ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Περί Δραπετσώνας και Κερατσινίου και πάλι ο λόγος σήμερα. Αφορμή ένας αγώνας που ξεκινά σ' αυτές τις περιοχές ενάντια στο άρθρο 70 του πολυνομοσχεδίου για το κλείσιμο της τελευταίας αξιολόγησης. Το άρθρο παρατείνει την προθεσμία που έχουν οι βιομηχανίες που βρίσκονται σε περιοχές όπου άλλαξαν οι χρήσεις γης. Από 12 έτη, που ήταν, γίνεται τώρα 20. Οι εγκαταστάσεις της Όιλ Ουάν, της Λαφάρτζ και των ΕλΠε που θα έχαναν την άδεια τους το 2028 τώρα παίρνουν παράταση ως το 2036.

Το άρθρο 70 φωτογραφίζει την περιοχή μας. Δεν έχει να κάνει με την ανάπτυξη γενικώς ή με μεταρρυθμίσεις αλλά με επιχειρηματικά συμφέροντα στη Δραπετσώνα. Δεν γνωρίζω να έγινε πουθενά αλλού, τα τελευταία χρόνια, επένδυση που να εμπίπτει στον νόμο της 12-ετίας, δηλαδή μετά από την επένδυση να άλλαξαν οι χρήσεις γης. Μόνο στην περιοχή των Λιπασμάτων έγινε αυτό. Εξ άλλου η μη ψήφιση της διάταξης από τρεις μόνο βουλευτές φιλοκυβερνητικούς (Κασιμάτη, Καρακώστα, Μεγαλοοικονόμου) κι η υπερψήφισή της από τον Βίτσα και τους βουλευτές της Α' Πειραιά (ώστε να μαζέψει 151 ψήφους υπέρ) δείχνει πως αυτή είναι η γνώμη ΚΑΙ της κυβέρνησης.

Το άρθρο επιβάλει δυσμενέστερους όρους στην περιοχή αλλά δεν αποτελεί την αιχμή του δόρατος. Η παράταση θα δινόταν εύκολα όταν θα πλησίαζε το 2028 για λόγους "αντικειμενικούς". Επίσης, μια νυχτερινή τροπολογία θα έδινε αυτομάτως μια νέα 12-ετή παράταση ακόμα κι αν αποσυρόταν την άλλη μέρα. Γι αυτό η παράταση που δίνει το άρθρο 70 δεν πρέπει να γίνει αιχμή του δόρατος. Θα είναι αποπροσανατολισμός.

Η προσοχή μας πρέπει να επικεντρωθεί:

α) Στον έλεγχο των αδειών των επιχειρήσεων σε σχέση με τις δράσεις τους (νομιμότητα)

β) Στον εντοπισμό των φορέων ρύπανσης και την επιβολή μέτρων αντιρρύπανσης (προστασία περιβάλλοντος) και

γ)  Στην μετεγκατάσταση των δραστηριοτήτων σε ζώνες βιομηχανικές ή εκτός πόλης και οικιστικού ιστού (με νόμο).

Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο χρήζει μελέτης και σοβαρής αντιπρότασης.

1.- Η Λαφάρτζ πρότεινε μόνη της στο παρελθόν την μετατροπή της σε εμπορικό κέντρο (πρόταση Μπλου Σερκλ)

2.- Τα ΕλΠε λειτουργούν ήδη και αλλού.

3.- Η επεξεργασία αποβλήτων των πλοίων προϋπήρχε της Όιλ Ουάν και μπορεί να λειτουργήσει στην Ψυτάλλεια ή αλλού.

Επομένως λύσεις υπάρχουν και πρέπει να προβληθούν. Μια μελέτη του δήμου θα ήταν ένα όπλο στα χέρια όσων θέλουν να αγωνισθούν.

Νεκροφιλία

Μεταξύ των προαπαιτουμένων που ψήφισε η Βουλή, υπήρχε και ένα άρθρο που παρατείνει από 12 σε 20 χρόνια τη δυνατότητα των βιομηχανιών να λειτουργούν με την παλιά τους άδεια σε περιοχές που άλλαξαν χρήσεις γης και η δραστηριότητά τους είναι πλέον απαγορευμένη. Στη Δραπετσώνα αυτό το θέμα αφορά στις επιχειρήσεις OIL ONE, LAFARGE και ΕΛΠΕ. Ήταν ένας νόμος του 2005 που έδινε αυτή την δωδεκαετή προθεσμία. Ο δήμος και οι τοπικοί φορείς επεδίωκαν να αλλάξουν τον νόμο και να μειώσουν την 12-ετία σε 6-ετία. Μετά την αλλαγή χρήσεων γης, που έγινε το 2015, είχαν περιθώριο 12 ετών (ως το 2027) ισχύος της άδειας τους. Οι τοπικοί φορείς ήθελαν να μειωθεί αυτό το χρονικό περιθώριο μέχρι το 2021. Τώρα, όμως, με το πολυνομοσχέδιο των προαπαιτουμένων, το περιθώριο αυτό έγινε 20 χρόνια και η λήξη των αδειών πήγε στο 2035!!!

Αυτή η παράταση είναι μια νέα ταφόπλακα πάνω από το ημιθανές σώμα της Δραπετσώνας. Πρώτα την εξουδετέρωσαν (το 2010), ύστερα την εξόντωσαν (το 2014) και τώρα (εν έτει 2018) ασελγούν ασύστολα σαν νεκρόφιλοι πάνω από το πτώμα της. Κι αν τα προηγούμενα τα έκαναν το ΠαΣοΚ και η Νέα Δημοκρατία, αυτό το νέο κακό το κάνει ο Σύριζα.

Υπήρχε πάντα ο κίνδυνος ότι όλο και κάποια ευνοϊκή στις βιομηχανίες κυβέρνηση θα προέκυπτε και θα τους έδινε νέα παράταση, όμως αποδείχτηκε πως ούτε αυτό χρειαζόταν. Η κυβέρνηση -που ως τώρα είχε δείξει έμπρακτα ότι ενδιαφέρεται για την περιοχή μας- με την κίνηση αυτή αναμφισβήτητα "σβήνει" πολλά μίλια από τον δρόμο συμπάθειας που είχε επάξια κερδίσει.

Δεν νομίζω ότι το Ευρωγκρούπ ή το Ουόσιγκτον γκρουπ είχαν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για μια τέτοια παράταση. Κάποιο λόμπι συμφερόντων πρέπει να τους το σφύριξε. Αλλιώς, πρόκειται για "εγχώρια" ρύθμιση που βρήκε την ευκαιρία να μπει σε ένα νομοσχέδιο προαπαιτουμένων για να ψηφιστεί στα μουγκά. Θα έπρεπε να έχει γίνει αντιληπτό αλλά τα τοπικά ανακλαστικά ενός καλλικρατικού γιγαντιαίου δήμου δεν μπορεί να είναι αστραπιαία.

Δυσκολεύομαι να ανασύρω από τη μνήμη μου επενδύσεις που να έγιναν στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία σε περιοχή που είχε βιομηχανικό χαρακτήρα και άλλαξε όρους δόμησης και χρήσεις γης ακριβώς εκεί όπου αναπτύχθηκε αυτή η επένδυση.

Οι τοπικοί Πειραιώτες βουλευτές δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να αποτρέψουν την ψήφιση του άρθρου. Τα προαπαιτούμενα έπρεπε να ψηφιστούν όλα και γι αυτό τον λόγο ψηφίστηκαν πακέτο. Πριν φτάσουμε εδώ, έπρεπε να είχε υπάρξει πρόνοια.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ δεν υπάρχει δήμος ανεξάρτητος (ο Δήμος Δραπετσώνας) για να φροντίσει να προλάβει τέτοιες καταστάσεις. Γίνομαι μονότονος αλλά ΓΝΩΡΙΖΩ καλά πως αλλιώς είναι να έχεις ένα οργανισμό προσανατολισμένο στο συγκεκριμένο πρόβλημα κι αλλιώς να έχεις μια σούπα υποθέσεων ενός "μεγάλου" δήμου μέσα στα οποία "παίζει" κι ένα τέτοιο ζήτημα. Όσο είναι καιρός, πρέπει να ανοίξει ο δρόμος της ανεξαρτησίας των δύο δήμων, της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου, απ' τον σημερινό υπερτροφικό οργανισμό.

Τελειώνουν οι εκκρεμότητες

Για το "μακεδονικό" έχω γράψει πολλές φορές. Σίγουρα εκνευρίζω κάποιους φίλους που δεν γουστάρουν την πλαστογράφηση της ιστορίας που επιχείρησαν και πέτυχαν (κι αυτό είναι οριστικό και τελειωμένο) οι γείτονες. Δεν θέλουν να αποδεχτούν ότι τώρα συζητάμε μια συνθήκη ειρήνης για να λήξει ένας πόλεμος. 

Κι όμως περί αυτού πρόκειται. Ξεκίνησε αυτός ο ιδιόρρυθμος πόλεμος για ένα όνομα τον 19ο αιώνα. Το 1893 ήταν η επίσημη έναρξη με την διακήρυξη των "Μακεδόνων" αλλά από το 1875 ουσιαστικά είχε ξεκινήσει σαν παρακλάδι του πανσλαβισμού. Εντάθηκε με την επανάσταση του Ίλιντεν το 1903 και την "μακεδονομαχία" του 1906-1908. Ρυθμίστηκε το 1912-13 με τους βαλκανικούς πολέμους, φούντωσε το 1943 με το βαλκανικό όραμα των Τίτο-Στάλιν, θάφτηκε στην Γιουγκοσλαβική Μακεδονία ως το 1991 και αναζωπυρώθηκε με την ανεξαρτησία των γειτόνων. Συνεχίζεται ως τις μέρες μας στα διεθνή fora και πάει να βρει την κατάληξή του επί Τσίπρα και Γκρούεφ.

Γιατί τώρα; Για δυο λόγους: 

Ο ένας λόγος είναι ελληνικός. Η Νέα Δημοκρατία επί Μητσοτάκη σκόνταψε στο εσωτερικό της που περιείχε ακραίους κύκλους. Το ΠαΣοΚ του Αντρέα στηρίχτηκε στον εθνικισμό και δεν μπόρεσε να δώσει λύση. Το ΠαΣοΚ του Σημίτη κι η ΝΔ του Καραμανλή (που μπορούσαν) δεν βρήκαν την ευκαιρία λόγω της αντίπερα όχθης που ήταν πολύ σκληρή εκείνες τις εποχές. 

Ο άλλος λόγος είναι των γειτόνων. Τα εθνικιστικά κόμματα ήταν υπέρ της συνέχισης του πολέμου με Μεγαλέξανδρους και καραγκιοζιλίκια. Μόνο τώρα που ο φιλονατοϊκός αλβανικός παράγοντας παίζει σημαντικό ρόλο, μπορεί να βρεθεί λύση.

Απ' ό,τι φαίνεται, η πίεση από το εξωτερικό είναι πολύ ισχυρή. Ο Τσίπρας θέλει να το παρουσιάσει σαν μια εθνική του επιτυχία. Θέλει να περάσει την εικόνα ότι είναι αποτελεσματικός στο να λύνει προβλήματα που "δεν μπορούν οι άλλοι". Στα θέματα της εξόδου από το μνημόνιο, το μακεδονικό, κάτι ψιλοεκσυγχρονισμούς στο αστικό δίκαιο κτλ. παίρνει τα εύσημα των Ευρωπαίων που βλέπουν την ΝΔ και την οικτίρουν. Δεν ξέρω αν θα του "βγει" εκλογικά ή αν θα "βγει" στον Μητσοτάκη η στάση του, ωστόσο αν υπάρξει λύση όπως διαφαίνεται, αυτή τη φορά θα περάσει κι από την κυβέρνηση κι από την Βουλή. Με την λαβίδα των ΝΑΤΟ και ΕΕ στον λαιμό των γειτόνων, μάλλον θα περάσει κι από εκεί. Και θα έχουμε εμείς μια "ελληνική Μακεδονία" κι οι γείτονες, Σλάβοι κι Αλβανοί, μια "βόρεια Μακεδονία". Με εκατέρωθεν διαβεβαιώσεις για την ιστορία και τα αλυτρωτικά σε μια διεθνή συμφωνία που δεν θα είναι απλά διμερής (άρα αναιρέσιμη) αλλά θα αφορά και τρίτους (Νατο και ΕΕ). Και θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Βαλκανική παράνοια!

Τα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό έδειξαν την φθίνουσα διάθεση των Ελλήνων να αντισταθούν στην λογική. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι μαζεύονται για να πουν ένα απλό "όχι" μη έχοντας να προτείνουν στη θέση του μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση.

Μοιάζει αδικαιολόγητη η κούραση γιατί δεν έχει φθαρεί το ενδιαφέρον των Ελλήνων για την ιστορία. Με την ιστορία ζούμε ακόμα και την έλλειψη δυναμικού παρόντος την αναπληρώνουμε με φαντασιώσεις.

Ούτε οφείλεται στην απογοήτευση των Μακεδονομάχων. Ειδικά όταν πιστεύουν ότι η σύνθετη ονομασία θα επιφέρει απώλεια κυραρχίας ή εδαφών.

Ούτε έχουν καταλάβει οι πολλοί πως οι ακροδεξιοί που ετοιμάζουν κόμμα κι η αντιπολίτευση που θέλει να κάνει το άλμα προς την εξουσία, τους χρησιμοποιούν.

Όχι, τίποτε από όλα αυτά δεν συμβαίνει.Τα συλλαλητήρια όμως χάνουν τον δυναμισμό τους. Οι ομιλητές λιγοστεύουν κι η εκκλησία αποτραβιέται. Την ίδια ώρα στην άλλη πλευρά των συνόρων την σειρά τους πήραν κι οι διαδηλωτές των Σκοπίων. Οι ... Μακεδόνες! Ωραίοι κι αυτοί ... ένας λαός που ζει στο ψέμα για να ξεχνά την αλήθεια που μοιάζει αποκρουστική. 

Είναι φοβερό, είναι κωμικό, μοιάζει με παιχνίδι των θεών που το έστησαν για να γελάσουν. Αριστοφανική κωμωδία!  Σκεφτείτε:

Κάποιοι Σλάβοι θέλουν να λέγονται Μακεδόνες. Δεδομένου ότι η Μακεδονία είναι ελληνική (και η λέξη ακόμα), θα έπρεπε να τους δεχτούμε με ανοιχτές αγκάλες. Αυτό θα κάναμε αν δεν είμασταν ανασφαλείς και καθόλου σίγουροι για την ταυτότητά μας. Αλλά δεν είμαστε! Γιατί, αν οι Σλάβοι γίνονται Μακεδόνες, τότε μήπως κι εμείς (τα έλεγε ο πράκτορας ο Φαλμεράγιερ) είμαστε Σλάβοι κι Αλβανοί και "κάθε καρυδιάς καρύδι" και πήραμε το όνομα των Ελλήνων; Οπότε -για σιγουριά- τους πετροβολάμε. Εμείς Έλληνες, εμείς Μακεδόνες, εμείς κανονικοί ... εσείς κλέφτες!

«Δεν είστε Μακεδόνες, είστε τουρκόγυφτοι, ή μάλλον βουλγαρόγυφτοι, παίονες, δαρδάνοι, είστε κάτι άλλο ... να φύγετε, να πάτε αλλού ...»

Κι οι βόρειοι γείτονες είναι έτοιμοι να δώσουν το όνομα της σκέτης Μακεδονίας που κατάφεραν να κατακυρώσουν στον εαυτό τους (130 χώρες τούς αναγνωρίζουν) για να μπουν στο ΝΑΤΟ!!!! Θεέ και κύριε! 

Κι εμείς τους λέμε «Όχι κύριοι, δεν μπαίνετε στο κλαμπ αν δεν ντυθείτε Σλάβοι ή Βαρδάριοι ή κάτι άλλο τέλος πάντων» 

Μας παρακαλάνε αυτοί «Αφήστε μας τουλάχιστον να λεγόμαστε "Βορειομακεδόνες". Αστε μας να δούμε κι εμείς στον ήλιο μοίρα. Βάλτε μας, ω, νότια αδέλφια μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ».

Ποιος Αριστοφάνης και ποια θεία κωμωδία! Βαλκανική παράνοια.

ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Σήμερα στο Κερατσίνι (δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας) γίνεται μια συγκέντρωση κατοίκων που θα μιλήσουν με τον Δήμαρχο για το μέλλον της πόλης τους. Κάτι ανάμεσα σε απολογισμό και προγραμματισμό, κάτι σαν λαϊκή συνέλευση μοιάζει η συζήτηση αυτή. Είμαι αρκετά μακριά από το Κερατσίνι αυτές τις μέρες και δεν  μπορώ να πάω, όμως θα πω τη γνώμη μου εδώ.

Πρώτα να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Οι δήμοι κινούνται σε ένα πλαίσιο που καθορίζουν οι νόμοι, δηλαδή η Βουλή. Το πλαίσιο αυτό είναι ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ, όπως ολιγαρχικό είναι και το μοντέλο της διακυβέρνησης της χώρας. Μια Βουλή όπου 300 αποφασίζουν για λογαριασμό 6.000.000 πολιτών!!! Μια εκτελεστική εξουσία που την ασκούν περίπου 50 υπουργοί για λογαριασμό 6.000.000 πολιτών. Ένα δικαστικό σύστημα στο οποίο κανείς από τα 6.000.000 των πολιτών δεν έχει πρόσβαση και το οποίο υπηρετείται από ειδικευμένους δημόσιους υπαλλήλους (δικαστές).

ΚΑΝΕΙΣ πολίτης δεν αποφασίζει, ΚΑΝΕΙΣ δεν κυβερνά, ΚΑΝΕΙΣ δεν δικάζει. Τα ίδια συμβαίνουν και στον δήμο. ΚΑΝΕΙΣ δημότης δεν αποφασίζει (μόνο 41 δημοτικοί σύμβουλοι), ΚΑΝΕΙΣ δημότης δεν κυβερνά τον τόπο του (μόνον ολίγοι δημαρχοαντιδήμαρχοι) και φυσικά ΚΑΝΕΙΣ δημότης δεν εκδικάζει διαφορές μεταξύ των κατοίκων (το κάνουν οι ειδικευμένοι δημόσιοι υπάλληλοι). Αυτοδιοίκηση κατ' εικόνα της κεντρικής εξουσίας!

Στα πλαίσια αυτά, τι μπορεί να βγάλει αυτή η σημερινή συζήτηση (και άλλες παρόμοιες εδώ κι αλλού); Μόνο να πέσουν κάποιες ιδέες από τους δημότες και να περιγράψει η δημοτική αρχή πώς βλέπει το άμεσο μέλλον της πόλης.

Λίγο. Πολύ λίγο. Και δεν διορθώνεται το κακό καθώς έχει να κάνει με το θεσμικό πλαίσιο. Ό,τι άλλο κι αν γίνει, θα είναι απλά συμβουλευτικό κι όχι δεσμευτικό, επομένως και ψιλοπαράνομο. Που θα πει ότι δεν υπάρχει ελπίς! Έστω κι έτσι όμως εγώ θα λέω την γνώμη μου που είναι η παρακάτω:

Κατά τη γνώμη μου, η Δραπετσώνα (και το Κερατσίνι) χρειάζονται τουλάχιστον τα εξής:

Πέρα από την καθημερινότητα (όπου τα πράγματα πάνε καλά) πρέπει ο δήμος να προχωρήσει στα εξής τρία ζητήματα:

1.- Σαν συμπλήρωμα των δύο αναπλάσεων της παραλίας, πρέπει να απαλλοτριωθεί ο χώρος των 100 στρεμμάτων του εργοστασίου λιπασμάτων

2.- Πρέπει να αντιμετωπισθούν τα ζητήματα ρύπανσης-μόλυνσης που χειροτερεύουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων, ρίχνουν τις αξίες γης και υποβαθμίζουν την πόλη 

3.- Πρέπει να αξιοποιηθεί η περιοχή της Ανάπλασης (περίπου 440 στρέμματα σε χέρια ιδιωτών) για την περιβαλλοντική αναβάθμιση και την οικονομική ανασυγκρότηση της περιοχής με θέσεις απασχόλησης, ανάπτυξη κτλ.

Φυσικά, υπάρχουν και δύο θεσμικά ζητήματα που πρέπει να μπουν στην ημερήσια διάταξη:

1.-  Η συμμετοχή ΟΛΩΝ των πολιτών στις κοινές υποθέσεις (αποφασιστικό και εκτελεστικό) με κλήρωση κι όχι με εκλογή. Δηλαδή η λειτουργία της Δημοκρατίας και Ισοκρατίας στην πράξη.

2.- Η ανεξαρτητοποίηση του Κερατσινίου και της Δραπετσώνας από τον υπερτροφικό σημερινό αυτοδιοικητικό οργανισμό.

Αυτά, σαν συμβολή στον αποψινό διάλογο. Θα επανέλθω εν καιρώ.

AWAY FROM MY LAND

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τους φίλους που έχουν εκτός ενδιαφέροντος τα συμβαίνοντα στην πόλη μου, τη Δραπετσώνα. Ας μου επιτρέψουν αυτό το σημείωμα.

Ξεκινώ με το μουσικό κομμάτι AWAY FRON MY LAND. Είναι από το "EXIT" της Μόνικας Χριστοδούλου.  Κομμάτι αγαπημένο που λέει πολλά.

Μ' αυτό συνόδευσα την πρώτη μου συμμετοχή στο δημοτικό συμβούλιο Κερατσινίου-Δραπετσώνας στις 2 Ιανουαρίου του 2011. Από την προηγούμενη μέρα, την 1η Ιανουαρίου 2011 ο Δήμος Δραπετσώνας (και του Κερατσινίου) είχε καταργηθεί κι εγώ ένιωθα εξόριστος σε ένα ξένο δημοτικό συμβούλιο που αποδείχτηκε πως δεν μπορούσε να προστατεύσει τα κεκτημένα των αγώνων των τελευταίων 35 χρόνων (1975-2010) της πόλης που έπαψε να είναι αυτόνομη. Όχι πως δεν είχε αγωνιστική παρουσία το Κερατσίνι και επιτυχίες σε πολλούς τομείς, όμως στο θέμα της απομάκρυνσης των εργοστασίων και της περιβαλλοντικής αναβάθμισης της περιοχής, η Δραπετσώνα είχε πάρει μεγάλο βαθμό διαχρονικά. Ανεξάρτητα από τον δήμαρχο, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφωνίες, το ΣΥΝΟΛΟ του δημοτικού συμβουλίου, είτε σαν συμπολίτευση είτε σαν αντιπολίτευση, με ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΕΣ πάντα διαδικασίες, είχε καταφέρει να κλείσουν τεράστιες μονάδες όπως τα Λιπάσματα, το Τσιμεντάδικο, τα Πετρελειοειδή, τα Γυψάδικα και είχε απαλλαγεί από την ρύπανση που προκαλούσαν. Με τις μετεγκαταστάσεις μάλιστα και τα γκρεμίσματα των εγκαταστάσεων, είχε ελευθερώσει χώρους κι είχε κάνει το όραμα της ανάπλασης πειστικό.

Οχτώ χρόνια μετά βλέπουμε μια κατάσταση κατά την οποία τα προβλήματα του περιβάλλοντος και της επικινδυνότητας είναι ΞΑΝΑ παρόντα, ενώ είχαν εξαφανιστεί. Βλέπουμε και θετικά βήματα που σε άλλες εποχές θα ήταν όνειρο, όπως η ανάκτηση της παραλίας και η απόκτηση χώρων από τον δήμο. Όμως η πραγματικότητα είναι δυσοίωνη καθώς τα τετελεσμένα του 2014 είναι και θα παραμείνουν  παρόντα για πολλά χρόνια. 

Δεν κακίζω την δημοτική αρχή. Απεναντίας, αν έπρεπε να την βαθμολογήσω, θα της έδινα πολύ καλό βαθμό για την εργώδη προσπάθειά της να κατοχυρώσει αυτά που η κυβέρνηση θέλησε να δώσει το 2015-16 και για την εγρήγορσή της να δημιουργήσει τετελεσμένα υπέρ του δήμου με την ταχύτατη αξιοποίηση της παραλίας. Λίγοι θα τα κατάφερναν τόσο καλά!

Το πρόβλημα είναι θεσμικό. Σε ένα τεράστιο δήμο, όπως το Κερατσίνι σήμερα, ούτε συναινέσεις ουσιαστικές επιτυγχάνονται, ούτε επικεντρώνεται το ενδιαφέρον των παρατάξεων σε ένα μόνο θέμα, την ανάπλαση. Γι αυτό η απελευθέρωση της Δραπετσώνας από το Κερατσίνι (και του Κερατσινίου από τον υπερτροφικό δήμο) είναι αναγκαία.

Ο Κλεισθένης ένα (Ι) δεν το συζητά. Ίσως γιατί κανείς δεν το θέτει. Θα έπρεπε ο δήμος ο ίδιος να το θέσει. Μια σχετική πρότασή μου το 2014 απερρίφθη από την προηγούμενη δημοτική αρχή και από το -τότε- εκλεγμένο τοπικό συμβούλιο της δημοτικής ενότητας Δραπετσώνας (!!!) . Θα πρέπει στο άμεσο μέλλον να επανέλθει. Και σε κάποιον Κλεισθένη δύο (ΙΙ) να πραγματοποιηθεί. Ίδωμεν!