;) όμως γνωρίζω ότι πολλοί το λένε χωρίς να το εννοούν και ότι την κρίσιμη στιγμή αν ήταν να ψηφίσουν σε δημοψήφισμα άλλα αποτελέσματα θα έβγαιναν. Ασχέτως όμως αυτού, έριξα μια ματιά στα προαπαιτούμενα προκειμένου να γίνει αυτός ο διαχωρισμός και τρόμαξα! 

Υπάρχει μια απίστευτη πληθώρα προτάσεων, εκφράσεων, λέξεων, επιθέτων και άλλων γραπτών σημείων μέσα στο ελληνικό σύνταγμα που ΔΙΑΠΛΕΚΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΑ το κράτος με την εκκλησία. Μόνο η αναφορά τους γεμίζει σελίδες. Μπορείτε να δείτε την πρόταση αυτή πατώντας ΕΔΩ (στο σημερινό ρεπορτάζ του TVXS). Όλο αυτό το πλέγμα των αναφορών κάνει το ελληνικό κράτος, στο θέμα της θρησκείας, να μην είναι απότοκο της γαλλικής επανάστασης αλλά του οθωμανικού δοβλέτ.

Το θέμα είναι απλό: 

Μπορεί ένα κράτος που συγκροτήθηκε δυο φορές ως έθνος, μια το 1821-29 και μια το 1919-24 στη βάση του διαχωρισμού "πας χριστιανός ορθόδοξος Έλλην - πας μουσουλμάνος Τούρκος" να πάψει να είναι χριστιανό-ορθόδοξο και να γίνει ανεξίθρησκο κράτος ισοπολιτείας;

Για μένα η απάντηση είναι ΟΧΙ ακόμα.

Είμαστε πολύ πίσω σαν χώρα, σαν πολίτες, σαν άνθρωποι από τον πολιτικό πολιτισμό που θα μας επιτρέψει να παραδεχτούμε το τι είμαστε και να συμφωνήσουμε στο τι θέλουμε να γίνουμε. Είμαστε μακριά από την ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ και την ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ με τον εαυτό μας που θα μας επέτρεπαν να ξεφύγουμε από τα σημερινά ιδεολογικά μας δεσμά.

Το 1821 (πριν διακόσια χρόνια) ο Κολοκοτρώνης ήθελε το νέο κράτος που θα γεννηθεί από την επανάσταση να είναι ΔΙΓΛΩΣΣΟ (ελληνικά-αλβανικά οι κύριες γλώσσες αλλά και βλάχικα) και ΔΙΘΡΗΣΚΟ (χριστιανοί-μουσουλμάνοι οι κύριες θρησκείες αλλά και κάθε άλλη θρησκεία ελεύθερη). Οι απόψεις του κατίσχυσαν στην έκρηξη της επανάστασης (στην πρώτη εθνοσυνέλευση συμμετείχαν βουλευτές μουσουλμάνοι και Αλβανοί) αλλά περιθωριοποιήθηκαν στη συνέχεια όταν επικράτησαν οι Φαναριώτες. Ο Κολοκοτρώνης και όλοι οι οπλαρχηγοί -αλλά και ουτοπικός Ρήγας ακόμη- έβλεπαν την επανάσταση σαν κοινωνική εξέγερση χριστιανών και μουσουλμάνων κατά του τυράννου Σουλτάνου και σαν εθνογέννεση μιας φυλής που αποτελείτο εξ ίσου από Ρωμιούς και Αρβανίτες και Βλάχους είτε χριστιανούς είτε μουσουλμάνους.

Βεβαίως η τροπή που πήρε το ζήτημα ευνόησε την κατοπινή επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων που δεν θα βοηθούσαν ποτέ έναν εξεγερμένο λαό αλλά μπορούσαν να στηρίξουν ένα ομόδοξο χριστιανικό κράτος με το συναισθηματικά φορτισμένο όνομα των Ελλήνων για προμετωπίδα.

Κι αργότερα το 1922 (πριν εκατό χρόνια), ο ελληνοτουρκικός πόλεμος και η ανταλλαγή πληθυσμών έγιναν στη βάση "χριστιανός ίσον Έλληνας, μουσουλμάνος ίσον Τούρκος". Εκατοντάδες χιλιάδες μικρασιάτες Καππαδόκες, Βιθυνοί, Λαζοί κλπ  που είχαν κρατήσει την χριστιανική θρησκεία των Ρωμαίων βαφτίστηκαν "Έλληνες" και εκδιώχθηκαν από τις πατρίδες τους ενώ λιγότεροι αλλά και πάλι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες μουσουλμάνοι της Κρήτης, της Ηπείρου, Θεσσαλίας, Πελοποννήσου, Ρούμελης, Μακεδονίας κλπ. ονομάστηκαν "Τούρκοι" και εκδιώχθηκαν.

Να γιατί θεωρώ ότι είναι πολύ νωρίς ακόμη για να μπορέσει αυτό το μπάσταρδο νεοελληνικό κράτος να αποσείσει από πάνω του το ορθοδοξιλίκι και να κάνει τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό του. Να γιατί οι αθεόφοβοι θα μείνουν για μια ακόμη φορά με το 75% του δημοψηφίσματος στο χέρι και γιατί ο μεν Τσίπρας (που έχει δηλώσει τουλάχιστον αθεόφοβος κι αυτός) θα κάνει επισκέψεις στους διάφορους αρχιεπισκόπους ο δε Μεϊμαράκης (ο κολοσσός της ορθοδοξίας) θα σκύβει και θα φιλάει τα χέρια του κάθε παπά που θα συναντά.

Συνομιλία με έναν φίλο μου που, τελικά, ψηφίζει Σύριζα

Μιλώντας χτες με ένα Κερκυραίο φίλο μου, που δεν ήξερα αν θα ήταν με τον Σύριζα, αν θα ψήφιζε τώρα ΛΑΕ ή ΚΚΕ ή αν θα έφευγε προς το λευκό, τον άκουσα να μου λέει:

“Ψήφισα τον Σύριζα για να δώσει την μάχη που οι άλλοι δεν έδωσαν ποτέ. Ο Σύριζα, με όλες του τις δυνάμεις, με Τσίπρα-Βαρουφάκη και όλους τους άλλους μαζί, έδωσε αυτή τη μάχη. Την είδα να εξελίσσεται μέρα με την ημέρα μπρος στα μάτια μου. Χάσαμε γιατί οι άλλοι ήταν πιο δυνατοί από εμάς.

Το να αποδεχτείς την ήττα και να κοιτάξεις την επόμενη μέρα, είναι η πρώτη νίκη που οφείλει στον εαυτό του ο νικημένος. Συνεχίζω λοιπόν να ψηφίζω τον Σύριζα γιατί οι καθημερινές μάχες που πρέπει να δοθούν είναι χιλιάδες. Γιατί αν τιμωρήσω τον Σύριζα για την ήττα του αυτή, θα είναι σαν να τιμωρώ τον εαυτό μου. Θα φέρω πίσω εκείνους που ευθύνονται για την κατάστασή μας. Θα φέρω πίσω το καθεστώς της ρεμούλας, των συμφερόντων, της μίζας και του τσαμπουκά. Θα εχω βγάλει μόνος μου τα μάτια μου.

Ακόμη και στην εφαρμογή του μνημονίου προτιμώ τον Τσίπρα παρά τους Μητσοτάκηδες και Σαμαράδες που με αφορμή το μνημόνιο ξεκίνησαν πογκρόμ απολύσεων και παρέδωσαν τον δημόσιο χώρο στους ιδιώτες. Είναι και τα θέματα Υγείας, παιδείας, το Μεταναστευτικό, ο εκσυγχρονισμός του κράτους, τα ζητήματα της καθημερινότητας. Δεν θα φορτωθώ τον Μεϊμαράκη με τον Άδωνη, τον Βορίδη και τα άλλα τα παιδιά να εφαρμόζουν τις δικές τους νεοφιλελεύθερες θεωρίες στην πλάτη μου.

Ο Σόιμπλε επιχείρησε να με σκοτώσει, κι εγώ ξέρω πως ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό. Γι αυτό δεν θα αφήσω την δεξιά να εφορμήσει στο κράτος και να το καταλάβει παίζοντας για τέσσερα ακόμη χρόνια τα παιχνίδια της στην πλάτη μου. Γι αυτό θα ψηφίσω τον Σύριζα, για να έρθει πρώτο κόμμα και να φτιάξει εκείνος μια συμμαχία δυνάμεων που θα σταματήσουν τον κατήφορο της χώρας.”

Ο φίλος είπε περισσότερα, αυτά ήταν μια περίληψη.

Άκουσα κι άλλους. Κυρίως άκουσα να μπαίνει και να ξαναμπαίνει ένα “ηθικό ζήτημα” που προκύπτει από την απογοήτευση της ήττας και την μη παραδοχή της. Παροτρύνσεις για ... αντίσταση αορίστως και γενικώς! Σε τι να αντισταθείς πλέον; Έχεις αποκαΐδια να μαζέψεις, δεν υπάρχει εχθρός για να πολεμήσεις. Ο εχθρός έδειξε τα δόντια του. Μπορούσε να μας ισοπεδώσει αν δεν σηκώναμε λευκή σημαία. Και την ύστατη στιγμή διαπραγματευτήκαμε την παράδοση με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Μένει να ξαναφτιάξουμε την χώρα. Και το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Εκείνος που την άφησε απροστάτευτη και ξεθεμελίωσε κάθε πιθανότητα αντίστασης όταν είχε το κουμάντο, ή εκείνος που στάθηκε όρθιος στη δύσκολη στιγμή; Και ποιο ηθικό δίλημμα μπορεί να θεωρηθεί πιο σημαντικό από το πραγματικό διακύβευμα της στιγμής;

Ο πόλεμος έγινε και χάθηκε και τώρα θα πορευτούμε με το νέο μνημόνιο. Δεν έχει απώλειες σαν κι εκείνες τις αεροπλανικές των προηγουμένων. Θυμίζω την άγρια φορολόγηση μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων, την άνοδο του ΦΠΑ από το 11% προς το 19%, 21% και 23%, τις απώλειες 13ου μισθού, των επιδομάτων άδειας και Πάσχα, την απώλεια όλων των άλλων επιδομάτων, τις π' ευθείας και τις έμμεσες (με το ενιαίο μισθολόγιο) μισθολογικές περικοπές κατά 30% , τις μειώσεις ως και 40% στις συντάξεις, την υποχρέωση για μείωση 140.000 θέσεων στο δημόσιο, τις άμεσες απολύσεις 14.000 υπαλλήλων, την κατάργηση κάθε εργασιακής προστασίας, την κατάργηση του κατώτατου μισθού, την ευχέρεια των απολύσεων χωρίς περιορισμούς και γενικά την μετατροπή της κοινωνίας σε εργασιακή ζούγκλα με μισθούς εξευτελιστικούς και ανεργία στο άπειρο. Μπροστά σε όλα αυτά, το νέο 3ο μνημόνιο μοιάζει με αγγελούδι. Ελάχιστες μειώσεις συντάξεων, άνοδος του ΦΠΑ σε πολλά προϊόντα, κάποιες φορολογικές επιβαρύνσεις, αύξηση ορίων ηλικίας για σύνταξη (το πιο βαρύ από όλα κι ας μην φαίνεται) κλπ. Όχι πως δεν είναι δυσάρεστα μέτρα όλα αυτά, τη στιγμή μάλιστα που έρχονται να ΠΡΟΣΤΕΘΟΥΝ στα προηγούμενα αντί να τα αναιρέσουν. Γι αυτό εξ άλλου μιλάμε για ήττα. Όμως το να κλαίμε πάνω στα αποκαΐδια και να ονειρευόμαστε την ανασυγκρότηση του στρατού για να πάρουμε τη ρεβάνς ισοδυναμεί με αυτοκτονία.

Ο Κερκυραίος φίλος μου συνόψισε τα συμπεράσματά του και τη γνώμη του για εκείνους που προτιμούν να μείνουν σταθεροί στα οράματά τους ακόμα κι όταν η πραγματικότηντα έχει αλλάξει και μου είπε:

"Σέβομαι τους φίλους που βάζουν το δίλημμα της Αντιγόνης μπροστά από την ανάγκη του Κρέοντα για τάξη και ασφάλεια στη Θήβα. Σέβομαι κι εκείνους που ζητούν την δια τυφλώσεως λύτρωση του Οιδίποδα από το δράμα του. Σέβομαι επίσης κι όσους έλκονται από την τιμωρία του Προμηθέα πάνω στον Καύκασο. Προτιμώ όμως έναν άλλον Κρέοντα που θα προστατέψει την τάξη αφήνοντας τον νεκρό να θαφτεί, έναν Οιδίποδα που θα καταραστεί τους θεούς χωρίς να τυφλωθεί, έναν Προμηθέα που θα τα βάλει με τον Δία και θα συμβιβαστεί μαζί του όπως στο τρίτο μέρος της τριλογίας που δεν διασώθηκε. 

Σέβομαι την αγανάκτηση όσων ένιωσαν ότι “προδόθηκαν” και την επιμονή όσων πιστεύουν ότι μπορούν στις νέες συνθήκες να συνεχίσουν να λένε τα ίδια. Τα σέβομαι αλλά δεν τα συμμερίζομαι. Γιατί η χώρα θα συνεχίσει να υπάρχει και το δίλημμα είναι μπροστά μας:

Θα κυβερνάει την Ελλάδα τα επόμενα τέσσερα χρόνια η Δεξιά του Μεϊμαράκη με τον Σαμαρά, τον Μητσοτάκη, τον Άδωνη, την Βούλτεψη και όλα τα άλλα παιδιά, ή ο Σύριζα με τον Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό;"

Σε αυτό το δίλημμα, το ΜΟΝΟ ΥΠΑΡΚΤΟ και ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ δίλημμα των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη, ο φίλος μου που σας έλεγα στην αρχή απάντησε ΣΥΡΙΖΑ κι εγώ συμφώνησα μαζί του.

Εγώ ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ, εσείς;

Εδώ και πολύ καιρό διάλεξα να μην γράφω (επομένως να μην λέω) πολλά, για την ακρίβεια ... τίποτε! Απ' ό,τι παρατήρησα γύρω μου, την στάση αυτή διάλεξαν πολλοί, πάρα πολλοί. Όσοι μιλούσαμε πολύ, εδώ και καιρό το έχουμε κλείσει. Κι έμειναν κάτι ενδιάμεσοι της προσκολλήσεως (πότε από αριστερά και πότε από δεξιά) να μιλούν, να χαριτολογούν και να χαίρονται.

Νομίζω πως:

• α) με τα γεγονότα να τρέχουν και να λένε από μόνα τους τόσα πολλά, (συμφωνία 12ης Ιουλίου, ψήφιση προαπαιτούμενων, προκήρυξη εκλογών),
• β) με τις τόσο θλιβερές συζητήσεις στα κανάλια και τις θριαμβολογίες των δεξιών και των συνοδοιπόρων τους “κεντροαριστερών” ότι αυτοί “τα έλεγαν”
• γ) με τις τόσο οργισμένες εκδηλώσεις των εξαπατημένων της άλλης πλευράς που συνεχίζουν σταθεροί ακόμα κι όταν ο κόσμος γύρω τους αλλάζει
• δ) την γεμάτη ενοχικά σύνδρομα υπεράσπιση της κυβερνητικής πλευράς

... νομίζω πως υπό τις συνθηκες αυτές η σιωπή ήταν χρυσός.

Επειδή όμως έρχονται εκλογές, η σιωπή τώρα αρχίζει να γίνεται κρυφτό.

Στις εκλογές αυτές θα ψηφίσω τον Σύριζα. Οι λόγοι πολλοί, δύο όμως είναι οι κυριότεροι. Ο ένας αφορά την Ελλάδα συνολικά, ο άλλος τοπικά τον Πειραιά και την γειτονιά μου.

Χωρίς πολλά λόγια λοιπόν:

1ον:

Οι εκλογές αυτές κρίνουν το ποιος θα κυβερνά την επόμενη τετραετία. Με όλους τους περιορισμούς που θέτει το μνημόνιο και όλες τις ελευθερίες που παρέχει η πολύ πιο σύνθετη πολιτική πραγματικότητα. Σε αυτή την τετραετία προτιμώ σαφώς να κυβερνάται η χώρα από δυνάμεις φρέσκες, που δεν έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα και μίζες και που δεν έχουν δεσμεύσεις απέναντι σε συγκεκριμένα συμφέροντα. Στις εκλογές αυτές κρίνεται αν η χώρα θα κυβερνηθεί τα επόμενα τέσσερα χρόνια από μια συμμαχία δυνάμεων με τον Τσίπρα επικεφαλής ή τον Μεϊμαράκη. Η σύγκριση δεν αφήνει κανένα περιθώριο.

2ον:

Στις εκλογές αυτές κρίνεται μεταξύ άλλων και η κατίσχυση ή μη ενός νομοσχεδίου (δύο τροπολογιών) που έχει ήδη κατατεθεί στη Βουλή και αφορά στην βιομηχανική ζώνη Δραπετσώνας- Κερατσινίου. Η κυβέρνηση Σαμαρά νομοθέτησε εις βάρος των κατοίκων και της περιοχής και υπέρ συμφερόντων με τρόπο αναίσχυντο. Η κυβέρνηση Τσίπρα με υπουργό τον Λαφαζάνη ετοίμασε νομοθέτημα ανάχωμα στα συμφέροντα. Αν εκλεγεί ο Μεϊμαράκης η πολιτική Σαμαρά θα συνεχιστεί και το μέλλον της Β' Πειραιά προβλέπεται μαύρο. Αν εκλεγεί ο Τσίπρας, υπάρχει ελπίδα. Η σύγκριση δεν αφήνει ούτε εδώ το παραμικρό περιθώριο.

Γι αυτούς (τουλάχιστον) τους λόγους, λοιπόν, θα ψηφίσω τον Σύριζα. Και δεν ήθελα να το κάνω χωρίς να έχω εξηγήσει την ψήφο μου, που θα έχει την ίδια ΟΡΜΗ και ΕΛΠΙΔA με την ψήφο της 25ης Ιανουαρίου.

Καλό βόλι!

Δυο ξένοι (ευρω-δραχμή) στην ίδια πόλη (τον Σύριζα)

Ο Αύγουστος ήταν ο μήνας των διακοπών. Δικαιολογημένη σιωπή.

Τώρα είναι ο μήνας των εκλογών. Σιωπή αδικαιολόγητη.

Είτε με δικαιολογία, είτε χωρίς, η σιωπή θα παραμείνει.

Οι Συριζαίοι της δραχμής νιώθουν πως παγιδεύτηκαν (και τόσο καιρό ζούσαν επικινδύνως). Τώρα ΛΑΕ το κόμμα σου λαέ!

Οι Συριζαίοι του ευρώ νιώθουν πως ζούσαν τόσο καιρό παγιδευμένοι (και πως απελευθερώθηκαν). Τώρα ALL STAR Τσίπρας!

Δικαιολογημένο διαζύγιο αν και θα έπρεπε να έχει συμβεί πριν από το 2014.

Τώρα στις εκλογές έχουμε τα γκάλοπ να μας ενημερώνουν για το τι θα ψηφίσουμε, δεν χρειάζονται περιττές συμβουλές.

Ένα άρθρο για την Ευρωζώνη και τον Σύριζα

Εν μέσω διακοπών, διακόπτω την σιγή της στήλης αυτής, όχι για να πω κάτι δικό μου αλλά για να παραθέσω ένα κείμενο εξαιρετικά διαφωτιστικό της κατάστασης της Ευρωζώνης, της Ελλάδας μέσα σε αυτήν και της πιθανής στάσης του Σύριζα σε αυτό το πλαίσιο.

Είναι ένα κείμενο των κ.κ. Γιώργου Βεργόπουλου και Λευτέρη Στουκογιώργου και εξετάζει ουσιαστικά (προτείνονυας παράλληλα) αν είναι δυνατός ένας άλλος δρόμος για την Ελλάδα μέσα στις συνθήκες του Ευρώ και δια μέσου των αλλαγών στην ίδια την Ευρωζώνη. Επίσης είναι και μια διερεύνηση των επιθυμιών της Γερμανίας και των χωρών του Νότου ή της Ανατολής με την ιστορική τους διάσταση. Είναι εξαιρετικά διεισδυτικό αν και πολύ επιγραμματικό, έτσι όμως κερδίζει σε αναγνωσιμότητα καθώς είναι μεν μακροσκελές δεν είναι όμως ένα ολόκληρο βιβλίο.

Το ανασύρουμε από το μπλογκ "ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ" (εδώ)
Το άρθρο έχει τίτλο "Σημεία για το πολιτικό σχέδιο του Σύριζα στην Ευρώπη".

Περιλαμβάνει 25 σημεία χωρισμένα 3 κεφάλαια:

Α.- Τα προβλήματα της Ευρωζώνης

Β.- Η αναγκαιότητα της ΕΕ και της Ευρωζώνης για την Ελλάδα

Γ.- Ο αναγκαίος μετασχηματισμός για την σταθερότητα της Ευρωζώνης

Παραθέτω το άρθρο για όσους ενδιαφέρονται:

Σημεία για το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη

Α. Τα προβλήματα της Ευρωζώνης

1. Η Ευρωζώνη δεν αποτελεί Άριστη Νομισματική Περιοχή. Δεν υπάρχει σύγκλιση τιμών των αγαθών και υπηρεσιών από χώρα σε χώρα. Η κινητικότητα της εργασίας είναι χαμηλή. Το εμπόριο μεταξύ κρατών μελών ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι υψηλό μεν αλλά μικρότερο από αυτό μεταξύ των πολιτειών των ΗΠΑ.

Σαν αποτέλεσμα, η απώλεια του εργαλείου της νομισματικής πολιτικής οδηγεί σε απώλεια οικονομικής σταθερότητας για κάποια κράτη μέλη. Ακόμη και η υψηλή κινητικότητα του κεφαλαίου που υπάρχει, επειδή είναι συνδυασμένη με την χαμηλή κινητικότητα της εργασίας, αυξάνει την απώλεια οικονομικής σταθερότητας. 

2.Η  αρχιτεκτονική των θεσμών της Ευρωζώνης δεν συντελεί στην ενίσχυση της οικονομικής σταθερότητας και στη μετατροπή της Ευρωζώνης μετατροπή της σε Άριστη Νομισματική Περιοχή. Δεν υπάρχει ομοσπονδιακός προϋπολογισμός που να λειτουργεί ως αυτόματος σταθεροποιητής, δηλαδή που να αναδιανέμει το εισόδημα από κράτος μέλος σε κράτος μέλος μέσω της φορολογίας (αφαίρεση πόρων από τους πολίτες) και των δημοσίων δαπανών (μεταβίβαση πόρων στους πολίτες). 

Το κρίσιμο στοιχείο είναι ο αυτόματος, μη πολιτικός χαρακτήρας μιας τέτοιας αναδιανομής δια του κεντρικού προϋπολογισμού.  Όταν μια πολιτεία των ΗΠΑ βρίσκεται σε ύφεση, οι εισπραττόμενοι ομοσπονδιακοί φόροι πέφτουν αυτόματα, λόγω μείωσης του φορολογητέου εισοδήματος και των έμμεσων φόρων στην κατανάλωση. Αλλά οι ομοσπονδιακές  δαπάνες στην συγκεκριμένη πολιτεία (μισθοί δημοσίου, λειτουργία οργανισμών, επιδόματα ανεργίας, δημόσιες επενδύσεις) δεν μειώνονται, παραμένουν στον ομοσπονδιακό μέσο όρο. Έτσι υπάρχει αυτόματη μεταβίβαση πόρων που λειτουργεί αντιυφεσιακά και σταθεροποιητικά. 

3. Επίσης, η  Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ανεξάρτητη τόσο από τις κυβερνήσεις όσο και από το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια. Αυτή η ανεξαρτησία της ΕΚΤ αυξάνει την απώλεια οικονομικής σταθερότητας για τα κράτη μέλη με τη μεγαλύτερη οικονομική απόκλιση. Στην ίδια λογική, απαγορεύεται από τις Συνθήκες η ΕΚΤ να αγοράσει άμεσα (στην πρωτογενή αγορά) κρατικό χρέος, δηλαδή να χρηματοδοτήσει μια κυβέρνηση κράτους μέλους που μπαίνει σε ύφεση και υπερχρεώνεται. Στην πράξη,  στην Ευρωζώνη απαγορεύεται θεσμικά η χρήση της νομισματικής πολιτικής ως αντιυφεσιακής πολιτικής !

4. Αυτά όλα  έχουν σαν αποτέλεσμα με την πάροδο του χρόνου να εντείνονται  αντί να μειώνονται οι ανισορροπίες μεταξύ των οικονομιών των κρατών – μελών. Ο μεγάλος κερδισμένος είναι η Γερμανική οικονομία, που συσσωρεύει εμπορικά πλεονάσματα. Συνολικά στην Ευρωζώνη διαμορφώνονται στην πράξη δυο ταχύτητες, ένα αυξανόμενο χάσμα Βορρά – Νότου. 

5. Η Ελλάδα ως το κράτος – μέλος με τη μεγαλύτερη απόκλιση ήταν αναμενόμενο να αντιμετωπίσει  μεγάλη ύφεση με την εκδήλωση της πρώτης ασύμμετρης κρίσης. Όταν δηλαδή οι ανάγκες σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας βρέθηκαν να είναι πολύ διαφορετικές από αυτές της υπόλοιπης Ευρωζώνης, δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι θεσμοί και μηχανισμοί για να στηρίξουν την ελληνική οικονομία . Απέμενε η πολιτική βούληση, η οποία δεν εκδηλώθηκε μέσα στους δεδομένους συσχετισμούς δύναμης και απόψεων. 

6. Τα προβλήματα αυτά ήταν γνωστά τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρωζώνη. Παρ’ όλα αυτά έγινε η επιλογή εισόδου της Ελλάδας στο Ευρώ με πολιτικά κριτήρια. 

Β. Η αναγκαιότητα της ΕΕ και της Ευρωζώνης για την Ελλάδα. 

7. Η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ήδη από το 1998 που δρομολογήθηκαν οι σχετικές διαδικασίες ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για την έκρηξη του ΑΕΠ, την άνοδο της αξίας των περιουσιακών στοιχείων και την μείωση του πληθωρισμού επί μια δεκαετία. Ιδιαίτερα το ελληνικό ΑΕΠ διπλασιάστηκε το διάστημα 1998 – 2008. Ακόμη και μετά 6 χρόνια συνεχούς ύφεσης, το ελληνικό ΑΕΠ σήμερα είναι 50% μεγαλύτερο από αυτό του 1998. 

8. Οι θετικές συνέπειες για την ελληνική οικονομία από την ένταξη στην ΕΕ ξεκινούν ακόμη νωρίτερα,  από την Κοινή Αγροτική Πολιτική και από το πρώτο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης το 1987. 

8. Μια αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία και την κοινωνία. Τα υποτιθέμενα θετικά αποτελέσματα στη σχέση εξαγωγών – εισαγωγών από την επιστροφή του  εθνικού νομίσματος θα έρχονταν μόνον μετά από μια πολυετή περίοδο συνεχούς υποτίμησης και εγχώριου πληθωρισμού που θα παρήγαγε ως αποτέλεσμα μια νέα σωρευτική ύφεση του ΑΕΠ σε Ευρώ (ή δολάρια) της τάξης του 30%. Πρακτικά θα επιστρέφαμε στο πραγματικό ΑΕΠ του 1998.

9. Όμως τόσο το δημόσιο χρέος όσο και οι υποχρεώσεις των νοικοκυριών στο εσωτερικό δεν παραγράφονται με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. Εάν επιστρέψουμε στα εισοδήματα του 1998 ή χαμηλότερα με τις υποχρεώσεις του 2015, η κατάσταση θα είναι απολύτως μη βιώσιμη. Προκειμένου να διασφαλιστεί η χρηματοδότηση των απολύτως αναγκαίων και να αποφευχθούν συνθήκες διάλυσης του κράτους, η ελληνική κυβέρνηση θα υποχρεωνόταν σε πρωτοφανή λιτότητα και κατάργηση κάθε ρύθμισης για την κοινωνική πολιτική και την ανθρωπιστική προστασία. 

10. Εάν πάλι οι συνολικές ανισορροπίες της Ευρωζώνης οδηγήσουν στη  άτακτη διάλυση της μέσα από την αποχώρηση των χωρών του Νότου, αυτή  θα ακολουθείτο από την ανασυγκρότηση μιας μικρότερης Ζώνης του Ευρωμάρκου, η οποία σαν στενότερη και με μικρότερες εσωτερικές αποκλίσεις οντότητα θα πληρούσε αρκετά από τα κριτήρια της Άριστης Νομισματικής Περιοχής. Οι προοπτικές των οικονομιών που θα έμεναν εκτός αυτής της Ζώνης θα ήταν πολύ αρνητικές.

11. Για να γίνει σαφέστερο το παραπάνω σημείο πρέπει να θυμηθούμε ότι η δημιουργία της Ευρωζώνης δεν αποτέλεσε στρατηγική στόχευση καταρχήν της Γερμανίας αλλά της Γαλλίας και της Ιταλίας, που στις αρχές της δεκαετίας του 90 φοβούνταν την ισχυροποίηση της ενοποιημένης Γερμανίας. Όπως επίσης φοβούνταν μια στροφή της Γερμανίας «προς τα ανατολικά» μετά την διάλυση του ανατολικού μπλόκ. 

13. Το κυρίαρχο γερμανικό αφήγημα στο σύνολο του 20^ου αιώνα ήταν αυτή η οικονομική και γεωπολιτική επέκταση προς τα ανατολικά, προς την περιοχή που οι Γερμανοί αποκαλούν MittelEuropa. Το Ευρώ αποτελούσε το εργαλείο για να διασφαλιστεί η συνοχή της Ευρώπης ενώ υλοποιείται η αναπόφευκτη διεύρυνση προς την πρώην Ανατολική Ευρώπη.  Για να μην περιθωριοποιηθεί ο ευρωπαϊκός Νότος και τα γερμανικά κεφάλαια φύγουν όλα προς τις νέες χώρες της ΕΕ. 

14. Είναι πλέον απαραίτητο να σκεφτόμαστε τις διαφοροποιήσεις μέσα στην ΕΕ όχι σαν το παλιό δίπολο Βορρά – Νότου αλλά σαν ένα τρίγωνο Βορρά – Νότου – Ανατολής. Τα κράτη – μέλη της Ανατολικής Ευρώπης αν και φτωχότερα από τα κράτη του Νότου, στρατηγικά δεν συμμαχούν με τον Νότο αλλά με τον Βορρά και συγκεκριμένα με τη Γερμανία, διεκδικώντας αυξανόμενο μερίδιο στις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις σε σχέση με τον Νότο. 

Γ. Ο ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ

15.Η απόκλιση των οικονομιών του Νότου από την Γερμανική οικονομία αυξάνεται συνεχώς και απειλεί άμεσα τη συνοχή της Ευρωζώνης. Στο τέλος του 2014 : 

Η Ιταλία   είχε δημόσιο χρέος 132,1%    του ΑΕΠ   ή 2.200 δις , από 106,1%  το 2009. Η Γαλλία   είχε δημόσιο χρέος 95%     του ΑΕΠ ή   2.100 δις,  από 68% το 2009. Η Ισπανία   είχε δημόσιο χρέος 97,7%    του ΑΕΠ ή   1.000 δις,  από 40,2% το 2009.

Η δραματική αυξητική τάση του χρέους του Νότου δεν οφείλεται στην τεμπελιά των Νοτιοευρωπαίων αλλά στην απώλεια οικονομικής σταθερότητας που συνεπάγεται για τον Νότο η έλλειψη του εργαλείου της νομισματικής πολιτικής μέσα σε συνθήκες μη – άριστης νομισματικής περιοχής. 

16. Η γερμανική πίεση όπως εκφράζεται πιο καθαρά από τον Σόιμπλε είναι ο Νότος να «προσαρμοστεί» μέσα από μια συνολική διαδικασία εσωτερικής υποτίμησης. Έτσι ώστε να συντηρηθούν οι αποκλίσεις που ευνοούν τα γερμανικά πλεονάσματα. 

17. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα και η Ελλάδα ως μέλος της Ευρωζώνης πρέπει να θέσουν ως βασικό στόχο την αλλαγή της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης ώστε να πλησιάσει  σταδιακά σε συνθήκες   Άριστης Νομισματικής Περιοχής και να μειωθούν οι αποκλίσεις. 

17. Στην κατεύθυνση αυτή κινούνται πλέον ανοιχτά η Γαλλία και η Ιταλία. Η ελληνική διαπραγμάτευση συντέλεσε σημαντικά στο να ανοίξει η σχετική συζήτηση. 

18. Ο μετασχηματισμός της Ευρωζώνης ώστε να καταστεί λειτουργική και βιώσιμη για όλα τα μέλη της είναι στόχος στον οποίο μπορούν να συναντηθούν διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις, κοινωνικά συμφέροντα και κρατικές επιδιώξεις. 

19. Η συγκρότηση ενός τέτοιου ευρέως μετώπου για τον μετασχηματισμό της Ευρωζώνης μπορεί και πρέπει να αποτελέσει κεντρική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Είναι όμως δεδομένο ότι οι στόχοι αυτού του μετασχηματισμού μέσα στο σημερινό συσχετισμό δυνάμεων θα εξυπηρετούν αλλά δεν θα ταυτίζονται με τα προτάγματα και τα προγράμματα της Αριστεράς.  

20. Βασικές πλευρές ενός τέτοιου μετασχηματισμού ενδεικτικά θα ήταν:

Η από κοινού ανάληψη του χρέους με την έκδοση ευρωομολόγων. Η λογική της κίνησης δεν είναι φυσικά  να πληρώνει μια χώρα το χρέος της άλλης αλλά να διασφαλιστούν κοινά επιτόκια και πρόσβαση στις αγορές κεφαλαίου. 

Η θεσμική  δυνατότητα της ΕΚΤ να δανείζει απευθείας τις κυβερνήσεις (απόκτηση ομολόγων στην πρωτογενή αγορά). 

Η ύπαρξη κεντρικού προϋπολογισμού ο οποίος να λειτουργεί ως αυτόματος σταθεροποιητής. Είναι εξαρχής σαφές ότι κάθε πρόταση για κάποιου είδους προϋπολογισμό της Ευρωζώνης δεν λειτουργεί υποχρεωτικά στην ίδια κατεύθυνση, κρίσιμη σημασία έχει το αντικείμενο, οι αρμοδιότητες και οι πόροι του προϋπολογισμού. 

21. Σκέψεις για μια μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης διακινούνται ήδη και από την γερμανική πλευρά. Κύριος άξονας τους είναι η δημιουργία ενός Υπουργού Οικονομικών της Ευρωζώνης με αρμοδιότητα τον έλεγχο των κρατικών προϋπολογισμών. Προκειμένου να πετύχει αυτό τον στόχο η γερμανική πλευρά εμφανίζεται να συζητά και ένα είδος κεντρικού προϋπολογισμού, μακριά όμως από τις ανάγκες μείωσης των αποκλίσεων και αντιμετώπισης της απώλειας οικονομικής σταθερότητας των χωρών του Νότου. 

Βασικό αντικείμενο αυτού του γερμανικής έμπνευσης Υπουργού Οικονομικών της Ευρωζώνης είναι η επιβολή της λιτότητας και της εσωτερικής υποτίμησης στο σύνολο του Νότου. Είναι η παραπέρα θεσμική κατοχύρωση των διαδικασιών που ενισχύουν τις αποκλίσεις και εμποδίζουν την πραγματική σταθεροποίηση των οικονομιών. 

Ενώ προφανώς μια καθιέρωση Υπουργού Οικονομικών της Ευρωζώνης  με ουσιαστικές εξουσίες χωρίς άμεση δημοκρατική νομιμοποίηση θα αυξήσει ακόμη περισσότερο το δημοκρατικό έλλειμμα της ΕΕ.

22. Από την εμπειρία των τελευταίων ετών, από την εμπειρία ακόμη της ελληνικής διαπραγμάτευσης μέχρι τώρα, είναι σαφές ότι μια κοινή προσπάθεια των κρατών του Νότου και ενός ευρύτερου πολιτικού και κοινωνικού μπλοκ στην Ευρωζώνη  για τον δημοκρατικό,  προοδευτικό και λειτουργικό μετασχηματισμό της Ευρωζώνης θα συναντήσει αντιστάσεις και δεν έχει προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. 

Οι πιθανές εκβάσεις ενός τέτοιου εγχειρήματος είναι:

Η συμφωνία για ένα μετασχηματισμό της Ευρωζώνης που σταθεροποιεί αναπτυξιακά τις οικονομίες όλων των κρατών – μελών με τη χρήση εργαλείων όπως αυτά που προαναφέρονται. Με μια τέτοια εξέλιξη το ελληνικό χρέος εντάσσεται στις συνολικές ρυθμίσεις (άλλωστε είναι μικρό σε απόλυτα μεγέθη) και το σημαντικότερο, ανακόπτονται οι διαδικασίες υποβάθμισης της χώρας που το τροφοδοτούν. 

Η αδυναμία συμφωνίας ενώ εντείνεται η απόκλιση και υπερχρέωση των κρατών του Νότου. Στην περίπτωση αυτή αντικειμενικά μέσα από τη συζήτηση θα αναδειχθεί η συντεταγμένη διάκριση Βορρά – Νότου στην Ευρωζώνη, ώστε να επιτευχθεί η σταθεροποίηση και να συντηρηθεί η ανάπτυξη των αποκλινουσών οικονομιών του Νότου. 

Η εύρεση συμβιβασμού  για την άμβλυνση της απόκλισης  των οικονομιών του Νότου μέσα στο υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο, κυρίως μέσα από τη συνεχή καθιέρωση εξαιρέσεων. Στην περίπτωση αυτή στόχος της ελληνικής πλευράς θα είναι να συμπεριληφθούν στο τελικό πακέτο ρυθμίσεων, τροποποιήσεων και εξαιρέσεων οι ανάγκες σταθεροποίησης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, με προεξάρχουσα τη λύση του χρέους και την διασφάλιση επενδύσεων για τον παραγωγικό μετασχηματισμό της χώρας. 

23. Η προοδευτική  κοινωνική διάσταση και ο αναδιανεμητικός και αναπτυξιακός χαρακτήρας του παραπάνω σχεδίου μετασχηματισμού της Ευρωζώνης είναι εγγεγραμμένα στη σύλληψη του. Γιατί η κινητήρια δύναμη πίσω από την γερμανική οικονομική υπεροχή είναι η μείωση των πραγματικών μισθών στη Γερμανία μέσω του εμπορικού πλεονάσματος της. Το γερμανικό πλεόνασμα δεν διανέμεται στους εργαζόμενους, χρηματοδοτεί την νέα συσσώρευση και επιτρέπει την καθήλωση των μισθών μέσω της ονομαστικής μείωσης του κόστους ζωής.

Αντίστοιχα στον Νότο, στην Ελλάδα όπως το βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, τα αποτελέσματα των περιοριστικών πολιτικών ως υποτιθέμενη απάντηση στην κρίση χρέους είναι η εσωτερική υποτίμηση και η υποβάθμιση στον καταμερισμό εργασίας μέσα στην Ευρωζώνη. Ο δρόμος αυτός οδηγεί στην σταδιακή εθνική και κοινωνική περιθωριοποίηση ή στην άμεσα καταστροφική έξοδο από το Ευρώ που θα φέρει τις χώρες του Νότου ουραγούς ακόμη και στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης.

24. Ο μετασχηματισμός της Ευρωζώνης, η μείωση των αποκλίσεων και η ακύρωση του σχεδίου για μόνιμη λιτότητα στην ευρωπαϊκή περιφέρεια είναι προϋπόθεση για την υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους και την αναδιανομή του εισοδήματος τόσο στον Νότο και την Ανατολή όσο και στον ίδιο τον Βορρά της Ευρώπης. Η πίτα για να μοιραστεί δίκαια πρέπει να μην μειώνεται διαρκώς. 

25. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει  άμεσα να αναλάβει πρωτοβουλίες ως κόμμα, ως τμήμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και ως ελληνική κυβέρνηση για την επεξεργασία και την προώθηση ενός σχεδίου δημοκρατικού, προοδευτικού  και λειτουργικού μετασχηματισμού των Συνθηκών και των Θεσμών της Ευρωζώνης. 

Διαπραγμάτευση υπό την απειλή περιστρόφου!

Χτες, ο Τσίπρας στο Κόκκινο 105,5 και ο Βαρουφάκης στη Le Monde, έδειξαν καθαρά με λόγια, σχήματα και αναλυτικές περιγραφές, ποια ήταν τελικά τα όριά μας μέσα στην Ευρωζώνη. Διαπραγματευόμασταν με το πιστόλι στον κρόταφο. Κι ο Χάμερμπας τα σχολιάζει με τη σημερινή του συνέντευξη στην L'Obs

Λέει ο Βαρουφάκης στη Le Monde:

Έχω χάσει τον λογαριασμό πόσες φορές βρεθήκαμε μπροστά στο φάντασμα του κλεισίματος των τραπεζών μας, επειδή αρνούμασταν να δεχθούμε ένα πρόγραμμα το οποίο είχε αποδείξει την αναποτελεσματικότητα του. Οι πιστωτές και το Eurogroup έκλειναν τα αφτιά στα οικονομικά επιχειρήματά μας. Ήθελαν να παραδοθούμε. Με κατηγόρησαν ακόμη και για το ότι τόλμησα να τους διδάξω ένα μάθημα.. 

Η είσοδος των τεχνοκρατών στον γύρο των διαπραγματεύσεων επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μας. Δημοσίως, οι πιστωτές διατυμπάνιζαν την επιθυμία τους να πάρουν τα χρήματά τους και να δουν την Ελλάδα να κάνει μεταρρυθμίσεις. Στην πραγματικότητα, είχαν ένα στόχο: Να ταπεινώσουν την κυβέρνησή μας και να μας αναγκάσουν να συνθηκολογήσουμε.

Ο Αλέξης Τσίπρας στο "Κόκκινο 105,5" είπε στον (δημοσιογράφο) Αρβανίτη ότι:

Αν έκανα αυτό που έλεγε η καρδιά μου "να τα βροντήξω", όταν έδινα τη μάχη 17 ώρες μόνος, ήξερα ότι την επόμενη μέρα θα κατέρρεαν οι τράπεζες. Έδωσα τη μάχη γνωρίζοντας ότι αν θα φύγω θα ξαναγυρίσω ίσως με δυσμενέστερους όρους».Το να επικρατήσει στην τελική απόφαση η προστασία των λαϊκών στρωμάτων, της χώρας και της αριστεράς, από μια εκδικητική πολιτική, ήταν μια ορθή επιλογή

Λέει η φωνή της συνείδησης της Γερμανίας μιλώντας στους συμπατριώτες του Γερμανούς:

Ο απόηχος παγκοσμίως της τραχείας και τευτονικής συμπεριφοράς της Γερμανίδας καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ και του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, η οποία στόχευε στο να οδηγήσει στην απομάκρυνση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, δείχνει ότι η γερμανική κυβέρνηση έπεσε σε μία παγίδα – την ιστορική παγίδα μιας ημιηγεμονικής θέσης – από την οποία ακριβώς η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε καταφέρει να μας προστατεύσει έως σήμερα (Χάμερμπας στην L'Obs από το TVXS)

Αυτά έγιναν.

Τα ξέραμε, τα μυριζόμασταν, τα φοβόμασταν, αλλά ότι θα είναι τόσο τραγικά, κυνικά και ξεδιάντροπα κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί. Όχι κανείς ... εγώ! Εγώ, ο ανιστόρητος, ήμουν που δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό το χάλι. Υπέθετα πως το "μέτωπο λογικής" που πρόταξαν οι Τσίπρας και Βαρουφάκης θα αντιμετωπιζόταν ως τέτοιο και όχι ως ενοχλητικό βουητό ενός "ανωφελούς" κουνουπιού που μόνο μια μυγοσκοτώστρα του αξίζει.

Αυτό σημαίνει ότι η “διαπραγμάτευση” γινόταν υπό πολύ χειρότερους όρους από εκείνους που περίμενα ή φοβόμουν. Κι ίσως πραγματικά να χάθηκε πολύτιμος χρόνος ανάμεσα στον Φεβρουάριο και τον Ιούνιο στον οποίο το ελληνικό κράτος ξέμεινε από χρήματα εντελώς. Όμως και πάλι δεν θα αποφεύγαμε τα κάπιταλ κοντρόλ ήδη από την 1η Μαρτίου αφού στις 28 Φεβρουαρίου έληγε το πρόγραμμα Σαμαρά και η μη επίτευξη συμφωνίας στις 20 Φεβρουαρίου θα σήμαινε ότι τα ΑΤΜ θα έκλειναν, απλά, τρεις μήνες νωρίτερα απ' ό,τι έγινε τελικά.

Θα ήταν καλύτερα αν το κλείσιμο της στρόφιγγας γινόταν πιο νωρίς, κι αν το δημοψήφισμα γινόταν κι αυτό πιο νωρίς; Δεν γνωρίζω. Γνωρίζω αυτά που έγιναν (και όχι όλα, ένα μέρος από αυτά) και, πάντως, όχι αυτά που θα γίνονταν αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί αλλιώς.

Νομίζω πως υπό τις συνθήκες αυτές πήραμε ό,τι καλύτερο γινόταν άλλο αν δεν μας είναι αρκετό. Όσο για την έξοδο από την Ευρωζώνη της λυκοφιλίας, δεν ξέρω τα γεωπολιτικά δεδομένα. Αν θα μπορούσε να υπάρξει στήριξη από ΗΠΑ ή Κίνα, σε πραγματικές ενέργειες κι όχι απλές δηλώσεις, τότε θα έπρεπε ίσως να επιχειρηθεί, αλλιώς η κατάσταση έξω δεν είναι καθόλου καλύτερη και δεν έχω λόγους να την ζηλεύω. Αυτό όμως δεν το ξέρει κανείς από εμάς τους κοινούς θνητούς.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΥΣ

Επειδή το σύστημα της εκ περιτροπής ανάληψης των διαφόρων θέσεων εξουσίας από τον λαό με κλήρωση ακούγεται σαν μια παραξενιά, καλό θα ήταν να δοθούν μερικές ακόμα διευκρινίσεις.

Φανταστείτε ότι είστε δικηγόρος, ή αρχιτεκτόνισσα, ή παπουτσής, ή τεντάς, ή εργάτρια ή γιατρίνα ή δημοσιογράφος ... οτιδήποτε κι αν είστε, όποιο φύλο κι αν έχετε, όποιες κι αν είναι οι γραμματικές σας γνώσεις ή η περιουσία σας, και έρχεται η στιγμή να κληρωθούν οι θέσεις στα δημοτικά πράγματα.. Αυτή η στιγμή θα έρχεται μια φορά τον χρόνο γιατί κάθε χρόνο θα διενεργείται νέα κλήρωση

Έχουμε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Ο λαός δεν εκλέγει κάποιους για να τον εξουσιάζουν αλλά εξουσιάζει ο ίδιος τον εαυτό του. Την εξουσία αυτή την ασκούν ΟΛΟΙ και αυτό είναι που ξεχωρίζει το λαοκρατικό-δημοκρατικό σύστημα για το οποίο μιλάμε (με κλήρωση όλων των θέσεων ευθύνης και συμμετοχή όλων σε αυτές) από το ολιγαρχικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας που έχουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα όπου όλοι ψηφίζουν αλλά ολίγοι και συνήθως οι ίδιοι διοικούν.

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι μιλάμε για ένα δήμο περίπου τριάντα χιλιάδων κατοίκων (30.000) και όχι για γιγαντιαίους δήμους όπου όλοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Ο Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας, για παράδειγμα, που έχει περίπου ενενήντα χιλιάδες (90.000) κατοίκους θα πρέπει να σπάσει σε τρία κομμάτια. Της Δραπετσώνας (με Ευγένεια, Χαραυγή και Κερατζάκη), της Αμφιάλης και των Ταμπουρίων.

Στον Δήμο των 30.000 κατοίκων με 20.000 ψηφοφόρους θα κληρωθούν: 

1) Τριακόσιοι εξήντα (360) κληροθέτες, που θα διενεργούν τις κληρώσεις με βάση τους δημοτικούς καταλόγους και που θα αλλάζουν κάθε μήνα (12 μήνες επί 30 κληροθέτες κάθε φορά =360)

2) Χίλιοι εκατό (1.100) δημοτικοί σύμβουλοι εκ των οποίων με κλήρωση θα προκύπτει ένα δημοτικό συμβούλιο πενήντα (50) συμβούλων που θα αλλάζει κάθε εβδομάδα τα είκοσι μέλη του (51 εβδομάδες Χ 20 μέλη =1020 συν οι 50 της αρχής κάνουν 1070 συν τριάντα αναπληρωματικοί ίσον 1.100). Οι πενήντα (50) κάθε φορά διαφορετικοί σύμβουλοι θα αποφασίζουν για τα θέματα ημερήσιας διάταξης του δημοτικού συμβουλίου που θα συνεδριάζει μια φορά την εβδομάδα. Από τους πενήντα κάθε εβδομάδα θα επιλέγονται με κλήρωση ο ένας (1) δήμαρχος και οι πέντε (5) αντιδήμαρχοί του που θα έχουν θητεία μιας εβδομάδας και δεν θα μπορούν να επανεκλεγούν μέσα στο έτος. Συνολικά θα εκτίσουν εβδομαδιαία θητεία δημάρχου πενήντα δύο (52) δήμαρχοι και διακόσιοι δέκα (210) αντιδήμαρχοι, όλοι κατόπιν κληρώσεως. Επίσης θα επιλέγονται με κλήρωση ο Πρόεδρος του Συμβουλίου, ο Αντιπρόεδρος και ο Γραμματέας με θητεία ενός μήνα. Τα τρία μέλη του Προεδρείου δεν θα μπορούν να επανεκλεγούν. Μέσα στο έτος θα έχουμε δώδεκα (12) Προέδρους του ΔΣ και άλλους τόσους αντιπροέδρους και άλλους τόσους Γραμματείς (σύνολο 36). Από τους 1.100 της αρχικής κλήρωσης οι 300 περίπου θα θητεύουν σε ένα κάποιο αξίωμα πέραν του αξιώματος του δημοτικού συμβούλου.

3) Πεντακόσιοι πενήντα (550) κοσμήτορες (ελεγκτές καθαριότητας, φωτισμού, εξωραϊσμού) εκ των οποίων οι δέκα (10) θα εποπτεύουν τις δέκα περιοχές στις οποίες θα χωριστεί ο δήμος και θα αλλάζουν κάθε εβδομάδα. (52 εβδομάδες Χ 10 επόπτες = 520 συν τριάντα αναπληρωματικοί =550) Με βάση τις αναφορές των κοσμητόρων θα προάγονται ή θα παίρνουν κάτι παραπάνω από τον βασικό μισθό οι εργάτες καθαριότητας.

4) Χίλιοι πεντακόσιοι (1.500) δικαστές καθημερινών υποθέσεων (ειρηνοδίκες) οι οποίοι θα συγκροτούν ανά υπόθεση και με βάση τη σοβαρότητά της μικρότερα Συμβούλια Εκδίκασης Υποθέσεων που θα αποτελούνται από πενήντα (50) ή εκατό (100) ή διακόσιους (200) ειρηνοδίκες αναλόγως με την υπόθεση και πάντα με βάση την κλήρωση. Θα λύνουν ζητήματα κυρίως του κανονισμού καθαριότητας και αστυνομικών διατάξεων επιπέδου πλημμελήματος και τις μικροδιενέξεις μεταξύ των κατοίκων, επιβάλλοντας πρόστιμα ή άλλες μικρές ποινές.

5) Εξήντα (60) Συνήγοροι του Πολίτη εκ των οποίων θα κληρώνονται κάθε μήνα πέντε Συνήγοροι που θα αποτελούν ένα πενταμελές Συμβούλιο Συνηγορίας. Σε δώδεκα μήνες επί πέντε μέλη, θα γίνουν συνήγοροι του Πολίτη εξήντα (60) πολίτες. Θα μαζεύουν τα παράπονα των πολιτών και θα οδηγούν τα ζητήματα ανάλογα με την βαρύτητα του καθενός στο δημοτικό συμβούλιο ή στο αντίστοιχο "ειρηνοδικείο" 

6) Εξακόσιοι (600) Φύλακες της Πόλης που θα αντιμετωπίζουν σε συνεργασία με την Αστυνομία και με βάρδιες τα θέματα μικροεγκληματικότητας στις γειτονιές και θα ζητούν την συμπαράσταση των δημοτών (εκτός της Αστυνομίας) για να λύνουν όποιο θέμα γεννιέται επί τόπου. Σε κάθε μια από τις δέκα περιοχές θα αναλαμβάνουν (κατόπιν κληρώσεως) για ένα μήνα πέντε "Πολιτοφύλακες" (12 μήνες Χ 5 φύλακες Χ 10 περιοχές =600)

7) Επτακόσιοι είκοσι (720) Επόπτες κτηρίων που θα "φυλάνε" με δεκαπενθήμερη θητεία και θα φροντίζουν, θα επιστατεύουν (όπως περίπου οι σχολικοί φύλακες) τριάντα δημόσια κτήρια (σχολεία, κέντρα πολιτισμού, υγείας, αθλητισμού και αναψυχής) και θα εποπτεύουν το προσωπικό των υπηρεσιών. Για τα 24 δεκαπενθήμερα του έτους και για 30 χώρους του Δήμου που θα εποπτεύονται θα κληρώνεται ένας (1) Επόπτης κάθε φορά (24Χ30=720)

8) Εκατόν είκοσι (120) οικονομικούς συμβούλους που θα ελέγχουν τα Οικονομικά του Δήμου (προϋπολογισμός, εκτέλεση τεχνικού προγράμματος, προσλήψεις, μισθοδοσίες, έξοδα κίνησης, τροφεία κλπ) οι οποίοι θα είναι δέκα κάθε μήνα (12 μήνες Χ 10= 120 συνολικά) και οι οποίοι θα δίνουν λόγο στο δημοτικό συμβούλιο και στους συνηγόρους του Πολίτη. 

Σύνολο 5.010 Πολίτες (εκ των 20.000 ψηφοφόρων) θα κληρώνονται κάθε χρόνο σε θέσεις ευθύνης, αμισθί, με παροχή μόνο τροφής ή εξόδων κίνησης όπου και όποτε είναι αναγκαία.

Οι 20.000 πολίτες της Δραπετσώνας θα είναι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ πολίτες και σύντομα αυτό θα αποδώσει καρπούς σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής.

Η διοίκηση και το προσωπικό του Δήμου, έχοντας ενα απρόσωπο στην ουσία πολιτικό προϊστάμενο, θα μπορεί να αποδώσει σωστά και δεν θα καλύπτεται πίσω από διαπλοκές και προστασίες που ευνοούν και την παράλυση του διοικητικού μηχανισμού αλλά και τη διαφθορά.

Τα υπόλοιπα σχόλια δικά σας!

Λιπάσματα 1997

Αναρτώ σήμερα ένα ντοκυμαντέρ του έτους 1997 του Αντένα, με δημοσιογράφο τον Αργύρη Ντινόπουλο, για το εργοστάσιο Λιπασμάτων που ακόμα λειτουργούσε.

Νομίζω πως έχει ενδιαφέρον.

Για να το δείτε πατήστε ΕΔΩ

Διόνυσος ή Απόλλων; Ερωτήσεις και Απαντήσεις σε επίκαιρα θέματα.

Για να μην πελαγοδρομούμε, μερικές ερωτήσεις και οι απαντήσεις τους:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Είναι ήττα αυτό που "πέτυχε" ο Αλέξης Τσίπρας και η εναπομείνασα διαπραγματευτική ομάδα στο Συμβούλιο Κορυφής ή συμβιβασμός;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Είναι ήττα γιατί έκανε έναν συμβιβασμό που όλους τους προηγούμενους μήνες απέρριπτε. Γιατί ο διακηρυγμένος στόχος της κυβέρνησης σε όλες τις φάσεις της διαπραγμάτευσης ήταν ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ τρίτο μνημόνιο αλλά μια ΣΥΜΦΩΝΙΑ για δάνειο, με δεδομένο βεβαίως ότι και αυτή η Συμφωνία θα συνοδευόταν από κάποια μέτρα που θα της ζητούσαν οι δανειστές.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και τι διαφορά έχει ένα ΜΗΜΟΝΙΟ (δάνειο με κάποιους όρους) από μια ΣΥΜΦΩΝΙΑ για δάνειο που θα συνοδεύεται κι αυτή με κάποιους όρους;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Τεράστια. Το Μνημόνιο θέτει στην ουσία όρους αποπληρωμής με προαπαιτούμενα πριν τις δόσεις και σφιχτά χρονοδιαγράμματα καθώς επίσης και με συνεχή έλεγχο της τήρησης των όρων. Η συμφωνία καθορίζει τις δόσεις του δανείου και απαιτεί από εσένα να μπορείς να ανταποκριθείς στις καθορισμένες πληρωμές. Στη δεύτερη περίπτωση δεν υπάρχει έλεγχος (τρόικα) παρά μόνο αν ξεφεύγεις ουσιαστικά από τη δέσμευση να γίνεις μια αξιόπιστη οικονομικά χώρα χωρίς ελλείμματα και με τα συμφωνημένα πλεονάσματα. Με το Μνημόνιο ΕΚΧΩΡΕΙΣ την οικονομική σου πολιτική (όπως είχε γίνει την περίοδο 2010-2014 και όπως θα συμβεί για την περίοδο 2015-2018) ενώ με την ΣΥΜΦΩΝΙΑ (δανειακή σύμβαση) ΚΡΑΤΑΣ την οικονομία στα χέρια σου και απλά είσαι υποχρεωμένος να πετυχαίνεις (με δικά σου μέτρα) κάποιους γενικούς στόχους (πλεονάσματα κλπ).

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και γιατί δεν κάναμε ΣΥΜΦΩΝΙΑ στη σύνοδο κορυφής αλλά πήγαμε σε ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Γιατί ΣΥΜΦΩΝΙΑ μπορούσαμε να πετύχουμε μέχρι τις 30 Ιουνίου που έληγε το προηγούμενο πρόγραμμα. Μετά τη λήξη του, δεν υπήρχε πλέον θέμα συμφωνίας αλλά νέο Μνημόνιο ή Γκρέξιτ. Η στρατηγική μας επί πέντε μήνες ήταν να ζητάμε μια Γέφυρα (μας δόθηκε ως τις 30 Ιουνίου) για να πετύχουμε στο διάστημα αυτό μια Συμφωνία (δανειακή σύμβαση). Δεν καταφέραμε να τους πείσουμε και μας προτάθηκε (εκβιαστικά) με το έγγραφο του Γιούνκερ μια ακόμη παράταση υπό κάποιους όρους για να συζητήσουμε την Συμφωνία που θέλαμε. Αυτή η πρόταση για νέα πεντάμηνη συμφωνία-γέφυρα  που μας δόθηκε (καλή ή κακή αδιάφορο) απορρίφθηκε με το Δημοψήφισμα. Δεδομένου ότι είχε λήξει η προηγούμενη προθεσμία (30/6) και ότι απορρίφθηκε η ενδιάμεση πρόταση (για νέα παράταση με κάποια μέτρα) από το δημοψήφισμα, το μόνο που έμενε στο τραπέζι πλέον ήταν ένα νέο Μνημόνιο ή το Γκρέξιτ.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί η 30 Ιουνίου θεωρήθηκε καταληκτική ημερομηνία και δεν δόθηκε μια ολιγοήμερη έστω παράταση για να συζητήσουμε ξανά για την ΣΥΜΦΩΝΙΑ (υπό όρους) αντί για την υπογραφή νέου 3ου Μνημονίου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Γιατί πλέον η αποδοχή ή μη της ολιγοήμερης έστω παράτασης ήταν θέμα των Γερμανών. Μπορούσαν πλέον να προβάλουν βέτο (στο Γιούρογκρουπ) και να μην δεχτούν παράταση για νέα συζήτηση και αυτό ακριβώς έκαναν, έστω κι αν καλύφθηκαν πίσω και από άλλες δορυφορικές τους χώρες. Μετά τις 30/6 για να συζητήσουμε ΣΥΜΦΩΝΙΑ θα έπρεπε να μας κάνουν χάρη και αυτό, φυσικά, οι Γερμανοί το απέρριψαν μετά βδελυγμίας. Οπότε στο τραπέζι έμενε το υποχρεωτικό Γκρέξιτ που μόνο ένα 3ο Μνημόνιο μπορούσε να το αποτρέψει. Οι Γερμανοί για να γλυκάνουν το Γκρέξιτ το έκαναν "πενταετές και βλέπουμε" αλλά στην ουσία ήθελαν να μας τσακίσουν μόλις βρήκαν επιτέλους την ευκαιρία. Μόνη μας αντίδραση πλέον ήταν να ζητήσουμε εμείς ένα 3ο Μνημόνιο που θα σταματούσε την απαίτηση των Γερμανών για Γκρέξιτ.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εκτός από 3ο Μνημόνιο ή Γκρέξιτ δεν υπήρχε άλλη λύση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όχι. Η διαπραγμάτευση είχε πλέον δύο μόνο επιλογές. Μία του Γιούνκερ και Ολαν και Αμερικάνων (το 3ο Μνημόνιο) και μία των Γερμανών (Γκρέξιτ). Αν δεν θέλαμε κανένα από τα δυο, μπορούσαμε να φύγουμε από τις Βρυξέλλες και να αρνηθούμε αυτή τη συζήτηση. 

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κι αν φεύγαμε από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων καταγγέλλοντας την σκληρότητα των Γερμανών;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Όπως λένε μέσα στον Σύριζα, δεν ήμασταν έτοιμοι για κάτι τέτοιο γιατί δεν είχαμε σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Οι κυβερνητικοί του Σύριζα λένε πως ήταν ΑΔΥΝΑΤΟ να έχουμε εναλλακτική πρόταση γιατί ό,τι κι αν κάναμε οι Γερμανοί θα μας συνέτριβαν. Αν μια χώρα έβγαινε από το ευρώ και τα κατάφερνε, τότε το ευρώ θα διαλυόταν εντός ολίγων ημερών. Όταν αυτοί θέλουν να τιμωρήσουν την Ελλάδα -εντός ευρώ- για να δείξουν ότι τα "κακά" παιδιά την πληρώνουν, σκεφτείτε πόσο θα ήθελαν να μας τσακίσουν εντελώς, πόσο θα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν μια Ελλάδα που θα έβγαινε εκτός ευρώ για να δείξουν ότι έξω από το μαντρί σε τρώει ο λύκος.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εσύ τι πιστεύεις; θα ήταν καλύτερα να αποχωρήσουμε ή είναι καλύτερα τώρα που υπογράψαμε μνημόνιο και μείναμε στο ευρωοοικοδόμημα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Δεν ξέρω εκατό τοις εκατό. Θα μπορούσα να απαντήσω μόνο αν γνώριζα τις ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ συντεταγμένες που μας καθορίζουν. Αν για παράδειγμα η Αμερική δεχόταν να χρηματοδοτήσει το χρέος μας (έχει όσα δολάρια θέλει) και φτιάχναμε νέο νόμισμα συνδεδεμένο με το δολάριο, αυτό θα ήταν μια καλή λύση. Αν η Κίνα δεχόταν να αγοράσει το σύνολο του χρέους μας (έστω και υπό τον όρο να φύγουμε από την ΕΕ), διαθέτοντας ένα πολύ μικρό ποσοστό των αποθεμάτων της, θα έβρισκα τη λύση ενδιαφέρουσα. (Την Ρωσία δεν την βάζω γιατί δεν έχει τη δύναμη αυτή τη στιγμή). Αν όμως όλοι οι δρόμοι ΔΙΕΘΝΩΣ ήταν κλειστοί, τότε κι εγώ στη θέση του Τσίπρα θα συνθηκολογούσα. Το παιχνίδι που παίχτηκε είναι ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ και οι Τσίπρας-Βαρουφάκης-Κοτζιάς-Καμμένος ξέρουν πράγματα που διαφεύγουν από εμάς. Ως εκ τούτου κάθε απάντηση είναι παρακινδυνευμένη. Όλες οι απαντήσεις που δίνουμε ως πολίτες σε αυτό το ερώτημα δεν στηρίζονται στη ΓΝΩΣΗ (που μας διαφεύγει) αλλά στο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Άλλοι εμπιστεύονται τον Τσίπρα, άλλοι θυμώνουν μαζί του, άλλοι αυτοσυγκρατούνται κι άλλοι ονειρεύονται νέες "πλατείες" Συντάγματος, κανείς όμως δεν ξέρει με σιγουριά ποιο θα ήταν το σωστό και ποιο το λάθος.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Λένε πως το 3ο μνημόνιο είναι χειρότερο από τα δυο προηγούμενα, είναι αλήθεια αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Από μόνο του το 3ο μνημόνιο είναι αθώα περιστερά σε σχέση με τα δυο προηγούμενα. Η λύση του ασφαλιστικού θα έπρεπε να είναι δική μας επιθυμία, μερικοί εκσυγχρονισμοί δεν είναι καθόλου ενοχλητικοί για τους πολίτες (πλην ορισμένων συντεχνιών) και ο ΦΠΑ είναι μεν κακή ρύθμιση αλλά ψύλλος στα άχυρα μπροστά στις ρυθμίσεις των προηγούμενων. Ξεχάσαμε ότι με τα προηγούμενα μνημόνια κόπηκαν ο 13ος και 14ος μισθός, ότι κόπηκαν όλα τα επιδόματα, οι συντάξεις, ότι απαιτήθηκαν 15.000 απολύσεις, ότι σχεδιάστηκαν φόροι και μέτρα που έκλεισαν χιλιάδες επιχειρήσεις κλπ.; Το αγγλικό δίκαιο και η εκποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας ήταν ρυθμίσεις των προηγούμενων μνημονίων. Καμιά σχέση δεν έχουν οι τωρινές ρυθμίσεις με τα προηγούμενα. Είναι γελοίο να επιχειρούμε την οποιαδήποτε σύγκριση. 

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και τότε γιατί να έχουμε πρόβλημα με το 3ο μνημόνιο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το πρόβλημα με το 3ο μνημόνιο δεν είναι τόσο τα ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ όσο το γεγονός ότι με αυτό ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΖΟΝΤΑΙ όλα τα παλιά. Ως τώρα αρνιόμασταν να δεχτούμε ό,τι είχε γίνει και επιδιώκαμε ανατροπή της κατάστασης. Το 3ο μνημόνιο, αν και σαφώς ελαφρύτερο των άλλων, κλείνει αυτή την πόρτα οριστικά. Εξ άλλου τα πιο πολλά ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ είναι ΠΑΛΙΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ που οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να περάσουν. 

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και μετά από όλα αυτά ... τι κάνουμε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αν ήμουν στη Βουλή, θα ψήφιζα "ναι" γιατί φοβάμαι να ρισκάρω περισσότερο και γιατί φοβάμαι τους Γερμαναράδες που δείχνουν αδίστακτοι, κατανοώ όμως εκείνους που θα δράσουν διαφορετικά. Σε άλλους το αίμα βράζει περισσότερο, και σε άλλους η λογική εξισορροπεί καλύτερα. Το αιώνιο δίλημμα: Διόνυσος ή Απόλλων; Εγώ διαλέγω το κλασικό φως του Απόλλωνα, οι Γερμανοί εφευρέτες του ρομαντισμού, πάντα με τον Διόνυσο ήταν!

Ορθάνοιχτος και Ανεπίστρεπτος;

Ένα κείμενο που έδωσα για το περιοδικό ΠΟΛΙΤΕΣ και που αναφέρεται στα πάθη της Αριστεράς σήμερα και πάντα είπα να αναρτήσω.

Τον τίτλο του πήρα από ένα άλλο κείμενό μου απαντητικό σε μια αλληλογραφία (πρόσφατη)

Ορθάνοιχτος και Ανεπίστρεπτος

ο δρόμος της διάσπασης;

Στον Σύριζα ο κύβος ερρίφθη. Οι ηγετικές ομάδες αποφάσισαν, ρήξη εδώ και τώρα. Μόνο που επειδή αυτή η ρήξη κρίθηκε πως θα είναι τοξική αν συμβεί με τον πραγματικό αντίπαλο, την νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, γι αυτό προτιμήθηκε το μικρό ατσάλινο μαχαίρι να το στρέψει ο Σύριζα προς τον ίδιο τον εαυτό του.

Η αριστερά έχει παραδόσεις και τις τηρεί ευλαβικά. Από διάσπαση σε διάσπαση, είδε τα ποσοστά της να φθίνουν ραγδαία και αρκέστηκε στον ρόλο του θεματοφύλακα της ηθικής. Κι ενώ ζούσε στον οικείο αστερισμό μιας ακόμα διάσπασης το 2010, ξαφνικά είδε τις δυνάμεις της να ανέρχονται ραγδαία. Γενεσιουργός αιτία, βέβαια, της ανόδου των εκλογικών ποσοστών της ήταν τα μνημόνια του ΠαΣοΚ και της ΝΔ. Λόγος για να κατευθυνθούν οι ψήφοι στον Σύριζα και όχι στην ΔημΑρ (από το αρχικό 17% έναντι 6% του Μαΐου 2012 στο εκκωφαντικό 36% έναντι 0,6% τον Ιανουάριο του 2015) ήταν η χαρακτηρισμένη ως “προδοσία” απόφαση της ΔημΑρ να συμμαχήσει με ΠαΣοΚ και ΝΔ παίζοντας πριν την ώρα της τον ρόλο της “κυβερνώσας αριστεράς”. Έτσι που κατά τραγική επιθυμία της μοίρας και της τύχης όταν η αριστερά έγινε πραγματικά κυβερνώσα, η ΔημΑρ είχε χαθεί από το προσκήνιο.

Είναι εύκολο αλλά και κάπως απλοϊκό να δει κανείς και να εκτιμήσει τα πράγματα με βάση το μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Με βάση αυτό το δίπολο η κοινωνία ζύγιζε -και ακόμα ίσως εν πολλοίς ζυγίζει- τις πολιτικές δυνάμεις και τον ρόλο τους. Θα συμβαίνει όμως αυτό για πάντα;

Είναι εξ ίσου εύκολο και εξ ίσου απλοϊκό να ζυγίσουμε τις πολιτικές προτάσεις με βάση το δίπολο σοβαρότητα- ελαφρότητα. Ο Σύριζα του 2008 έμοιαζε σχεδόν αναρχικός και εντελώς αλαφροΐσκιωτος για τους ψηφοφόρους που επτά χρόνια μετά τον ψήφισαν και τον αποδέχτηκαν ως τον πιο αξιόπιστο εκπρόσωπό τους.

Είναι τέλος παραπλανητικό να δούμε τους χώρους αριστερά-δεξιά τσιμεντωμένους και αδιαπέραστους. Όσο εύκολα ένας ψηφοφόρος του Σαμαρά περνά στο στρατόπεδο του Τσίπρα ελκυόμενος από ένα σύνθημα (π.χ. την σεισάχθεια) άλλο τόσο εύκολα ένας ψηφοφόρος του Τσίπρα θα ψηφίσει τον Μιχαλολιάκο θεωρώντας ότι μόνο αυτός είναι πολιτικός που “φοράει παντελόνια”. Κι όπως τον πρώτο από τους δυο που ανέφερα δεν τον έπεισε ο Σύριζα αλλά εκείνοι οι δεξιοί φίλοι του που κατηγορούσαν τον Σύριζα πως θα “σβήσει” τα δάνεια, έτσι και τον δεύτερο δεν θα τον έχει πείσει η Χρυσή Αυγή αλλά η απογοήτευση των αριστερών φίλων του που θα λένε τον Τσίπρα προδότη και ίδιο με όλους τους άλλους. Οι διαδρομές της κάθε μιας ψήφου είναι περίεργες και εκείνο που κυριαρχεί είναι περισσότερο οι καραμπόλες παρά οι ευθείες επιθέσεις πειθούς.

Όλα αυτά λέγονται για να τονίσουν ότι το τοπίο είναι ακόμα ρευστό. Δεν έχει ακόμα σταθεροποιηθεί ένα νέο σκηνικό με τον Σύριζα στην αριστερή-σοσιαλιστική πλευρά και τη Νέα Δημοκρατία στην δεξιά-κεντροδεξιά. Το είδαμε τον Ιούνιο του 2012 και στις δυο εκλογές του 2015 αλλά δεν απέκτησε μόνιμα χαρακτηριστικά. Το Ποτάμι φιλοδοξεί να διεμβολίσει τον κεντροαριστερό χώρο (μαζί με το δορυφορικό σε αυτό ΠαΣοΚ και ότι απέμεινε από την Δημαρ) ενώ στα δεξιά το τοπίο είναι εντελώς σουρεαλιστικό. Η Νέα Δημοκρατία φαίνεται σαν ο κυρίαρχος σχηματισμός αλλά οι ΑνΕλ προτιμούν τον Σύριζα αντί γι αυτήν και η Χρυσή Αυγή έχει γίνει ο μισητότερος αντίπαλός της. Με τόσο χύμα τα πράγματα στην Δεξιά, ο Σύριζα φαίνεται να έχει πολύ πιο σταθερό περιβάλλον γύρω του.  

Ωστόσο πρέπει να δεχτούμε πως το βάρος των πολιτικών αποφάσεων που δέχτηκε ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας στην πλάτη του τα τελευταία χρόνια ήταν τόσο μεγάλο και η ποσότητα των πληροφοριών που δέχτηκε τόσο εντυπωσιακή, που σχεδόν πια κανείς δεν είναι απληροφόρητος και κανείς δεν αποφασίζει “ελαφρά τη καρδία”. Είμαστε πλέον ένα εκλογικό σώμα πονηρεμένων ψηφοφόρων που δεν ξεγελιούνται εύκολα.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, ζούμε μια νέα απόπειρα διάσπασης της αριστεράς. Ο δρόμος γι αυτήν είναι ανοιχτός και χωρίς δικλείδες ασφαλείας. Σαράντα περίπου βουλευτές και πάνω από εκατό μέλη της κεντρικής επιτροπής είναι τεράστιο νούμερο για να περνά απαρατήρητο. Και οι απόψεις ανελαστικές εκ των πραγμάτων. Η μεν κυβέρνηση έφερε τη νέα συμφωνία-μνημόνιο στη Βουλή σαν την μόνη λύση ομαλής διεξόδου από την κρίση, οι δε διαφωνούντες ψήφισαν ήδη το Όχι, σαν την μόνη λύση για να αποφευχθεί το αδιέξοδο. Πλήρης αντίθεση απόψεων που δεν γίνεται να συμβιβαστούν με κανένα κείμενο και κανένα τερτίπι διαδικαστικό. Ουσιαστικά έχει αποκλειστεί κάθε είδος επιστροφής σε διάλογο. Και, φυσικά, το ποιος στρίμωξε τον άλλον στο καναβάτσο δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Ο δρόμος της διάσπασης είναι λοιπόν σχεδόν ορθάνοιχτος και μάλλον ανεπίστρεπτος. Το μόνο που μένει να συμφωνηθεί είναι οι κανόνες. Δεν υπάρχει κανείς λόγος, δεν είναι ανάγκη, να σκοτωθούν οι αριστεροί μεταξύ τους αλληλοδιασπώμενοι. Ας πάρουν βελούδινο διαζύγιο με εκφράσεις αλληλοκατανόησης και συμπάθειας. Εξ άλλου το "κόμμα του κυβερνητισμού" και το "κόμμα της αντίστασης" μπορεί να χρειαστεί να συνομιλήσουν στο μέλλον. Ας υπάρχει, λοιπόν, ένα παρελθόν ευγενικής συμπεριφοράς προς αλλήλους.