Στις 12 έχει συγκέντρωση συμπαράστασης. Και στη 1 και στις 2 είναι καλά. Όσοι προλαβαίνουμε ας πάμε.

Σαν από μαντεψιά, ανάρτησα χτες μια παλιότερη ομιλία για το Πολυτεχνείο.

Και να που η κυβέρνηση προσπαθεί δια του κ. Κικίλια και του κ. Φορτσάκη να ξαναφτιάξει ένα Πολυτεχνείο, να κάνει μια αναβίωση των γεγονότων ώστε να μπορεί κανείς να παρακολουθεί ζωντανά τι φασαρίες.

Όλο το ζουμί βρίσκεται στις δηλώσεις του υπουργού δικαιοσύνης κ. Αθανασίου. Τέλος αυτά που ξέρατε, είπε ο υπουργός, τώρα πια στην Ελλάδα θα επιβληθεί ο νόμος και η τάξη. Που δεν υπήρχαν πιο πριν από αυτόν και την κυβέρνησή του, εννοεί ο υπουργός.

Σε κάποιους θα πιάσει. Ευήκοα ώτα υπάρχουν πολλά. Την χούντα την είχε αποδεχτεί η μεγίστη πλειοψηφία των Ελλήνων. Εύκολα σκύβεις το κεφάλι. Όταν όμως η Χούντα έπεσε, από τον αγώνα των λίγων, κανείς δεν βρέθηκε να υπερασπιστεί τον νόμο και την τάξη που εκείνη εκπροσωπούσε. Και κανείς δεν παραπονέθηκε για τα ισόβια που έμειναν ισόβια.

Μόνο ο Λεντάκης και ο Γλέζος και κάτι αριστεροί που αντιστάθηκαν στους δικτάτορες βρήκαν να πουν ότι ισόβια είναι μεγάλη ποινή.

Ο λαός που είχε σκύψει το κεφάλι δεν είπε κουβέντα. Ας το ξέρει αυτό ο κ. Αθανασίου. Τώρα που η τρόικα και η ΕΕ στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση όλα μοιάζουν καλά και μετράνε μονάδες ανόδου στις δημοσκοπήσεις. Όταν τους πάρει σβάρνα η ιστορία, θα μείνουν μόνο η θύμησή τους σαν τα ξόανα που προσπάθησαν να σταματήσουν το ποτάμι. Όχι του Θεοδωράκη, το άλλο, το γεμάτο γάργαρο νερό.

Στις 12 έχει συγκέντρωση συμπαράστασης. Και στη 1 και στις 2 είναι καλά. Όσοι προλαβαίνουμε ας πάμε. 

Ε, ΞΕΝΕ … ΠΕΣ ΜΟΥ, ΖΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;

Το 2009, πριν από την εποχή των μνημονίων, ανέλαβα να πω μερικά πράγματα για την ημέρα του Πολυτεχνείου στο σχολείο, το 1ο ΕΠΑΛ Δραπετσώνας, όπως εξ άλλου έκανα και κάθε χρονιά για όλες τις σχολικές γιορτές.

Η ομιλία εκείνη συνοδεύτηκε με οπτικοακουστικό υλικό και είχαμε ένα συγκρότημα από παιδιά που έπαιξε επιλεγμένα τραγούδια και τράνταξε το νεανικό ακροατήριο.

Την ομιλία αυτή την είχα γράψει στο κομπιούτερ και την διάβασα πάλι σήμερα εν όψει του Πολυτεχνείου που στα πιο πολλά σχολεία θα γιορταστεί τη Δευτέρα, αν δεν έχουν κατάληψη και … αν δεν ορίσει αλλιώς κάποια εγκύκλιος του υπουργείου …

Θα αναρτήσω εδώ σαν αφιέρωμα σε κείνη την ημέρα που ο καθένας της δίνει ένα νόημα και που της είχα δώσει κι εγώ το δικό μου. Ήταν η πρώτη χρονιά μετά τα γεγονότα που συνόδευσαν τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και η τελευταία χρονιά πριν τον Γιωργάκη και τα καμώματά του που μας έμπλεξαν σε μια νέα λάσπη, αυτή που βιώνουμε καθημερινά εδώ και μερικά χρόνια.

Η ΟΜΙΛΙΑ:

Σε κάθε επέτειο, όταν μου ζητούν να πω τον πανηγυρικό, ψάχνω να βρω το βαθύτερο νόημα της επετείου, την ουσία του εορτασμού, για να το μεταφέρω στους ακροατές, να το μεταδώσω με ακρίβεια, να ανανεώσω –αν θέλετε- τα νοήματά του. Στη προκειμένη περίπτωση προσπάθησα να ξαναθυμηθώ ποιο ήταν το νόημα αυτής της σημερινής επετείου. Μου ήρθαν στο νου τα βασικά συνθήματα της μέρας, για ψωμί, παιδεία ελευθερία, για ακαδημαϊκές ελευθερίες, για μια λαϊκή εξέγερση που σήμαινε το τέλος μιας δικτατορίας, για το μεγάλο γεγονός οι πολλοί να ξεπερνούν ο καθένας το δικό του εγώ και να διαχέονται μέσα σε ένα μεγάλο εμείς, για τον ηρωισμό των παιδιών, των φοιτητών, για το έπος μιας γενιάς και λοιπά και λοιπά. Όλα σωστά αλλά όλα απορριπτέα. Κάτι δεν καθόταν καλά, κάτι δεν με έπειθε πως αυτά τα λόγια θα έδιναν καλά και σωστά το νόημα της μέρας. Και σκέφτηκα να ψάξω λίγο περισσότερο μέσα μου.

Γιατί μέσα μου; Γιατί είμαι κι εγώ ένας από εκείνους τους τύπους που τους λένε γενιά του Πολυτεχνείου. Λόγω ηλικίας βασικά. Το 1973 ήμουν 20 χρονών και τριτοετής στη φυσικομαθηματική σχολή. Ήμουν ακριβώς η γενιά του πολυτεχνείου και βρέθηκα στο επίκεντρο των γεγονότων. Στις καταλήψεις, στη πρώτη και τη δεύτερη Νομική, στη πορεία της Φυσικομαθηματικής, στο Πολυτεχνείο. Οι σκέψεις και τα συναισθήματά μου –δεν μπορεί- θα ήταν σκέψεις και συναισθήματα όλων των συνομηλίκων μου, των συμφοιτητών μου, της γενιάς μου. Αρκούσε να ψάξω μέσα μου και θα έβρισκα το ακριβές νόημα του Πολυτεχνείου. Έκανα λοιπόν μια ενδοσκόπηση. Και αναβίωσα εκείνο το βράδυ, στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, μες στους καπνούς και τις φωτιές, υπό τον ήχο των όπλων.

Θυμήθηκα κάποια κοπέλα με την οποία ήμουν ερωτευμένος. Θυμήθηκα τη μάνα μου και τον πατέρα μου που μου έλεγαν «μην πας εκεί» αν και ήταν αριστεροί. Θυμήθηκα ακόμη και ένα μεγαλύτερο φίλο μου, που δεν ζει πια, που μου έλεγε «κωλόπαιδο, μην πας!». Όλο το βράδυ έβλεπα σφαίρες, τραυματισμένους να τους φέρνουν μέσα στο πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί, ακόμα και ένα σκοτωμένο είδα, κι εγώ σκεφτόμουν την κοπέλα που σας είπα προηγουμένως. Κι είχα μιαν έντονη αίσθηση πως ζούσα την Ιστορία την ίδια τη στιγμή που αυτή γραφόταν. Ο δικός μου μικρόκοσμος κι η ιστορία της Ελλάδας ταυτόχρονα μέσα μου.

Μετά σκέφτηκα πως ήμουν τυχερός που έζησα αυτές τις στιγμές. Εσείς δεν θα τις ζήσετε ίσως ποτέ έτσι, γιατί ποτέ δεν θα βυθιστείτε στη μιζέρια η οποία είχε προηγηθεί του πολυτεχνείου. Δεν θα ζήσετε –ευτυχώς για σας- τη γελοιότητα μιας δικτατορίας που επειδή δεν μπορούσες να την αντιμετωπίσεις ένιωθες γελοίος και μικρός κι εσύ μαζί της. Και τότε θυμήθηκα πως ζούσαν οι Έλληνες εκείνη την αλήστου μνήμης επταετία. Χωρίς να μπορούν να μιλούν ενάντια στο καθεστώς ούτε καν με υπονοούμενα, επί ποινή καταδίκης μιας ολόκληρης ζωής, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να διαβάσουν ελεύθερα μια εφημερίδα, χωρίς να διαλέγουν αυτούς που θα τους κυβερνούσαν, χωρίς κανένα δικαίωμα και μόνο με ανόητες υποχρεώσεις. Γελοία συνθήματα όπως το «Ελλάς ελλήνων χριστιανών» και το «Πατρίς θρησκεία οικογένεια» είχαν μετατραπεί σε εφιάλτες, χωρίς σινεμά, χωρίς τραγούδι, χωρίς έκφραση, χωρίς τις στοιχειώδεις ελευθερίες της ζωής. Και οι νεοέλληνες υπέμεναν επί 6 ολόκληρα χρόνια αυτό τον ζυγό σχεδόν αγόγγυστα. Σκέφτηκα πόσο πολύ ντρεπόμουν για όλα αυτά, πόσο ντρεπόμουν που ήμουν Έλληνας. Να ανέχομαι τη βλακεία να με κυβερνά και να σκύβω το κεφάλι από φόβο. Θυμήθηκα τη ντροπή που ένιωθα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Και θυμήθηκα επίσης, πως εκείνο το βράδυ, στο Πολυτεχνείο, ξέπλενα επιτέλους αυτή τη ντροπή.

Οι Έλληνες κάποτε ήταν ένας περήφανος, λαός. Είπαν «όχι στους Πέρσες» στο Μαραθώνα, είπαν «μολών λαβέ» στις Θερμοπύλες, λάτρεψαν θεούς με ασύγκριτη ομορφιά και γέννησαν τις επιστήμες, τη φιλοσοφία, την τραγωδία, τη δημοκρατία μελετώντας καλύτερα και βαθύτερα από κάθε άλλον λαό την έννοια της ζωής και του θανάτου. Κάποτε όμως υποτάχτηκαν στη Ρώμη, αργότερα στην Τουρκιά, κι έφτασε ο νεοέλληνας να είναι ευνουχισμένος από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα εκείνου του αρχαίου λαού που έζησε στα χώματα που πατάμε σήμερα, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την αψήφηση του θανάτου, και τα δυο σαν βασικές στάσεις ζωής. Μας γέμισαν με φόβους, μας πότισαν με την νοοτροπία του δούλου και του καραγκιόζη και μας πέταξαν ένα ξερό κομμάτι ψωμί για να διέλθουμε τον βίο μας σε αυτό το αμερικάνικο παγκόσμιο σύστημα που κυβερνά τον κόσμο. Και κάθε φορά που απαιτήσαμε λίγο από τα δικαιώματά μας ή δείξαμε πως μπορούμε να σηκώνουμε κεφάλι για να πούμε ένα καινούριο «όχι» μας έβαλαν να το πληρώνουμε ακριβά. Με εμφύλιο πληρώσαμε το «όχι» στον Τούρκο κατακτητή, με εμφύλιο πληρώσαμε και το «όχι» στον Γερμανο-ιταλό φασίστα.  Όμως αυτή η γενιά που έζησε τους εξευτελισμούς της λειψής μεταπολεμικής δημοκρατίας, βρήκε τον δικό της Μαραθώνα, βρήκε τις δικές της Θερμοπύλες. Είπε ένα μαζικό «όχι» στους δικτάτορες, στην εσωτερική κατοχή, στα τανκς στην αστυνομία και την χωροφυλακή και έσωσε την τιμή των Ελλήνων.

Θυμήθηκα τότε ποιο ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα εκείνο το βράδυ. Δίπλα από τους κρότους των όπλων, που πυροβολούσαν ασταμάτητα, δίπλα από τα καπνογόνα, τις φωτιές, τα μαντίλια στο πρόσωπο, τον φόβο και το μούδιασμα του πολιορκημένου που δεν ξέρει τι μέρα θα του ξημερώσει, δίπλα από όλα αυτά υπήρχε μια άγρια χαρά. Ήμασταν κι εμείς λαός ελεύθερων ανθρώπων. Ήμασταν εκείνη τη στιγμή ο γαλλικός Μάης, ήμασταν η εξέγερση των αμερικανών φοιτητών στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ, είχαμε πάψει να είμαστε η ψωροκώσταινα, ξαναμπαίναμε θριαμβευτικά στον χώρο των πολιτισμένων και δημοκρατικών χωρών της φαντασίας μας, δίναμε στα όνειρά μας την εκδίκηση που αναζητούσαν.

Το Πολυτεχνείο το έκανε μια γενιά όπως εσείς, όπως η δική σας γενιά, μόνο που εκείνη την είχαν πήξει στο ψέμα και την είχαν κάνει να ντρέπεται που λεγόταν νέα ελληνική γενιά. Εκείνους, εμάς δηλαδή, την δική μου ηλικία, μας έπηξαν στην ελληνοχριστιανική τους μπόχα κι ένα βράδυ τους τα τρίψαμε όλα στη μούρη. Στη Νομική, στη Φυσικομαθηματική, στο Πολυτεχνείο, έγιναν κάποιες εξεγέρσεις για τις οποίες αξίζει κανείς να ζει. 
Εσάς νεαροί μαθητές μου, σας πήζουν στην ανία και στην αποβλάκωση. Μόνο που δεν το κάνει μια παρέα φασίστες που εύκολα τους βλέπεις και εύκολα τους πετροβολάς. Το κάνει μια ολόκληρη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική κοινωνία, και το κάνει ύπουλα, μέσα από διαφημίσεις για κινητά και μπιχλιμπίδια, μέσα από μια κουλτούρα που θεοποιεί το στυλ και δεν δίνει δεκάρα για την ουσία των πραγμάτων. Σας μετατρέπουν σιγά αλλά σταθερά σε ένα ανθρώπινο πελτέ και το κάνουν κρυφά και γλυκά ώστε να μην γίνεται αντιληπτό. Όμως κάποτε θα πέσουν κι εδώ οι μάσκες και θα πείτε κάποτε κι εσείς το δικό σας «όχι».

Το δικό σας Πολυτεχνείο θα είναι μια άλλου τύπου επανάσταση. Δεν θα σας υποδείξω εγώ ούτε τον τρόπο, ούτε τα μέσα. Όταν όμως θα πραγματοποιήσετε κι εσείς τη δική σας εξέγερση, θα δώσετε την ώθηση που χρειάζεται η νεοελληνική κοινωνία μας για να πάει μπροστά. Κι εσείς θα ζήσετε κάτι που θα αξίζει για μια ζωή. Σας το εύχομαι και θα είμαι συμπαραστάτης, κι εγώ κι όλοι όσοι έζησαν τότε εκείνη την εμπειρία. Καλό αγώνα!

Οι χειροπέδες που σκαρφίζεται ο νους είναι εξ ίσου υπαρκτές με τις πραγματικές χειροπέδες!

Τον κύριο Κοντορσέ δεν τον γνώριζα. Διάβασα γι αυτόν σε ένα βιβλίο του Γιάννη Βαρουφάκη πριν από μερικά χρόνια και μου έμεινε ο συλλογισμός του. Τον ανασύρω, λοιπόν, και τον παραθέτω εδώ:

Έλεγε ο Κοντορσέ το 1794, τον καιρό της Γαλλικής επανάστασης:

“Η δύναμη, όπως και η γνώμη, δεν μπορεί να διατηρηθεί πολύ, εκτός εάν ο τύραννος επεκτείνει τόσο πολύ την αυτοκρατορία του, ώστε να κρύψει από τον λαό (τον οποίο κυβερνά με την μέθοδο του διαίρει και βασίλευε) το μυστικό ότι η πραγματική εξουσία δεν βρίσκεται στα χέρια των καταπιεστών αλλά των καταπιεσμένων”.

Οι “χειροπέδες που σκαρφίζεται ο νους” όπως πρόσθεσε ο Γουίλιαμ Μπλέϊκ, “είναι εξ ίσου υπαρκτές με τις πραγματικές χειροπέδες”.

Επειδή δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο για έναν λαό από το να έχει κοντή (είτε επιλεκτική) μνήμη, θα φροντίσω με μια σειρά δημοσιευμάτων να θυμίσω μερικές από τις μεγάλες μπαρούφες που ρίχτηκαν στη δημοσιότητα για να μας πείσουν πρόσκαιρα να ψηφίσουμε και να δράσουμε ενάντια στα συμφέροντά μας. Μερικές από τις μπαρούφες

Σύμφωνα με τον Κοντορσέ οι πιο γερές χειροπέδες με τις οποίες δενόμαστε είναι οι χειροπέδες του μυαλού μας. και το μυαλό μας το κατευθύνουν κυρίως τα ΜΜΕ εφευρίσκοντας τα ίδια ή αναπαράγοντας μεγάλα ψέματα άλλων, που βαφτίζονται ειδικοί ενώ είναι απλοί ψεύτες.

Γνωρίζουμε μεγάλους ψεύτες που άφησαν ιστορία. Ο Οκταβιανός Αύγουστος είναι ίσως ο μεγαλύτερος. Ίδρυσε μιαν αυτοκρατορία προφασιζόμενος τον δημοκράτη και απέκτησε ισχύ μεγαλύτερη από κάθε άλλον προϋπάρξαντα της εποχής του προφασιζόμενος ότι δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένας αξιότιμος πολίτης της ρωμαϊκής “δημοκρατίας” του! Σύγχρονοι μεγάλοι ψεύτες είναι πολλοί, κυρίαρχη θέση όμως καταλαμβάνουν στο βάθρο των νικητών ο Ρόναλντ Ρέηγκαν που υποσχέθηκε λιγότερο κράτος και μείωση των ελλειμμάτων αλλά γιγάντωσε το κράτος στις ΗΠΑ όσο ποτέ άλλοτε και αύξησε τα ελλείμματα σε βαθμό ασύλληπτο για το παρελθόν της Αμερικής. Ψηλά στον κατάλογο βρίσκεται και ο δικός μας Γιωργάκης ( γνωστός και σαν ΓΑΠ) αλλά και ο πατέρας του, ο μεταρρυθμιστής φονιάς των νταβατζήδων Καραμανλής και άλλοι. 

Με μερικούς ψεύτες λιγότερο γνωστούς και με τα ψέματά τους θα ασχοληθεί το μπλογκ αυτό για μερικές μέρες. Είναι οι στυλοβάτες του Κοντορσέ, αυτοί που κάνουν δυνατή την πλύση εγκεφάλου των εκλογέων που ψηφίζουν κατόπιν ενάντια στα συμφέροντά τους με ήσυχη τη συνείδηση και μια κρυφή ευχαρίστηση ότι έκαναν το καθήκον τους. Είναι αυτοί που τρομοκρατούν τον λαό ώστε να αποκτήσουν την αναγκαία συναίνεσή του για να προχωρήσουν στο επόμενο έγκλημα. Είναι οι μεγάλοι Μπαρούφες που μας ψεκάζουν με λόγια, πολύ πιο αποτελεσματικά από τους αεροψεκασμούς των αιθέρων.

Ας αφιερώσουμε το ξεκίνημα σε ένα σπουδαίο πρόσωπο της δημόσιας ζωής στο Ελλαδιστάν. Στον κύριο Προβόπουλο.

Ήταν διοικητής της “Τραπέζης της Ελλάδος” η οποία, βέβαια,λ μόνο της Ελλάδος δεν είναι και ίσως να μην είναι ούτε καν τράπεζα, πιο πολύ με παρατηρητήριο μοιάζει.

Είπε πολλά που θα άξιζε να περισυλλεγούν ως εξαιρετικά μαργαριτάρια παραπληροφόρησης και συνειδητής χειραγώγησης των μυαλών των Ελλήνων, πέραν των περίφημων “αγορών” και των ακόμη πιο περίφημων επενδυτών.

Θυμάστε το PSI; Μήπως θυμάστε και τη συμφορά που επακολούθησε μετά από αυτή την περίτεχνη ενέργεια της Μέρκελ; Μήπως θυμάστε ότι το PSI ξεκλήρισε τα Ταμεία όλων των επαγγελματικών τάξεων και τις τράπεζες τις οποίες ανακεφαλαιώνουμε; Μήπως θυμάστε ότι μας έβαλε στο αγγλικό δίκαιο δένοντάς μας χειροπόδαρα; και μήπως θυμάστε ότι μετά από αυτό η ανεργία ανέβηκε κι άλλο και οι τελευταίες “επενδύσεις” ή καταθέσεις έφυγαν και η αγορά στέρεψε από χρήμα;  

Αυτά ίσως τα θυμάστε, δεν θα θυμάστε όμως τι δήλωνε ο κύριος Προβόπουλος πριν το PSI και ποιες ήταν οι προβλέψεις του. Πάμε λοιπόν σε μια συνέντευξή του στο Βήμα λίγο πριν την εππίμαχη περίοδο τον Μάρτιο του 2012.

Από το TVXS   18 Μαρ. 2012

Αισιόδοξος για την πορεία της οικονομίας μετά τις εξελίξεις με το PSI δηλώνει σε συνέντευξή του στο Βήμα της Κυριακής, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιώργος Προβόπουλος ο οποίος μάλιστα εκτιμά πως μετά την ολοκλήρωση της όλης διαδικασίας υπάρχουν πολλές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ που υπό προϋποθέσεις μπορούν να αρχίσουν να εισρέουν στην οικονομία εντός των επόμενων μηνών. 

«Με ένα βελτιούμενο κλίμα θα ήταν εφικτό να επιστρέψουν στις τράπεζες σε πρώτη φάση αποθησαυρισμένα ποσά άνω των 10 εως 15 δις ευρώ, κάτι που θα συντελούσε σε μια τεράστια βελτίωση από άποψη ρευστότητας» τονίζει ο κ. Προβόπουλος, ο οποίος, πάντως, αν και αναγνωρίζει ότι οι τράπεζες πληρώνουν κυρίως τη δημοσιονομική κρίση δεν παραλείπει να τις κατηγορήσει για την τροφοδότηση του καταναλωτικού μοντέλου λέγοντας: «Οι τράπεζες αν έχουν ένα μερίδιο ευθύνης, είναι γιατί κάποιες από αυτές, την περίοδο των παχιών αγελάδων δεν απέφυγαν τον πειρασμό να ενισχύσουν ένα κούφιο καταναλωτικό όνειρο».

Λεφτά, λοιπόν, θα έρθουν πολλά και θα αρχίσει η ρευστότητα. Όσο για τις τράπεζες, δεν είναι αυτές που έχουν την κύρια ευθύνη για όλη την κατάσταση, απλά έχουν κι αυτές ένα μικρό μερίδιο.

Την επόμενη φορά που θα μιλήσει ο κύριος Προβόπουλος ας θυμόμαστε τι έλεγε τότε και τι έγινε μετά.

ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!

Με ρώτησε προχτές φίλος ποια είναι η γνώμη μου για όλα αυτά που συμβαίνουν με την Τουρκία. Δεν είχα τίποτε να πω πέρα από αυτά που γράφουν όλες οι εφημερίδες και λένε τα κανάλια. Γι αυτό και δεν είπα τίποτα. Δεν είχα καμιά άλλη πληροφορία ούτε είχα κάποιον δικό μου συλλογισμό που να με βοηθάει να δω τα τελευταία γεγονότα κάτω από ένα άλλο πρίσμα.

Το ΚΚΕ έχει άποψη από παλιά και αποφάσισε πως ήρθε ο καιρός να την πεί και πάλι, να την ξαναθυμίσει. Ο περίγυρός μας είναι μια επικίνδυνη περιοχή και οι συμμετοχές μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δεν μειώνουν τους κινδύνους, αντίθετα τους εντείνουν. (902.gr)

Η αλήθεια είναι ότι κάτι μυρίζει άσχημα στην ατμόσφαιρα τον τελευταίο καιρό. Η κατάσταση μπορεί να οδηγηθεί σε μια εκτόνωση, όπως έχει γίνει πάμπολλες φορές στο παρελθόν, ή μπορεί να κακοφορμίσει. Συνήθως μόνο ως επιμηθείς ερχόμαστε κατόπιν εορτής να πούμε ότι “υπήρχαν οι ενδείξεις αλλά δεν τις λάβαμε υπ’ όψιν μας” ασκώντας αυτοκριτική. Με οι ενδείξεις υπήρχαν και άλλες φορές και δεν τις λάβαμε υπ’ όψιν και καλά κάναμε … είναι η απάντηση. Υπάρχουν και σήμερα και προειδοποιούν για το χειρότερο (πόλεμο), είναι όμως τόσο τραγικά τα πράγματα;

Σφήνα τουρκική ανάμεσα σε Ελλάδα και ΕΕ

Για να δούμε αυτά που μυρίζουν μπαρούτη:

Τα κοντινά μας είναι οι προκλήσεις της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ και οι προκλητικές εμφανίσεις τους στο Αιγαίο. Στην περίπτωση της Κύπρου δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κάνουν ό,τι κάνουν ενώ στην περίπτωση της Ελλάδας τυπικά έχουν δικαιώματα Ι(διεθνή ύδατα) αλλά οι κινήσεις δεν έχουν άλλο νόημα από τον εκφοβισμό. Στην ουσία οι Τούρκοι δείχνουν με κάθε τρόπο ότι αυτοί έχουν πλοία, όπλα, αεροπλάνα, στρατό και μπορούν να μας λιώσουν κι εμάς και την Κύπρο χωρίς να μπορούμε να απαντήσουμε. Και δεν μπορούμε γιατί είμαστε σε Κρίση. Γιατί τα προβλήματά μας είναι η οικονομία μας και η θέση μας στην Ευρώπη επομένως η αμυντική μας ισχύς είναι μειωμένη. Και έχουν δίκιο!

Λίγο πιο βόρεια, η Αλβανία και τα Σκόπια καλλιεργούν εθνικιστικό κλίμα του περασμένου αιώνα. Άργησαν εκατό ή διακόσια χρόνια να φτιάξουν “έθνος” και τώρα είναι η ώρα τους να περάσουν την εφηβική ηλικία των “εθνών” όπως αυτά φτιάχτηκαν και όπως συνεχίζουν να υπάρχουν.

Ακόμα πιο βόρεια οι Ουκρανοί σφάζονται με τους Ρώσους, συνέπεια και συνέχεια των γραφειοκρατικών ρυθμίσεων της τότε ΕΣΣΔ που δεν φανταζόταν ποτέ βέβαια ότι κάποτε θα παραδώσει σε διαδόχους εθνικιστές ένα κατασκεύασμα υπερεθνικό και απόλυτα διεθνιστικό. Το ότι έχουν μέχρι τώρα δημιουργηθεί μόνον οι συγκρούσεις Ρώσων-Τσετσένων, Ουκρανών-Ρώσων, Αρμενίων-Αζέρων κλπ. είναι ένα θαύμα. Υποβόσκουν ρεβανσισμοί και εκφράζονται εκλογικά ή κοινωνικά στις Λιθουανία-Εσθονία-Λεττονία, στην Πολωνία και αλλού. Εμάς όμως μας νοιάζει αυτή η τελευταία σύγκρουση στην Ουκρανία καθώς υπάρχει μια μεγάλη μειονότητα 100-150.000 Ελλήνων που ζουν εκεί και οι περισσότεροι βρίσκονται στο τμήμα εκείνο της χώρας όπου μαίνονται οι συγκρούσεις.

Αλλά και οι συγκρούσεις στο Ιράκ και τη Συρία και το Ισλαμικό κράτος δεν είναι τόσο μακρινές. Η Τουρκία, τουλάχιστον, επηρεάζεται από αυτές και κανείς δεν ξέρει πως μπορεί να λειτουργήσουν τα ντόμινο των πολέμων.

Αλλά ούτε στο Ισραήλ υπάρχει καμιά ησυχία, αντιθέτως υπάρχουν φονικές συγκρούσεις, ούτε η Αίγυπτος είναι ήσυχη μετά την επανάσταση που της βγήκε ανάποδα, ούτε και καμιά αραβική χώρα.

Η ανατολική Μεσόγειος, τα Βαλκάνια και η ευρωπαϊκή Ανατολή βρίσκονται σε αναβρασμό κι εμείς είμαστε στο κέντρο αυτής της γεωγραφικής περιοχής που φλέγεται. Άρα δεν μπορούμε να είμαστε ήσυχοι. Κάποιοι εξ ημών τουλάχιστον πρέπει να επαγρυπνούν.

Επαγρυπνά ο υπουργός εξωτερικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος; Ναι, αλλά αυτός ξενυχτά για να βγάλει τα κουκιά της δημοκρατικής παράταξης σε πέρας, να αντιμετωπίσει τον ΓΑΠ που καραδοκεί, να ξεφύγει από τις κατηγορίες που μπορούν να του προκαλέσουν διώξεις και, τυπικά, αγρυπνά και για την πορεία της οικονομίας και της σχέσης μας με την ΕΕ και την τρόικα. Που χρόνος για τέτοια λοιπόν; Ίσως όμως να αγρυπνά ο κύριος Δένδιας που ανέλαβε ένα ρόλο περίπου αρχιστρατήγου των ενόπλων δυνάμεων. Δεν φαίνεται να το κάνει … Και υπάρχει πάντα ο μεγάλος αρχηγός που “σκίζει τα μνημόνια” και “καθαρίζει με τα θρασύμια” άρα και με τους Τούρκους άμα λάχει...!


Τι μπορούν να κάνουν αυτοί όλοι της κυβέρνησης; Τίποτα. Πρόκειται για μια ομάδα πολιτικών που δεν μπορεί κανείς να τους εμπιστεύεται. Κι η έλλειψη εμπιστοσύνης δεν οφείλεται στα “έργα” τους της τελευταίας πενταετίας ούτε μόνο στα πεπραγμένα τους της τελευταίας εικοσαετίας. Είναι που οι κυριότεροι εξ αυτών έχουν πιαστεί στα δίχτυα που οι ίδιοι έπλεξαν γύρω τους με τις μίζες στα εξοπλιστικά, τα υποβρύχια, τη Ζήμενς, τα ομόλογα, το Βατοπέδι, τα Σι-φορ-αϊ, τις τράπεζες, κάθε δραστηριότητα με μεγάλο τζίρο. Είναι μια ομάδα γεμάτη από πρόθυμους yesmen που συναγωνίζονται ποιος θα πει τα πιο πολλά ναι στην τρόικα και στην Μέρκελ. Λίγοι και μικροί Αδώνηδες και Μητσοτάκηδες που “μετράν το αντριλίκι με βρισιές”.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό πίεση. Από παντού δέχεται επιθέσεις, παντού είναι εκτεθειμένη και δεν έχει να στηριχτεί πουθενά αλλού εκτός από τον λαό της… που κι αυτός παρουσιάζει σημάδια αλτσχάιμερ …

Λες και μας εκδικούνται για τον ήλιο μας που συνεχίζει να βγαίνει ζεστός και φωτεινός ακόμα και μετά από μια μέρα βροχερή, μετατρέποντας ακόμα και τα δελτία καιρού σε Κασσάνδρες συνεχώς διαψευδόμενες. Λες και μας εκδικούνται που αν και καστανοί-μαυριδεροί, αν και ορτοντόξ-λεβαντίνοι, επιμένουμε να κρατάμε το ένδοξο όνομα των Ελλήνων κτήμα και κληρονομιά μας και να το επιδεικνύουμε με κάθε ευκαιρία. Λες και ζήλεψαν για το τρόπαιο που κερδίσαμε στο ευρωποδόσφαιρο και την γιουροβίζιον (γιατί δεν έχουμε πετύχει και τίποτε άλλο από τον καιρό των Σεφέρη, Ελύτη, Παπανικολάου) και για τις εξωφρενικές απαιτήσεις μας να έχουμε εθνικό εισόδημα καλύτερο από το δικό τους (το 2003-04 το αγγίξαμε). Λες και φταίμε εμείς που γεννηθήκαμε στο καλύτερο οικόπεδο του κόσμου …

Αυτή η χώρα δεν έχει να στηριχτεί πουθενά αλλού εκτός από τον λαό της, ικανό για την επανάσταση του ’21 όσο και για τους εμφυλίους που ακολούθησαν, ικανό για την εποποιία των Βαλκανικών 1912-13 και τον διχασμό του ’15 που ακολούθησε, ικανό για το έπος του ’40 και την εθνική αντίσταση ’41-44 όσο και για τον εμφύλιο που ακολούθησε, ικανό για το Πολυτεχνείο το ’73 και την προδοσία της Κύπρου που ακολούθησε.

Ο “αγαναχτισμένος” λαός δεν τα κατάφερε στο λαϊκό ξεσηκωμό του Φεβρουαρίου του 2012 να ρίξει το σύστημα, τότε που δεξιοί κι αριστεροί μαζί, της πάνω και της κάτω πλατείας, πολιόρκησαν άκαρπα τη Βουλή. Ύστερα ήρθαν οι εκλογές του καλοκαιριού του ’12 να θάψουν το μαζικό κίνημα βυθίζοντάς το στην απελπισία.

Το 2015 υπάρχει μια χαραμάδα ελπίδας, μήπως και ανατραπεί η κατάσταση με την εκλογική νίκη δυνάμεων που βρίσκονταν πάντα εκτός εξουσίας και διαθέτουν το ηθικό πλεονέκτημα. Δυστυχώς αυτά τα δυο στοιχεία δεν εξασφαλίζουν από μόνα τους την επιτυχία κι έτσι τα επόμενα χρόνια θα είναι κρίσιμα. Δεν υπάρχει όμως τίποτε άλλο για να γίνει. Η παραμονή στην ίδια κατάσταση είναι ένας αργός θάνατος που μπορεί να κρύβει και πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις. Γιατί το περιβάλλον είναι πραγματικά επικίνδυνο και οι κατέχοντες την εξουσία από ανίκανοι έως χειροπόδαρα δεμένοι.

ΠΡΕΜΕΙΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ “ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΠΙΡΤΟ” ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΣΙΔΕΡΗ

Ο Θωμάς Σίδερης είναι ένας πολυτάλαντος Πειραιώτης (μένει στο Κερατσίνι) δημοσιογράφος που ασχολείται με το γράψιμο σε όλες του τις εκφάνσεις. Κάνει ρεπορτάζ, αρθρογραφεί, έχει τις δικές του ιστοσελίδες και γράφει βιβλία, κυρίως μελέτες, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα.

Πιο πρόσφατο έργο του το θεατρικό “ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΠΙΡΤΟ”.

Ανεβαίνει σε ένα καινούριο πολυχώρο-θέατρο, το L.A.Theater (life and art theater) που βρίσκεται στην γωνία Κωνσταντινουπόλεως και Ιεράς Οδού, απέναντι από το Γκάζι.

Παίζουν η Ευτυχία Φαναριώτη και ο Βασίλης Ζώης. Σκηνοθετεί ο Σάββας Πασχαλίδης. Βασικά το έργο είναι ένας μονόλογος της Φαναριώτη. Οι πιο πολλοί θα την ξέρουν από κάποια τηλεοπτικά περάσματα που έκανε. Είναι πολύ καλή ηθοποιός και στηρίζει πολύ καλά το έργο.

Το έργο έχει να κάνει με την προσφυγιά του ’22. Η αφηγήτρια είναι μια πόρνη του Χαλκά Μπουρνάρ της Σμύρνης πριν την καταστροφή και των Βούρλων του Πειραιά μετά το ’22.

Είδα χτες τη Γενική Πρόβα του έργου που σήμερα κάνει πρεμιέρα. Μου άρεσε πολύ. Ήταν πολύ δυνατό και η πρωταγωνίστρια το απέδωσε υπέροχα. Θα πει κανείς ότι, ίσως, μου άρεσε γιατί εγώ είμαι πρόσφυγας, μεγάλωσα κοντά στα Βούρλα και τα προβλήματα που φωτίζονται στο έργο είναι πολύ κοντά στις προσωπικές μου εμπειρίες. 

Όχι, δεν ήταν αυτό. 

Θα έλεγα ότι ίσως αγγίζει περισσότερο κάποιον που δεν θα είχε αυτές τις εμπειρίες. Κατάφερε το έργο να κάνει πανανθρώπινα τα ιδιαίτερα δράματα των ηρώων του και αυτό ήταν η μεγάλη του επιτυχία.

Συγχαρητήρια στον Θωμά και του εύχομαι να έχει το έργο του την καλύτερη δυνατή πορεία.

Στην Ελλάδα ζεις!

Μέρες τώρα γράφω διάφορα σχόλια για την επικαιρότητα και γι αυτά που συμβαίνουν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μόλις τα ξαναδιαβάζω βλέπω πόσο μικρή και ανόητη είναι αυτή η επικαιρότητα που στο τέλος κάνω ένα ντιλίτ και τα σβήνω.

 

Πάσχουμε από έλλειψη σπουδαίων πραγμάτων και γεγονότων. Τα πάντα έχουν ειπωθεί. Η κυβέρνηση έπαιξε τα χαρτιά της και επαναλαμβάνεται μονότονα γυρίζοντας στα ίδια επιχειρήματα που έχουν κατ’ επανάληψη αποδειχθεί αναποτελεσματικά. Προωθεί ένα σαξές στόρυ πότε με τις αγορές, πότε με την τρόικα, πότε με τις τράπεζες και πότε με την πιστωτική γραμμή και κάθε φορά διαψεύδεται “πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις”. Η επιμονή του κόσμου να δίνει ένα σαφές προβάδισμα αυτοδυναμίας (σχεδόν) στον Σύριζα είναι εντυπωσιακή. Και εκεί στα αριστερά το έχουν καταλάβει ότι όσο λιγότερο μιλούν τόσο καλύτερα (εκλογικά) γι αυτούς πάνε τα πράγματα κι έχουν βαρέσει σιωπητήριο. Μόνο κάτι σύντομες απαντήσεις στην κυβέρνηση κι αυτές με το ζόρι.

Σιγή λοιπόν. Σιγή για όλα τα σπουδαία!

Τι σημαίνει ευρώ έτσι όπως είναι η ΕΕ και όπως είναι η Ελλάδα μέσα στην ΕΕ; θα μας το πει κανείς; πως θα ανακτήσουμε έστω και στοιχειωδώς αξιόλογη οικονομία εντός ευρώ; Με την συμπίεση των εισοδημάτων, την εσωτερική υποτίμηση και την ελπίδα ότι θα έρθουν επενδύσεις σε μια χώρα νεκρή; Η Βουλγαρία η Σλοβενία και η Ρουμανία (κι ένα σωρό άλλες χώρες) πείθουν ότι αυτός ο δρόμος είναι μάλλον αδιέξοδος. Επομένως σε τι ελπίζουμε όσο μένουμε εντός ευρώ; Να παίρνουμε κάποιες συντάξεις στοιχειωδώς καλές όσοι έχουμε ήδη βγει στη σύνταξη και να πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι. Από εκεί και πέρα σκοτάδι!

Τι σημαίνει δραχμή έτσι όπως είμαστε στην ΕΕ; Θα πρέπει να βγούμε ή υπάρχει τρόπος συνύπαρξης; (δεν ταυτίζεται η ευρωζώνη με την ΕΕ). Είναι βέβαιο ότι μπορούμε να ανακτήσουμε οικονομία με τις συνεχείς υποτιμήσεις όμως ποιο ακριβώς θα είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε; Το αντέχουμε; Μπορούμε τουλάχιστον να το μάθουμε; Κάτι λέει ο Αλαβάνος, κάτι λέει ο Καζάκης, αλλά ουσιαστικά κανείς δεν λέει τίποτα γιατί οι μονόλογοι δεν συνιστούν πειστικές προτάσεις.

Δυστυχώς στην Ελλάδα ζεις!

ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Υπό το μηδέν και με πρόσημο αρνητικό!

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΒΟΥΛΗ

Πολλές προτάσεις διαλόγου διατυπώνονται τελευταία και οι δηλώσεις των Σαμαρά και Τσίπρα μετά τις συναντήσεις με τον Πρόεδρο το ίδιο θέμα επανέφεραν. Το ερώτημα είναι: “έχουν κανένα νόημα αυτές οι συζητήσεις για δημόσιο διάλογο κυβέρνησης-αντιπολίτευσης και για την προσπάθεια να βρεθούν, δήθεν, κοινές θέσεις;”

Και ακόμα περισσότερο: Υπάρχει περιθώριο συναίνεσης ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις;

Η αυθόρμητη απάντηση είναι: Μα, φυσικά ναι. Λογικοί άνθρωποι είμαστε, γιατί να μην μπορούμε να συζητήσουμε λογικά και, μάλιστα, γιατί να μην συμφωνήσουμε;

Μετά από λίγη σκέψη όμως καταλήγει πιο εύκολα κανείς στο συμπέρασμα ότι όσο “λογικοί” κι αν είμαστε υπάρχει κάτι που ξεφεύγει της λογικής και που μας επιβάλει να μην συμφωνήσουμε. Πάνω από τη λογική μπορεί να κυριαρχήσει η επιθυμία και τότε κανένα είδος συμφωνίας δεν μας κάνει.

Ας δούμε λοιπόν μερικές μορφές συμφωνίας που συζητήθηκαν και προτάθηκαν δημόσια:

Περίπτωση 1^η: Πρόταση κυβερνητική.

Όλοι μαζί ενωμένοι, εκλέγουμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να μείνει η κυβέρνηση ενάμιση χρόνο ακόμη και ψηφίζουμε όλοι μαζί τις νέες δεσμεύσεις της χώρας προκειμένου να ενεργοποιηθεί η γραμμή στήριξης της ελληνικής οικονομίας.

Είναι μια συναίνεση που ισοδυναμεί με την παραδοχή ότι ο Σύριζα δεν έχει λόγο να υπάρχει και ότι αν αυτοδιαλυθεί η χώρα θα αναπνεύσει. Σε αυτή τη συναίνεση μπορούν να συμφωνήσουν οι Βενιζέλος-Σαμαράς και Καρατζαφέρης.

Περίπτωση 2^η: Πρόταση αντιπολιτευτική.

Να δούμε ένα άλλο είδος συμφωνίας και να το ακολουθήσουμε όλοι μαζί. Προκηρύσσονται άμεσα εκλογές μαζί με μια συμφωνία για νέο Πρόεδρο τον Μάρτιο και μια εθνική επιτροπή θέτει τα αιτήματα της Ελλάδας για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και αποπληρωμή με ρήτρα ανάπτυξης στο ευρωγκρούπ τονίζοντας ότι σε περίπτωση άρνησης της ΕΕ ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος θα αντιδράσει με πιθανή την προσφυγή στον λαό.

Είναι μια συναίνεση που ισοδυναμεί με την παραδοχή ότι η Νέα Δημοκρατία δεν έχει λόγο να υπάρχει και ότι αν αυτοδιαλυθεί η χώρα θα αναπνεύσει. Σε αυτή τη συναίνεση χωράνε ο Σύριζα, η Δημαρ, οι Ανελ, οι Οικολόγοι και άλλοι διάφοροι.

Την πρώτη συναίνεση μας προτείνει συνεχώς ο κύριος Σαμαράς, και την δεύτερη ο κύριος Τσίπρας. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή.

Τι στραβό υπάρχει στο δημόσιο βίο και αντί να συνδιαλεγόμαστε λέει ο καθένας τον μονόλογό του;

Θα μπορούσαν να είναι ακόμα και αυτοί οι μονόλογοι ένα είδος κουτσής, έστω, επικοινωνίας, όμως εδώ είναι ολοφάνερο ότι κανείς δεν θέλει ούτε καν αυτό. Μόνος ευδιάκριτος στόχος είναι το κέρδος σε εντυπώσεις και ψήφους.

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΡΑΜΦΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Ο συγγραφέας (ο ίδιος θέλει να τον λένε φιλόσοφο) κ. Στέλιος Ράμφος μιλώντας πρόσφατα σε εκδήλωση του Ποταμιού, μίλησε αναλυτικά για την ανάγκη να αντιληφθεί ο Έλληνας, και ακόμη περισσότερο ο πολιτικός, ότι υπάρχει και “ο άλλος”. Ότι εκτός από το στενό περιβάλλον μας, την οικογένεια, την συντεχνία, το χωριό μας, υπάρχει και ο γενικός πληθυσμός, ο άγνωστος πολίτης μαζί με τον οποίο συγκροτούμε το κράτος, την πόλη, την κοινωνία. Και είπε ο κ. Ράμφος ότι όσο το ατομικό (για την ακρίβεια το στενό περιβάλλον) κυριαρχεί του συλλογικού (του κράτους, της κοινωνίας) τόσο θα ξοδεύεται άδικα χρόνος που έχουμε σαν δυνατότητα δημιουργίας. Όσο το συναίσθημα, δηλαδή η παρόρμηση για το ατομικό και στενό συμφέρον, επικρατεί του λογικού, δηλαδή της ορθολογικής καθυπόταξης του συμφέροντός μας στο κοινό συμφέρον, τόσο ο δημόσιος διάλογος θα είναι άθροισμα μονολόγων και κραυγών χωρίς αποτέλεσμα ή με αρνητικές επιπτώσεις.

Παραθέτω αυτή τη σκέψη του κ. Ράμφου γιατί μοιάζει να αποδίδει ικανοποιητικά αυτό που συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια, και επαναλαμβάνεται και σήμερα, στο δημόσιο βίο μας.

Να σημειώσω ότι δεν συμφωνώ καθόλου με τα συμπεράσματα του κ. Ράμφου που βρίσκει θετικό το μνημόνιο, που θέλει εκλογή προέδρου για να μην γίνουν εκλογές, και που βρίσκει να φταίει για όλα η αντιπολίτευση η οποία (κατ’ αυτόν) θέλει να κρατήσει την κατάσταση ως έχει και αντιστρατεύεται στις αλλαγές. Ούτε συμφωνώ με μια ανάλυση που εντοπίζει την αιτία των προσφάτων βραχυπρόθεσμων προβλημάτων μας στις νέες ελίτ που ξεπήδησαν μετά το ’81 και τις μακροπρόθεσμες αιτίες της καθυστέρησής μας στην ήττα των Ησυχαστών το 1351 μΧ..

Δεν μπορώ όμως να διαφωνήσω με την ακτινογράφηση που κάνει στην νεοελληνική κοινωνία και την εύστοχη ανάλυση πολλών από τα αίτια της σχιζοφρένειας που την μαστίζει. Απλά πιστεύω ότι ο συγγραφέας και πολιτικός κ. Ράμφος έχει εμμονές που δεν του επιτρέπουν να δει την πραγματικότητα, τις αιτίες της κρίσης και τον τρόπο αντιμετώπισής της. Δεν είναι όμως το θέμα μου ο Ράμφος. Να πω μόνο ότι το ένα και μοναδικό θέμα για το οποίο έχει πολλά να πει είναι το θέμα των σχέσεων κράτους-εκκλησίας και ατυχώς απέφυγε να το θίξει ίσως γιατί μιλούσε στο Ποτάμι όπου μια προεκλογική ατάκα του Νίκου Δήμου για το “αναστάσιμο φως” προκάλεσε στον Σταύρο Θεοδωράκη τρικυμία.

Για να ξαναγυρίσω όμως στο αρχικό θέμα μου, τον δημόσιο διάλογο κουφών που διεξάγεται στην Ελλάδα από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, θα αναφέρω αυτό που εύστοχα τόνισε ο Ράμφος. Είπε ότι πρέπει να δεχτούμε την πραγματικότητα και να ξεφύγουμε από τις φαντασιώσεις μας αποδεχόμενοι ότι υπάρχει ο άλλος και ακούγοντας τις απόψεις του. Αν ο “άλλος” είναι απλά το απόλυτο κακό (και καλό βέβαια είμαστε μόνο εμείς) τότε ο,τιδήποτε λέγεται δεν έχει σκοπό μια σύνθεση ή μια καλύτερη λύση αλλά την τρικλοποδιά που θα φάει ο αντίπαλος. Αν το δικαίωμα του άλλου να έχει άποψη και ψυχολογία και φόβους και ελπίδες δεν είναι νομιμοποιημένο μέσα μας (όχι απλά από τον νόμο που του επιτρέπει να μιλάει κι αυτός) τότε περιθώριο κατανόησης και λύσης δεν υπάρχει. Τότε το παρόν δεν γίνεται παραγωγικό και γι αυτό το μέλλον δεν πρόκειται να μας δώσει κάτι νέο, πέρα από την επανάληψη όλων των παλιών στερεότυπων που γνωρίζουμε και που ίσως σε αυτά να στρεφόταν αρχικά και η κριτική μας.

Κάθε στιγμή είναι κρίσιμη, είπε ο Ράμφος, και γι αυτό κάθε στιγμή μπορεί να μας πάει στο καλύτερο ή να μας καταστρέψει. Και ο διάλογος είναι μια κρίσιμη στιγμή που αν δεν χρησιμοποιηθεί σωστά τότε θα πάει πίσω τη δυνατότητά μας να κερδίσουμε κάτι από αυτόν, θα μας οδηγήσει σε χειρότερη κατάσταση από εκείνην που είχαμε όταν δεν συνδιαλεγόμασταν καθόλου. Επομένως δεν είναι ο δημόσιος διάλογος κάτι που μπορεί να αποδώσει κάτι θετικό ή να μην αποδώσει τίποτε. Όχι. Υπάρχει και τρίτο μέρος, το πλέον πιθανό. Να μας πάει πίσω, να βγάλει κάτι αρνητικό, να ισοπεδώσει και τις ελπίδες ότι αυτός ο διάλογος θα μπορούσε να δώσει κάτι καλύτερο στο μέλλον αφού δεν μπορεί να δώσει στο παρόν.

Αυτός ο προσχηματικός διάλογος που η κυβέρνηση ζητά από την αντιπολίτευση για κοινές δεσμεύσεις και σταθερότητα) δεν έχει κανένα άλλο στόχο παρά να αποδείξει ότι ο Σύριζα είναι μια ανεύθυνη δύναμη που δεν μπορεί να σκεφτεί θετικά, εθνικά και συναινετικά ούτε καν στα μεγάλα ζητήματα του τόπου. Είναι μια προπαγάνδα που όχι μόνο πέφτει στο κενό αλλά δίνει πόντους στην αντιπολίτευση μια και το να μην συνδιαλέγεται κανείς με μια “προδοτική” κυβέρνηση είναι μάλλον δείγμα δύναμης και καθαρότητας παρά αδυναμίας.

Η προσχηματική πρόσκληση του Σύριζα προς την κυβέρνηση για διάλογο σχετικά με τη διαγραφή χρέους και συμφωνημένες πρόωρες εκλογές δεν έχει βέβαια καμιά άλλη βάση από την καθησύχαση των κεντρώων ψηφοφόρων ότι ο Σύριζα είναι μέρος ενός διαλόγου ,και όχι εξτρεμιστικό κίνημα. Είναι μια απάντηση στην κατηγορία ότι πρόκειται για κόμμα που δεν συζητά γιατί δεν έχει προτάσεις. Αυτό και τίποτε παραπέρα.

Κανείς δεν θέλει να μιλήσει με τον άλλον. Ο καθένας θέλει να ρίξει τον άλλον στο καναβάτσο. Η κυβέρνηση με επίκληση του φόβου και τη στήριξη της Ευρώπης και ο Σύριζα με την επίκληση της ελπίδας και την εκδικητική διάθεση που υπάρχει στον κόσμο. Αυτά τα όπλα τους δεν τα παραδίδουν με τίποτε και όλα τα άλλα δεν είναι παρά μικρά επεισόδια σε έναν πόλεμο φθοράς που θα εντείνεται όσο πλησιάζουμε στις εκλογές.

Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ

Χτες έγραψα για την ικανότητα-ιδιότητα του Αντρέα Κάλβου να γράφει σε μια γλώσσα που αναμειγνύει την Λόγια καθαρεύουσα και την Δημοτική γλώσσα του λαού, που επίσης δέχεται και τον Δία και τον Θεό και που είναι ταυτόχρονα και κλασικιστής και ρομαντικός.

Η ανάμιξη της καθαρεύουσας με την Δημοτική γίνεται αντιληπτή από τον καθένα μόλις διαβάσει τους στίχους του. Προσοχή, δεν είναι μόνο θέμα λέξεων είναι και θέμα σύνταξης και ρυθμού.

Η ανάμιξη ρομαντισμού και κλασικισμού είναι κι αυτή φανερή σε κάθε του ποίημα καθώς είναι μεν ντυμένο με την δωρικότητα και την αυστηρότητα του κλασικού όμως πάντοτε ξεφεύγει προς τον ρομαντισμό του ιδεατού και επιθυμητού. Απευθύνεται με κάθε του στίχο στη λογική μας (κλασικός) και στο συναίσθημά μας (ρομαντικός) .

Και τα δύο παραπάνω μπορεί κανείς να τα διαπιστώσει διαβάζοντας και μία μόνο στροφή από κάποιο ποίημά του.

Για την τρίτη ανάμιξη όμως, Δία και Θεού, χρειάζονται κάποιες διευκρινίσεις που οδηγούν και σε πιο γενικά συμπεράσματα. Γι αυτό θα σταθώ σήμερα περισσότερο σε αυτή την “αντίθεση” και θα την σχολιάσω.

          JAMES BARRY: “Ο Δίας και η Ήρα”

Ο Κάλβος είναι Έλληνας και, ως Έλληνας, καμία σχέση δεν έχει ο ίδιος με τον Θεό των Χριστιανών. Σχέση έχει με τους αθανάτους τους οποίους δοξάζει σε κάθε του στροφή αν όχι σε κάθε του στίχο. Ξέρει επίσης ότι απευθύνει τα ποιήματά του σε Έλληνες που ξεσηκώνονται ως χριστιανοί εναντίον των αλλόθρησκων, που πιστεύουν σε ένα Θεό (των Χριστιανών) που έχει, επιφανειακά, κοινά σημεία με τους δικούς του θεούς και που έχουν σαν σύμβολο τον σταυρό που είναι και σύμβολο του Δία.  

Η λέξη “Θεός” δεν είναι έξω από την ελληνική παιδεία (και θρησκεία). Ας σημειωθεί ότι όταν λέω ελληνική εννοώ βέβαια αρχαία ελληνική. Επίκληση στον Θεό μπορούσαν να κάνουν και οι Έλληνες, εννοώντας ως Θεό το θείον στην ολότητά του και όχι το Ιεχωβά των Εβραίων. Όλοι οι θεοί και οι θεές για τους Έλληνες ήταν εκφράσεις του θείου που όταν ήθελες να το αποκαλέσεις με μια λέξη το έλεγες Θεός, όχι σε αντιδιαστολή με τους δώδεκα Ολύμπιους ή τις άπειρες θεότητες που αντιπροσώπευαν κάθε έκφανση της φύσης αλλά σαν ολότητα, σαν μια σύνοψη ακριβώς των δώδεκα Ολυμπίων και των χιλιάδων άλλων θεών και ημιθέων.

Η επίκληση του Θεού και του Σταυρού, όποτε γίνεται, έχει να κάνει με τον διαχωρισμό των Ελλήνων από τους Τούρκους δυνάστες τους. Καλώς ή κακώς, ο χριστιανισμός, ως ρωμιοσύνη, “σκέπασε” για χίλια πεντακόσια χρόνια τον ελληνισμό.

Για τα πρώτα χίλια χρόνια, επί Ρωμαιοκρατίας, αυτή η σκέπη ήταν ισοδύναμη με στραγγαλισμό. Ήταν συνειδητή προσπάθεια να εξαλείψουν κάθε τι το ελληνικό, να αποκτείνουν και να τελειώσουν τον ελληνισμό από προσώπου γης. Η διάχυση της ελληνικότητας των Ελλήνων κάτω από τον ρωμαϊσμό ήταν θέμα επιβίωσης έναντι των χριστιανορωμαϊκών νόμων. Αλλαξοπίστησαν για να ζήσουν. Και όπως ήταν φυσικό κράτησαν πολλά επιφανειακά στοιχεία της παλιάς θρησκείας και στη νέα. Επιφανειακά όμως και μόνον, τίποτε το ουσιαστικό δεν πέρασε από την Ελλάδα στην Ορθοδοξία.

Τα επόμενα πεντακόσια χρόνια, η ελληνικότητα διασώθηκε μέσα στο καβούκι της ρωμιοσύνης καθώς το αντίπαλο δέος, το Ισλάμ, ήταν τόσο ισχυρό που όποιος άλλαζε θρήσκευμα χανόταν από το ελληνικό έθνος. Η Ρωμιοσύνη που ήταν στραγγαλιστής, έγινε κιβωτός διάσωσης φρονήματος, γλώσσας και γένους.

Από όσους έμειναν Ρωμιοί, στην αρχή πολλοί και, τελικά, όλοι αποδέχτηκαν τον όρο “Έλληνας” να τους αντιπροσωπεύει. Με την τρομερή διαστρέβλωση, βέβαια, να έχουν βρεθεί οι νέοι “Έλληνες” (εκ Ρωμιών προερχόμενοι) να έχουν πλέον για θεό τους έναν ξένο (τον Εβραίο Γιεχωβά) και για ιστορία και παράδοσή τους τους κατά το ήμισυ μια ξένη ιστορία και παράδοση, την ιστορία των Εβραίων όπως την καταγράφει η Παλαιά Διαθήκη.

Πρέπει να σημειώσουμε εδώ πως όταν λέμε Ελλάδα και Χριστιανισμός μιλάμε για δύο τόσο διαφορετικά πράγματα όσο το νερό με τη φωτιά. Όταν αγγίξει το ένα το άλλο, είτε το νερό θα σβήσει τη φωτιά, είτε η φωτιά θα εξατμίσει το νερό. Μαζί δεν κάνουν.

Ελλάδα σημαίνει κυριαρχία της λογικής (λόγος, πειθώ) και η απόλυτη έλλειψη κάθε ιεραρχίας στη σκέψη και στο φρόνημα. Στον χριστιανισμό κυριαρχεί το συναίσθημα (πίστη, αγάπη) και η απόλυτη ιεραρχία στη σκέψη (εντολές, αναμφισβήτητος λόγος του θεού κλπ.).

                      Ο Διόνυσος με πάνθηρα και Σάτυρο

Ελλάδα σημαίνει λατρεία της ομορφιάς (δείτε τα αγάλματα, δείτε τους νέους και τις νέες) ενώ στον χριστιανισμό κυριαρχούν οι σκελετωμένες μορφές των εικόνων και των μοναχών.

Ελλάδα σημαίνει αναγνώριση της μιας και μοναδικής ζωής του κάθε ανθρώπου με ό,τι θλίψη μπορεί να προκαλεί αυτή η πεποίθηση που συνάδει με την γέννηση και τη φθορά όλων των πραγμάτων του κόσμου ενώ χριστιανισμός σημαίνει ότι η εδώ ζωή δεν είναι παρά μια δοκιμασία για την επόμενη αιώνια ζωή σε έναν άλλο κόσμο που τον δέχεσαι μονάχα με την πίστη.

Η νέα Ελλάδα που δημιουργήθηκε με την επανάσταση των Ρωμιών κοτζαμπάσηδων και λαού, ενάντια στον δυνάστη, επικράτησε χάρη στη δράση των ρομαντικών και διαφωτιστών που ήθελαν να αναβιώσουν την αρχαιότητα που θαύμαζαν. Φόρεσαν λοιπόν καπέλο στους Ρωμιούς χριστιανούς ορθόδοξους μια ελληνικότητα (και έναν δυτικότροπο διαφωτισμό) που ήταν έξω από κάθε μέτρο ορθόδοξο και ανατολικό. Φυσικά το φόρεσαν αυτό το καπέλο τεχνητά. Το υπόστρωμα από κάτω παρέμενε χριστιανικό, οπισθοδρομικό και ανατολίτικο. Η αρχαιότητα ήταν απλά τουριστικό προϊόν και κάτι σαν το ΠΟΠ (ονομασία προέλευσης) που έμπαινε σαν τίτλος σε κάθε τι που έκανε αυτό το νεοελληνικό μόρφωμα που ονομάστηκε Ελλάς.

Μην απορούμε λοιπόν με την σχιζοφρένια του έθνους μας που το συνοδεύει από γεννήσεώς του (και πολύ πιο πριν). Και μη μας φαίνεται παράξενο που ο Αντρέας Κάλβος προσπάθησε σαν Έλληνας, να θυμίσει στους Ρωμιούς ότι κατάγονται από ένα ένδοξο έθνος και σε αυτό πρέπει να ξαναδούν για να βρουν όχι το παρελθόν αλλά το μέλλον τους. Το ίδιο έκανε ο Σολωμός, το ίδιο ο Κοραής, το ίδιο ο Υψηλάντης, το ίδιο τόσοι άλλοι που αναγκαστικά ήρθαν σε αντίθεση με τον άλλο πόλο, τον υποστηρικτή της γνήσιας ρωμιοσύνης, το Πατριαρχείο, με αποτέλεσμα πολλοί να αφοριστούν.

Για να απαλλαγεί το ελληνικό γένος (ή έθνος ή κράτος ή όπως θέλετε πείτε το) από αυτή τη σχιζοφρένεια θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια και ίσως να μην συμβεί ποτέ. Δεν μιλώ για την επάνοδο στους δώδεκα θεούς, αυτή είναι προφανώς αδύνατη, άχρηστη και ρομαντική φαντασίωση μερικών Ελλήνων αγαναχτισμένων με ό,τι έχει συμβεί που θέλουν να εκδικηθούν την Ιστορία. Μιλώ για το προχώρημα σε ένα είδος ορθολογικού αγνωστικισμού ή σε μια λογική θεώρηση των μεταφυσικών προβλημάτων. Πάντως μιλώ για την οριστική απαλλαγή από τον ξένο θεό που τους έχει επιβληθεί και από αυτά που τον συνοδεύουν, την δεισιδαιμονία, την εχθρότητα προς την φύση, την λατρεία της ασχήμιας, την πίστη σε έναν άλλον κόσμο και όχι στον πραγματικό. Χωρίς το ξερίζωμα αυτών των ιδιοτήτων η Ελλάδα θα είναι πάντα ένα ψευδεπίγραφο όνομα χωρίς καμιά ανταπόκριση στην ιστορία και στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Δεν θα υπήρχε αυτή η εθνική σχιζοφρένεια και αυτή η αντίθεση αν το εθνικό μας όνομα ήταν “Ρωμιοί” και η χώρα ονομαζόταν “Ρωμανία” δείχνοντας την συνέχειά της με τον μεσαιωνικό πρόγονό της, την ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που πήρε αργότερα το όνομα “Βυζάντιο”. Οι Ρωμιοί είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και μάλιστα φανατικοί υποστηρικτές του δόγματος και οι πιο καθαροί υπερασπιστές του διαχρονικά. Οι Ρωμιοί μιλούν τα ρωμέϊκα, την σημερινή γλώσσα μας, κι έχουν ως παράδοσή τους όλα όσα τιμά η εκκλησία με τις Κυριακές της Ορθοδοξίας, τα άμφια των παπάδων, τους πλάγιους ήχους των εκκλησιαστικών ασμάτων, τους ακάθιστους ύμνους, τον μαρμαρωμένο βασιλιά, τον διγενή ακρίτα κλπ. Έτσι όπως κατασκευάστηκε η Ελλάδα (από τους Βαυαρούς και τους φιλέλληνες) έχει αφεθεί όλη η “ζωντανή” παράδοση του γένους στην Ορθόδοξη εκκλησία και οι νεοέλληνες έχουν στραφεί σε μια “νεκρή” αρχαιότητα που την ψάχνουν στην Βεργίνα, στο Μουσείο Ακρόπολης, στους Δελφούς και στην Αμφίπολη.

Η Ελλάδα, εκείνη του Δημόκριτου, του Πλάτωνα, του Αρίσταρχου, της Υπατίας, της Σαπφούς, του Αρχιμήδη, του Λεωνίδα και του Περικλή δεν βρίσκεται στους τάφους και στις Καρυάτιδες αλλά στη στάση ζωής που εμπνέουν η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, οι τραγωδίες και τα βιβλία των φιλοσόφων. Βρίσκεται στη λατρεία της φύσης, με ή χωρίς θεότητες, στην λατρεία της ομορφιάς, με ή χωρίς αγάλματα, στην λατρεία της λογικής και της ζωής εδώ και τώρα με ή χωρίς Νέκυια και Ηλύσια πεδία. Δεν βρίσκεται στα πέτρινα καθίσματα των αρχαίων θεάτρων αλλά σε αυτά που λέγονταν και γίνονταν πάνω στην σκηνή.

Ο Αντρέας Κάλβος υπήρξε Έλληνας. Έγραψε την ΛΥΡΑ και τις ωδές της το 1824 για την Ελλάδα των ονείρων του, εκείνη που βρισκόταν ακόμη στο μεσαιωνικό της σκοτάδι αλλά που, παλεύοντας με τον τύραννο, μπορούσε να ελευθερωθεί όχι μόνο από τον ζυγό της δουλείας αλλά και από το σκότος του πνεύματος. Όταν έφτασε στην πραγματική Ελλάδα το 1826 και είδε τι συνέβαινε και ποιοι ήταν οι Ρωμιοί που κράδαιναν τις τύχες της ρομαντικής του φανταστικής Ελλάδας με εμφύλιους πολέμους και εθνικά δάνεια και ίντριγκες εξουσίας, σηκώθηκε κι έφυγε και δεν ξαναπάτησε το πόδι του ποτέ.

Έζησε αρκετά χρόνια στην Κέρκυρα από όπου ήταν η καταγωγή του (Κερκυραίος ο πατέρας του) και δίδαξε στην Ιόνιο ακαδημία και σε Γυμνάσια. Κι ύστερα, έφυγε για την Αγγλία. Παντρεύτηκε ξανά και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του ώσπου πέθανε και κηδεύτηκε στο Κένσιγκτον.

Νεκροταφείο του Κένσιγκτον όπου και ο τάφος του Α. Κάλβου

Στο ποίημά του “Φιλόπατρις” στην πρώτη Ωδή της Λύρας γράφει στην τελευταία του στροφή

Ἂς μὴ μοῦ δώσῃ ἡ μοῖρα μου

εἰς ξένην γῆν τὸν τάφον·

εἶναι γλυκὺς ὁ θάνατος

μόνον ὅταν κοιμώμεθα

εἰς τὴν πατρίδα.

Δεν το αξιώθηκε αυτό. Ίσως γιατί η “πατρίδα” για την οποία έγραφε το 1824 με την πατρίδα που αντίκρισε το 1826 να είχαν τόσο μεγάλη διαφορά όσο και ο Δίας των Ελλήνων με τον Θεό των Ρωμιών.

Εμείς που ζούμε εδώ, που θα συνεχίσουμε να ζούμε εδώ, που θα πεθάνουμε εδώ (αν όλα πάνε κατ’ ευχήν) ας έχουμε υπ’ όψη μας τον μεγάλο Έλληνα Ανδρέα Κάλβο, που δεν άντεξε τον διχασμό της νεοελληνικής ψυχής και έφυγε για άλλα μέρη. Ίσως ήταν πολύ ρομαντικός και πολύ ευαίσθητος για να μας αντέξει.