Στιγμιότυπα και προσωπικές μαρτυρίες

Πολλά τα γεγονότα των ημερών. Το overdose των ειδήσεων και των σχολίων από τα μέσα ενημέρωσης δεν μου επιτρέπουν να ασχοληθώ κι εγώ με αυτά εκτός δυο τριών μόνο επιλεγμένων σημείων:

Α.- Οι μεταγραφές.

Αυτή της Γκερέκου η πιο εντυπωσιακή. Όχι τόσο για το ίδιο το γεγονός αφού στην Κέρκυρα η Άντζελα είναι μια «ειδική περίπτωση» όπως και οι Κερκυραίοι είναι ειδική περίπτωση κι αυτοί. Περισσότερο θα σταθώ στην επιστολή Βενιζέλου σε Σαμαρά. Τόσο κλάμα! «Φίλε, γιατί μου το έκανες αυτό, μου φέρθηκες άτιμα φίλε ….!» και παρακάτω «στην τόσο πολιτισμένη Κέρκυρα βρήκες να το κάνεις;» δηλαδή αν το έκανε στη Φωκίδα (Δωριείς αγροίκοι) ή στην Αιτωλοακαρνανία (στα Κράβαρα) τότε θα ήταν όλα εντάξει;

Αυτή του Φορτσάκη ... έλεος! Τόσο γρήγορα και τόσο άμεσα θα εξαργυρώσει την ακροδεξιάς νοοτροπίας συμπεριφορά του στους φοιτητές;

Θέμα είναι ακόμα οι μεταγραφές που ΔΕΝ έγιναν γιατί ο Σύριζα είχε τα εσωτερικά προβλήματά του… Το ψυχρό και ξερό «άδειασμα» της Δημαρ δεν πολυσυζητήθηκε αλλά ήταν μια ενέργεια που καθόλου δεν τιμά τον Σύριζα στο σύνολό του.

Διαμαρτυρία του PEGIDA (Ευρωπαίοι κατά του Εξιλαμισμού) στη Γερμανία με τα ίδια επιχειρήματα όπως όλων των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη και ίδια με εκείνα του Αντώνη Σαμαρά που -αν και του βγήκαν αυθόρμητα- έδειξε πλήρως συντονισμένος 

Β.- Η επίθεση στην Γαλλία

Είναι μια επίθεση φανατικών κατά της ελευθερίας στην χώρα που θεωρείται ο προμαχώνας της. Πολύ άγρια, πολύ αιματηρή, πολύ συμβολική. Για να κλείσουν τα στόματα όσων κοροϊδεύουν τον Προφήτη. Γιατί να το επιχειρήσει κανείς ξανά στο μέλλον, γιατί να πάει γυρεύοντας; Ο στόχος τους πέτυχε. Η Ευρώπη ολόκληρη κινδυνεύει να γίνει φρενοκομείο όπως έγινε η Αμερική μετά τους δίδυμους πύργους.

Γ.- Το ψηφοδέλτιο του Σύριζα στην Β’ Πειραιά

Έντεκα υποψήφιοι όλοι καλοί και αγωνιστές με τα θετικά του και τα πλεονεκτήματά του ο καθένας. Περιλαμβάνει όμως και τρεις φίλους και γνωστούς μου για τους οποίους θέλω να γράψω μια καλή κουβέντα. Όχι σαν υπόδειξη αλλά σαν πληροφορία από πρώτο χέρι.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, φίλος από παλιά και συμφοιτητής μου στα χρόνια 1970-74, είναι γνωστός σε όλους, δεν χρειάζεται συστάσεις. Με τον Παναγιώτη συμπορεύτηκα πολιτικά μόνο σε περιόδους ανωμαλίας, στην χούντα (1971-73) και αργότερα στον Συνασπισμό την περίοδο της διάσπασης του ΚΚΕ (1990-94). Στη μεταπολίτευση (1974-89) εκείνος ήταν στο ΚΚΕ κι εγώ ανένταχτος και μετά το ’94 εγώ πήγα στο ΠαΣοΚ. Τα τελευταία χρόνια υποστηρίζω τον Σύριζα αλλά δεν είμαι ενταγμένος κομματικά. Με τις απόψεις του συμφωνώ κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος.

Η Εύη Καρακώστα από τις αρχές του ’80 ήταν επικεφαλής στην «Ανθρώπινη Πόλη» που ήταν στο Κερατσίνι «αδελφό σχήμα» των «Ανένταχτων» της Δραπετσώνας. Βρεθήκαμε μαζί στην Παμπειραϊκή Επιτροπή για την Ανάπλαση (2000-2008) και ξανά στην Πρωτοβουλία για την δική μας Ανάπλαση (2014). Είναι αρχιτέκτων, με μεγάλη δράση επαγγελματική αλλά και πολιτική (στον Δήμο, στην Περιφέρεια), στέλεχος των «Ενεργών Πολιτών» του Μανώλη Γλέζου. Πολύ αξιόλογος άνθρωπος με απόψεις που βλέπουν στο μέλλον και εγγύηση ότι το θέμα της Ανάπλασης δεν θα βαλτώσει τώρα που όλα μοιάζουν ευνοϊκά (Δήμος, Περιφέρεια και –πιθανότατα- Κυβέρνηση στα χέρια του Σύριζα). Πρωταγωνίστησε στην κατάθεση προσφυγής στο Σ.τ.Ε. από πολίτες (πέραν εκείνης του δήμου) για τον χώρο της Βιομηχανικής Ζώνης.

Ο Θανάσης Λαζαρίδης είναι Δραπετσωνίτης φιλόλογος που δεν διορίστηκε όταν έπρεπε και τώρα ψάχνει στα φροντιστήρια και σε άλλες δραστηριότητες (ραδιόφωνα, σπορ, σινεμά κλπ.) να βρει τρόπους για να επιβιώνει και να εξασφαλίσει σύνταξη. Τον καταλαβαίνω γιατί θα μπορούσα να είμαι στη θέση του (αν δεν είχα κι εσένανε … που λέει και ο Πάριος). Συνεπής στην αριστερά, παρών σε όλα τα πολιτικά γεγονότα με όποιο προσωπικό κόστος, αξίζει να τιμηθεί κι αυτός με την ψήφο μας. Όποτε μιλήσει κανείς μαζί του θα συναντήσει πάντα ένα χαμόγελο και μια αισιόδοξη κουβέντα. Έχει απόψεις, είναι λογικός, έχει χιούμορ και είναι γνώστης της πολιτικής.

Το υπόλοιπο ψηφοδέλτιο αποτελείται από άτομα για τα οποία έχω ακούσει πολλά ή λίγα αλλά δεν τα γνωρίζω προσωπικά (από καθόλου έως λίγο). Το αποτελούν: η Τζένη Βαμβακά, βουλευτής με πολλή δράση, η Καίτη Κυλάκου, αυτοδιοικητικό στέλεχος με πείρα, η Νίνα Κασιμάτη προερχόμενη από το ΠαΣοΚ, ο Σπ. Ραπανάκης νέος και δημοσιογράφος, ο Χρ. Σταυρακάκης, νέος, άνεργος, με δράση στην αλληλεγγύη, ο Βασίλης Σταυρόπουλος εξαιρετικός συνάδελφος εκπαιδευτικός, η Λία Φράγκου, ιδιωτική υπάλληλος και η Μαρία Χατζησταυράκη, βιολόγος.

Για πρώτη φορά η Ελλάδα θα διαπραγματευτεί επί της ουσίας!

Το Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Οικονομία (IFW) μέτρησε το κόστος που θα έχει για τη Γερμανία ένα ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το Ευρώ. Το αποτέλεσμα, όπως το αποτύπωσε η πασίγνωστη μεγάλη γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung ήταν το εξής:

Αν το ελληνικό χρέος μειωθεί άμεσα ως ποσοστό του ΑΕΠ και πέσει από το 175% που είναι σήμερα στο 90% (απόλυτα διαχειρίσιμο και βιώσιμο), δηλαδή αν κουρευτεί κατά 50% περίπου, το κόστος για την Γερμανία από αυτό το κούρεμα θα ήταν περίπου 40 δις. ευρώ. Αυτό συμβαίνει γιατί από τα 320 περίπου δις. ευρώ του ελληνικού χρέους στην Γερμανία οφείλονται γύρω στα 80 δις.

Αν το ελληνικό χρέος παραμείνει εκεί που είναι σήμερα και η Ελλάδα μη μπορώντας να το εξυπηρετήσει (αποδεχόμενη τους όρους που βάζει η ευρωζώνη) αναγκαστεί να φύγει από το ευρώ, τότε το χάσιμο για την Γερμανία θα ανέλθει στα 76 δις. ευρώ.

Η Γερμανία σήμερα ακολουθεί μια πολιτική τέτοια ώστε ούτε τα 76 δις. να χάσει, ούτε όμως και τα 40 δις. δηλαδή μια πολιτική που κρατάει την Ελλάδα στο ευρώ χωρίς να κουρεύεται το χρέος της. Για να ακολουθεί αυτή την πολιτική χρειάζεται Έλληνες πολιτικούς και ελληνική κυβέρνηση που να λένε -ψευδώς και εν γνώσει τους- ότι

Α) το χρέος είναι βιώσιμο,

Β) η θέση μας στο ευρώ αδιαπραγμάτευτη και

Γ) η αποπληρωμή του χρέους θα γίνεται με αποδοχή της λιτότητας που εξασφαλίζει τις δόσεις για τα χρέη.

Από τις 26 Ιανουαρίου όμως, ενδέχεται η Ελλάδα να αποκτήσει πολιτικούς και κυβέρνηση που να λένε ότι:

Α) Το χρέος δεν είναι βιώσιμο και χρειάζεται κούρεμα πάνω από 50%

Β) Το ευρώ δεν είναι φετίχ

Γ) η αποπληρωμή του χρέους θα γίνεται μόνο αφ’ όσον δεν θα εμποδίζει την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και την ανάπτυξη

Από τις 26 Ιανουαρίου αρχίζει η ουσιαστική διαπραγμάτευση, αυτή που έπρεπε να γίνει το 2010 ή το 2012 υπό πολύ καλύτερες συνθήκες για την Ελλάδα. Έστω κι έτσι όμως, κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Λέτε να μην διαβάζουν Frankfurter Allgemeine Zeitung η Μέρκελ και ο Σόιμπλε; Λέτε να περιμένουν από το Ινστιτούτο για την Παγκόσμια Οικονομία (IFW) για να μάθουν το κόστος που θα έχει για τη Γερμανία ή όποια επιλογή της σε αυτή τη διαπραγμάτευση;

OLD GREXIT ή NEW GRENTRY

Με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, τα ΜΜΕ επιδίδονται σε έναν ανελέητο βομβαρδισμό του Σύριζα. Χρησιμοποιούν δηλώσεις στελεχών του ως ενδεικτικές των βαθύτερων «ανομολόγητων» σχεδίων του. Χρησιμοποιούν Ξηρούς και Χλωρούς για να δείξουν πόσο φίλοι-τακίμια των τρομοκρατών και άθεοι είναι οι άνθρωποί του. Χρησιμοποιούν και δηλώσεις ξένων επισήμων που δείχνουν καθαρά ποιους θεωρούν «δικούς» τους ανθρώπους εδώ και επομένως τους αβαντάρουν για να στηρίξουν καλύτερα τα συμφέροντά τους. Και, τέλος, χρησιμοποιούν και κάποια άλλα αθέμιτα μέσα που και την Ελλάδα βλάπτουν αλλά και τους ίδιους εκθέτουν.

Να το εξηγήσω λίγο καλύτερα αυτό το τελευταίο γιατί το βρίσκω να είναι βαριά κατηγορία. 

Λένε λοιπόν περιχαρείς ότι οι Ευρωπαίοι δεν φοβούνται το GREXIT γιατί τα έχουν βολέψει με τις τράπεζες και τις άλλες χώρες της επικίνδυνης ζώνης. Για αυτό λοιπόν, μας λένε, ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα. 

ΕΡΩΤΗΜΑ: Αν πραγματικά δεν κινδύνευαν από το GREXIT αυτό θα έπρεπε να μας γεμίζει με χαρά ή με μελαγχολία; 

Αν είχαμε στερηθεί ένα τόσο βασικό επιχείρημα σε μια σκληρή διαπραγμάτευση, θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε γι αυτό; Και, τότε, γιατί η Νέα Δημοκρατία κι αυτή η δημοσιογράφος του Μέγκα που αναβαθμίστηκε σε ευρωβουλευτίνα χαίρεται;

Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη -ευτυχώς- φοβάται το GREXIT. Το λένε σοβαροί αναλυτές, εφημερίδες όπως οι Financial Times και δίκτυα όπως ο Bloomberg. Λέω "ευτυχώς που το φοβάται", γιατί αυτό θα είναι ένα σημανικό διαπραγματευτικό ατού στα χέρια της κυβέρνησης του Σύριζα. Ο οποίος θέλει να υπάρχει η απειλή χωρίς να τείνει στην πραγμάτωσή της γιατί σε μια διαπραγμάτευση ποτέ δεν φτάνεις στο «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων».

Λένε ακόμη οι Ευρωπαίοι (ο Σόιμπλε, ο Μοσκοβισί και κάποιοι άλλοι) ότι δεν υπάρχει λόγος εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ και ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της, εννοώντας τις δεσμεύσεις της Ν.Δ.. 

Γιατί άραγε θεωρούν ( ... λένε ...) ότι θα συμβεί κάτι που είναι απολύτως προφανές ότι δεν θα ισχύσει; 

Ξέρουν βέβαια ότι ο Σύριζα δεν θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της Νέας Δημοκρατίας. Γιατί παριστάνουν, λοιπόν, τους χαζούς; Μήπως περιμένουν άραγε στη γωνιά για να απαλλαγούν από εμάς; Μήπως μας σπρώχνουν συνειδητά στην έξοδο; 

Σε αυτή την περίπτωση η Νέα Δημοκρατία, που θέλει το ευρώ, θα έπρεπε να ανησυχεί. Θα έπρεπε να τους καταγγέλλει ότι παίζουν παιχνίδια σε βάρος της χώρας μας. Αντ’ αυτού όμως δείχνει χαζοχαρούμενα τον Σύριζα λέγοντας «βλέπεις, θα γίνεις κι εσύ σαν εμάς, παραδέξου το!»

Μα ο Σύριζα δεν θα γίνει σαν κι αυτούς. Επομένως η απειλή που υποκρύπτεται πίσω από την δήθεν «εμπιστοσύνη τους» (που φυσικά θα διαψευστεί) είναι πραγματική. Όταν θέτεις σαν απαίτηση κάτι που ο ξέρεις καλά ότι ο άλλος δεν θα δεχτεί, σημαίνει ότι έχεις αποφασίσει να τα σπάσεις. Η απαίτηση τους να τηρήσει η επόμενη κυβέρνηση του Σύριζα τις δεσμεύσεις της προηγούμενης (της Ν.Δ.) είναι ένα τέτοιο πρόσχημα. Επομένως η προσπάθεια εκδίωξής μας από την Ευρώπη είναι ένας πραγματικός κίνδυνος. Και ο μεν Σύριζα δεν θα έχει πρόβλημα, γιατί έχει εναλλακτική λύση (κι ας μην την διαλαλεί), η Νέα Δημοκρατία όμως θα έχει στην περίπτωση αυτή μέγα πρόβλημα.

Θα μου πείτε, πως γίνεται και να είναι πραγματικός κίνδυνος για την Ευρζώνη ένα GREXIT αλλά -παρά ταύτα- να τον επιδιώκουν και να τους καλαρέσει;

Η απάντηση είναι ότι ΕΥΡΩΠΗ δεν είναι μόνο ο Σόιμπλε. Υπάρχουν -και πάντα υπήρχαν- κι άλλα πράγματα που την συναποτελούν εκτός από την σημερινή γερμανική ηγεσία.

Άλλος είναι αυτός που ηδονίζεται με μια εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρωζώνη κι άλλος αυτός που την φοβάται. Και για άλλους λόγους ο καθένας. Η γερμανική ηγεσία δεν θέλει να αμφισβητηθεί ΘΕΣΜΙΚΑ η αυθεντία της (λόγοι πολιτικοί) και η ευρωπαϊκή οικονομία φοβάται πως μια έξοδος της Ελλάδας θα πυροδοτήσει διάλυση και νέα κρίση (λόγοι κοινωνικοοικονομικοί).

Η έξοδος της Ελλάδας του Τσίπρα από την Ευρωζώνη δεν φαίνεται κακή λύση στον Σόιμπλε, φαίνεται όμως κάκιστη σε όλους τους Ευρωπαίους, στους λαούς, τις μεσαίες τάξεις ακόμα και τις τράπεζες ... στην κοινωνία. Γιατί αν ο Σόιμπλε μπορεί να λέει "κάλλιο πέντε και στο χέρι" και να επιζητά την απομάκρυνση μιας πολιτικά μολυσματικής Ελλάδας από τα λημέρια του, οι κοινωνίες της Ευρώπης δεν θέλουν να υποστούν μια νέα κρίση με απροσδιόριστο τέλος.

Για την κυρία Σπυράκη όμως και τα ανησυζούντα ΜΜΕ της χώρας μας, αυτές οι διακρίσεις είναι πολυτέλειες. Όταν ο Σόιμπλε λέει πως είναι ασφαλισμένος από ένα GREXIT, αυτή η ασφάλεια δεν καλύπτει και τον Ευρωπαίο μισθωτό ή καταθέτη. Γι αυτό τα σχόλια των οικονομολόγων, Γερμανών και μη, λένε πως δεν πρέπει η Γερμανική κυβέρνηση να παίζει με αυτόν τον κίνδυνο, γιατί βλέπουν τη διαφορά οπτικής και συμφερόντων. Η Νέα Δημοκρατία όμως δεν βλέπει τίποτε! (μεταξύ μας, δεν ξέρω αν το βλέπουν και πολλοί στον Σύριζα αν κρίνω από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το ζήτημα...) Γι αυτό και προηγουμένως έγραψα ότι ο τρόπος που χειρίζεται αυτά τα θέματα είναι από βλαπτικός για την χώρα μέχρι ανόητος.

Ανεξάρτητα από τον «χαζό» τρόπο με τον οποίο χειρίζεται ο οποιοσδήποτε το ζήτημα, το γεγονός είναι ότι αυτή τη στιγμή το GREXIT βρίσκεται στο επίκεντρο όλων των στοιχημάτων.

Οι Γερμανοί που κινούν τα νήματα στην ευρωζώνη θα ήθελαν να φύγουμε (από μόνοι μας κι εφ' όσον βέβαια έχουμε εκλέξει τον Τσίπρα) για λόγους κατά βάση ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ. 

Εμείς όμως θα μένουμε καθώς δεν υπάρχει διαδικασία εκδίωξης. Και θα διεκδικούμε λύση διαφορετική από αυτήν που έδιναν μέχρι τώρα ο Σόιμπλε και η Μέρκελ. Θα τους ζητάμε το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις, θα απαιτούμε κούρεμα λέγοντας πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και θα ζητάμε τερματισμό της λιτότητας που φέρνει την ύφεση. Και, το κυριότερο, θα ζητάμε από την Γερμανία να μην υπερβαίνει το όριο που υπάρχει για τις πλεονασματικές χώρες στο εμπορικό τους ισοζύγιο. Με νόμιμα και αποδεκτά από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς μέσα θα ζητάμε αλλαγή πολιτικής.

Σύμμαχοί μας θα είναι δύο:
1ον: ΟΙ ΛΑΟΙ της Ευρώπης και 
2ον: ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ στην Ευρώπη. 

Ο Σύριζα δια του Τσίπρα προχτές ανακοίνωσε κάποια οικονομικά μέτρα και είπε μερικά πράγματα για την διαπραγμάτευση που θα κάνει.

Δεν μίλησε για πορεία εκτός Ευρώπης ούτε για δραχμή.

Μίλησε για πάλη μέσα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, με άλλη κατεύθυνση και με επιδίωξη συμμαχιών. Δεν μίλησε για κανένα EXIT αλλά περιέγραψε ένα NEW ENTRY της Ελλάδας στο παγκόσμιο και κυρίως ευρωπαϊκό σκηνικό.

Αυτό ακριβώς είναι που φοβάται η Γερμανία και που θα προτιμούσε να αποφύγει. 

Δεν την προβληματίζει το OLD EXIT, παρά τους μεγάλους κινδύνους του ντόμινο που ενεδρεύουν πίσω του, αλλά το NEW ENTRY που θα την βάλει σε θέση άμυνας τη στιγμή που πίστευε ότι με τον Ολάντ και τον Ρέντζι είχε καταφέρει να περιορίσει την γκρίνια και να κάνει την άγρια γερμανοκεντρική πολιτική της ανεκτή. 

Ο Τσίπρας θα είναι από τον Φεβρουάριο ένας κακός μπελάς στο κεφάλι της. Γιατί δεν μπαίνει με ξεροκεφαλιά και τσαμπουκά να πει "γεια σας, φεύγω και ξαναφέρνω και τη δραχμή" κι ας έχει αυτό το όπλο ανά χείρας για κάθε περίπτωση. Πάει λέγοντας "γεια σας, ήρθα για να διορθώσουμε μαζί τα κακώς κείμενα και τις αδικίες". Και με αυτόν τον χαιρετισμό θα βρει πολλούς υποστηρικτές. Γι αυτό η Μέρκελ και ο Σόιμπλε προβληματίζονται και ανακατεύεται το στομάχι τους.

Δεν είμαστε μόνοι!

Τα γερμανικά μέσα «ενημέρωσης» εξοργίζονται  με την Ελλάδα που εν μέσω κρίσης και πριν ακόμα εκπληρώσει τις «υποχρεώσεις» της απέναντι στη Γερμανία, κάνει εκλογές!

Μας φαίνεται παράξενο που σε μια δημοκρατική χώρα της Ευρώπης αμφισβητείται το δικαίωμα (ή και η σκοπιμότητα, έστω) των εκλογών; Αυτό δείχνει ότι δεν έχουμε παρατηρήσει καλά την εξέλιξη της Ευρώπης μετά το 1990 και πολύ περισσότερο μετά το 2010. Δείχνει ότι δεν θυμόμαστε την αγωνία έως αγανάκτηση στις αποφάσεις των εθνικών κρατών να κάνουν δημοψηφίσματα για θέματα όπως το Ευρωσύνταγμα, την απόσχιση της Σκωτίας, το ελληνικό πρόγραμμα «διάσωσης», το Ευρώ κλπ.. Δείχνει ότι δεν έχουμε επαφή με τις όλο και πιο αυταρχικές πολιτικές που ασκούνται σε παγκόσμιο επίπεδο από τα υπερμεγέθη «κράτη» ή κρατικά μορφώματα όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η ΕΕ, η Ρωσία κλπ.

Η Ευρώπη των τελευταίων χρόνων δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη που οικοδομήθηκε μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και βάδισε εν μέσω δημοκρατίας και ευημερίας προς την ενοποίηση. Από την δεκαετία του ’70 ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση όταν καταργήθηκε ο κανόνας της μετατρεψιμότητας του δολαρίου σε χρυσό. Ο Ρήγκαν στις ΗΠΑ και η Θάτσερ στην Μεγάλη Βρετανία ήταν οι πρώτοι που εξήγγειλαν το νέο δόγμα της κατίσχυσης των «αγορών», δηλαδή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, επί των λαών. Η Χιλή το πρώτο πειραματικό εργαστήρι της εφαρμογής του νέου δόγματος στις «αποικίες» χρέους.

Την δεκαετία του ’90, μετά την γερμανική ενοποίηση, άρχισε η αλλοίωση των χαρακτηριστικών της διαδικασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αντί της πολιτικής ενότητας –ομοσπονδίας- που θα υποβοηθιόταν από την νομισματική ένωση, είδαμε την νομισματική ενότητα υπό το Ευρώ που στηρίχτηκε στην προϋπάρχουσα πολιτική ένωση, την ΕΕ.

Την τελευταία δεκαετία, μετά την παγκόσμια κρίση που έθεσε το μέγα ζήτημα «ποιος πληρώνει τα σπασμένα;» το αυταρχικό γερμανικό μοντέλο επιβλήθηκε ολοκληρωτικά στην Ευρώπη, υποτάσσοντας τους πολιτικούς και την Πολιτική στις ανάγκες της γερμανικής οικονομίας και των γαλλογερμανικών, κυρίως, τραπεζών.

Σε αυτή την Ευρώπη κανείς δεν ενδιαφέρεται για την «δημοκρατία». Έτσι κι αλλιώς, εκ κατασκευής της η «αντιπροσωπευτική» κοινοβουλευτική δημοκρατία αγγλικού τύπου, έχει άπειρα μειονεκτήματα. Ελάχιστες φορές εκλέγει συγκεκριμένες απόψεις και πολιτικές, συνήθως εκλέγει κοτζαμπάσηδες που αποφασίζουν ό,τι θέλουν κατά βούληση και κατά το εικαζόμενο συμφέρον των εκλογέων τους. Έστω κι έτσι, όμως, η αντιπροσωπευτική λειψή δημοκρατία επιτρέπει στον λαό να εκφράζεται με δημοψηφισματικού χαρακτήρα ψηφοφορίες. Άλλοτε το ερώτημα είναι ένα και τίθεται ευθέως (δημοψήφισμα) κι άλλοτε το ερώτημα έχει πολλές παραμέτρους και η απάντηση δίνεται έμμεσα (εκλογές) με την υπερψήφιση μιας τάσης και ενός υποχρεωτικά θολού προγράμματος.

Αυτό το δικαίωμα αμφισβητείται σήμερα στην Ευρώπη. Η Μέρκελ δείχνει να μην αντέχει τους Έλληνες που «θέλουν πάλι εκλογές». Ο Σόιμπλε προειδοποιεί ότι δεν θα υπολογίσει τι λέει ο λαός που ψηφίζει αλλά θα μετρήσουν μόνο τα «ναι» που του είπαν οι προηγούμενοι και πλέον βολικοί συνομιλητές του. Ο Γιούνκερ κι ο Μοσκοβισί συμβουλεύουν τους Έλληνες πώς να ψηφίσουν, αφήνοντας να εννοηθεί σαφέστατα η απειλή που υποκρύπτεται πίσω από την συμβουλή τους. «Καλά θα κάνετε να ψηφίσετε έτσι, αλλιώς …»

Μπορεί να αλλάξει αυτή η διεθνής και ευρωπαϊκή κατάσταση; Μπορεί, μάλιστα, να την αλλάξει ο Σύριζα; … Τι ερώτημα κι αυτό! … και η απάντηση είναι βέβαια «όχι».

Και τότε τι; Τι μας απομένει να κάνουμε έχοντας υπ’ όψη μας ότι το βάρος (ειδικό και απόλυτο) των χωρών που μας εναντιώνονται είναι πολύ μεγαλύτερο από το δικό μας; Μπορούμε να χτυπήσουμε τη γροθιά μας στο μαχαίρι; Μπορούμε εμείς να αλλάξουμε τον ρου τη ιστορίας; Μήπως έχουμε αποτρελαθεί ζητώντας το αδύνατο;

Η απάντηση εδώ είναι «ναι»!!!

Γιατί στον κόσμο αυτόν και στην Ευρώπη αυτή δεν είμαστε μόνοι. Υπάρχει μια γενικευμένη αντίδραση στην απροκάλυπτη επιβολή της ισχύος των τραπεζιτών πάνω στους λαούς. Και υπάρχει μια εξειδικευμένη αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών στις πολιτικές που ακολουθούν οι ηγέτες τους και στην οικονομική πολιτική και σε θέματα δημοκρατίας. Τα ρεύματα αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα. Ακόμη και στα γερμανικά μέσα «ενημέρωσης» τα άρθρα που αμφισβητούν την πολιτική της Μέρκελ συναγωνίζονται εκείνα που είναι υπέρ της. Οι μεγάλοι τίτλοι αμφισβητούν το δικαίωμα της Ελλάδας να χαράξει άλλη πολιτική, οι μικρότεροι όμως τίτλοι στο εσωτερικό το αναγνωρίζουν. Και σε πολιτικό επίπεδο όλο και μεγαλώνει η αμφισβήτηση, άλλοτε εκ δεξιών κι άλλοτε εξ αριστερών του συστήματος. Δεν είμαστε μόνοι.

Ποιος θα αμφισβητήσει στην Ελλάδα τo δικαίωμα να θέλει να σπάσει το δόγμα λιτότητας που της έχει επιβληθεί με βίαιο τρόπο και την έχει οδηγήσει στην καταστροφή; Και ποιος θα tης αμφισβητήσει το δικαίωμα να ζητήσει κι εκείνη τα χρωστούμενα από τους Γερμανούς όπως εκείνoi της τα ζητούν με τόκους; Υπάρχει λοιπόν το περιθώριο για την άσκηση μιας άλλης πολιτικής, που μπορεί να ονομάζεται διαπραγμάτευση αλλά θα πρόκειται στην ουσία για μπρα ντε φερ ανάμεσα στις δυνάμεις της Ευρώπης που γνωρίσαμε και τις δυνάμεις της Ευρώπης στην οποία θέλουν να μας πάνε.

ΕΛΛΑΔΑ και ΕΥΡΩΠΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥΣ

Η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών, θέτει επί τάπητος το ζήτημα που τόσο καιρό όλοι, και προπαντός οι Ευρωπαίοι εταίροι της ΕΕ, έκρυβαν κάτω από το χαλί.

Ποια Ελλάδα θα έχουμε αύριο; Ποια Ευρώπη θα έχουμε αύριο;

Η παγκόσμια κρίση των τραπεζών του 2008 έγινε ευρωπαϊκή κρίση των εθνικών κρατών το 2010 αφού η ΕΕ επέλεξε να σώσει το τραπεζικό σύστημα που πτώχευε μεταθέτοντας τα βάρη στις πλάτες των λαών. Η Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο αυτής της πολιτικής με τις γνωστές συνέπειες για όλους μας.

Η πολιτική αυτή δεν αμφισβητήθηκε από την πολιτική τάξη της χώρας μας που δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να διαγνώσει έγκαιρα το είδος της κρίσης και των δεσμών που μας επιβάλλονταν. Τα νέα δάνεια χαρίζονταν στις τράπεζες και αποπλήρωναν απαξιωμένα ομόλογα γλυτώνοντας του χρεοκοπημένους οργανισμούς και χρεοκοπώντας, αντί γι αυτούς, τους Έλληνες πολίτες.  

Η πολιτική αυτή δεν αμφισβητήθηκε ούτε και από τους Ευρωπαίους πολιτικούς που έβλεπαν φοβισμένοι την τρικυμία να έχει φτάσει στην ευρωζώνη. Βολεύονταν να αισθάνονται ότι πριν από αυτούς υπήρχαν άλλοι στη σειρά για να πνιγούν.

Η εποχή της αποφυγής των προβλημάτων της ΕΕ και της ευρωζώνης με την εφαρμογή πολιτικών «τιμωρίας» που έκρυβαν το πρόβλημα πίσω από την σχεδιασμένη «ελληνική τραγωδία» τελείωσε. Τώρα θα μπει επί τάπητος το πραγματικό πρόβλημα για την Ευρώπη. Οι λαοί δεν θέλουν να πληρώνουν άλλο τις συνέπειες των ανωμαλιών που δημιούργησαν οι χρηματιστές και οι τραπεζίτες. Πρώτος θα πει το «όχι» ο ελληνικός λαός και θα ακολουθήσουν οι υπόλοιποι. Οι Ιταλοί το έχουν πει ήδη ψιθυριστά δια του Ρέντζι, οι Γάλλοι έχουν προειδοποιήσει με τον ελλειμματικό προϋπολογισμό τους και οι Ισπανοί ετοιμάζονται να εκλέξουν τους «Ποντέμος» φωνάζοντας κι αυτοί ένα ηχηρό όχι όπως το επερχόμενο της Ελλάδας.

Τους επόμενους μήνες, και ιδιαίτερα τον Μάρτη και τον Απρίλη, θα παιχτεί ολόκληρο το έργο που η πρώτη του πράξη το 2010-2012 έληξε με νίκη των «κακών» και της Μέρκελ. Στο β’ μέρος θα δούμε τη συνέχεια. Με την ελπίδα ότι οι πολιτικές της λιτότητας θα αλλάξουν και ότι το βάρος της διάσωσης των τραπεζών θα το αναλάβει επί τέλους η ΕΚΤ. Αυτό που έπρεπε να έχει γίνει ήδη από το 2009 και που χρειάστηκε επιτακτικά μια λύση το 2010, θα τεθεί επί τάπητος στο 2015 ξανά, χάρη στην ψήφο των Ελλήνων.

Η ελπίδα των πολλών είναι ο φόβος των ολίγων.

Από τη μια, οι πολλοί ελπίζουν να γλιτώσουν από την υποχρέωση να πληρώνουν με τη ζωή τους και το βιοτικό τους επίπεδο τα χρέη των τραπεζών και των πολιτικών που τις στήριζαν και τις θεράπευαν.

Από την άλλη οι λίγοι, τραπεζίτες, μεγάλοι ομολογιούχοι (funds) και πολιτικοί, φοβούνται ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία

Ο Γιώργος Ιωακειμίδης, δήμαρχος Ρέντη παλιότερα και Νίκαας-Ρέντη τώρα, ανέβασε στο φέϊσμπουκ για τις γιορτινές αυτές μέρες μια ιστοριούλα όπως την έζησε.
Την μεταφέρω εδώ αυτούσια γιατί νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να διαβαστεί.

Τοσα χρονια δημαρχος και συνεχιζω να εκπλησσομαι ευχαριστα απο τους ανθρωπους της πολης μας. 

Ενας απο αυτους ο κυριος Χρηστος. 

Πριν λιγες μερες παρουσιαστηκε σε μια γιορτη ενος ΚΑΠΗ και ζητησε απο το προσωπικο να του διορθωσουν καποια ποιηματα που ειχε γραψει για τη γυναικα του.
Αυτο θα ηταν το δωρο του για τα Χριστουγεννα, καθως χρηματα για δωρο δεν ειχε.

Ειναι μαζι απο το 1949, 65 χρονια παντρεμενοι, και δε σταματησε να της εκφραζει ποτε την αγαπη του με στιχους. 

Απιστευτος;  το λιγοτερο που μπορει να πει κανεις. 

Δε σας εχω πει ομως ακομα το σημαντικοτερο. Η γυναικα του πασχει εδω και χρονια απο Αλτσχαιμερ (ανοια) και ισως δεν καταλαβαινει κανεναν απο τους στιχους που της αφιερωνει. Αυτος ομως συνεχιζει να της γραφει και να της αφιερωνει ποιηματα, οπως την πρωτη μερα που τη γνωρισε. 

Σας μεταφερω λιγες στροφες απο τους στιχους του: 

"Θελω τα ματια σου να βλεπω

Καθε στιγμη, καθε λεπτο

Κι αυτο ποτες μου δεν το κρυβω

Ποσο πολυ σε αγαπω

Αυτο που θελω απο σενα

Αυτο που μονο σου ζητω

Ασε με να σε αγαπαω

Αυτο μοναχα θελω εγω..."

Αν μπορουσαμε να αγαπησουμε και να νιωσουμε τοσο βαθια αγαπη, σιγουρο ειναι οτι θα ειχαμε παρει αλλο δρομο.

Κυριε Χρηστο να σε εχει ο Θεος καλα, να εισαι γερος να μας δειχνεις τη σημασια και την αξια της αγαπης στη ζωη μας.

Καλα Χριστουγεννα σε ολους με αγαπη στην καρδια σας!!!

Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου: μια συνηθισμένη μέρα στη Βουλή!

Είναι Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014, κι έχει ήδη ξεκινήσει από τις 12 το μεσημέρι η τρίτη και φαρμακερή ψηφοφορία για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Από τις δηλώσεις που έχουν προηγηθεί η κυβέρνηση δεν φαίνεται να μπορεί να πιάσει τους 180 ψήφους υπέρ Σταύρου Δήμα. Τα μικρά κόμματα των ΑνΕλ και ΔημΑρ έχουν επιβεβαιώσει την θέση τους να ψηφίσουν "παρών" και ο Σύριζα, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή δεν έχουν αλλάξει σε τίποτε την θέση τους που είναι το "παρών".

Η κυβέρνηση μέχρι και το πρωί συνέχιζε να διαδίδει ότι έχει ελπίδες να εκλέξει πρόεδρο αλλά όλοι γνωρίζουν ότι το παιγνίδι έχει πλέον μεταφερθεί στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Όλα όσα λέγονται εκεί αποσκοπούν. Η κυβέρνηση θέλει να συντηρήσει την δήθεν "αγωνία" για να δείχνει ισχυρή ακόμα και μέσα στους ανεξάρτητους βουλευτές και να θυμίζει στον κόσμο ότι δεν ευθύνεται εκείνη για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες αλλά ο Σύριζα. Εκείνη έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό.

Μέσα στη Βουλή η διαδικασία έχει αρχίσει. Τα "Σταύρος Δήμας" από τους βουλευτές της Α' Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας ακούγονται κανονικά, όπως και στις δύο προηγούμενες ψηφοφορίες και τα "παρών" του Σύριζα επίσης. Και ξαφνικά σκάει η βόμβα. Ακούγεται ο πρόεδρος να εκφωνεί: "Νίκος Μιχαλολιάκος" και η απάντηση "Σταύρος Δήμας" τους κάνει όλους να πεταχτούν από τις καρέκλες τους.

Ο Σαμαράς γουρλώνει τα μάτια και κοιτάζει τον Μπαλτάκο, ο Μπαλτάκος κοιτάζει προς τον Αποστολόπουλο και ο Μελάς χαριτολογεί λέγοντας κάτι άσχετο στην κυρία Μισέλ Ασημακοπούλου ντε Γκρές.

-Να σας γνωρίσω μαντάμ τον γιο μου, θα είναι στη νέα Βουλή συνάδελφος

-Μα δεν είναι για τέτοια τώρα γιατρέ, δεν βλέπετε; ο Μιχαλολιάκος ψήφισε τον Σταύρο Δήμα, του κάνει αυτή ανήσυχη

-Ε, και; αναρωτιέται ο Μελάς

-Τι "και" ρε Παναγιώτη, η Χρυσή Αυγή μας ψηφίζει ... τι θα κάνουμε;

-Α, τους άτιμους, θα τα έχουν πάρει ... δεν εξηγείται αλλιώς

-Γιατί να τα έχουν πάρει ρε Παναγιώτη, εσύ τα πήρες που ψήφισες;

-Άλλο εγώ, είπε ο αξιότιμος βουλευτής και κοίταξε προς τα έδρανα της κυβέρνησης

Ο Σαμαράς είχε σκύψει και κάτι έλεγε με τον Βενιζέλο. Από κάτω στα έδρανα του ΠαΣοΚ γινόταν αναβρασμός.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε σηκωθεί όρθιος και φώναζε "Η δημοκρατία στο απόσπασμα, πράσινη ανάπτυξη τώρα!" και κάτι άλλα στα αγγλικά που κανείς δεν τα καταλάβαινε γιατί ήταν πολύ προχωρημένα.

Λίγο πιο εκεί, ο Σπύρος Λυκούδης κοίταζε μια τον Ψαριανό και μια το κινητό του να δει αν του είχε γράψει κάτι με μήνυμα SMS  ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Στο μεταξύ κι άλλοι χρυσαυγίτες της Α' Αθηνών ψήφιζαν κι αυτοί "ναι". Δεν ήταν συνεπώς από λάθος το “Σταύρος Δήμας” του αρχηγού, υπήρχε σχέδιο. Κι όταν η Χρυσή Αυγή οργάνωνε σχέδιο, το εκτελούσε κι όλας. Ήταν ολοφάνερο, λοιπόν, που πήγαινε το πράγμα. Θα έβγαινε πρόεδρος με τις ψήφους της "εγκληματικής οργάνωσης". Ο Δένδιας είχε χάσει το χρώμα του.

Στην αντιπολίτευση επικρατούσε σχετική ευθυμία. Δεν τους πολυάρεσε η εξέλιξη αλλά έβλεπαν το χρώμα του Σαμαρά και του Βενιζέλου και τους έφτιαχνε το κέφι. Μόνο ο Τσίπρας τα είχε βάψει μαύρα. Το όνειρο να ξυπνήσει πρωθυπουργός μέσα στον Φεβρουάριο του νέου έτους απομακρυνόταν. Κοίταξε τον Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός της χώρας ήταν σε πλήρη σύγχυση με την εξέλιξη και σκεφτόταν πως να αντιδράσει.

"Θέλουν να μας ξεφτιλίσουν, θέλουν να μας κάνουν να ψηφίσουμε μόνοι μας εναντίον του Δήμα, θέλουν να κοροϊδέψουν τη δημοκρατία, την πατρίδα, τα κόκαλα της Πηνελόπης Δέλτα!" φώναζε

Μόνη ελπίδα πια ήταν οι ανεξάρτητοι. Αυτοί που είχαν ψηφίσει Δήμα στη δεύτερη ψηφοφορία παρ' όλο που είχαν καταψηφίσει τον προϋπολογισμό, οι δεκατρείς που στήριζαν χωρίς ανταλλάγματα την Νέα Δημοκρατία. Αν ψήφιζαν “παρών” θα ακυρωνόταν το χρυσαυγίτικο σχέδιο. Κοίταξε προς τον Λυκούδη με βλέμμα σχεδόν ικετευτικό. Άραγε θα τον έσωζαν για μια ακόμη φορά;

Ο Λυκούδης είδε τον πρωθυπουργό και τον λυπήθηκε. Είχε βέβαια άλλες σκέψεις καθώς δεν τον ένοιαζε τόσο ο Σαμαράς αλλά ενδιαφερόταν κυρίως για το Σύνταγμα και το μέλλον της Χώρας.

"Έστω κι έτσι” σκέφτηκε προς στιγμήν “αν είναι για να σωθεί η Ελλάδα ... χαλάλι, ας βγει ο Δήμας και με τους ναζί”.

Είδε όμως το αγωνιώδες βλέμμα του Σαμαρά και κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο Σαμαράς του έγνεφε να ψηφίσουν “όχι”. Κοίταξε ξανά στο κινητό του. Είδε ότι η εντολή του Σταύρου (του Θεοδωράκη βεβαίως) ήταν σαφής: "Δήμας και ξερό ψωμί" έλεγε.

Κοίταξε δίπλα του τον Ψαριανό. Αυτός σήκωσε τους ώμους και του ψιθύρισε "αφού αυτή είναι η γραμμή ρε Σπύρο, τι να κάνουμε. Δήμα και ξερό ψωμί".

Στενοχωρημένος ο σοβαρός μεταρρυθμιστής πολιτικός έγνεψε με το φρύδι του στον Σαμαρά αρνητικά. "Δεν μπορούμε να σας σώσουμε εμείς πρόεδρε", ήταν σαν να του έλεγε.

Στο μεταξύ ο Παπανδρέου, η άλλη ελπίδα του Σαμαρά, ο άνθρωπος που τον είχε βγάλει από την λήθη και τον είχε κάνει πρωθυπουργό, ο συγκάτοικός του στο Χάρβαρντ, αφού κατήγγειλε τους πάντες και τα πάντα ψήφισε κι αυτός Σταύρο Δήμα. “Από αυτόν τον μ ... περίμενες να σε σώσει;” ακούστηκε η φωνή του αντιπροέδρου από δίπλα με κακεντρέχεια.

Ο Σαμαράς κάθισε στο έδρανο και έπαψε να ακούει τον οποιονδήποτε. Ήθελε να συγκεντρωθεί λίγο. Η ψηφοφορία προχωρούσε. Όσοι ήταν να ψηφίσουν Δήμα, οι περίπου 168 ψήφιζαν. Μαζί με τους χρυσαυγίτες που ψήφιζαν κι αυτοί ο αριθμός των 180 θα ξεπερνιόταν. Ο Δήμας θα έβγαινε πρόεδρος αλλά με τις ψήφους των "εγκληματιών" όπως τους χαρακτήριζε μέχρι χτες. 

Κάτι μέσα του όμως άρχισε να τον γλυκαίνει. "Τέλος πάντων ... εγκληματίες ... ναζιστικά καθάρματα ... αλλά εντάξει, μην το παρακάνουμε, είναι και πατριώτες ... στον Μελιγαλά μόνο εγώ κι ο Μιχαλολιάκος πηγαίναμε πριν καταργηθεί το μνημόσυνο και στο κάτω-κάτω για την πατρίδα παλεύουνε κι αυτοί όπως κι εγώ, από μια κοινή μήτρα προερχόμαστε ... είναι βέβαια καθάρματα αφού δεν με στηρίζουνε, όμως τώρα  ... να ... δες ... είδανε φαίνεται το φως το αληθινό”.

Θα ήταν και το 2015 πρωθυπουργός, και το μισό 2016, και ...

"Που ξέρεις; ... εικοσιέξι τοις εκατό εμείς και καμιά δεκαριά η Χρυσή Αυγή πάμε στο τριανταέξι, προσεγγίζουμε την αυτοδυναμία” σκέφτηκε κι ήταν σαν να ονειρευόταν, τόσο όμορφο του ακουγόταν

"Κι αντί για τον Βενιζέλο αντιπρόεδρο θα έχω τον Μιχαλολιάκο ... ε, και τι έγινε; και γραμματέα θα έχουμε τον Μπαλτάκο”

Θυμήθηκε τον Μπαλτάκο. Τον είχε υποτιμήσει αλλά αυτός το έκανε το θαύμα του. Έπρεπε να θυμηθεί να του πει ένα ευχαριστώ τουλάχιστον.

Τον ξύπνησε ένα σούσουρο από την πλευρά της συμπολίτευσης και τα νέα χάχανα από την αντιπολίτευση.

Ήταν γιατί εκείνη τη στιγμή ένας Νεοδημοκράτης βουλευτής από κάποιον παραμεθόριο νομό στην άκρη του πουθενά είχε μόλις ψηφίσει “παρών” και όλων τα βλέμματα είχαν γουρλώσει και πάλι. Τι είχε συμβεί;

Ένας ακόμα νεοδημοκράτης, που ούτε γνώριζε το όνομά του, ψήφισε κι αυτός παρών. Το όνειρο είχε αρχίσει να ξεφτίζει. Ποιος τους είχε πει να την κάνουν γυριστή;

"Τι γίνεται, δεν έμαθαν ότι αλλάξαμε γνώμη; Ποιος μαλάκας τους λέει να ψηφίζουν παρών;”

Κατάλαβε ότι είχε γίνει μπέρδεμα. Είχε αλλάξει γνώμη αλλά εκείνοι δεν το γνώριζαν. Ο Σαμαράς έχασε για δεύτερη φορά το χρώμα του. Από δίπλα του ο Βενιζέλος έπαιρνε στο κινητό του τον Σόιμπλε να του καρφώσει την καινούρια εξέλιξη. Έπρεπε εκεί στο Βερολίνο να γνωρίσουν τέλος πάντων ποιος ήταν άξιος και ποιος παρλαπίπας.

Ο πρωθυπουργός ούτε που πρόσεχε πια τις κινήσεις του αντιπροέδρου. Τον απασχολούσε η καινούρια εξέλιξη. Κάποιοι ακολουθούσαν την αρχική του εντολή ψηφίζοντας παρών όμως αυτός είχε ήδη αλλάξει γνώμη. Έπρεπε να τους σταματήσει πριν τον καταστρέψουν! Δεν ήταν ο Λυκούδης και οι μεταρρυθμιστές που του χάλαγαν τη δουλειά, αυτοί ψήφιζαν κανονικά. Οι δικοί του προφανώς έφταιγαν. Ούτε ο Χρύσανθος ήταν. Ούτε ο Μπαλτάκος, οι Χρυσαυγίτες συνέχιζαν να ψηφίζουν Σταύρο Δήμα. Έψαξε να τον Αποστολόπουλο. Τον είδε κάπου στο βάθος των εδράνων να μιλάει με κάτι νεοδημοκράτες βουλευτές από τους διεθνώς αγνώστους. Κι αμέσως μετά αυτοί ψήφιζαν “παρών”.

“Ο μ... ο Αποστολόπουλος την έκανε τη δουλειά!” σκέφτηκε

Τον πήρε αμέσως τηλέφωνο.

“Τι κάνεις μωρέ;” του φώναξε

“Πρόεδρε, την εντολή σου εκτελώ, χαλάω τα σχέδια της Χρυσής Αυγής”

Ο δέκατος Νεοδημοκράτης ψήφιζε εκείνη την ώρα Παρών. Ό,τι και να γινόταν πια ο Δήμας δεν θα εκλεγόταν. 

Φτάνει πια κύριε Λυκούδη! Εντάξει, δεν είστε αργυρώνητος, είστε όμως ασυγχώρητος! Δεν έχει καμιά σημασία ότι στηρίζετε τσάμπα τον Σαμαρά, σημασία έχει ότι τον στηρίζετε για να μείνει ακόμα 18 μήνες στην εξουσία!

Δεν συμφωνώ με την δήλωση των Βουδούρη-Παραστατίδη, όχι γιατί είδα την εκ των υστέρων απαξίωσή της αλλά γιατί έγινε εν βρασμώ και γιατί θεώρησε ως δεδομένη την καθυποταγή της κυβέρνησης στα γεγονότα.

Δεν κατάλαβαν ότι τα γεγονότα αλλάζουν αν έχεις μαζί σου μερικά κλειδιά της εξουσίας στον δημόσιο βίο και η κυβέρνηση δεν έχει απλά μερικά κλειδιά, τα έχει όλα.

Δεν πιστεύω επίσης ότι ο κ. Λυκούδης είναι αργυρώνητος. Νομίζω πως αν έκαναν το λάθος να του προσφέρουν χρήματα για να πει ναι, τότε εκείνος θα ψήφιζε όχι στον πρόεδρο. Τώρα ψηφίζει ναι.

Άκουσα και την αγανάχτηση του κ. Λυκούδη που οι δυο βουλευτές τον έβγαλαν στη σέντρα κι αυτόν καίγοντας μαζί με τα ξερά (αν υπάρχουν) και τα χλωρά.

Δεν αντέχω όμως άλλο αυτή την αγανάχτηση. Φτάνει πια κύριε Λυκούδη. Έχετε δίκιο αλλά το να ζητάτε την κεφαλή των ανθρώπων επί πίνακι σας κάνει Σαλώμη.

Και εξηγήστε μας καλύτερα κύριε Λυκούδη γιατί ψηφίζετε Δήμα;

Μη μου πείτε ότι δεν καταλαβαίνετε ούτε εσείς ότι το θέμα δεν είναι ο Δήμας ή ο οποιοσδήποτε πρόεδρος, πολλών δε μάλλον η λειτουργία του συντάγματος ...

Αν το σύνταγμα ήθελε να βγαίνει οπωσδήποτε πρόεδρος θα πρόβλεπε γι αυτή τη βουλή ό,τι προβλέπει για την επόμενη (150 ψήφοι και αν δεν επιτευχθεί ούτε αυτό τότε με απλή σχετική πλειοψηφία μεταξύ των δύο πρώτων).

Όμως το σύνταγμα ήθελε να δώσει ένα όπλο στην αντιπολίτευση και αυτό το όπλο χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές, δεν είναι τώρα η παρθενική. Λειτουργία καλή του συντάγματος είναι και η προκήρυξη πρόωρων εκλογών είτε από την κυβέρνηση (όποτε το κρίνει) είτε από την αντιπολίτευση (όποτε το μπορεί)!

Μη μου πείτε ότι δεν γνωρίζετε πως με την ψήφο σας αβαντάρετε μια κυβέρνηση που έζησε με μνημόνια και ξεπουλήματα και θέλει να συνεχίσει τον δρόμο αυτό για δεκαοχτώ μήνες ακόμα με την βοήθειά σας;

Ελάτε, τώρα, μην πείτε πως τώρα τα ακούτε όλα αυτά για πρώτη σας φορά ...

Βρίζετε τον Βουδούρη και τον Παραστατίδη που την πάτησαν με την δήλωσή τους, αλλά το σημαντικό δεν είναι η δήλωσή τους αυτή αλλά η ψήφος σας κύριε Λυκούδη. 
Τα λόγια είναι έπεα πτερόεντα, η ψήφος σας όμως στοχεύει στο ΕΚΑΣ της πεθεράς μου, στη σύνταξή μου, στη ζωή όλων των Ελλήνων. Εσείς θα συνεχίσετε να παίρνετε τη βουλευτική αποζημίωση αλλά κάποιοι θα πεινάσουν, κάποιοι θα πάθουν κατάθλιψη και κάποιοι θα αυτοκτονήσουν εξ αιτίας σας.

Εσείς βέβαια μπορείτε να επαναλάβετε το τροπάρι των Σαμαρά-Άδωνι-Βούλτεψη, ότι αν έρθει ο Σύριζα θα πάμε στη δραχμή κι αυτό θα είναι καταστροφή για την ... πατρίδα (!!!) κι επομένως πρέπει να το εμποδίσετε ακόμα κι αν χωθείτε στο ποτάμι, ακόμα κι αν τώρα στηρίξετε ΝΔ. Πείτε το όμως ... κι αφήστε ήσυχους τους δυο βουλευτές που σας έθιξαν. 

Σας θίγει που σας είπαν ότι ψηφίζετε γιατί τα πήρατε και δεν σας θίγει που ψηφίζετε;

Τότε δεν είστε πολιτικός, είστε εμποράκος.

Δεν μας νοιάζει η τιμή της ψήφου σας κύριε Λυκούδη που μπορεί και να την δίνετε τσάμπα (και αυτό πιστεύω ότι κάνατε), μας νοιάζει αυτή η ίδια η ψήφος σας που κατευθύνεται στη ΣΤΗΡΙΞΗ του Σαμαρά και του Βενιζέλου και επιδιώκει ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ που μας επιβάλει η Μέρκελ.

Δεν είστε αργυρώνητος κύριε Λυκούδη, είστε όμως ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΣ

Ρε σύντροφοι, είναι ζωή, τώρα, αυτό που ζούμε; Υποζύγια των πλούσιων ... !

Επετειακό με την συμπλήρωση ενενήντα χρόνων (πριν μας αφήσει το 2014) από τον Herman Schuurman του 1924 το παρακάτω κείμενο.

Ηχεί κάπως παράδοξο σε μια κοινωνία που παραπονιέται για το 27% των ανέργων της. Είναι όμως μια άποψη που καλά θα κάνουμε να την έχουμε υπ' όψιν μας κι αυτήν.

Την παραθέτω ως έχει (υπάρχει σε πολλά site κυρίως αναρχοαυτόνομου περιεχομένου).

.
Λέει λοιπόν ο εξαίρετος κύριος Herman Schuurman:

"Υπάρχουν στη γλώσσα λέξεις και φράσεις που πρέπει να απαλείψουμε, καθώς προσδιορίζουν τις έννοιες που συναποτελούν το καταστροφικό και διεφθαρμένο περιεχόμενο του καπιταλιστικού συστήματος.

Πρώτα-πρώτα, η λέξη για την εργασία, και όλες οι έννοιες που σχετίζονται με αυτήν – “εργάτης”, “εργαζόμενος”, “χρόνος εργασίας”, “μισθός”, “απεργία”, “άνεργος”, “άεργος”.

Η εργασία είναι η ύψιστη ύβρις και η μεγαλύτερη πράξη εξευτελισμού που έχει διαπράξει η ανθρωπότητα ενάντια στον εαυτό της.

Τούτο το κοινωνικό σύστημα, ο καπιταλισμός, βασίζεται στην εργασία· έχει δημιουργήσει μια τάξη που πρέπει να εργάζεται – και μια τάξη που δεν εργάζεται. Οι εργάτες είναι αναγκασμένοι να εργάζονται, αλλιώς θα πεθάνουν της πείνας. “Όποιος δεν εργάζε Herman Schuurman του 1924 ται δεν τρώει” μας λένε τα αφεντικά, που σαν να μη φτάνει αυτό, παριστάνουν ότι εργάζονται όταν υπολογίζουν και προστατεύουν τα κέρδη τους.

Υπάρχουν οι άνεργοι, και αυτοί που δε δουλεύουν. Οι πρώτοι δεν εργάζονται χωρίς να φταίνε, οι δεύτεροι απλά δεν εργάζονται. Αυτοί που δε δουλεύουν είναι οι εκμεταλλευτές, που ζουν από την εργασία των εργατών. Οι άνεργοι είναι εργάτες που δεν επιτρέπεται να εργαστούν, επειδή δε μπορεί να βγει κέρδος από αυτούς. Οι ιδιοκτήτες του μηχανισμού της εργασίας έχουν ορίσει το χρόνο εργασίας, έχουν στήσει τα εργοστάσια και έχουν ορίσει πώς και πάνω σε τι πρέπει οι εργάτες να εργάζονται.

Οι εργάτες πληρώνονται τόσο όσο να μην πεθαίνουν από την πείνα, και όσο να μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους όταν είναι μικρά. Τα παιδιά τους θα πάνε στο σχολείο, για να μπορούν κι αυτά να αρχίσουν να δουλεύουν. Και τα παιδιά των αφεντικών πάνε σχολείο, για να μπορούν κι αυτά να γίνουν αφεντικά όταν μεγαλώσουν.

Η εργασία είναι μια κατάρα. Παράγει ανθρώπους δίχως πνεύμα και ψυχή.

Για να βάλει κανείς τους άλλους να δουλέψουν γι’ αυτόν, θα πρέπει να μην έχει προσωπικότητα. Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτόν που πάει να δουλέψει. Πρέπει κανείς να σέρνεται, να κάνει παζάρια, να προδίδει, να εξαπατά και να λέει ψέματα.

Για τους πλούσιους που δεν εργάζονται, η εργασία (των εργατών) είναι το μέσο για να παρέχουν στους εαυτούς τους μιαν εύκολη ζωή. Για τους εργάτες η εργασία είναι ένας ζυγός, μια κακή μοίρα που τους επιβλήθηκε από τη γέννησή τους, κάτι που τους εμποδίζει να ζήσουν με αξιοπρέπεια.

Η ζωή για εμάς θα ξεκινήσει όταν πάψουμε να εργαζόμαστε.

Η εργασία είναι εχθρός της ζωής. Ένας καλός εργάτης είναι ένα ζώο στον ζυγό, με τραχιά μέλη, και ένα βλακώδες και άψυχο βλέμμα.

Ο άνθρωπος όταν αποκτήσει συνείδηση της ζωής, δε θα ξαναδουλέψει.

Δε θα προσποιηθώ ότι λέω στον οποιοδήποτε να παρατήσει τη δουλεία του αύριο το πρωί και μόνο μετά να ψάξει πώς θα συνεχίζει να ζει χωρίς να δουλεύει, νομίζοντας ότι η ζωή του μόλις τώρα ξεκινά. Θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση όποιος το επιχειρήσει. Το να μην εργάζεται κανείς θα έχει σαν αποτέλεσμα, στις περισσότερες περιπτώσεις, να ζει σε βάρος των συντρόφων του. Αν όμως μπορείς να ζήσεις κλέβοντας και πλιατσικολογώντας -όπως λένε οι τίμιοι πολίτες- χωρίς να σε εκμεταλλεύεται ένα αφεντικό, τότε γιατί όχι; Ας μην έχουμε βέβαια την αυταπάτη ότι έτσι μπορεί να λυθεί το πρόβλημα. Η εργασία είναι μια αρρώστια της κοινωνίας. Αυτή η κοινωνία εχθρεύεται τη ζωή, και μόνον καταστρέφοντάς την, και καταστρέφοντας όλες τις κοινωνίες της εργασίας που θα έρθουν μετά -με άλλα λόγια, μόνο με επανάσταση πάνω στην επανάσταση- θα εξαφανιστεί η εργασία.

Μόνο τότε η ζωή -η πλήρης ζωή, η πλούσια ζωή- θα γίνει πραγματικότητα. Ο καθένας θα νιώθει την ανάγκη, από καθαρό ένστικτο, να δημιουργεί. Κάθε άνθρωπος θα είναι δημιουργός και θα παράγει μόνον ό,τι είναι όμορφο και καλό· δηλαδή μόνον ό,τι είναι απαραίτητο. Δε θα υπάρχουν πια άνθρωποι-εργάτες, αλλά μόνο άνθρωποι· ο καθένας μας θα αισθάνεται μια ανθρώπινη ζωτική ανάγκη, μια εσωτερική αναγκαιότητα, να δημιουργεί ό,τι θα καλύπτει -μέσα σε λογικά πλαίσια- τις ζωτικές του ανάγκες. Τότε δε θα υπάρχει παρά ζωή -μια ζωή σπουδαία- καθαρή και συμπαντική. Τα δημιουργικά πάθη θα είναι η ύψιστη ευτυχία μιας ανθρώπινης ζωής χωρίς περιορισμούς, μιας ζωής που δε θα καθορίζεται από την πείνα ή το μισθό, ούτε από το χρόνο ή τον τόπο. Μιας ζωής που δε θα γίνεται θύμα εκμετάλλευσης από παράσιτα.

Η δημιουργία είναι μια έντονη απόλαυση, η εργασία ένα αφόρητο βάσανο.

Υπό τις σημερινές εγκληματικές κοινωνικές σχέσεις κάθε δημιουργία είναι αδύνατη.

Κάθε εργασία είναι εγκληματική.

Να εργάζεσαι σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος, να κάνεις κέρδη, να εκμεταλλεύεσαι. Σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στις απάτες, στις ατιμίες, στο φενακισμό. Σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στις πολεμικές προετοιμασίες, σημαίνει να γίνεσαι συμμέτοχος στην δολοφονία ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η εργασία καταστρέφει τη ζωή.

Αν κατανοήσουμε καλά τα παραπάνω, η ζωή μας θα πάρει ένα άλλο νόημα. Αν αισθανόμαστε μέσα μας μια δημιουργική ορμή, αυτή θα εκφραστεί με την καταστροφή αυτού του αχρείου και εγκληματικού συστήματος. Και αν, λόγω των περιστάσεων, πρέπει να εργαστούμε για να μην πεθάνουμε από την πείνα, οφείλουμε μέσω της εργασίας μας να συμβάλλουμε στη συντριβή του καπιταλισμού.

Όταν δεν εργαζόμαστε για τη συντριβή του καπιταλισμού, εργαζόμαστε για τη συντριβή της ανθρωπότητας.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ που εμείς σαμποτάρουμε ενσυνείδητα κάθε καπιταλιστική επιχείρηση. Σε κάθε αφεντικό προξενούμε ζημιές. Εκεί που εμείς, η εξεγερμένη νεολαία, αναγκαζόμαστε να εργαστούμε, οι πρώτες ύλες, οι μηχανές, τα προϊόντα εν τέλει αχρηστεύονται. Ανά πάσα στιγμή ένα γρανάζι μπορεί να φύγει από τη θέση του, τα μαχαίρια και τα ψαλίδια να σπάσουν, τα πιο απαραίτητα εργαλεία να κάνουν φτερά – και παντού διαδίδουμε τρόπους και μέσα σαμποτάζ.

Δε θέλουμε να μας εξοντώσει ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό και θα τον εξοντώσουμε εμείς.

Θέλουμε να δημιουργούμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, όχι να δουλεύουμε σα σκλάβοι· γι’ αυτό θα καταστρέψουμε αυτό το σύστημα της σκλαβιάς. Ο καπιταλισμός οφείλει την ύπαρξή του στην εργασία των εργατών· ιδού ο λόγος που δε θέλουμε να είμαστε εργάτες, ιδού γιατί σαμποτάρουμε την εργασία.χωρίς ανταλλάγματα;"

Αυτά έλεγε ο κ. Herman Schuurman το 1924 και τα είχαν πει και άλλοι πολύ νωρίτερα ακόμα, από τις απαρχές του καπιταλισμού που αλλοτρίωσε τον άνθρωπο και τον μετέτρεψε από παραγωγό σε καταναλωτή.

Στην πραγματικότητα κατήργησε την ιδιότητα του ανθρώπου να είναι ολοκληρωτικός παραγωγός των αγαθών που είχε ανάγκη, και ανταλλάκτης ορισμένων αγαθών που είχαν οι διπλανοί του. Τον μετέτρεψε σε καταναλωτή των προϊόντων της βιομηχανίας και παραγωγό μιας πολύ μικρής μόνο πλευράς ενός εντελώς εξειδικευμένου προϊοντος με το οποίο συνήθως δεν έχει καμιά σχέση.

Αυτή η πρόοδος άλλαξε και τον χαρακτήρα της εργασίας όπως και των αγαθών. Η εργασία από δημιουργία έγινε βάσανο και το αγαθό από αξία (χρήσης) μετατράπηκε σε εμπόρευμα με αξία ανταλλακτική και μόνο.

Θα επανέλθω για περισσότερα στο άμεσο μέλλον.

Θεωρώ ότι με το κείμενο αυτό και κάποια άλλα που θα ακολουθήσουν (του Ευτύχη Μπιτσάκη, του Μπάουμαν και άλλων που θα δώσουν μιαν ευρύτερη προοπτική στο θέμα) ανοίγω ένα θέμα που έχει να κάνει με την σύγχρονη πραγματικότητα, την παγκόσμια κρίση, τις λύσεις που πρέπει να δοθούν για μια "βιώσιμη" κι ευτυχισμένη ζωή κλπ.

Ήταν ανάγκη ρε Λάκη;

Τι χρειαζόταν αυτό το σόου όλη τη μέρα σήμερα;

Πληρώνει λέει κάποιος (δηλαδή ο Σαμαράς;) βουλευτές για να ψηφίσουν για πρόεδρο. Βρήκαμε αποδείξεις!

Παπαδάκης ρωτά Λαζόπουλο στον Αντ1: Έχετε ονόματα; βεβαίως!

Γιατί να γίνει αυτό; Ποιος το χρειαζόταν;

Η πρώτη ψηφοφορία είχε βγει τζούφια για την κυβέρνηση. Οι κοινοβουλευτικές ομάδες Δημαρ και ΑνΕλ είχαν ξεκαθαρίσει κατ' επανάληψη και είχαν και πάλι επιβεβαιώσει ότι δεν ψηφίζουν για Πρόεδρο. Το αποτέλεσμα ήταν βέβαιο. Προς τι όλο το σημερινό ανακάτεμα της τράπουλας;

θα μου πείτε ... και να περάσουν όλα έτσι ... να μην μαθευτεί τι έτρεξε πίσω από τις κουρτίνες όλον αυτόν τον καιρό;

θα έλεγα ... ας μην μαθευτεί ...

μήπως δεν είναι τόσα αυτά που ξέρουμε αλλά δεν αποκαλύπτονται ποτέ;

πιστεύει κανείς ότι δίνονται ΟΛΑ τα έργα χωρίς μίζες;

πιστεύει κανείς ότι γίνονται ΟΛΕΣ οι προμήθειες μεγάλες χωρίς μίζες;

πιστεύει κανείς ότι ψηφίζουν κάποιοι σε ΟΛΕΣ τις κρίσιμες ψηφοφορίες χωρίς ανταλλάγματα;

Πόσο σοβαρό πρόσωπο είναι αυτός ο Αποστολόπουλος;

Όχι πως αν ήθελαν να τα χώσουν σε ένα βουλευτή των ΑνΕλ δεν θα επέλεγαν ένα πρόσωπο σαν αυτόν τον τύπο αλλά αν είναι πρόσωπο που λέει πολλά και λέει φούσκες, τότε μπορεί να πούλαγε αέρα. Πόσο βέβαιο είναι ότι δεν πρόκειται για φαιδρό πρόσωπο;
Κι ό,τι κι αν είναι, γιατί τώρα;

Γιατί να μην αποκαλυφθεί αυτή η υπόθεση λίγο αργότερα, όταν θα είχε λήξει η υπόθεση της εκλογής, μετά τις 29 δηλαδή;

Δεν μου αρέσει αυτός ο Ποτάμιας, ο Θεοδωράκης, που αν και εκτός βουλής έλεγε ότι δεν πρέπει να γίνουν εκλογές κι έδινε γραμμή να εκλεγεί πρόεδρος προσφέροντας άλλοθι στους Λυκούδηδες και λοιπούς.

Όμως τώρα έκανε μια σωστή -κατά την γνώμη μου- πρόταση.

Εκλογές την 1η Φεβρουαρίου (όπως θα γίνει κι αν δεν εκλεγεί πρόεδρος) αλλά εκλογή προέδρου από τώρα, ώστε να μην υπάρχξει θέμα ποιος ψηφίζει και ποιος όχι, και για ποιον λόγο (κυρίως) το κάνει.

Να σταματήσουν οι μηνύσεις και να δει η δικαιοσύνη (τέλος πάντων) με την ησυχία της την υπόθεση, αν υπάρχει σοβαρότητα να δικάσει αν είναι φαιδρότητα να γελάσουμε.

Το ερώτημα παραμένει: Γιατί τώρα;

Γιατί να ανακατευτεί μια τράπουλα όταν έχεις στρωμμένο το χαρτί και σίγουρη την παρτίδα;

Ήταν ανάγκη ρε Λάκη να πας στον Ατνένα και να βάλεις το μπουρλότο;

Δεν λέω, βέβαια, ότι σαμποτάρει ο Λάκης τον Σύριζα, αναρωτιέμαι μόνο μήπως έχει σημειωθεί αυτογκολ. Εν πάσει περιπτώσει αν δεν είναι αυτογκολ είναι σίγουρα μια καλή ευκαιρία (η τελευταία) στον αντίπαλο.

Ήταν ανάγκη;