Περί δημοψηφισμάτων και Δημοκρατίας

Ο Λαπαβίτσας είπε ότι αν οι πιστωτές μας μάς πιέσουν μέχρι τα άκρα και πρέπει να ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις, τότε θα πρέπει να ερωτηθεί ο λαός. Για δημοψήφισμα είχαν μιλήσει κι άλλοι προεκλογικά ενώ παλιότερα το είχε φέρει επίσημα ο ΓΑΠ στο Γιούρογκρουπ. Είχε δεχτεί τότε μεγάλη επίθεση από όλες σχεδόν τις πλευρές καθώς φάνηκε σαν “ανεύθυνη” πρόταση.

Μπορεί να είναι ανεύθυνη γενικώς ή ανεπιθύμητη -έστω- η έκφραση της γνώμης του λαού; Τι “δημοκρατία” είναι αυτή που έχουμε;

Πριν λίγες μόνο μέρες ψηφίσαμε και μάλιστα πάνω σε πολύ καθαρά ερωτήματα και διλήμματα που τέθηκαν με ένταση. Κι όμως, δέκα μέρες μετά, η απάντησή μας στα ίδια αυτά ερωτήματα φαίνεται να είναι αμφίβολη. Προκρίναμε σαφώς την πρόταση του Σύριζα που έλεγε “μνημόνια τέλος”. Τώρα ο Σύριζα φτάνει στο σημείο να μεταφέρει αυτό το μήνυμα αυτούσιο στους εταίρους που πιέζουν όπως ακριβώς είχαν πιέσει και προεκλογικά. Και αίφνης προκύπτει η ανάγκη να ξαναρωτηθεί ο λαός. 

Όχι πως θα γίνει δημοψήφισμα ή νέα ποσφυγή στις κάλπες, όμως η ανάγκη είναι φανερή. Λέμε πως ο λαός πρέπει να αποφασίζει κάθε μέρα, να μπορεί να μετανιώνει, να αλλάζει γνώμη και ύστερα να επανέρχεται, δικαιούται να μιλάει για όλα, όμως όταν αυτό διατυπώνεται ως θέση, τότε ακούγεται σαν απειλή ή σαν διάλυση. Κάποιο πρόβλημα έχει η “δημοκρατία” μας ή μάλλον η αντίληψή μας περί δημοκρατίας.

Δεν νομίζω πως λέω κάτι καινούριο αν πω ότι δεν είναι δημοκρατία αυτό που έχουμε αλλά “αντιπροσωπευτική δημοκρατία”, πράγμα ουσιαστικά πολύ διαφορετικό. Ένα σύστημα που δημιούργησαν οι Άγγλοι για να ελέγχουν οι φεουδάρχες τον βασιλιά και τελειοποίησαν οι Γάλλοι και οι Αμερικάνοι για να κατοχυρώσουν τα συμφέροντα των ολιγαρχών και να βάλουν κανόνες καθαρού παιχνιδιού ανάμεσά τους. Η αστική δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, ποτέ δεν ήταν δημοκρατία (... ούτε η “λαϊκή” βεβαίως).

Θυμίζω ότι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, το κράτος του δήμου (του λαού) απαιτεί ψηφίζουν ΟΛΟΙ για ΟΛΑ τα θέματα που τους αφορούν.

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΣΩΜΑ είναι η ΕΚΚΛΗΣΙΑ του ΔΗΜΟΥ (όχι του θεού βεβαίως) που την αποτελούν ΟΛΟΙ οι πολίτες. Συνέρχονται, ακούν τους ρήτορες που υπερασπίζονται την μια ή την άλλη άποψη και αποφασίζουν κυριαρχικά.

ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΣΩΜΑ είναι ένα σώμα πάρα πολλών πολιτών που εκλέγονται με ΚΛΗΡΟ μεταξύ ΟΛΩΝ των πολιτών. Κι αυτοί ακούν τους συνηγόρους των δικαζομένων πολιτών και αποφασίζουν με πλειοψηφία.

ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ είναι κάποιοι “άρχοντες” που ορίζονται με ΚΛΗΡΩΣΗ μεταξύ όλων των πολιτών, μένουν ένα χρόνο και στο τέλος της θητείας τους δίνουν λόγο για ό,τι έκαναν στην διάρκεια αυτού του χρόνου.

Την ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ την αναλαμβάνουν κάποιοι εκ των ειδικών για το θέμα που επιλέγονται κι αυτοί με ΚΛΗΡΩΣΗ

Δημοκρατία = Κλήρωση και Καθολική συμμετοχή.

                          .....................................

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Αλ. Κόντου για την Δημοκρατία. Το είχα αναρτήσει και παλιότερα. Είναι ρήσεις αρχαίων επιλεγμένες και σχολιασμένες από τον συγγραφέα.

Αν μιλάμε για Δημοκρατία και δεν αναφερόμαστε στο θεσμό της κλήρωσης είναι σα να κάνουμε σκορδαλιά χωρίς σκόρδο.

Εμείς εδώ στην Ελλάδα εφεύραμε τη Δημοκρατία, το μόνο, όπως ειπώθηκε, πολίτευμα κι εξαιτίας της και για κανένα άλλο λόγο άνθισε ο Ελληνικός Πολιτισμός, το Ελληνικό Θαύμα. Οποιοσδήποτε λαός θα έφτανε σε παρόμοια αποτελέσματα, αν ζούσε με Δημοκρατία. Εμείς εδώ στην Ελλάδα πάντως δε χρειαζόμαστε κανένα άλλο πολίτευμα.

Υπάρχουν τρεις βασικές ρήσεις που περιγράφουν το ελληνικό, το δημοκρατικό πολίτευμα.

1. Δημοκρατικόν τὸ κληρωτὰς εἶναι τὰς ἀρχάς, τὸ δ’ αἱρετὰς ὀλιγαρχικόν» (Αριστοτέλης, Πολιτικά, Δ, 1294β 8-9)

Είναι δημοκρατικό το να είναι οι αρχές κληρωτές, το να είναι αιρετές είναι ολιγαρχικό.]

2. «Χρώμεθα πολιτείᾳ οὐ ζηλούσῃ τοὺς τῶν πέλας νόμους, παράδειγμα δὲ μᾶλλον αὐτοὶ ὄντες τινὶ ἢ μιμούμενοι ἑτέρους· καὶ ὄνομα μὲν διὰ τὸ μὴ ἐςὀλίγους ἀλλ’ ἐς πλείονας οἰκεῖν δημοκρατία κέκληται.» (Θουκ. Β, 37, 1)

[Γιατί χρησιμοποιούμε πολίτευμα που δε ζηλεύει τους νόμους των γειτόνων, παράδειγμα αντίθετα όντας μάλλον εμείς οι ίδιοι σε κάποιον παρά μιμητές άλλων· και τ’ όνομά του, επειδή η διοίκηση δεν είναι σε λίγους αλλά σε περισσότερους, έχει κληθεί: Δ η μ ο κ ρ α τ ί α.]

3. «Καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἢτοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας.» 

(Ισοκράτης, Πανηγυρικός, 50, 6-8)

[Και περισσότερο αποκαλούνται Έλληνες αυτοί που μετέχουν στη δική μας [την αθηναϊκή (όχι γενικά ελληνική αλλά), τη δημοκρατική, ο Ισοκράτης ήταν Αθηναίος] παιδεία παρά στην κοινή φύση, καταγωγή, φύτρα.]

Ουσιαστικά ο Ισοκράτης εκφράζει ρητά και κατηγορηματικά πως οι Έλληνες δεν είναι φυλή αλλά πολίτευμα, δημοκρατικό βέβαια.

Γιατί δεν φοβάμαι

Στη Γιγαντομαχία οι Έλληνες Ολύμπιοι Θεοί νίκησαν (κατά την "γιγαντομαχία") τους Γίγαντες που ήταν τρομεροί στην δύναμη και ερχόμενοι από την Δύση επιτέθηκαν για να τους κατατροπώσουν.
Η γιγαντομαχία είναι βασικό στοιχείο της ιστορίας μας και καταγράφεται σε όλες τις μετώπες των μεγαλύτερων και ωραιότερων ναών. Ο Δίας, αρχηγός στον πόλεμο των θεών ονομάζεται Γιγαντοφόνης και η Αθηνά Γιγαντολέτειρα. 
Για να νικήσουν οι Έλληνες Θεοί τους Γίγαντες που κατοικούσαν στον δυτικό ωκεανό, χρειάστηκαν την συνδρομή δύο θνητών, του Ηρακλή και του Διόνυσου. 
Εμείς, ας μην ξεχνάμε ποίων το όνομα κατέχουμε (λαθραία ή δικαίως, δεν έχει σημασία). 
Τώρα, ελλείψει άλλων, οι Θεοί θα βολευτούν με τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη.   

Σε λίγες μέρες θα ξέρουμε.

Δεν έχει νόημα να συζητάμε κάτι άλλο τώρα που τα γεγονότα εξελίσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα.

Το βέβαιο είναι ένα: Η Ελλάδα λέει “Όχι”!

Βέβαιο είναι επίσης ότι θα μαζέψει κάπως ο Αλέξης Τσίπρας τον ορυμαγδό των υποσχέσεων των νέων υπουργών. Με το που ανέλαβαν είπε ο καθένας τους το πρόγραμμα του Σύριζα. Ήταν όλοι εντός γραμμής αλλά εκτός χρόνου. Ο Σύριζα υποσχέθηκε προεκλογικά σαν άμεσο μέτρο στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης. Αυτό μπορεί να κάνει, αυτό θα κάνει. Τα υπόλοιπα θα γίνουν όλα με κάποιο χρονοδιάγραμμα.

Αυτό που προέχει είναι η κεντρική μάχη της διαπραγμάτευσης. Αν τα σπάσουμε -και προς τα εκεί πάμε προς το παρόν- θα χρειαστούν χρήματα για τις ανάγκες του κράτους που δεν υπάρχουν καθώς τα έσοδα είχαν καταρρεύσει τους προεκλογικούς μήνες.

Κανείς δεν μας έχει πει τι θα συμβεί αν τα σπάσουμε. Στην υποταγή, ξέρουμε ... θα γίνει μια από τα ίδια όπως επί Σαμαρά. Στην αντίσταση και αν υποχωρήσει η Μέρκελ και πάλι ξέρουμε, θα ανασάνουμε κάπως. Αν όμως πούμε όχι και οι υποτακτικοί της Μέρκελ "ηγέτες" δεν σηκώσουν κεφάλι και μας αρνηθούν κι αυτοί τα πάντα, τι θα γίνει τότε; Κανείς δεν μας το έχει πει. Είναι, λέει, αχαρτογράφητη περιοχή.

Ας μαζέψουμε κομματάκι-κομματάκι τον σπασμένο καθρέφτη για να κοιταχτούμε:

Θα σταματήσει η ΚΤΕ να εγγυάται εκτός από τα κρατικά ομόλογα (αυτά τα έχει ήδη σταματήσει) και τις τράπεζες. Που θα πει ρευστότητα μηδέν. Και οι αγορές θα μας υποβαθμίσουν κι άλλο κάνοντας τον δανεισμό αδύνατο. Οπότε;

Ο νους μου πάει στην Ραχήλ Μακρή. Θα εκδώσουμε εμείς μόνοι μας χρήμα. Προσοχή, όχι θα τυπώσουμε, απλά για μια λογιστική εγγραφή θα πρόκειται. Το έχουμε το δικαίωμα, το έχουμε ξανακάνει, το έχει κάνει η Ιρλανδία, το λέει και η Ραχήλ. Βέβαια θα είναι μια προσωρινή λύση γιατί θα πρέπει αυτή η ενέργεια να εγκριθεί στη συνέχεια από το Ευρωγκρούπ που -τσαντισμένο μαζί μας- θα αρνηθεί. Θα έχουμε κάνει τη δουλειά μας όμως για λίγο καιρό.

Μετά θα χρειαστούν χρήματα. Για ποιους λόγους όμως τα χρειαζόμαστε;

Α.- Για να αποπληρώσουμε τα χρέη μας. 
Από εδώ παν κι οι άλλοι. Ας μας δίνατε να σας δίναμε. Τις παίξαμε τις κουμπάρες από το 2010 και θα συνεχίζαμε αφού έτσι σας αρέσει στο pretend and extend παιχνίδι που παίζετε αλλά εσείς το χαλάσατε. Στάση πληρωμών για εσάς. (ίσως το ΔΝΤ να έχει διαφορετική μεταχείριση μόνο για λόγους σκοπιμότητας)

Β.- Για να πληρώνει το κράτος τις υποχρεώσεις του. 
Γι αυτές τις υποχρεώσεις τα χρήματα που το κράτος εισπράττει είναι αρκετά. Θα υπάρχει πρόβλημα ρευστότητας που θα λυθεί με την έκδοση χρήματος (βλέπε Ραχήλ). Ίσως δημιουργηθούν εδώ πραγματικά προβλήματα και θα τα υπομείνουμε σαν λαός. Εξ άλλου σε πόλεμο θα βρισκόμαστε, δεν θα την βγάλουμε με τσίπουρο και μεζέ.

Γ.- Για την ανάπτυξη. 
Θυμάστε τα 10 δισ, της Ρωσίας; Περί αυτών πρόκειται και περί κάποιων ακόμη άλλων τέτοιων. Ο φίλος μου Νίκος Α. με τον οποίο συζητούσαμε μου είπε πως και η Κίνα θα έδινε το κάτι τι της (έστω και με αντάλλαγμα μια καλή θέση στον ΟΛΠ με μια ξεχωριστή συμφωνία). Και η Βραζιλία και άλλες χώρες θα μπορούσαν να μας δανείζουν υπό τον όρο ότι θα αποπληρώνονται τα δικά τους δάνεια κατά προτεραιότητα και με ρήτρα ανάπτυξης. Όσο για τις “αγορές” ας πάνε να κουρεύονται. Δεν ήταν άσχημη ιδέα. Ούτε και κανένα φοβερό μυστικό. Θα το γνωρίζουν φαντάζομαι και ο Βαρουφάκης και ο Τσίπρας και πολλοί άλλοι. Και τότε να δούμε πως θα φανεί στους Ευρωπαίους εταίρους αν φερθούν ως εταίρες.

Είμαστε σε μέρες κρίσιμες. Δεν γνωρίζω αν οι εταίροι μας της πολιτισμένης και αναπτυγμένης Ευρώπης μπορούν να μας τσακίσουν, γνωρίζω όμως ότι αν μπορούν, θα το κάνουν. Επίσης γνωρίζω ότι εμείς θα πούμε Όχι. Και θα έχουμε όλον τον πραγματικά πολιτισμένο κόσμο μαζί μας. 

Γι αυτό και δεν φοβάμαι.

Το Χάρο τον αντάμωσαν
πεντ έξι ασικλήδες
να τον ρωτήσουν πώς περνούν
στον Άδη οι μερακλήδες.

Καλά κάνατε κύριε Ντράγκι!

Σε ένα σχόλιό του με τίτλο “χορεύοντας με τον Ντράγκι” ο νομπελίστας διεθνούς φήμης οικονομολόγος Πωλ Κρούγκμαν γράφει:

Ίσως είναι μια προσπάθεια να υποχρεωθεί η Ελλάδα να δεχτεί μια συμφωνία, αλλά κατά την γνώμη μου –και μόνο κατά την γνώμη μου, τονίζει ο αρθρογράφος- έχει στόχο περισσότερο τους Γερμανούς παρά τους Έλληνες. Από την μια πλευρά, είναι η ΕΚΤ που παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις, γεγονός που μπορεί να κρατήσει την Γερμανία λίγο «πίσω» για την ώρα. Από την άλλη, είναι μια αφύπνιση: Αγαπητή Καγκελάριος Μέρκελ απέχουμε ελάχιστα από την τραπεζική κατάρρευση της Ελλάδας και την έξοδο από το ευρώ –είστε σίγουρη ότι θέλετε να ακολουθήσετε αυτή την οδό; Αλήθεια, τώρα;

Νομίζω κι εγώ πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. 

Χωρίς την παρέμβαση Ντράγκι, θεωρούσα ότι κατά τον Μάϊο, ίσως και Ιούνιο, θα προέκυπτε αυτό ακριβώς το αδιέξοδο που θα ζητούσε την κατεπείγουσα λύση. Ίσως, έτσι, το χρονοδιάγραμμα συμπιέζεται πολύ περισσότερο. 

Το βέβαιο είναι ένα: ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει στην πολιτική της. Το λέω αυτό γιατί έχει ΗΔΗ προχωρήσει, με δημιουργία τετελεσμένων, στην ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του μνημονίου. Δεν μπορεί να φαντάζεται κανείς ότι θα ξαναπαίρνει στο δημόσιο 4 με 5 χιλιάδες παρανόμως (για την ακρίβεια: με μνημονιακή νομιμοποίηση) απολυμένους και την ίδια ώρα να απολύει 4 χιλιάδες άλλους με βάση την αξιολόγηση της τρόικας. Ούτε θα μειώσει τις συντάξεις και θα κόψει το ΕΚΑΣ στους κάτω των 600 ευρώ συνταξιούχους, όταν στους ίδιους θα χορηγεί δέκατη τρίτη σύνταξη. 

Τρόικα τέλος, αξιολόγηση τέλος, άρα μνημόνιο τέλος και αυτό έγινε ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ! 

Γιατί δεν μας πετάξανε ακόμα έξω; 

Αυτό λέει ο Ντράγκι: “αν το εννοείτε κύριοι, προχωρήστε!” και αυτό θέλω κι εγώ και νομίζω θέλουμε οι περισσότεροι Έλληνες, οι πάρα πολλοί εκτός μερικών που όλο και λιγοστεύουν.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να εκβιάσει σε αυτή τη διαπραγμάτευση παρά με έναν μόνο τρόπο! Πράττοντας ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ εναντίον του μνημονίου είτε του εναπομείναντος (αυτό σημαίνει το όχι στην τρόικα και στην αξιολόγηση), είτε του πραγματοποιημένου (με την αναίρεση των προηγούμενων και ψηφισμένων ρυθμίσεων). Ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε από την πρώτη κι όλας μέρα. Γι αυτό και η επίθεση φιλίας και ειρήνης των Τσίπρα-Βαρουφάκη σε όλη την Ευρώπη. Ο Ντράγκι όμως το βαρέθηκε όλο αυτό το θέατρο, το δικό μας να έχουμε ήδη προβεί στην απαγορευμένη ενέργεια (μονομερής κατάργηση των ευρωπαϊκών ρυθμίσεων) και των Γερμανών να βγάζουν νον πέϊπερ τις νύχτες και να βάζουν τον Σόιμπλε να ακούει τον Βαρουφάκη να του κάνει μαθήματα λογικής.

Τελειώνετε παιδιά, έχουμε και δουλειές να κάνουμε, είπε ο Ντράγκι.

Από αυτή την πλευρά, συμφωνώ.

Το άπλωμα του τραχανά!

Με την υπερπληροφόρηση που παρέχουν καθημερινά και ολημερίς τα ΜΜΕ, οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και το διαδίκτυο, σχετικά με τα γεγονότα γύρω από την σχέση Ελλάδας-ΕΕ και Ευρωζώνης, δεν μου έρχεται να προσθέσω κι εγώ τις δικές μου απόψεις. Εξ άλλου ακούγονται όλα και ο δικός μου αναγνώστης (που είναι πολύ καλός αναγνώστης) είμαι βέβαιος ότι διαμορφώνει καθημερινά τη δική του γνώμη και δεν χρειάζεται μια επί πλέον επανάληψη.

Μόνο όταν νομίζω πως πρέπει να πω κάτι που δεν ακούγεται (ή που δεν ακούγεται πολύ) ή που αποσιωπάται συνειδητά, τότε θεωρώ ότι μπορώ ή πρέπει να γράψω κάτι. Και σήμερα θέλω να γράψω κάτι, όχι για τις καθημερινές λεπτομέρειες της μαραθώνιας διαπραγμάτευσης, που έτσι κι αλλιώς είχε αρχίσει πολύ πριν τις εκλογές, αλλά για την προοπτική αυτών των διαπραγματεύσεων.

Πίστευα ότι ο Φεβρουάριος και ο Μάρτιος θα είναι μήνες στους οποίους η Ελλάδα θα παίζει άμυνα και ότι η επίθεσή της θα εκδηλωθεί Απρίλιο-Μάϊο (ίσως και Ιούνιο). Αυτό φαίνεται να είναι εντελώς διαφορετικό από ό,τι γράφουν οι περισσότεροι αναλυτές. Λένε ότι η κυβέρνηση έχει τώρα τα φώτα στραμμένα πάνω της άρα τώρα θα κερδίσει ό,τι καλύτερο μπορεί. Αργότερα θα επέλθει κόπωση και θα μείνουμε με σβησμένα τα φώτα στη διάθεση της Μέρκελ να μας σφυροκοπήσει. Ενισχύεται αυτή η γνώμη και από την στάση αναμονής που κρατούν η Μέρκελ κι ο Σόιμπλε. Για να το κάνουν, κάτι θα ξέρουν, λέει ο "υποψιασμένος" παρατηρητής. Τα ακούω όλα αυτά και τα βλέπω ... όμως, επιμένω!

Στην ουσία όλα έχουν ειπωθεί. Όλοι έμαθαν τι θα πει ο Σύριζα σε μεγάλο βάθος μάλιστα, μόλις ανακοινώθηκε ότι υπουργός Οικονομίας θα είναι ο Γιάννης Βαρουφάκης. Άλλο να ήταν σύμβουλος της κυβέρνησης για την διαπραγμάτευση κι άλλο να την κάνει ο ίδιος. Από τη στιγμή που δέχτηκε να αναλάβει εκείνος να κάνει τις συζητήσεις, όλοι όσοι τον διαβάζουμε (κι εγώ τον διάβαζα σχεδόν καθημερινά) ξέραμε τι θα πει και που θα το πάει. Τα έχει γράψει ο άνθρωπος σε βιβλία και τα εξηγεί κάθε τόσο με τα άρθρα του που δημοσιεύονται στις μεγαλύτερες και εγκυρότερες εφημερίδες του κόσμου. Αυτός και μερικοί διεθνούς φήμης οικονομολόγοι και κάποιοι νομπελίστες ήταν η «άλλη πρόταση» παγκοσμίως σε σχέση με την πρόταση των νεοφιλελεύθερων. Αυτός και μερικοί άλλοι έχουν εξηγήσει το φαινόμενο της παγκόσμιας κρίσης και έχουν προσδιορίσει επακριβώς τις αιτίες της και τους τρόπους διεξόδου. Επομένως πήγε να διαπραγματευτεί ο άνθρωπος που γνωρίζει το θέμα καλύτερα από κάθε άλλον στον κόσμο.

Οι Γερμανοί, λοιπόν, ξέρουν τι θα ακούσουν. Και εμείς (δηλαδή ο Βαρουφάκης) ξέρουμε τι θα ακούσουμε από αυτούς. Μας τα εξήγησαν εξ άλλου καλά ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. 
Οπότε ... που και πως και πότε θα καταλήξει αυτή η διαπραγμάτευση;
Για να μην μπλέξουμε στις λεπτομέρειες τις οποίες εξ άλλου ακούμε καθημερινά σε μικρές δόσεις, ας πάμε στο τέλος. Σε ένα τέτοιο μπρα ντε φερ νικά εκείνος που έχει το καλύτερο χαρτί στο τέλος. Στην τελική αναμέτρηση. Εκεί θα παιχτούν όλα ... και θα είναι κάπου γύρω στον Μάιο με Ιούνιο.

Το τελικό παιχνίδι θα είναι η θέση της Ελλάδας στο ευρώ. Εμείς ουσιαστικά απειλούμε ότι θα φύγουμε. Και οι Γερμανοί μας απειλούν ότι θα μας διώξουν. Ποιος θα υποχωρήσει; Αυτός που έχει να χάσει περισσότερα. Κι αυτός –κατά την γνώμη μου- είναι οι Γερμανοί! Γι αυτό θα κερδίσει ο Τσίπρας. Όχι θριάμβους και εντυπωσιακές νίκες βέβαια. Δεν θα θιγεί κανείς από την νίκη του. Θα είναι όμως καθαρή νίκη που θα του δίνει το περιθώριο να αναδιατάξει την Ελλάδα οικονομικά και θεσμικά και θα του δώσει την δύναμη να ανταποκριθεί εν μέρει στις πολλές προσδοκίες που έχει καλλιεργήσει. Οι Γερμανοί δεν μπορούν να διακινδυνέψουν το Ευρώ, πράγμα που θα συμβεί αν φύγει η Ελλάδα, είτε αυτό δυναμώσει το ευρώ (απευκταίο για τους Γερμανούς) είτε αδυνατίσει (επίσης απευκταίο και αυτό). Οι Γερμανοί δεν θέλουν αναταράξεις και αυτό εξυπηρετεί την Ελλάδα.

Τώρα η Ελλάδα «απλώνει τον τραχανά». 
Γυρνάει ο Τσίπρας γύρω-γύρω και λέει ότι «όλοι αδέλφια είμαστε», ότι «όλοι την ανάπτυξη αναζητούμε» και «»θέλουμε να μας βοηθήσετε να πολεμήσουμε τη διαφθορά» και «θα είμαστε λιτοί χωρίς καγιέν και με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» άλλα τέτοια που είναι εύκολο να τα δεχτούν και οι συνομιλητές του Τσίπρα ή του Βαρουφάκη. Και μέσα στην καλή χαρά, με τον Ρέντζι να του χαρίζει γραβάτα και τον Ολάν να χαίρεται χαζοχαρούμενα θα πρέπει οι Γερμανοί να πουν «όχι, nein αυτή η καλή χώρα έξω από την Ευρώπη, raus!" … δύσκολο μου φαίνεται … πολύ δύσκολο! "Γιατί τους πετάτε έξω κύριε;" θα ρωτούν τον Σόιμπλε και θα τους λέει «γιατί πρέπει να τηρούνται οι συμφωνίες που έκλεισα με τον Σαμαρά”! ... δύσκολο … πολύ δύσκολο!

Αυτή είναι η στρατηγική του Σύριζα. Γιατί όλα τα άλλα είναι γνωστά, τα ξέρουν όλοι και τα ξέρουν λεπτομερώς! Εκείνο που δεν ξέρουν είναι ότι αυτή η ακραιφνώς φιλοευρωπαίκή ρητορεία του Συριζα απονευρώνει κάθε «κακό» που θα μας πέταγε έξω γιατί δεν δεχτήκαμε να συνεχίσουμε ένα πρόγραμμα αποτυχημένο (το δέχονται εύκολα όλοι ως τέτοιο) που φτωχοποιεί κι άλλο αυτόν τον ένδοξο λαό (το βλέπουν) που τόλμησε … να ψηφίσει Σύριζα! Αν δεν είναι αυτό το δίχτυ αριστοτεχνικό, πείτε μου ένα άλλο καλύτερο.

Πότε θα καταλήξουμε; Όσο πιο αργά γίνεται. Όταν θα πρέπει να πληρωθεί το επόμενο ομόλογο και η Ελλάδα δεν θα έχει τα χρήματα για να το κάνει, τότε θα λυθεί το ζήτημα. Γιατί η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς δεν έχει να πληρώσει (αν δεν της δώσουν μια νέα συμφωνία) και εκείνος που θα πρέπει να το πληρώσει (για να μην τιναχτούν όλα στον αέρα) θα είναι η ΕΕ, δηλαδή η Γερμανία. Τότε θα βρεθεί οπωσδήποτε η συμφωνία.

(Υπάρχει μια περίπτωση να γίνει αυτό νωρίτερα, αλλά το πιθανότερο είναι να πάνε τα πράγματα έτσι).

Το γεφύρι της Πλάκας έπεσε, το γεφύρι του Άγιου Βησσαρίωνα άντεξε

Βλέποντας στην τηλεόραση το Γεφύρι της Πλάκας που κατέπεσε, άκουσα κατοίκους της περιοχής να μιλούν με απόγνωση για την καταστροφή. Ήταν συγκλονιστικό να βλέπεις να υποφέρουν σαν να έχασαν την δική τους περιουσία. Γιατί εκεί ψηλά στα βουνά υπάρχει ακόμη αυτή η αίσθηση του δημόσιου που είναι κοινό για όλους. Δημόσια και κοινά τα βουνά, τα ποτάμια ... τα γεφύρια. 

Προς στιγμήν υπέθεσα ότι επρόκειτο για ένα γεφύρι στα Τζουμέρκα το οποίο πέρασα το τελευταίο καλοκαίρι επιστρέφοντας στην Αθήνα από την Κέρκυρα. Γύρισα από τον δρόμο Άρτας-Τρικάλων και διέσχισα τα Τζουμέρκα. Ένας φίλος μου στην Κέρκυρα, ο Βησσαρίων, μου είπε ότι μια και πηγαίνω από τον δρόμο αυτόν, να δω και το γεφίρι του Άγιου Βησσαρίωνα. Από εκεί ήταν η καταγωγή του και από εκεί και το όνομά του.

Πήγαμε. Ήταν ένα υπέροχο γεφύρι και είχε ένα αναψυκτήριο δίπλα του, μια ανάσα ξεκούρασης.

Πήραμε φωτογραφίες και σκέφτηκα να αναρτήσω μερικές εξ αυτών σήμερα. Δεν είναι το γεφύρι της Πλάκας που έπεσε αλλά είναι ακόμη ιστορικότερο καθώς κτίστηκε το 1527 και ήταν επί τουρκοκρατίας ο μοναδικός δρόμος που περνούσε τον Άραχθο και ένωνε την Ήπειρο με την Θεσσαλία. Για πάνω από 300 χρόνια ΟΛΑ τα καραβάνια με εμπορεύματα και όλοι όσοι ήθελαν να διασχίσουν την Πίνδο από Θεσσαλία προς Ήπειρο και αντίστροφα, έπρεπε να περάουν από εδώ.
Ευτυχώς αυτό σώθηκε.  

DE-FENSE, DE-FENSE με άλλα λόγια: "και τώρα, Άμυνα"

Όπως είπαμε, το πόκερ άρχισε.

Θυμίζω ότι στη φάση αυτή το αποτέλεσμα που θέλει η Ελλάδα είναι η ισοπαλία, να μην χάσουμε, να μην τσακιστούμε. 

Ευτυχώς ο Κοτζιάς το ισορρόπησε (πήρε και εύσημα εκατέρωθεν) και ευτυχώς ο Δραγασάκης το δικαιολόγησε (ενθουσιασμός, σου λέει). Να περάσει η α' φάση ήσυχα για να μπούμε στην ουσιαστική διαπραγμάτευση.

 --------------------------

Ήδη το μνημόνιο καταργήθηκε στην πράξη. Θυμίζω ότι η τρόικα δεν σήκωνε την παραμικρή αντίρρηση για κάποιες απολύσεις ή για λεπτομέρειες του ΕΝΦΙΑ. Τώρα η κυβέρνηση λέει ότι θα επαναπροσλάβει τους αδίκως απολυμένους! Αυτό σημαίνει ότι η ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ενέργεια εκ μέρους μας ήδη έχει πραγματοποιηθεί.

Βλέπουμε την αντίδραση των θεσμικών Ευρωπαίων που για όποιον διακρίνει κάτω από τις γραμμές είναι ΟΡΓΗ και ΦΡΙΚΗ (όχι για τη Ρωσία). Ευτυχώς επικρατεί η γαλατική ευγένεια και επί πλέον είμασταν τόσο γρήγοροι που τους αιφνιδιάσαμε.

Θα αντιδράσουν όμως σύντομα και με πολλή μεγάλη σκληρότητα στις εκφράσεις τους. Θα απαιτήσουν ΥΠΟΤΑΓΗ. Εμείς πρέπει να έχουμε την εξυπνάδα να κάνουμε την πάπια, παριστάνοντας τους αφελείς. Ας γαυγίσουν! Μέχρι και τον Ιούνιο δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα ουσιαστικό πέρα από απειλές.

Είπαμε, στη φάση αυτή (Φεβρουάριος-Μάρτιος) θέλουμε ισοπαλία. Θέλουμε να μην τσακιστεί κανείς γιατί έτσι δεν θα τσακιστούμε, αφού μόνο εμείς κινδυνεύουμε. Μετά (Απρίλιο-Μάϊο) θα ξεδιπλωθεί η δική μας επίθεση.

Χρειάζεται υπομονή.  

-------------------------- 

Στη β' φάση έχουμε τον Βαρουφάκη, μεγάλο όπλο μας που τέτοιο δεν έχουν αυτοί κανένα. Είναι σαν να έχουμε Σπανούλη-Διαμαντίδη-Παπαλουκά στην ίδια ομάδα. Όταν τους είχαμε νικήσαμε τις ΗΠΑ (στην Ιαπωνία).

Ήδη ο τύπος υφαίνει ένα πέπλο δηλώσεων, προτάσεων, τοποθετήσεων που δημιουργούν για τη Γερμανία ασφυκτικό κλίμα.

Όταν θα έρθει η ώρα, αυτό το πλέγμα θα χρησιμοποιηθεί για να παρουσιαστούν οι ελληνικές προτάσεις που θα έχουν συνοχή, θα είναι εντός των θεσμικών πλαισίων που υπάρχουν και θα είναι απολύτως λογικές και πολύ δύσκολο να απορριφθούν. 

Στην ουσία θα είναι μια πρόταση αναδιοργάνωσης της Ευρώπης που θα εξυπηρετεί κι εμάς. Έχουν ήδη αναπτυχθεί στην μετριοπαθή πρόταση (moderate proposal) των Βαρουφάκη, Γκαλμπρέηθ και Χόλλαντ. Το βιβλίο παρουσιάστηκε τον Ιούνιο στην Αθήνα και το προλόγισε ο Τσίπρας που προφανώς το έχει διαβάσει. Γι αυτό είναι τόσο καλός.

Οι Μέρκελ-Σόιμπλε την γνωρίζουν επίσης και την φοβούνται. Γι αυτό θα κοιτάξουν να μας τσακίσουν (ή να τσακίσουν τον Βαρουφάκη αν μπορέσουν) πολύ νωρίς, πριν έρθει η ώρα της μετριοπαθούς πρότασης να κατατεθεί (επισήμως εννοούμε). Όταν θα τεθεί σε συζήτηση θα είναι δύσκλο να απορριφθεί. Και τότε θα αναπνεύσει και η Ελλάδα. 

Εκεί, στην Β' φάση θα τους στριμώξουμε.

Αν έχουμε αντέξει ως τότε. 

ΠΟΚΕΡ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ

Τι θα βρει ο Τσίπρας στην πρώτη του επίσκεψη στα ευρωπαϊκά όργανα;

Μας δίνει μια ιδέα το στριμμένο ύφος του Σόιμπλε, τα φαρμακερά λόγια της Λαγκάρντ, οι ύπουλες διαβεβαιώσεις όλων των αξιωματούχων ότι «μας θέλουν», «θα μας βοηθήσουν», «θα συζητήσουν μαζί μας» αλλά εμείς πρέπει να «τηρήσουμε τις υποχρεώσεις» μας.

Τι σημαίνει, όμως, η φράση "να τηρήσουμε τις υποχρεώσεις";

Βραχυπρόθεσμα, άμεσα δηλαδή, μας ζητάνε να δεχτούμε την πρώτη αξιολόγηση, που σημαίνει να δεχτούμε νέα μείωση συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ στις κατηγορίες που είναι μειωμένος, απολύσεις στο δημόσιο κλπ., αυτά που περιλαμβάνονται χοντρικά στο περίφημο e-mail Χαρδούβελη.

Μεσοπρόθεσμα μας ζητάνε να συνεχίσουμε στο «πρόγραμμα» δηλαδή να βγάζουμε μεγάλα δημοσιονομικά πλεονάσματα για να τους τα δίνουμε αποπληρώνοντας 7 δις. τον χρόνο για τόκους κλπ. Πράγματα αδύνατα βεβαίως εκτός κι αν τρώμε τις σάρκες μας.

Μακροπρόθεσμα μας ζητάνε (με βάση τις προβλέψεις των ψηφισμένων μνημονίων) να εξισωθούν τα εισοδήματά μας με εκείνα των γειτονικών χωρών Βουλγαρίας και Ρουμανίας.

Τήρηση των υποχρεώσεων σημαίνει επί πλέον φτωχοποίηση της χώρας με κατάληξη την έσχατη ένδεια. Τότε, θα μιλούν μαζί μας και θα μας βοηθούν υπό όρους πάντα, και όροι είναι αυτά που προεκτέθησαν και που είναι μέρος μόνο των μνημονιακών ρυθμίσεων.

Το αποτέλεσμα της Κυριακής όμως, λέει τα ακριβώς αντίθετα πράγματα. Η υπερψήφιση της νέας κυβέρνησης λέει ότι ο κόσμος διαφωνεί με την μείωση των συντάξεων, την αύξηση του ΦΠΑ, την αποπληρωμή ληστρικών τόκων, το κατρακύλημα των εισοδημάτων και μισθών στα επίπεδα των 150-200 ευρώ τον μήνα. Και η νέα κυβέρνηση δεσμεύεται από αυτή την εντολή πολύ περισσότερο από όσο δεσμεύεται από τις συμφωνίες της απελθούσας κυβέρνησης.

Επομένως ο διάλογος που «αποδέχονται» οι Ευρωπαίοι είναι χωρίς κανένα νόημα.

Φυσικά και οι διαβεβαιώσεις των στελεχών της κυβέρνησης ότι θα κάνουν διάλογο για ένα νέο πρόγραμμα είναι επίσης χωρίς κανένα νόημα. Γιατί να είναι αρκετός ένας διάλογος ώστε να μας δώσουν ένα νέο πρόγραμμα, όταν το υπάρχον τους συμφέρει πολύ περισσότερο; Και γιατί να κάνουν μια χάρη στον Τσίπρα … για να σπρώξουν περισσότερο τους Ποντέμος και όλους εκείνους που τους αμφισβητούν;

Ο διάλογος που θα γίνει λοιπόν, θα είναι προφανώς προσχηματικός. Για τα μάτια. Η σύγκρουση βρίσκεται αλλού. Έχει ήδη γίνει και εν πολλοίς έχει προεξοφληθεί.

Ο Σόιμπλε έχει ήδη μετρήσει το κόστος μιας ανοιχτής σύγκρουσης. Το είπε όταν πιέστηκε. «Ναι, δεν έχουμε καμιά άλλη πρόταση πλην της παραμονής της Ελλάδας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σκεφτόμαστε, οι σκέψεις δεν απαγορεύονται» είπε. Εννοεί ότι αν τους πιέσουμε πολύ το έχουν μετρήσει και δεν τους νοιάζει. Θα μας διώξουν. Τα ίδια ακριβώς λέει και το παγωμένο βλέμμα της Μέρκελ. Έριξαν ήδη το πρώτο τους χαρτί στο τραπέζι. Μπλοφάρουν;

Ο Σύριζα έχει κι αυτός μετρήσει το κόστος (για την Ευρώπη) μιας ανοιχτής σύγκρουσης και ξέρει ότι το αποτέλεσμα θα είναι η διάλυση. Γνωρίζοντάς το, λέει «τα βλέπω». Το είπε ο Βαρουφάκης χτες στο BBC. «Αν ξεκινήσει ένα Grexit θα απελευθερωθούν δυνάμεις καταστρεπτικές που κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει» τους είπε. Ως πότε, όμως, θα μπορεί η κυβέρνηση να συνεχίσει να ποντάρει;

Πόσο μπορεί να αντέξει η κυβέρνηση σε αυτό το σκληρό πόκερ;

Αν οι δυο αντίπαλοι (Τσίπρας-Μέρκελ) αποφασίσουν να βρουν μια λύση που να μην οδηγεί στην αμοιβαία καταστροφή, τότε θα γίνει πραγματικός διάλογος. Και εκεί θα έχουμε πολλά όπλα και επιχειρήματα. Γιατί θα έχουμε εμείς το προβάδισμα τη γνώσης.

Το 2010 και το 2012 εμείς, οι Έλληνες, είμασταν «άσχετοι» (για να μην πω ζώα) και αλυσοδεμένοι σε λίστες (Χριστοφοράκου, εξοπλιστικών, υποβρυχίων κλπ) ενώ εκείνοι, οι δανειστές, ήταν τζιμάνια. Εξασφάλισαν έτσι συμφωνίες κερδίζοντας όσα περισσότερα μπορούσαν και δεσμεύοντάς μας με λεόντειες εις βάρος μας ρυθμίσεις.

Το 2015 εμείς έχουμε το βαρύ πυροβολικό που λέγεται Βαρουφάκης (αλλά και άλλους διεθνούς φήμης οικονομολόγους) στα δικά μας χαρακώματα. Εκείνοι έχουν στην καμπούρα τους την αποτυχία του προγράμματος που οι ίδιοι επέβαλαν στην Ελλάδα (πρόβλεπαν ανεργία μέχρι 15% και ύφεση μόνο το 2011 και 2012).

Αν καταφέρουμε να περάσουμε την πρώτη φάση του σκληρού πόκερ, εκεί που κινδυνεύουν όλοι να παίξουν τα ρέστα τους και φτάσουμε στην πραγματική διαπραγμάτευση οι πιθανότητές μας θα είναι πολύ καλές. Η πρώτη φάση θα διεξαχθεί γύρω στον Μάρτη. Εκεί θέλουμε ισοπαλία. Η επόμενη φάση, που θα κορυφωθεί τον Ιούνιο με Ιούλιο του 2015 θα είναι όλα τα λεφτά. 

Ας ευχηθούμε να πάνε όλα καλά.

Περί διαπραγμάτευσης ο λόγος

Αντί για οποιοδήποτε άλλο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ με τον Ντράγκι και τους εταίρους μας στο Ευρωγκρούπ, η Ελλάδα θα έπρεπε να πάει με την επιστολή των 15 οικονομολόγων που δημοσιεύτηκε σήμερα στους Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς και αναδημοσιεύουμε εμείς παρακάτω από την ελληνική Χάφιγκτον Ποστ.

Ο ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΓΙΟΖΕΦ ΣΤΙΓΚΛΙΤΣ

Ένα είναι βέβαιο, ότι δεν γίνεται να προπαγανδίζεις τα επιχειρήματα εναντίον σου κάνοντας ταυτόχρονα διαπραγμάτευση. Αυτό είναι παραλογισμός και είναι η χαρακτηριστική περίπτωση στην οποία έπεσαν οι Σαμαράς και Βενιζέλος. 

Έλεγε ο Σόιμπλε "άσε Γιάννη" (επειδή τον βόλευε) έλεγαν κι αυτοί "άσε, δεν πειράζει" (επειδή το είπε ο Σόιμπλε). Έλεγε ο Σόιμπλε "βιώσιμο το χρέος" (γιατί τον εξυπηρετούσε) έλεγαν κι αυτοί "βιώσιμο αγά μου" (γιατί μόνο να επαναλαμβάνουν τις εντολές γνώριζαν). Έλεγε ο Σόιμπλε "δεν πρέπει να κόψει χρήμα η ΚΤΕ" (γιατί δεν συμφέρει τη Γερμανία) έλεγαν κι αυτοί "όχι χρήμα από την ΚΤΕ" (γιατί το είπε ο Σόιμπλε).

Αυτό το αναξιοπρεπές αναμάσημα το ονόμαζαν διαπραγμάτευση. Και όταν ζήτησαν για πληρωμή κάποια ψίχουλα στήριξης από τον Σόιμπλε έφαναγ σουτ κανονικό κι έξω από το γήπεδο.... Τους επέβαλε εκλογές εδώ και τώρα!

Και καλά ... ο Σαμαράς ως συμμαθητής και συγκάτοικος και φίλος του ΓΑΠ είναι φυσικό να είναι όλιγον βλαξ, το εξυπνοπούλι ο Βενιζέλος όμως πως έπεσε σε τέτοια παγίδα; Ίσως έχει άλλα ραμένα στη γούνα του αυτός ...

Πριν καταχωρήσω την επιστολή των 15 οικονομολόγων (βασικά προερχομένων από την Μ.Βρετανία με κάποιους νομπελίστες ανάμεσά τους) να πως δυο πράγματα:

1.- Η απόφαση του Ντράγκι (ΕΚΤ) για τις προϋποθέσεις που βάζει στην Ελλάδα, περιέχει μεν τον όρο της αξιολόγησης (δυσμενές αυτό) αλλά δεν αναφέρει τη λέξη "τρόικα". Αυτό αφήνει στην νέα κυβέρνηση το περιθώριο να ζητήσει αξιολόγηση του προγράμματος από την ΕΕ και το Ευρωγκρούπ συνολικά και να πετύχει αναθεώρησή του, χωρίς να χρειαστεί να περάσει από καμιά τρόικα την οποία έτσι κι αλλιώς δεν αναγνωρίζει ως μη θεσμικό όργανο της ΕΕ. Δεν ξέρω αν θα το καταφέρει, αυτή είναι μια δική μου γνώμη, δεν ξέρω ούτε αν το βλέπει έτσι ο Σύριζα.

2.- Χτες είχε μια συζήτηση στο Μεγκα. Μετείχαν:
Ένας ύπουλος δημοσιογράφος (Ευαγγελάτος) 
Μια οχιά γυναίκα-αράχνη (Μιράντα Ξαφά) που ανήκει στο Ποτάμι (ήταν να μπει επικεφαλής στο Επικρατείας) αλλά εκεί δήλωνε "τεχνοκράτης", 
Ένας κοτζάμπασης παλιάς κοπής (Σταμάτης), "τα ζα μου αργά" που καταλάβαινε μόνο μέσες-άκρες τι συζητιόταν και απλά επαναλάμβανε φωνάζοντας τα πιο κοινότυπα επιχειρήματα της ΝΔ, 
Ο Αλαβάνος, πολύ σοβαρός, πολύ καλός αλλά εκτός κλίματος καθώς υπεράσπιζε το σενάριο του εθνικού νομίσματος που ήταν εκτός επικαιρότητας και 
Ο Γιάννης Βαρουφάκης. 
Απορώ πως άντεξε ...! Φυσικά η επιχειρηματολογία του και το επίπεδο των παρεμβάσεών του τόσο υψηλό που δεν ξέρω αν άγγιξε τον μέσο τηλεθεατή. Τον μέμφομαι μόνο γιατί δεν δήλωσε εξ αρχής "τεχνοκράτης κι εγώ όσο η κυρία απέναντι λέει πως είναι τεχνοκράτισσα" και γιατί φέρθηκε ευγενικά στον άξεστο μπαστουνόβλαχο που είχε απέναντί του και στον δημοσιογράφο ειδικών αποστολών που είχε δίπλα του,

Το ρεπορτάζ για την επιστολή των 15 κορυφαίων οικονομολόγων στους Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς έχει ως εξής:

Υπέρ της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους και της χορήγησης αναπτυξιακών κονδυλίων στην Ελλάδα τάσσονται 15 διεθνούς φήμης οικονομολόγοι με επιστολή τους στους Financial Times. Μεταξύ αυτών που υπογράφουν στην επιστολή είναι και οι νομπελίστες Χριστόφορος Πισσαρίδης και Τζόζεφ Στίγκλιτς.

Οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν χαρακτηριστικά ότι πως η ελάφρυνση χρέους είναι μία αναγκαία, αν και όχι αρκετή, συνθήκη για να μπορέσει να «αναρρώσει» η Ελλάδα.

«Μόνο με μία τέτοια ανακούφιση θα καταφέρει να αναπτύξει μία οικονομία που αξιοποιεί τις ικανότητες των ανθρώπων της και συμβάλει σε μία ενωμένη και δημοκρατική Ευρώπη.»

Παράλληλα, υπογραμμίζουν ότι θα πρέπει να δοθεί έμφαση στη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων, ενώ θα πρέπει να ενισχυθεί και η αύξηση της αποδοτικότητας στην είσπραξη φόρων.

Οι οικονομολόγοι στην επιστολή τους προτείνουν:

Πρώτον, την υπό όρους παράταση της περιόδου χάριτος, έτσι ώστε η Ελλάδα να μην χρειάζεται να εξυπηρετεί χρέος, παρά μόνον όταν καταγράφει ρυθμό ανάπτυξης τουλάχιστον 3% και μέχρις ότου ανακτήσει τουλάχιστον το 50% του ΑΕΠ που έχει χάσει από το 2008 (ρήτρα ανάπτυξης).

Δεύτερον, την μείωση κάποιου μέρους του επίσημου χρέους, ώστε να υπάρχει περισσότερος διαθέσιμος δημοσιονομικός χώρος

Και τρίτον, τη χορήγηση σημαντικών επενδυτικών κεφαλαίων στη βάση του σχεδίου Γιούνκερ, που θα στηρίξουν τις ελληνικές εξαγωγές.

«Πιστεύουμε ότι όλη η Ευρώπη θα ωφεληθεί εάν δοθεί στην Ελλάδα η ευκαιρία να κάνει μια νέα αρχή. Άλλωστε, όπως μας έχει υπενθυμίσει (σε άρθρο της) η Γκίλιαν Τετ, μετά την ελάφρυνση του χρέους κατάφερε η οικονομία της Γερμανίας να αναπτυχθεί – και να μεταρρυθμιστεί – το 1950.»

Αναλυτικά οι νομπελίστες που υπογράφουν την επιστολή:  

• Prof Joseph Stiglitz,Columbia University
• Prof Chris Pissarides,London School of Economics
• Prof Charles Goodhart,London School of Economics
• Prof Marcus Miller,Warwick University
• Michael Burke,Economists Against Austerity
• Prof Panicos Demetriadis,University of Leicester
• Prof Stephany Griffith-Jones,IPD Columbia University
• Prof Gustav A Horn,Macroeconomic Policy Institute (IMK)
• Prof Mary Kaldor,London School of Economics
• Neil MacKinnon,VTB Capital
• Prof Jose Antonio Ocampo,Columbia University
• Avinash Persaud Peterson,Institute for International Economics
• Helmut Reisen,Shifting Wealth Consult
• Robert Skidelsky,University of Warwick
• Prof Frances Stewart,University of Oxford
• Prof Robert Wade,London School of Economics
• Hilary Wainwright,Transnational Institute, Amsterdam
• Prof Simon Wren-Lewis,Merton College Oxford

ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ

Την Κυριακή εκλογές. Την προτίμησή μου την έχω δείξει, είναι ο Σύριζα. Τον ψήφισα το 2012 όταν η εκλογή ήταν πραγματικά κρίσιμη για το μέλλον της Ελλάδας. Δυστυχώς, χάσαμε. Η καταστροφή που ακολούθησε ήταν αποτέλεσμα της λανθασμένης επιλογής των ψηφοφόρων που προτίμησαν την υποταγή με αντίτιμο την μίζερη ζωή που μας χάρισε η Νέα Δημοκρατία.

Τώρα έχουμε μια ακόμη εκλογή που θα μπορούσε να θεωρηθεί και αυτή κάπως κρίσιμη. Όχι όπως του '12 βεβαίως. Απλά τώρα, έστω και με καθυστέρηση, μπορούμε να ξαναβρούμε λίγη από την αξιοπρέπειά μας. Τώρα δεν είναι τόσο η κρισιμότητά της που την κάνει σπουδαία όσο η ιστορικότητά της. Για πρώτη, ουσιαστικά, φορά η Αριστερά θα πάρει την κυβερνητική εξουσία και ευθύνη σε μια χώρα της Ευρώπης.

Κάνοντας ζουμ στα ψηφοδέλτια, θέλω να πω και κάποιες προτιμήσεις μου, κι αν μπορέσω να επηρεάσω και κανέναν, πολύ θα το χαρώ.

Στην περιφέρειά μου, την Β' Πειραιά, ήδη ανάρτησα τις προτιμήσεις μου από την πρώτη μέρα που ανακοινώθηκε το ψηφοδέλτιο. Τώρα θα προσθέσω μια ακόμη προτίμησή μου στην Α' Αθηνών. Μία στη Β' Αθηνών και μία στην Α' Πειραιά

Στην Β' Πειραιά είχα καταγράψει τους Παναγιώτη Λαφαζάνη, Εύη Καρακώστα και Θανάση Λαζαρίδη. Η σχετική ανάρτηση εδώ.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, φίλος από παλιά και συμφοιτητής μου στα χρόνια 1970-74, είναι γνωστός σε όλους, δεν χρειάζεται συστάσεις. Με τον Παναγιώτη συμπορεύτηκα πολιτικά μόνο σε περιόδους ανωμαλίας, στην χούντα (1971-73) και αργότερα στον Συνασπισμό την περίοδο της διάσπασης του ΚΚΕ (1990-94). Στη μεταπολίτευση (1974-89) εκείνος ήταν στο ΚΚΕ κι εγώ ανένταχτος και μετά το ’94 εγώ πήγα στο ΠαΣοΚ. Τα τελευταία χρόνια υποστηρίζω τον Σύριζα αλλά δεν είμαι ενταγμένος κομματικά. Με τις απόψεις του συμφωνώ κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος.

Η Εύη Καρακώστα από τις αρχές του ’80 ήταν επικεφαλής στην «Ανθρώπινη Πόλη» που ήταν στο Κερατσίνι «αδελφό σχήμα» των «Ανένταχτων» της Δραπετσώνας. Βρεθήκαμε μαζί στην Παμπειραϊκή Επιτροπή για την Ανάπλαση (2000-2008) και ξανά στην Πρωτοβουλία για την δική μας Ανάπλαση (2014). Είναι αρχιτέκτων, με μεγάλη δράση επαγγελματική αλλά και πολιτική (στον Δήμο, στην Περιφέρεια), στέλεχος των «Ενεργών Πολιτών» του Μανώλη Γλέζου. Πολύ αξιόλογος άνθρωπος με απόψεις που βλέπουν στο μέλλον και εγγύηση ότι το θέμα της Ανάπλασης δεν θα βαλτώσει τώρα που όλα μοιάζουν ευνοϊκά (Δήμος, Περιφέρεια και –πιθανότατα- Κυβέρνηση στα χέρια του Σύριζα). Πρωταγωνίστησε στην κατάθεση προσφυγής στο Σ.τ.Ε. από πολίτες (πέραν εκείνης του δήμου) για τον χώρο της Βιομηχανικής Ζώνης.

Ο Θανάσης Λαζαρίδης είναι Δραπετσωνίτης φιλόλογος που δεν διορίστηκε όταν έπρεπε και τώρα ψάχνει στα φροντιστήρια και σε άλλες δραστηριότητες (ραδιόφωνα, σπορ, σινεμά κλπ.) να βρει τρόπους για να επιβιώνει και να εξασφαλίσει σύνταξη. Τον καταλαβαίνω γιατί θα μπορούσα να είμαι στη θέση του (αν δεν είχα κι εσένανε… που λέει και ο Πάριος). Συνεπής στην αριστερά, παρών σε όλα τα πολιτικά γεγονότα με όποιο προσωπικό κόστος, αξίζει να τιμηθεί κι αυτός με την ψήφο μας. Όποτε μιλήσει κανείς μαζί του θα συναντήσει πάντα ένα χαμόγελο και μια αισιόδοξη κουβέντα. Έχει απόψεις, είναι λογικός, έχει χιούμορ και είναι γνώστης της πολιτικής.

Για την Α' Πειραιά, θέλω να σημειώσω την παρουσία του Θοδωρή Δρίτσα, με τον οποίο συμμετείχα πρόσφατα στον ωραίο αγώνα του για τη δημαρχία Πειραιά. Δεν χρειάζεται να πω πολλά για τον Θοδωρή ο οποίος είναι μια προσωπικότητα με καθολική αναγνώριση στον Πειραιά ακόμα και από τους αντιπάλους του.

Για την Α' Αθηνών, θέλω να σημειώσω την ξεχωριστή παρουσία του Στέλιου Ελληνιάδη, πασίγνωστου ανθρώπου του πολιτισμού, που η δράση του είναι πολύ μεγάλη εντός και εκτός Ελλάδας. Να σημειώσω όμως δυο μόνο από τα τελευταία πράγματα με τα οποία ασχολήθηκε και για τα οποία έχω προσωπική γνώμη. Έφτιαξε μια Λέσχη Φιλίας και Πολιτισμού και έδωσε ζωή και δράση σε δεκάδες (και εκατοντάδες συνολικά) ανθρώπους που τους έφερε κοντά. Χωρίς αυτόν θα ήταν άγνωστοι μεταξύ τους. Και ασχολήθηκε όσο κανείς άλλος με τον ελληνισμό της Ουκρανίας που βρέθηκε και ακόμα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Η εκλογή του Στέλιου Ελληνιάδη θα είναι κόσμημα για την ίδια τη Βουλή, για τον Σύριζα και για όλους μας.

Για την περιφέρεια της Β' Αθηνών όπου παρεπιδημούν πολλοί μεγαλόσχημοι και αστέρες, έχω να προτείνω τον Ανδρέα Καρίτζη. Ένα παιδί που πήρε πτυχία και διδακτορικά (δρ. Φιλοσοφίας) και δούλεψε στο πλάι του Αλέξη Τσίπρα όταν ακόμα τα ποσοστά του Σύριζα ήταν ισχνά. Ικανός και νέος, ορεξάτος και γεμάτος ιδέες, είναι μια από τις ελπίδες μας ότι ο πολιτικός κόσμος μπορεί να ανανεωθεί και από αυτή την ανανέωση να προκύψει και μια νέα πορεία για την χώρα μας. 

Αυτά από εμένα. Εσείς αποφασίζετε.

Η διαπραγμάτευση έχει ήδη αρχίσει

Πίνακας του Ρούμπενς: Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΦΑΕΘΟΝΤΟΣ
Ελπίζω να μην είμαστε εμείς ο Φαέθων αλλά η πολιτική της Μέρκελ

Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν από πολύ νωρίς. Οι Ευρωπαίοι είδαν ότι ο Σαμαράς προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα και, θέλοντας να τελειώνουν με την ελληνική εκκρεμότητα, του επέβαλαν τις πρόωρες εκλογές. Ήδη είχαν καταστρώσει σχέδια για την αντιμετώπιση του Σύριζα.

Εδώ μια αναγκαία σημείωση: Δεν είναι ο Σύριζα που θα αντιμετωπίσουν, ούτε καν οι Ποδέμος, που εντός ολίγου έρχονται στην Ισπανία, είναι οι ίδιοι οι λαοί της Ευρώπης. Τα φαινόμενα “we all are Greeks” αυτό δείχνουν.

Η διαπραγμάτευση λοιπόν ξεκίνησε με τις θέσεις του Σύριζα να λειαίνονται τόσο ώστε να μπορούν να γίνουν δεκτές ως η μία βάση συζήτησης και τις δηλώσεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων να αλλάζουν εντυπωσιακά για να προσδιορίζουν την άλλη βάση.

Θέμα πρώτον: το χρέος που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ βιώσιμο αλλά πρέπει να κουρευτεί (κατά Σύριζα) ή να αναδιαρθρωθεί (κατά Μέρκελ). Οι μόνοι που έμειναν να το λένε βιώσιμο είναι ... ο Σαμαράς!

Θέμα δεύτερον: η δανειακή σύμβαση που ΔΕΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ ούτε η αναγκαιότητά της (από τον Σύριζα) ούτε η παραχώρησή της (από την Μέρκελ) αλλά πρέπει να αντικατασταθεί με άλλη χωρίς λιτότητα και χωρίς αντιφάσεις με το ευρωπαϊκό κεκτημένο (Σύριζα) ή να ολοκληρωθεί με παρόμοιες με τις σημερινές ρυθμίσεις (Μέρκελ). Το πρόγραμμα της ανθρωπιστικής κρίσης και επανεκκίνησης της οικονομίας του Σύριζα θα πρέπει να χωρέσει σε μια τέτοια δανειακή σύμβαση (κατά Σύριζα) ή θα πρέπει να περιμένει για αργότερα (κατά Μέρκελ). Μόνο ο Σαμαράς θα μείνει με την υπάρχουσα δανειακή σύμβαση στο χέρι να την κραδαίνει σαν το αναγκαίο κακό προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η ελληνική οικονομία. Και το κακό που θα κάνει (ενδέχεται να κάνει) αυτή η επιμονή είναι να διασπά ένα αναγκαίο εθνικό και πανευρωπαϊκό μέτωπο κατά της λιτότητας. Οι Μέρκελ-Σόιμπλε δεν πρέπει να έχουν συμμάχους σε αυτή την πολιτική ώστε να μην μπορέσουν να οδηγήσουν την διαπραγμάτευση σε αδιέξοδο.

Θέμα τρίτον: η αναπτυξιακή πολιτική, που γίνεται πλέον ΑΠΟΔΕΚΤΗ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ. Θα πρέπει να χρηματοδοτηθεί από την ΚΤΕ με αγορά ευρωομολόγου (κατά Σύριζα) ή με αγορές των ομολόγων των κρατών από τις κεντρικές τράπεζες (κατά Μέρκελ) όπως σε λίγες μέρες θα αποφασιστεί από το ευρωγκρούπ. Μόνο ο Σαμαράς μένει να επιμένει ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα επιτευχθούν οι ρυθμοί 4-5% τα επόμενα χρόνια με την ίδια πολιτική που αντί να φέρνει επενδύσεις από το εξωτερικό κατάφερε να μειώσει και την εσωτερική ζήτηση διαλύοντας την χώρα.

Θέμα τέταρτον: τα ζητήματα δημοκρατίας που σε μια χώρα αποικία χρέους είχαν υποχωρήσει πολύ πίσω από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Ήδη εδώ ο Σύριζα επιμένει σε μια όσο γίνεται πιο πλήρη αποκατάσταση των θεσμών (δικαιοσύνη, εργασιακές σχέσεις, βουλή, κατάργηση αυταρχικών νόμων κλπ) και η Ευρώπη φαίνεται να συναινεί. Η διαπραγμάτευση εδώ μπορεί να μην είναι και τόσο σκληρή. Ο Σαμαράς θα αποδειχθεί ότι ο ίδιος ήταν ο εμπνευστής αυτού του ακροδεξιάς οσμής αυταρχισμού με τον οποίο κυβέρνησε.

Η αναμενόμενη επίσκεψη του Πάμπλο Ιγκλέσιας, επικεφαλής των Ποδέμος στην Αθήνα, θα ολοκληρώσει τον συμβολισμό.
Το νέο που έρχεται θα είναι το νεανικό και γεμάτο αισιοδοξία δίδυμο των ΤΣΙΠΡΑ-ΙΓΚΛΕΣΙΑΣ
Το παλιό που οδεύει προς τον κάλαθο των αχρήστων θα είναι το μαραζωμένο δίδυμο των ΣΑΜΑΡΑ-ΡΑΧΟΪ που επιδείχθηκε τόσο άκομψα προ ημερών. 

Και δεν θα αλλάξει αυτή η εικόνα όσες εγκληματικές οργανώσεις κι αν αποκαλυφθούν αυτές τις τελευταίες μέρες, όσοι Ξηροί κι αν συλληφθούν και τρομερά υποθετικά χτυπήματα με ταπεράκια εξουδετερωθούν, όσοι νεκροί κι αν βρεθούν στην Αμφίπολη.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πρώτον γιατί τα βλέπω να συμβαίνουν μπρος στα μάτια μας και Δεύτερον γιατί θέλω να είμαι αισιόδοξος.